Φωτογραφία: Πηνελόπη Γερασίμου
Φωτογραφία: Πηνελόπη Γερασίμου
Πριν από δυο χρόνια μέχρι και σουτιέν είχαν πεταχτεί προς τη σκηνή ενώ οι Allah-Las έκαναν τα δικά τους. Φέτος οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού θα κάνουν μία μίνι περιοδεία στα μέρη μας (Θεσσαλονίκη 10/11, Βόλος 11/11, Αθήνα 12/11). Λέτε να έχουμε πάλι τα ίδια; Μέχρι τότε μοιράζονται με την Popaganda τα 5 ονόματα-κλειδιά της μουσικής τους παιδείας.
Kevin Ayers
Ήταν ιδρυτικό μέλος των Soft Machine, μια μπάντα που όλοι μας θαυμάζουμε αλλά ο ήχος τους δεν χαρακτηρίζεται από την τέλεια ισορροπία προσβασιμότητας και πειραματισμού που διακρίνει τις σόλο δουλειές του Ayers. Ο οποίος ήταν έτοιμος να επιστρέψει στο Λονδίνο και να εγκαταλείψει τη μουσική μετά την αμερικανική περιοδεία του με τους Jimi Hendrix Experience, αλλά ο Jimi του πρόσφερε μια κιθάρα Gibson J200, υπό την προϋπόθεση να συνεχίσει να γράφει τραγούδια. Ο Ayers το έκανε και οι δίσκοι του ακόμη μας εμπνέουν.
The Gun Club
Θαυμάζουμε τον Jeffrey Lee Pierce γιατί πέρα από μουσικός ήταν και τρελαμένος music fan. Παρόλο που ήταν ένας πολύ ιδιαίτερος και συναρπαστικός χαρακτήρας, δεν έπαψε ποτέ να διατυμπανίζει την αγάπη του για τη Debbie Harry των Blondie. Ήταν ο πρόεδρος του fan club των Blondie στο LA και μάλιστα της είχε στείλει ένα γράμμα ζητώντας τη γνώμη της σχετικά με τη δουλειά του, λίγο πριν ξεκινήσει τους Gun Club. Φυσικά οι Gun Club είναι μια από τις πιο εμβληματικές μπάντες και θα ακούγονται για πάντα και γαμώ.
Primal Scream
Γουστάρω που αυτοί οι τύποι είχαν την αυτοπεποίθηση να περάσουν από το χαρωπό Sonic Flower Groove στον πιο σκληρό ήχο του ομώνυμου δίσκου τους και από εκεί στο house groove του Screamadelica – τολμηρές κινήσεις σε μόλις τρεις δίσκους – και μετά να ξεφύγουν ακόμη περισσότερο με το Give Out But Don’t Give Up, το Vanishing Point, το XTRMNTR και τις υπόλοιπες δουλειές τους μέχρι σήμερα.
The Stooges
Θυμάμαι όταν ήμουν περίπου 13 ετών και νόμιζα ότι οι μοντέρνες πανκ μπάντες της πόλης μου ήταν το πιο κουλ πράγμα που συνέβη ποτέ στη μουσική. Ώσπου ο ιδιοκτήτης ενός τοπικού δισκάδικου μου έβαλε να ακούσω Stooges για πρώτη φορά και δεν μπορούσα να πιστέψω πως υπήρχαν κάποιοι που έβγαζαν αυτό τον ήχο το 1969. Οι Stooges μου άνοιξαν τους ορίζοντες.
The Velvet Underground
Χρειάζεται κι ερώτημα; Πώς στο καλό έφτιαχναν αυτό τον ήχο, ενώ έπαιζαν τόσο λίγες νότες και άφηναν τόσο «χώρο» ελεύθερο; Αυτοί οι τύποι έφτιαχναν μουσική με ένα τρόπο που ήταν πολύ μπροστά από την εποχή τους και έτσι συνέχισαν σε όλη τη διάρκεια της καριέρας τους, παρά την έλλειψη ενθουσιασμού από κριτικούς και κοινό. Αποτελούν τεράστια πηγή έμπνευσης.