Μετά τα SoftRock I–II–II, o γνωστός φωτογράφος και visual artist που ζει ανάμεσα στο Λος Άντζελες και στο Λονδίνο, παρουσιάζει το πρώτο μέρος της σειράς Devil’s Angels. Πρωταγωνιστές σε αυτό το φωτογραφικό παιχνίδι, εκτός από το κεντρικό μοντέλο του, την Camille, είναι η σεξουαλικότητα, οι κινηματογραφικές φιγούρες, οι τελετές, η υποταγή, ο σεβασμός, η προσωπική θυσία, το σκοτάδι, το φως, η λατρεία, οι αντιθέσεις. Η ομορφιά αναδεικνύεται μέσα από τις εναλλαγές ρόλων της Camille και το αποτέλεσμα είναι ένας χορός ανάμεσα στο κακό και στο καλό, στο βίαιο και στο αιθέριο. Η σειρά είναι μία επεξεργασία εικόνων από το τρίπτυχο film-installation SoftRock, που παρουσιάστηκε στην γκαλερί 1:1 της Νέας Υόρκης. Ο δημιουργός μίλησε στην Popaganda για το νέο του project, για το φως και το σκοτάδι του Λος Άντζελες, τη σεξουαλικότητα στην τέχνη αλλά και για όσα ακόμη ετοιμάζεται να παρουσιάσει στο άμεσο μέλλον.
Δεν είναι η πρώτη φορά που καταπιάνεσαι με τη σεξουαλικότητα. Είχες συνεργαστεί με τη μουσικό Actually Huizenga σε ένα project για την εξερεύνηση της σεξουαλικότητας και τις σύγχρονες σχέσεις των δύο φύλων μέσω των εικόνων. Πόσο σημαντική είναι η έννοια της στη δουλειά σου; Πάρα πολύ σημαντική και αποτελεί πολύ καλό στοιχείο για να εργαστώ επάνω της μιας και είναι μία πολύ καλή βάση, είναι ακαριαία και κινητήρια δύναμη για όλους. Όλοι είμαστε συνδεδεμένοι μαζί της και προηγείται κάθε ηθικής. Ακόμα και το δράμα που κρύβει, είναι ο τέλειος καμβάς για να δουλέψεις επάνω του. Ένας καμβάς με ιδιότητες αγνού ενστίκτου ή επιθυμίας και δύναμης στον οποίο αργότερα μπορούμε να προσθέσουμε το χρώμα και την ιστορία μας.
Ένας άγγελος κρύβει πάντα μέσα του έναν διάβολο; Είναι ένα, το ίδιο και το αυτό. Σε μία δραματική ιστορία το φως που αφήνεις να λάμψει επάνω στα αντικείμενά σου, καθορίζει ποιος είναι ποιος, καθορίζει τον άγγελο ή το διάβολο. Ακόμα και στους καλύτερους χαρακτήρες αυτή η δυναμική αλλάζει πρέπει να αντιστρέφεται απροσδόκητα.
Η σκοτεινή πλευρά είναι πάντα πιο ελκυστική από τη φωτεινή; Όχι, σίγουρα όχι, αλλά είναι πιο εύκολο να πλάσεις μία ιστορία με διαφορετικούς τόνους σκοτεινιάς. Είναι τραχύ στοιχείο άρα και περισσότερο άμεσο και ψηλαφίζεται πιο εύκολα. Το φως είναι λεπτό, εσωτερικό και πιο δύσκολο να το συλλάβεις ώστε να πλάσεις την ιστορία σου και να περιηγηθείς σε αυτή αλλά εν τέλει είναι το ίδιο σημαντικό και γοητευτικό.
