Το ταξίδι με Interrail είναι από τα πράγματα που θα τοποθετούσα ανεπιφύλακτα στην λίστα των “100 things you must do before you grow old, fat and bald“ συνοψίζοντας περιληπτικά τα κέρδη στην ακόλουθη φράση: μπορεί να καταλήξεις με μιά προσωπική στήλη σε ένα μουσικό περιοδικό (ΟΚ, αυτό σήμερα μπορεί να μήν ακούγεται και τόσο δελεαστικό αλλά πριν 30 χρόνια σου εξασφάλιζε δωρεάν πρόσβαση σε συναυλίες και δίσκους).
Ξεκινώντας λοιπόν από τη Βόννη τον Απρίλη του 1984 με ενδιάμεσους σταθμούς την Καρλσρούη, την Γενεύη, την Λυών, το μοίρασμα του κουπέ με 2 Αφρικανούς με τεράστια μπόνγκος και 2 Ελβετίδες με μπόλικες τομπλερόνε έφτασα κάποια στιγμή Μεγάλο Σάββατο στο σταθμό Port Bou όπου εκτός από ακόμα μία αλλαγή τρένου θα ελάμβανε χώρα και ο έλεγχος διαβατηρίων και εισόδου στην Ισπανία.
Μπορεί ο Φράνκο να είχε αποδημήσει εδώ και μια δεκαετία, αλλά από την απόπειρα πραξικοπήματος από τον συνταγματάρχη με το αστείο καπελάκι Αντόνιο Τεχέρο είχαν περάσει μόλις τρία χρόνια και παρόλου που πρωθυπουργός ήταν ο σύντροφος Φελίπε [Γκονζάλεθ], κάποια φρανκικά σταγονίδια είχαν απομείνει στα σώματα ασφαλείας που προφανώς σε κάθε ατημέλητο ξένο νεανία βλέπαν την επιστροφή των Διεθνών Ταξιαρχίων. Για κακή μου τύχη ένα απο αυτά με στάμπαρε, μου έκανε νόημα να περάσω παραδίπλα κι άρχισε την όχι και τόσο ευγενική ανάκριση για το πού πάω, πού θα μείνω, πόσα λεφτά έχω πάνω μου, γιατί ταξιδεύω με ένα τόσο μικρό σακίδιο κ.α.π. Το γεγονός ότι το όργανο της τάξης κι ασφάλειας κατείχε μόνο την ισπανική γλώσσα δεν διευκόλυνε τις προσπάθειες μου να εξηγήσω τις ειλικρινείς προθέσεις μου. Μετά από μπόλικη ώρα διαπραγματεύσεων, τη μεσολάβηση κάποιου ανώτερου, ακόμα περισσότερες ώρες αναμονής για το επόμενο τρένο μια που το προηγούμενο χάρη στο σθένος του συνοριοφύλακα το είχα χάσει, πάτησα πόδι επιτέλους στην Βαρκελώνη, η οποία φυσικά καμία σχέση δεν είχε εκείνη την εποχή (εκτός από τις φαρδιές λεωφόρους και την μπόχα) με την μεταολυμπιακή σημερινή. Θα συμπληρώνα κιόλας οτι η μπόχα του λιμανιού της τότε ξεπερνούσε και την μπόχα του Θερμαϊκού την δεκαετία του 80, κι αυτό όπως και να το κάνουμε είναι κάποιο κατόρθωμα.
Simple Minds στην Αθήνα, 30 χρόνια μετά (En Lefko Music Festival, 2014 -φωτό: Ινώ Μέη)
Το επόμενο εμπόδιο στην παραμονή ήταν η εύρεση στέγης διότι φυσικά σιγά μην είχα κλείσει κάτι απο πρίν, tripadvisor δεν υπήρχε, τις πιστωτικές κάρτες τις βλέπαμε στις αμερικάνικες ταινίες με τους γιάπις, ήταν και Πάσχα των Καθολικών μαζί με των Ορθοδόξων -όπως και φέτος- και φυσικά η υπάλληλος στο Tourist Office μιλούσε μόνο ισπανικά …
Επιβίβαση λοιπόν στα σιδερένια βαγόνια του μετρό που η ηλικία τους θα πρέπει να συμβάδιζε με την επέτειο του εμφυλίου πόλεμου και που η αφίξη τους δεν χρειαζόταν καμία ιδιαίτερη ανακοίνωση, φρόντιζαν οι προσεισμικές δονήσεις για αυτό, και κατεύθυνση, για πού αλλού, για την Ράμπλας φυσικά.
