Τέσσερα κορίτσια, τέσσερα ζευγάρια γυαλιά, ένας σκύλος… Μια πανέμορφη παραλία, ένα μοναχικό σπίτι στον ορίζοντα, ένα παράξενο τζιπ που «καραδοκεί» πίσω από τους θάμνους. Μουσική και τραγούδι. Ουρανός και ήλιος και γη και θάλασσα. Αυτά. Είναι αρκετά για να κάνεις μία ταινία; Ίσως και παραπάνω από αρκετά, όταν εκείνο που μένει είναι τα συναισθήματα που σε πνίγουν στο τέλος της.
Ο Αλέξανδρος Βούλγαρης, πολύ πιο οικείος ως The Boy, ένας προικισμένος νέος σκηνοθέτης/μουσικός που ποτέ δεν θέλησε να βγει στο μάτι της επικαιρότητας αλλά δημιουργούσε πάντα στη σκιά της, έκανε πάλι το θαύμα του, στην πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του, Winona, η οποία κάνει πρεμιέρα στο 60ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Μία «ρομαντική» -τα εισαγωγικά για τα γκρίζα σύννεφα που νιώθεις και δεν βλέπεις-, τρυφερή ιστορία με μουσική υπέροχη, γυρισμένη σε φιλμ 16mm – ναι, υπάρχει ακόμη. Για μία κοριτσίστικη παρέα που ζει μια μέρα κάθαρσης και ανάτασης σε κάποια παραλία. Όλα περνάνε από εκεί: το χιούμορ, ο φόβος, η οργή, η ξεγνοιασιά, το παιχνίδι, το δάκρυ, ο χορός, η απόγνωση, η σιωπή, η φλυαρία, το σινεμά -με μία ψύχωση, εμμονική, στον Γούντι Άλεν. Το φως και η σκιά. Μα πάνω από όλα, η τρυφερότητα και η αγάπη.
«Το αγόρι πιστεύει ότι βλέπει μια γυναίκα σε τέσσερεις διαφορετικές περιόδους της ζωής της», λένε σε κάποια φάση τα τέσσερα διαφορετικά μεταξύ τους κορίτσια, πλάθοντας με το μυαλό τους ιστορίες, φτιάχνοντας κάστρα και παίζοντας με το ψιλό βοτσαλάκι και καρδούλες αυτοκόλλητα, όπως όταν ήταν μικρές. Έτσι είναι The Boy; ρωτάω τον Αλέξανδρο Βούλγαρη που έχει πάλι κέντρο του κινηματογραφικού του κόσμου το θηλυκό στοιχείο, δίνοντας μάλιστα στα κορίτσια ονόματα αγαπημένων του σταρ του σινεμά: Meryl (Streep), Giulietta (Massina), Jennifer Jason (Leigh), Eiko (Matsuda). Και η Winona (Ryder) είναι αλλού; ξαναρωτάω. Χαμογελάει -και αντί για απάντηση μου δίνει να δημοσιεύσω τις φωτογραφίες που τράβηξε με φιλμ ο φίλος του, ο σκηνοθέτης Ντάνιελ Μπόλντα, στα γυρίσματα σε εκείνη την καταπληκτική παραλία της Άνδρου: «Μου αρέσουν γιατί είναι όλες φλου» μου λέει, «και επειδή όλες οι κοπέλες φοράνε γυαλιά θα μπορούσες να γράψεις ότι είναι “μια μυωπική φλου φωτογράφιση από τον σκηνοθέτη Ντάνιελ Μπόλντα, από τα γυρίσματα της ταινίας Winona”». Αυτό και γράφω λοιπόν.
Και ύστερα, μου στέλνει τους στίχους της Δεσποινίδας Τρίχρωμης:
Με ρωτάς αν θα ’ρθεί στην ακτή κι αν το βρήκε στο χάρτη.
Σου ’στειλα σήματα τρεις φορές μα δεν έχω σημάδι.
Μου ’στειλες διαλεχτά καρτ ποστάλ με καρδούλες στην άκρη.
Μάζεψα τις στιγμές σε κουτί να το κρύψω στην άμμο.
Γέλασες δυνατά προσπαθείς να ξυπνήσεις το άστρο.
Φύσηξα δυνατά σαν παιδί να γκρεμίσω το κάστρο.
Στίχους που τους τραγουδάνε τα κορίτσια -κλείνοντας σε ένα βάζο με δεκάδες διαφορετικά κοχύλια όλες εκείνες τις στιγμές και τις μνήμες και τα μυστικά και όλα εκείνα τα πολύτιμα γέλια και δάκρια που «ζορίζουν» την καρδιά τους και δεν μπορούν με λόγια να ειπωθούν. Στο παραμύθι που σκαρφίζονται είναι κλώνοι ελαττωματικοί, εξαιτίας της μυωπίας τους, παράνομοι και κυνηγημένοι από την αστυνομία των blade runners. Και για να δουν, σε αυτόν τον άγριο κόσμο, βρίσκουν γυαλιά «μόνο δεύτερο χέρι στη μαύρη αγορά γιατί έχουν κλείσει τα εργοστάσια οπτικών. Γυαλιά που ανήκανε σε ανθρώπους του παρελθόντος». Τελεία.
Δείτε όλες τις φωτογραφίες: