Να ζει κανείς ή να μη ζει; Το προαιώνιο ερώτημα με την ίδια σχεδόν ηλικία της ανθρωπότητας ταλανίζει τον πρίγκιπα Άμλετ στο ομώνυμο έργο του Σέξπιρ. Ο ήρωας που τρυπώνει στα όνειρα όλων των επίδοξων ηθοποιών, ο ήρωας μέσω του οποίου ο συγγραφέας καταθέτει την άποψή του για το ζήτημα της ταυτότητας, ο ήρωας που μπορεί να εξυψώσει ή να κατακρημνίσει τους ερμηνευτές του…Θέλει αρετή και τόλμη το στέμμα της Δανημαρκίας και αυτήν την περίοδο αποτελεί και το διακύβευμα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών διά στόματος Χρήστου Λούλη και διά σκηνοθετικής οπτικής Γιάννη Χουβαρδά. Πριν ολοκληρώσει αυτός ο νέος Άμλετ τη βύθισή του στο συλλογικό και προσωπικό υποσυνείδητο, προσπαθούμε να ανασύρουμε τις καλύτερες ερμηνείες του ήρωα στη σκηνή και στη μεγάλη οθόνη. Πολλοί στέκουν διστακτικοί απέναντι στο ερώτημα. Οι πιο τολμηροί και σίγουροι καταθέτουν την άποψή τους και το «βασίλειό τους για ένα άλογο»
Βίκτωρ Αρδίττης
σκηνοθέτης
«Όπως και πολλούς άλλους της γενιάς μου, φαντάζομαι, με έχει σημαδέψει ο ρώσικος Άμλετ του Γκριγκόρι Κόζιντσεφ με τον Ιννοκέντι Σμοκτουνόφσκι (1964). Ίσως να είναι και η αθωότητα της πρώτης επαφής, γιατί από τότε γίνεται όλο και ισχυρότερη η προειδοποίηση του Κραίηγκ πως καμιά παράσταση του Άμλετ δεν μπορεί να σταθεί πλάι στην ανάγνωση του ίδιου του έργου. Στις παραστάσεις που ακολούθησαν, παρόλα αυτά, μπόρεσα συχνά πολλά να θαυμάσω και κάποια να κρατήσω. Αφορούσαν κυρίως την μορφή του ήρωα: πώς, διάβολε, μοιάζει αυτός ο Άμλετ; Ωραίος και εκρηκτικός σαν τον Ρισάρ Φοντανά (Βιτέζ, 1983) ή παχουλούλης και λίγο αδέξιος σαν τον Λαρς Έιντινγκερ (Οστερμάιερ, 2008);»
Γιώργος Γιαννακάκος
ηθοποιός
«Στον κινηματογράφο ο ωραιότερος Άμλετ που είδα είναι ο Ινοκέντι Σμοκτουνόφσκι. Συγκλονιστικός και ο Μαξιμίλιαν Σελ. Στο ελληνικό θέατρο, ο Μηνάς Χατζησάββας 1991-1992 στο Ανοιχτό Θέατρο ενσάρκωσε τον Άμλετ καταπληκτικά.»
Θεοδώρα Τζήμου
ηθοποιός
«Συγκλονιστικότερος Άμλετ στο ελληνικό θέατρο είναι για μένα εκείνος του Μιχαήλ Μαρμαρινού.»
Γιώργος Παπαπαύλου
ηθοποιός
«Στον κινηματογράφο, θα πω ότι μου άρεσε ο Σμοκτουνόφσκι αν και στον κλασικό μονόλογο του ‘Να ζει κανείς ή να μη ζει’ ήταν καλύτερος ο Λώρενς Ολίβιε. Στο θέατρο ο καλύτερος Άμλετ που έχω δει ήταν εκείνος του Τζουντ Λο, στο Λονδίνο το 2009.»
Μυρτώ Ρήγου
καθηγήτρια στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ, ΕΚΠΑ
«Ο καλύτερος Άμλετ είναι ο Άμλετ του Γκριγκόρι Κόζιντσεφ με τον Σμοκτουνόφσκι γιατί με τη μουσική του Σοστάκοβιτς δημιουργείται ένας παράδοξος μοντερνισμός, μίγμα μπαρόκ και εξπρεσιονισμού. Στο θέατρο, ο Πήτερ Μπρουκ μας έδωσε ένα λιτό Άμλετ με πρωταγωνιστή έναν έγχρωμο, νέο ηθοποιό και τον τιτλοφόρησε με το εναρκτήριο ερώτημα του φρουρού ‘Ποιος είναι εκεί;»