Μετά απο πολυώρες αναζήτησεις κι αρνητικές απαντήσεις ο ιδιοκτήτης ενός αρκετά υπόπτου ξενοδοχείου σε ένα κράμα παντομιμας με καταλανικά, ιταλικά, αραβικά και λοιπές γλωσσολαλιές της Μεσογείου (πλην των ελληνικών) μου έδωσε να καταλάβω οτι ναι μεν δεν είχε κανένα ελεύθερο δωμάτιο, αλλά σε ένα έμενε ένα πολύ καλό παιδί, άγγλος μουσικός, κι οτι αν δεν είχα αντίρρηση θα τον ρωτούσε αν μπορούσα να μείνω μαζί του και να πληρώσω μόνο δέκα μάρκα. Ο ξενόδοχος που ήταν μεγάλη μαλαγάνα καταφέρε να με φορτώσει λοιπόν στον Σάιμον Μόρλεϊ, ο οποίος έπαιζε κλαρινέτο στους Street Boys που μερικά χρόνια πριν είχαν γνωρίσει τεράστια επιτυχία και στην Ελλάδα με το “Some Folks” και τώρα έβγαζε τα προς το ζειν παίζοντας στους δρόμους της Βαρκελώνης δικαιώνοντας το όνομα της πρώην μπάντας του. Στο ερώτημα «μα πώς είναι δυνατόν; τόσους δίσκους πρέπει να είχαν πουλήσει;», πήρα την απάντηση οτι τους τα είχε φάει η δισκογραφική εταιρεία κι αναθεώρησα την άποψη μου για την επιλογή του μουσικού επαγγέλματος ως προσοδοφόρου. Άμα είναι να βγάζεις χιτ και να στα τρώει η εταιρεία χέσε μέσα (μετά συγχώρησεως) κι άμα μπλέξεις με δικηγόρους ακόμα χειρότερα σκέφτηκα από μέσα μου κι εξέφρασα την συμπάθειά μου στον νυν συγκάτοικό μου. Αφού ανταλάξαμε πληροφορίες εκατέρωθεν για το ηχητικό φάσμα των ροχαλητών μας πήρα τους δρόμους προς εξερεύνηση της πόλης.
Δεν θυμάμαι ακριβώς σε ποιο στενό έπεσα πάνω της, αλλά από την γηπεδική ζητωκραυγή σίγουρα διάφοροι ντόπιοι θα γύρισαν το κεφάλι τους και θα έκαναν την δικιά τους χειρονομία για το «χαζός είναι αυτός;».
Στα παλαιά μου υποδήματα, φυσικά, γιατί στην αφίσα έβλεπα ότι την ίδια μέρα, Μεγάλο Σάββατο 21 του Απρίλη, στην Studio 54 θα εμφανίζοταν οι Simple Minds με τους China Crisis σαν σαπορτ. Tους οποίους Simple Minds είχα χάσει στις αρχές εκείνου του μήνα στη Γερμανία γιατί δεν είχα ανέβει ακόμα από την Ελλάδα ο γκαντέμης.
Η χάρα μου δεν κράτησε για πολύ όταν έμαθα ότι τα εισιτήρια της προπώλησης είχαν εξαντληθεί και οτι ίσως να υπήρχαν μερικά στο ταμείο, αλλά η καλή νεράιδα που με συνόδευε σε αυτό το ταξίδι με οδήγησε να πέσω πάνω στον Τζιμ Κερ και την παρέα του που σεργιάνιζαν στην Ράμπλας. Σιγά μην έχανα την ευκαιρία, έπεσα κυριολεκτικά πάνω του φροντίζοντας να μην τον τρομάξω. Είχα και κάτι φωτογραφίες του στο μυαλό μου από το ΝΜΕ και τον είχα περάσει για πρώτο μπόι. «Τεράστιος φαινόσουνα σε αυτές βρε Τζιμ», σκέφτηκα από μέσα μου χωρίς να του αναφέρω τίποτα φυσικά για να μην τον στεναχωρήσω ήταν και να παντρευτεί τον άλλο μήνα με την Κρίσυ Χάιντ των Pretenders.