Το Λος Άντζελες είναι η πιο αντιπροσωπευτική πόλη του σκοτεινού και του διαβολικού; Χαχαχα, βασικά, μόλις διάβαζα μία συνέντευξη του David Lynch που μιλούσε για το L.A. Λέει ότι είναι το μέρος στο οποίο νιώθει πιο άνετα από οποιοδήποτε άλλο στον κόσμο. Είναι γεμάτο φως και λιακάδα, πράγμα τέλειο για να αναπτυχθεί σωστά η δημιουργικότητά του. Επίσης είναι αχανές, με επικά, ερημικά τοπία που κυκλώνουν την πόλη και αυτό για τον ίδιο αντιπροσωπεύει ένα είδος ελευθερίας. Οι περισσότεροι το ξεχνούν αυτό -όχι τη λιακάδα αλλά το γεγονός ότι υπάρχει απέραντη έκταση εδώ-, ξεχνούν τις ερημικές τοποθεσίες που προσφέρονται για ατέλειωτες ώρες οδήγησης. Προκαλεί την αίσθηση του απεριόριστου. Ίσως η πόλη να σου δίνει τον χαρακτήρα και το storyline για να χτίσεις τις ιστορίες σου αλλά η φύση τριγύρω και το μόνιμο φως, δίνει κάτι πολύ βαθύ και αιώνιο. Αν όχι την αίσθηση αιωνιότητας, σίγουρα την αίσθηση ότι ο χρόνος είναι με το μέρος σου.
Η αθωότητα μπορεί να επιζήσει στις μέρες μας; Η αθωότητα που αναμιγνύεται με τις πτυχές του σκοτεινού εαυτού μας, ελπίζω πως ναι, γιατί έτσι θα γινόταν πιο ενδιαφέρουσα.
Εσύ κρύβεις αθωότητα μέσα σου; Το ελπίζω. Το να την αποκρύπτεις σωστά, να την προστατεύεις και να την καλλιεργείς, σε κάνει πιο ολοκληρωμένο άνθρωπο. Και πολύ πιο ενδιαφέρων.
Τι είναι αυτό που σε προσελκύει σε κάποιον για να τον φωτογραφίσεις και να δουλέψεις επάνω του; Μου αρέσει να δουλεύω με ανθρώπους που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να νιώσουν άβολα, που είναι διατεθειμένοι να δεχθούν οδηγίες, που είναι ευθείς, παρόντες και έχουν κάτι να παρουσιάσουν. Λατρεύω όσους μπορούν να κοιτάξουν με ευθύτητα την κάμερα, μπορούν να κοιτάξουν το «ρόλο» τους χωρίς να χάσουν τον εαυτό τους αλλά να είναι ακόμη περισσότερο ο εαυτός τους. Νομίζω ότι η Camille το βγάζει αυτό στη σειρά φωτογραφιών που κάναμε μαζί. Νιώθει πολύ άνετα να κυκλοφορεί γυμνή, είναι παρούσα στη στιγμή, έχει ευθύτητα και φυσικότητα στο βλέμμα της. Δεν εκβιάζει κάτι να βγει προς τα έξω γιατί αυτό το κάτι είναι ήδη εκεί και μας κοιτάζει.
Η σεξουαλικότητα πρέπει να είναι ωμή; Δεν είναι πιο μυστηριώδης όταν παρουσιάζεται με υπονοούμενα; Και τα δύο είναι εξίσου σημαντικά και πρέπει να εναλλάσσονται κάποιες φορές.
Ποιες συνεργασίες ήταν οι πιο σημαντικές για σένα μέχρι σήμερα; Σίγουρα η σειρά SoftRock με την Actually Huizenga. Είναι η πιο προσωπική δουλειά μου μιας και πρόκειται για την ιστορία της «ερωτικής ιστορίας» μας, ειπωμένη από αντίθετα στοιχεία. Θα αναφέρω όσα είχα αναφέρει και στο περιοδικό South για τις σκέψεις μου. Το SoftRock Ι, ουσιαστικά είναι το σμίξιμο των δύο, η ένωσή τους μέσα από το σεξ και το σώμα είναι ένα τοπίο που έχει εξερευνηθεί. Οι εικόνες του έξω κόσμου και η φύση, υπάρχουν μόνο μέσα από τις ρωγμές της αφήγησης. Υπαινισσόμενο μια ειδυλλιακή κατάσταση, μία κατάσταση προ-ευχαρίστησης στην οποία ο πόνος είναι απαραίτητο συμπληρωματικό στοιχείο. Αυτό αποκαλύπτεται με όλο και περισσότερη λεπτομέρεια στα κομμάτια που ακολουθούν. Στα SoftRock ΙΙ και ΙΙΙ, εμπλέκονται περισσότεροι άνθρωποι, όσο