Από την Λευκίμμη στο Λονδίνο και τούμπαλιν και ξανά. Πώς επηρεάζει το μέρος που μεγάλωσες/ζεις επηρεάζει τη μουσική που γράφετε; Το μερος που μεγαλωσα επηρεαζει την μουσικη μας περισσοτερο ως τοπια, αναμνησεις και αισθηση παρα ως αμεση μουσικολογικη επιρροη. Η κερκυραϊκή μουσικη ποτε δεν με τραβηξε και ουτε με τραβαει εκτος απο ελαχιστα παραδειγματα. Μα τα καλοκαιρια, ας πουμε, ειναι αναμνηση στα ορια ψυχοπαθειας και εμμονης.
Ξεκινήσατε το 2007, δύο δίσκους και κάμποσες συναυλίες μετά κοιτώντας πίσω πώς βλέπετε την πορεία του συγκροτήματος; Δεν ξερω, εντελως φυσικα μαλλον. Αυτο ειναι που θελαμε να κανουμε ως πραγματικη αναγκη, να παιξουμε και να εκφραστουμε. Προσπαθουμε να αποφευγουμε τις κακοτοπιές που φερνει ενας τροπος σκεψης απολογισμου και μια παση θυσια προσπαθεια για επιτυχια/διασημοτητα. Η οποια επιτυχια (διχως ουσια) ειναι ουτως η αλλως κατι τοσο σχετικο και την γραφουμε ξερετε που…
Απ’οτι καταλαβαίνω απο τις δημοσιεύσεις σας στα social media βρίσκεστε στη διαδικασία γραψίματος καινούριου υλικού, «όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί το έχετε ανάγκη». Πότε «καταλαβαίνετε» ότι έχει έρθει η ώρα για κάτι καινούριο; Υπάρχει καποιο εσωτερικό καμπανάκι που χτυπάει κάθε φορά; Απο την στιγμη που δεν εχουμε ενα σκεπαρνι απο πανω το κεφαλι μας να μας λεει ποτε να βγαλουμε δισκο ή καθώς δε βιοποριζόμαστε απο την μπαντα, τοτε γραφουμε οποτε θελουμε και νιωθουμε πως ειμαστε ετοιμοι να πουμε κατι. Αυτο το κατι ειναι ενα συνδυασμος πολλων πραγματων που καποια ειναι πρακτικα και καποια μαγικα.
Στο instrumental που ανεβάσατε υπάρχει απαγγελία απο Ελύτη σε ένα ποίημα του ενώ οι εικόνες που «ντυνουν» αυτό το άτυπο video είναι απο ταινίες του Μπέλα Ταρ και του Θεόδωρου Αγγελόπουλου.Γενικά, η μουσική σας δημιουργεί εικόνες αλλά και μπορεί να συνοδεύει με καταλυτικό ίσως τρόπο ήδη υπάρχουσες. Θα σκεφτόσασταν να συνδράματε σε soundtrack ή να γράφατε απο την αρχή ένα τέτοιο; Και ως μπαντα και καποιοι απο εμας προσωπικα ασχολουμαστε με μουσικη για κινηματογραφο. Ειναι κατι που μας ενδιαφερει αρκετα ναι, και μας εχουν κατά καιρους προτεινει διαφορα. Ισως οταν γινουμε πια γερόντοι και για να μην ξεφτιλιζομαστε στις συναυλιες να γραφουμε μονο σάουντρακ…
Στο “How To Be A Child And Win The War” υπάρχει ο Ρίτσος, στο “”Enduring Days You Will Overcome” o Ginsberg, τώρα ο Ελύτης (αν και καταλαβαίνω ότι είναι μάλλον ένα teaser ). Απ’ότι φαίνεται σας εμπνέει η ποίηση. Υπάρχει περιίπτωση στο μέλλον να δουμε και μια μελοποιήση κάποιου ποιήματος; Παντα υπαρχει περιπτωση για το οτιδηποτε, ναι.
