Δεν είναι και λίγο ουσιαστικά να παίρνεις το βάπτισμα του πυρός σε μεγάλο ακροατήριο ανοίγοντας δύο από τα σημαντικότερα γυναικεία ονόματα που έχουν επισκεφθεί την Αθήνα τα τελευταία χρόνια: την Anna Calvi και την Courtney Barnett. Κάπως έτσι η 22χρονηΑμαλία Μουχταρίδη έχει μπει με το δεξί στα μουσικά πράγματα της πόλης – αρχικά κυκλοφορώντας κάποια singles ως Amalia και πλέον έχοντας βάλει μπρος τους Amalia & the Architects, ένα γκρουπ που γεννήθηκε στα αμφιθέατρα της ΑΣΚΤ όπου σπουδάζει.
Το πρώτο δείγμα που έχουμε ακούσει από τη δουλειά της με την μπάντα είναι το single “Murder and Create”, βάζοντας λίγα περισσότερα γκάζια στο singer-songwriter μονοπάτι που φαίνεται να ακολουθεί ως τώρα. Θελήσαμε να τη γνωρίσουμε καλύτερα κι εκείνη μας ξενάγησε στον κόσμο της… Περιλαμβάνει τους Beach Boys και τον Μπάτμαν, τον Όσκαρ Ουάιλντ και τον Ρόθκο, την Σίλβια Πλαθ και τις γλαδιόλες του Morrissey…
Ποια είναι εκείνη η αποφασιστική στιγμή που κατάλαβες πως θες να ασχοληθείς με τη μουσική; Όταν ήμουν 11 χρονών αποφάσισα να μάθω ακουστική κιθάρα, ξεκίνησα βλέποντας βίντεο στο YouTube. Μετά πέρασα στο Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης κι εκεί έμαθα να παίζω κλαρινέτο, πιάνο και ταμπουρά. Ταυτόχρονα, είχα αρχίσει να διαβάζω αγγλόφωνη λογοτεχνία και να καταγραφώ σκέψεις και στιχάκια. Κάποια στιγμή αποφάσισα να τα παντρέψω. Ήταν αμήχανο στην αρχή, καθώς δεν είχα καλή φωνή και χρειάστηκαν 2-3 χρόνια για να πατήσει σταθερά. Εκεί γύρω στα 17 αποφάσισα πως αυτή η προσωπική ανάγκη ήθελα να γίνει κι επικοινωνία.
Κάποιος που δεν γνωρίζει την Αμαλία, ποια είναι τα 5 πράγματα που πρέπει να ξέρει για αυτήν; Ίσως, μόνο ως προειδοποίηση, το ότι υπερ-αναλύω τα πάντα.
Πώς η Amalia έβαλε δίπλα της τους Architects; Έψαχνα άτομα, κοντά στην ηλικία και τα ενδιαφέροντά μου, για να φτιάξω μπάντα και μέσα από ένα φίλο γνώρισα τον Βασίλη Αγγελόγιαννο (κιθάρα) που μόλις είχε περάσει Αρχιτεκτονική. Δουλέψαμε αρχικά ως ντουέτο κι αργότερα γνωρίσαμε τον Άλκη Τσακάκο που έπαιζε ντραμς (τώρα στα ντραμς έχουμε νέο μέλος τη Νεφέλη Λυσιμάχου). Μας έλειπε ακόμα όμως μπάσο κι ο Βασίλης πρότεινε να έρθει να παίξει μια φίλη του από την σχολή, η Αναστασία Κακάβα, η οποία τότε ήξερε μόνο κλασική κιθάρα. Έμαθε πολύ γρήγορα το νέο της όργανο και καθώς ταιριάζαμε και σαν χαρακτήρες το σχήμα έκλεισε ως Architects.
Μετά από κάποια μεμονωμένα singles που έχεις κυκλοφορήσει στις σελίδες, υπάρχει στα σχέδιά σου κάποια ολοκληρωμένη δουλειά; Η αλήθεια είναι ότι εξ’ αρχής ήθελα να βγάλω δίσκο. Μου αρέσει πολύ ο δίσκος να έχει ένα κόνσεπτ, ένα ωραίο εξώφυλλο με νόημα και να περικλείει μια περίοδο, κατά κάποιον τρόπο, της ζωής του ανθρώπου (ή των ανθρώπων) που τον δημιούργησαν. Δυστυχώς, η εποχή είναι τέτοια που η δισκογραφία λειτουργεί περισσότερο με singles. Ελπίζω βέβαια, μέσα στη χρόνια να υλοποιηθεί η ολοκληρωμένη δουλειά που έχω σκεφτεί. Θα προηγηθούν σίγουρα όμως 2-3 singles ακόμα.