η φύση της σχέσης μεταξύ των δύο, γίνεται περισσότερο περίπλοκη. Ο γάμος –ο δικός μας γάμος- είναι ας πούμε μία επιθυμία να επιστρέψουμε σε αυτή την πρώιμη, ειδυλλιακή κατάσταση, κουβαλώντας ταυτόχρονα όλη την πολυπλοκότητα της γήινης ζωής, του πάθους και της εγκατάλειψης. Το SoftRock Ι έχει να κάνει με ένα συγκεκριμένο τρόπο ένωσης που εκφράζεται απευθείας και ανάμεσα από τις αντιθέσεις: Η αγάπη αποτυπώνεται μέσα από την εξιδανίκευση του βιασμού και ένα snuff film ή η πορνογραφία αποκτούν ομορφιά μέσα από ένα καλαίσθητο πρίσμα. Η γυναίκα που αντιμετωπίζεται ως σεξουαλικό υποχείριο είναι ουσιαστικά σε θέση ισχύος – έχει ταυτότητα, κοιτάζει στην κάμερα με ένα μίγμα περιφρόνησης και αναίδειας, σίγουρη γι’ αυτό που θέλει. Το φιλμ μοιάζει με το ανάγνωσμα της Λήδας και του Κύκνου (Δίας), κατά το οποίο, το σμίξιμό τους, ο βιασμός της Λήδας δηλαδή, είναι μία ερωτική συμμόρφωση και όχι μία βεβήλωση με την κλασσική έννοια. Το SoftRock I το διανθίζει όλο αυτό περισσότερο και το μεταφέρει στον 21ο αιώνα. Η Γυναίκα κοσμεί τον εαυτό της με φετιχιστική κόκκινη κορδέλα, δεμένη στην καρέκλα. Απολαμβάνει τον σεξουαλικό της σύνδεσμο -για την ακρίβεια τον διευθύνει-, παρά την φαινομενικά παθητική/υποτακτική της κατάσταση. Στην πραγματικότητα, ίσως είναι η ίδια ο δημιουργός όλου αυτού, μέσω του φανταστικού της κόσμου και της φαντασίας της.
Όπως και να έχει όμως, η ιστορία που αναμφίβολα με έχει στιγματίσει είναι η συνεργασία μου με τον Sebastian Horsley. Ο Sebastian ήταν ένας θρύλος στο Σόχο του Λονδίνου, ένας πραγματικά συμπλεγματικός χαρακτήρας, γεμάτος ιδιοφυία και αυθεντική ήρεμη, σχεδόν zen, σοφία. Ήταν ευγενικός και όμορφος, νάρκισσος και διεφθαρμένος (πραγματικά διεφθαρμένος). Καιγόταν εσωτερικά από το «Καλό και το Κακό» που έκρυβε μέσα του. Νιώθω σαν να μιλάμε ακριβώς γι’ αυτό σε αυτή τη συνέντευξη. Υπήρχε φως και σκοτεινιά στον εσωτερικό του κόσμο, κάτι τραχύ και ταυτόχρονα ευαίσθητο. Ο άγγελος και ο δαίμονας. Αυτά τα τόσο αντίθετα στοιχεία όμως, βρίσκονταν σε μια διαρκή μάχη μεταξύ τους, τον έκαιγαν, τον σκότωναν. Από την άλλη, προσπαθώ πάντα να έχω στη δουλειά μου αυτά τα τόσο απαραίτητα και αντίθετα μεταξύ τους στοιχεία. Συνυπάρχουν σαν να χορεύουν μαζί. Όπως ένα βίαιο μπαλέτο, με χάρη και αξιοπρέπεια, σοβαρότητα και χιούμορ αλλά και ομορφιά. Ήμουν ο τελευταίος που φωτογράφησε τον Sebastian στον προσωπικό του χώρο, τρεις μήνες πριν τον πρόωρο θάνατό του. Το σπίτι του ήταν σαν αποτέλεσμα του κινήματος του ντανταϊσμού. Ζούσε σε έναν παράδρομο στο Σόχο, στην οδό Meard και πέθανε στην πρεμιέρα του έργου που ήταν βασισμένο στη ζωή του, που ανέβασε το Soho Theatre και λεγόταν Dandy in the Underworld. Ήταν πολύ σουρεαλιστική στιγμή όταν επισκέφθηκα το σπίτι του για να συλλυπηθώ και περπάτησα μπροστά από το θέατρο που είναι μόλις ένα λεπτό απόσταση και μετά είδα μια μαύρη πινακίδα που είχε χαραγμένη τη φράση: «Αυτό το μέρος δεν είναι μπουρδέλο. Δεν υπάρχουν εκδιδόμενες σε αυτή τη διεύθυνση». Μου είχε πει ότι τοποθετούσε αυτή την πινακίδα όταν «νοίκιαζε» εκδιδόμενες στην κρεβατοκάμαρά του.