Προκειται να επισκεφτείτε την ελλάδα για τη συναυλία με τους Gravitysays_i. Προσωπικά θεωρώ ότι είναι μια πολύ ταιριαστή σύμπραξη. Τί να περιμένουμε απο αυτό το live; Καποιο νεο υλικο που ετοιμαζουμε σιγουρα θα παρουσιαστει, συν οτι εχουμε κανει ως τωρα (επιλεκτικα). Ισως οτι πιο ολοκληρωμενο ως τωρα σε εμφανιση στο Gagarin .
Την προηγούμενη φορά που ήσασταν εδώ είχαμε, κατά τη γνώμη μου, μια ακροδεξιά κυβέρνηση-την χειρότερη της περιόδου της μεταπολίτευσης .Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Καταρχάς διαπιστώνετε κάποια αλλαγή ή θεωρέιτε ότι είναι η άλλη όψη ενός ίδιου νομίσματος; Και γενικότερα μπορεί αυτό το σύστημα να γίνει καλύτερο ή η ανθρωπότητα θα πρέπει να το ανατρέψει ώστε να προοδεύσει; Η τοτε κυβερνηση επρεπε να βρισκεται τωρα σε λαικα δικαστηρια. Αυτη που εχουμε τωρα ειναι σιγουρα κατι αλλο και μενει να αποδειξει ως το τελος οτι εχει τα αρχιδια να κρατησει τα αυτονοητα, εκει θα κριθει. Ο κοσμος βεβαια, εμεις ειμαστε αυτοι που πρεπει να σπρωχνουν τα πραγματα τωρα, τωρα που υπαρχει χωρος να κινηθουμε χωρις μια ακροδεξια πανω απ’ το κεφαλι. Ειναι μεγαλη ευκαιρια για εμας να βαλουμε μπρος το σωμα να κινειται και να μην περιμενουμε την αποτυχια (ή την επιτυχία) του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κανει αυτο που θα κανει, θα κριθει κτλ. Μακαρι να κρατησουν κι ας αποτυχουν. Εμεις να αυτοοργανωνομαστε σε καθε, μα καθε τομέα. Έτσι παντα τσουλαγε το πραγμα.
Το “How To…” ακούγονταν πιο λυρικό, το “Enduring …” πιο σκοτεινό, τι να περιμένουμε απο το νέο άλμπουμ; Θεωρείτε ότι υπάρχουν όρια στον ήχο σας; Υπάρχει περίπτωση συνεργασίας με κάποιον γνωστό παραγωγό ή θα το αναλάβετε εσείς; Δεν εχουμε την παραμικρη ιδεα και αυτο ειναι που μας κανει να συνεχιζουμε για το «επομενο». Ταξιδι ειναι.
Ενας καλλιτέχνης – συγκρότημα ελευθεριακής ιδεολογικής τοποθέτησης μπορεί να λειτουργήσει μέσα σε αυτό το σύστημα χωρίς να κάνει εκπτώσεις στις αξίες του; Με πολλα «οχι» σε ευκαιριες και προτασεις και μερικα συγκεκριμενα «ναι» ειναι εφικτο. Κοιταξτε, ποτε κανεις μας στον χρονο και τοπο που ζουμε δεν μπορει να ειναι εντελως αγνος και απειραχτος απο τον καπιταλισμο – τα παπουτσια μας, τα τσιγαρα και οι χορδες μας, ολα ειναι καπιταλισμος. Ο καθενας μας βαζει τις ισσοροπιες του, μα το να σεβεσαι τον αλλο ως ακροατη, ως ανθρωπο και να καταδειχνεις τον εκμεταλευτη/ εξουσιαστη (καθε ειδους) ειναι οι σταθερες που κανουν εναν ανθρωπο αυτό που είναι.
Ποια «κατάσταση» του να βρίσκεσαι σε μπάντα απολαμβάνετε περισότερο; Το live, το studio ή τη διαδικασία σύνθεσης; Και τα τρια εξισου. Το ενα δεν μπορει να υπαρξει διχως το αλλο. Λιγο σαν την παραλογη ιδεα της Αγιας Τριαδας.
Οι Electric Litany εμφανίζονται μαζί με τους gravitysays_i το Σάββατο 18 Απριλίου στο Gagarin 205. Εισιτήρια €12 (ταμείο), €10 (Viva, Public, Ιανός, Παπασωτηρίου, Reload, Media Markt και Seven Spots).