Πώς συνομιλούν οι σπουδές στην Καλών Τεχνών με τη μουσική σου; Αρκετές ιδέες για κομμάτια έχουν προκύψει από κάτι που άκουσα σε μάθημα ή που διάβασα σε κάποιο βιβλίο. Το “Ophelia”, για παράδειγμα βασίστηκε σε μια φεμινιστική ανάγνωση του Άμλετ. Γενικότερα όμως, οι φιλίες μου από την σχολή και οι αλληλεπιδράσεις με τους καθηγητές μας με επηρεάζουν μονίμως. Ένας από τους αγαπημένους μου εικαστικούς της σχολής, ο Δημήτρης Καλαγκάτσης, σχεδίασε το εξώφυλλο για το “Murder and Create”. Με συγκινεί πολύ η δουλειά του και δε μου συμβαίνει εύκολα. Είναι πολύ δύσκολο να συγκινηθεί η όραση πλέον. Η συμφοιτήτρια και φίλη μου Παυλίνα (είναι συγγραφέας και δε θα της αρέσει που το λέω) σκέφτηκε την ιδέα για το κλιπ του “Murder and Create”. Πολλοί άνθρωποι ίσως όταν ακούνε Ιστορία και Θεωρία Τέχνης να έχουν στο νου τους ένα αντικείμενο απομακρυσμένο από την καθημερινή ζωή που ασχολείται με «νεκρά» αντικείμενα, περιττά στην κοινωνία της κρίσης. Αντιθέτως, οι περισσότερες συζητήσεις και τα θέματα που προκύπτουν σε αυτές αντανακλούν τη σύγχρονη καθημερινότητα και πολλές φορές αποτελούν και οδηγό. Έτσι είναι και στα τραγούδια.
Εκτός από τη μουσική, τι άλλο κάνεις; Ζωγραφίζεις; Ασχολείσαι με την γλυπτική; Η τέχνη του λόγου με απασχολεί περισσότερο από τα εικαστικά, πολλές φορές όμως περισσότερο και από τη μουσική. Ο λόγος έχει για εμένα κάτι ξεχωριστό. Η μουσική είναι πιο κοντά στη ζωγραφική. Είναι πιο κοντά για παράδειγμα στα μονοχρωματικά έργα του Νιούμαν και του Ρόθκο. Δεν έχουν κάποιο αντικείμενο. Θέλουν να σε συγκινήσουν, να σε τρομάξουν να σε βάλουν στη θέση να αντιληφθείς τη σχέση σου με αυτά. Η μουσική είναι το συγκινησιακό, το ανεξήγητο, το θεϊκό. Τα λόγια, το νόημα είναι το ανθρώπινο. Κι έχουν κι αυτά κάτι θεϊκό όταν τα αντιλαμβάνεσαι.
Το βίντεο του “Earth In Between” κάνει ένα σχόλιο στα θέματα φύλου. Πώς αντιλαμβάνεσαι ότι η μουσική πρέπει να παίρνει θέση σε τέτοια ζητήματα; Υπάρχουν συγκεκριμένοι καλλιτέχνες που θαυμάζεις σε αυτό το κομμάτι κι αν ναι ποιοι; Δεν πιστεύω πως η μουσική ως τέχνη οφείλει να παίρνει θέση στο οτιδήποτε. Η ιδιότητα της τέχνης γενικότερα να είναι ρευστή στη σημασία της και στους σκοπούς της (ή στην έλλειψη αυτών) είναι αυτό που με ελκύει περισσότερο σε αυτήν. Οι καλλιτέχνες ως πρόσωπα από την άλλη μπορούν να κάνουν σχόλια στο πλαίσιο ενός έργου η μιας περσόνας (όπως ο Bowie), αλλά μπορεί και να εκφράζουν απλά αυτό που τους συμβαίνει (όπως ο Morrissey). Και τις δυο περιπτώσεις τις θεωρώ σημαντικές. Θαυμάζω το θεαματικό genderbending του Bowie και τον αντίκτυπο που είχε η περσόνα του στον κόσμο. Ακόμα περισσότερο θαυμάζω τον Morrissey που λιτά (σε σχέση με τον Bowie) χορεύει λεπτεπίλεπτα με το ροζ του πουκάμισο και τα κολιέ του κραδαίνοντας γλαδιόλες και πολύ αργότερα τραγουδάει “I’m not a man I’m something bigger and better than a man”. Το φύλο δηλαδή δεν έχει ιδιαίτερη αξία από μόνο του. Οι άνθρωποι που το κουβαλούν έχουν. Και καλό είναι να ακούγονται πολλές και διαφορετικές ανθρώπινες φωνές είτε τραγουδάνε είτε όχι.