Μίλησέ μου για άλλα projects που ετοιμάζεις αυτή την περίοδο. Η βασική μου ασχολία είναι να ολοκληρώσω ένα σενάριο μεγάλου μήκους και παράλληλα με αυτό ένα τρίπτυχο βίντεο/installation σαν το SoftRock. Η σειρά αυτή, έχει τον τίτλο Beast. Επίσης φωτογραφίζω πολλά editorial με κινηματογραφικές αναφορές και σχεδιάζω ένα εξαμηνιαίο περιοδικό που θα κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο. Θα είναι αποκλειστικά φωτογραφικό και η θεματολογία του θα περιλαμβάνει σύγχρονη τέχνη, φωτογραφία μόδας, αλλά και κοινωνιολογικά θέματα. Θα είναι σαν μια φωτογραφική αφήγηση με pop αισθητική. Το περιεχόμενο θα προέρχεται από τα βορειοδυτικά μέρη και τη βορειοδυτική ακτή του Ειρηνικού. Το Λος Άντζελες θα είναι το επίκεντρο φυσικά αλλά θα επεκταθούμε και στην Καλιφόρνια, τη Νέβάδα, το Νέο Μεξικό. Θα έχει χρώματα, πολύ φως και οι φωτογραφίες θα διηγούνται κάποιες ιστορίες. Δεν θα έχει ανορεξικά, σαστισμένα μοντέλα ή tumblr τέχνη. Χαχα! Δεν έχω αποφασίσει ακόμη τον τίτλο του αλλά το όνομα που θα έχει το πρώτο τεύχος θα είναι Creature. O Ryan Linkoff (curator στο LACMA) θα είναι ο art director του πρώτου τεύχους και η Sissy Saint Marie θα είναι η fashion editor.
Το project Devil’s Angels πού αλλού θα «ταξιδέψει»; Αυτό είναι το πρώτο μέρος της σειράς αυτού του project και θα ήθελα το δεύτερο μέρος να συμπέσει με την κυκλοφορία του περιοδικού, το φθινόπωρο του 2014.
Η Ελληνίδα Γυναίκα ξέρει να παίζει με τη σεξουαλικότητά της; Και πολύ μάλιστα!
Η τέχνη της σεξουαλικής σαγήνης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως τελετή μυστηρίου; Και αν ναι, με ποιον τρόπο πιστεύεις ότι πρέπει να γίνεται; Ναι, είναι ακριβώς αυτό και ελπίζω να αποκαλύπτεται και μέσα από τη δουλειά μου. Είναι όλα αυτά που συζητήσαμε σε αυτή τη συνέντευξη: Το μίγμα των αντίθετων στοιχείων και ο τρόπος που χορεύουν το ένα με το άλλο, ο άγγελος που κρύβεται μέσα στο διάβολο και γίνεται το αντίθετό του. Παρομοίως, στο σμίξιμο των «δύο», υπάρχουν καταστάσεις πλήρους παράδοσης, πόθου, απώλειας, τραγωδίας, χαράς. Όλα αυτά όταν τα βάλουμε μαζί σε ένα δυναμικό βιωματικό σενάριο, είναι ιδανικά γιατί μεταμορφώνουν συνεχώς το αποτέλεσμα και –για να λέμε την αλήθεια- δημιουργούν καταπληκτικές ιστορίες. Στο Devil’s Angels, η ομορφιά αναδεικνύεται μέσα από το αντίθετό της και με τον ίδιο τρόπο η Camille αναδύεται μέσα από το σκοτάδι που παλεύει να τη δεσμεύσει, να την τυλίξει.