Μέχρι να συνηθίσω την σκωτζέζικη προφορά μου πήρε κάποιο χρόνικο διάστημα αλλά κατάφερα να του εξιστορήσω το δράμα μου, τα χιλιομέτρα που είχα διασχίσει και τα τρένα που είχα αλλάξει για να τους δω, μην παραλείποντας τα εμπόδια που συνάντησα να εισέλθω στην χώρα από τα φασιστικά απολειφάδια. Όλα αυτά τον συγκίνησαν φυσικά και μου υποσχέθηκε να φροντίσει να με βάλει μέσα αν τυχόν δεν έβρισκα εισιτήριο το βράδυ. Μετά απο μια θερμή χειραψία ανανεώσαμε το ραντεβού μας για αργότερα και φυσικά πετώντας από την χάρα μου πήρα μια estrella damm από ένα περίπτερο και συνέχισα τον περίπατο μου με προορισμό ένα μουσείο και μιά έκθεση με έργα των Πικάσο, Νταλί και Μιρό (τρία σε ένα, ωραίες ιδέες έχουν οι Καταλανοί ενίοτε, σκέφτηκα).
Την Studio 54 δεν δυσκολεύτηκα να την βρώ. Hταν σχετικά κοντά στα λημέρια μου μετά το Ραβάλ, πήγα φυσικά απο νωρίς και μια που στην ανατροφή οι γονείς μου τόνιζαν οτι πρέπει να είμαι τίμιος δεν θέλησα να εκμεταλευτώ τον Τζίμ και αγόρασα το εισιτήριο μου. Μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες περίμενα υπομονετικά στην ουρά με τους γηγενείς και συνειδητοποίησα οτι μια ελευθερία στην χρήση των ναρκωτικών την είχαν από τότε.
Η Studio 54 ήταν παλιότερα θέατρο, αντίστοιχα επιβλητικός ήταν ο χώρος. Τίγκαρε φυσικά στο πιτς φυτίλι και κάποια στιγμή βγήκαν και οι China Crisis μας τα είπαν ωραιότατα και μετά αναμέναμε τους πρωταγωνιστές. Οι οποίοι με τα φώτα να αναβοσβήνουν ξεκίνησαν με το “East at Easter” κι αν και βρισκόμασταν καραδυτικά τους συγχώρεσα για την έλλειψη γεωγραφικού προσανατολισμού και τους φώναξα «Χριστός Ανέστη» παρόλου που δεν είχαμε πιάσει τα μεσάνυχτα, αλλά στην πατρίδα μου που ήταν δυο ώρες ανατολικά το ψέλναν ήδη.
Την υπόλοιπη μιάμιση ώρα την πέρασα στα κάγκελα τραγουδώντας και χορεύοντας και ψέλοντας κανά «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών» ενδιάμεσα, ενώ σκεφτόμουν οτι ετούτοι οι Simple Minds είναι για μεγάλα στάδια τελικά.
Μετά την συναυλία επισκέφθηκα ένα μπαράκι στην Ράμπλας που δεν έμοιαζε και τόσο σοι μια που κανά μισάωρο μετά την άφιξη μου ξέσπασε χοντρός καυγάς μεταξύ των θαμώνων με τα μπουκάλια και τα σκαμπώ να διαγράφουν εναέριες τροχιές οπότε και σκέφτηκα αρκετές οι συγκινήσεις για σήμερα ας πάμε να ξεκουραστούμε και λίγο. Ο συγκάτοικος μου ροχάλιζε σαν χαλασμένο κλαρινέτο ήδη, αλλά σε λίγο τον συναγωνιζόμουνα σαν τρύπιο τρομπόνι.
Επιστρέφοντας από αυτό το ταξίδι έγραψα ένα πιλοτικό κείμενο για μια στήλη με τίτλο «Προπαγάνδα» και την έστειλα στο Ποπ & Ροκ. Μερικές βδομάδες αργότερα σε μια λιτή κάρτα ο Κώστας Ζουγρής με ενήμερωνε οτι ξεκινούσε η συνεργασία μας και οτι θα αμειβόμουνα με 1400 δραχμές την σελίδα.
Simple Minds @ Studio54 (Βαρκελώνη, 21/4/1984)
Setlist:
East At Easter
Up On The Catwalk
The Book Of Brilliant Things
Glittering Prize
The American
King Is White And In The Crowd
Speed Your Love To Me
Someone Somewhere In Summertime
Promised You A Miracle
Big Sleep
Waterfront
New Gold Dream (81,82,83,84)
(Στο κεντρικό βίντεο μπορείτε να ακούσετε, ολόκληρη τη συναυλία τους στη Μαδρίτη τρεις μέρες πριν)