Ποιοι είναι οι δίσκοι, τα βιβλία και οι ταινίες με τα οποία κοιμάσαι στο προσκεφάλι σου; Από δίσκους το Pet Sounds των Beach Boys (η λέξη «ιδιοφυές» εδώ είναι δικαιολογημένη) το ομώνυμο των Violent Femmes (όταν τα νεύρα είναι πολλά) , το Blonde on Blonde του Μπομπ Ντίλαν (ποίηση), το You Want It Darker του Λέοναρντ Κοέν (βροχεροί περίπατοι στο κέντρο) , το The Queen is Dead των Smiths (όταν κάτι πάει στραβά) και το The Well-tempered Clavier από Glenn Gould (όταν θέλω να καθαρίσει το μυαλό μου από λέξεις). Πολλοί ακόμη που αν τους γράψω όλους, δεν ξέρω πόσο χρόνο θα πάρει στους αναγνώστες σας το namedropping.
Από βιβλία το πρώτο που με επηρέασε έντονα ήταν το Logicomix, αν κι έχω χρόνια να το επισκεφθώ. Ο οδηγός για τον Βίττγκενσταιν του Ρέι Μονκ είναι ένα βιβλίο που συμβουλεύομαι συχνά. Οι ποιητικές συλλογές του Τ.Σ. Έλιοτ και της Σίλβια Πλαθ με έχουν συνοδεύσει για πολλά χρόνια. Τα δοκίμια του Όσκαρ Ουάιλντ είναι επίσης αγαπημένα όπως και τα θεατρικά του και το μυθιστόρημά του. Πρόσφατες αγαπημένες αναγνώσεις είναι το Μήπως είσαι μανά μου; της Μπέτσντελ και το Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος του Χάξλεϊ, το οποίο, σε αντίθεση με αυτό που περίμενα, δεν είναι απλώς ένα δυστοπικό βιβλίο.
Από ταινίες αγαπημένες είναι το Looper και το Interstellar (δεν κοιμήθηκα πολύ το βράδυ που τις είδα), το Ο Σκοτεινός Ιππότης: Η Επιστροφή (κοινωνιολογικά πιο πολυεπίπεδο απ’ το πρόσφατο Joker), o Νευρικός Εραστής, η αγαπημένη Στρέλλα, το Nowhere Boy που έβλεπα συχνά στην εφηβεία μου και το Να Με Φωνάζεις Με Το Όνομά Σου (η πλέον καθιερωμένη καλοκαιρινή ταινία).
Ποιοι είναι οι 5 καλλιτέχνες που θα «σκότωνες» για να μοιραστείς μαζί τους τη σκηνή; Πιστεύω πολύ στο “Never meet your heroes” αλλά αν το προσπεράσουμε νομίζω θα ήταν οι εξής: Nick Cave, Bruce Springsteen, PJ Harvey, Ezra Furman και οι Cure.
Ποιος ήταν ο τελευταίος δίσκος που άκουσες στο repeat; Το Thanks for the Dance του Leonard Cohen. Ένιωσα περισσότερο από κάθε άλλο του δίσκο πως ένας φίλος μου με συμβουλεύει για τη ζωή και μοιράζεται τις ιστορίες αγάπης και πολέμου που βίωσε. Πολύ ταιριαστή η παραγωγή που έκανε ο Adam Cohen.
Αν είχες ένα μαγικό ραβδί με 3 ευχές, ποιες θα ήταν αυτές που θα πραγματοποιούσες αμέσως; Πολύ μεγάλη ευθύνη. Μάλλον θα ευχόμουν να μετατεθούν οι ευχές σε κάποιον πιο σίγουρο και ικανό να τις χρησιμοποιήσει.