Nils Frahm (φωτο: Alexander Schneider)
Black Rebel Motorcycle Cub – Wrong Creatures
(Κυκλοφορεί στις 12/1)
Σε μια χρονιά που σχεδόν σε κάθε λίστα, καλώς ή κακώς κονταροχτυπιόντουσαν για την κορυφή το Is This It των Strokes και το White Blood Cells των Stripes, υπήρξε ένα-fanzine-που-πήγε-να-γίνει-κανονικό-περιοδικό-αλλά-τελικά-έμεινε-fanzine σε μια μικρή χώρα στην άκρη του κόσμου (έστω, της βαλκανικής χερσονήσου), το αλήστου μνήμης Fractal, που έκανε τη διαφορά αναδεικνύοντας ως καλύτερο άλμπουμ του 2001 το ντεμπούτο των Black Rebel Motorcycle Club. Διαφώνησα και τότε που αγόρασα το τεύχος, διαφωνώ και τώρα που το θυμάμαι, αλλά ειδικά τώρα -με την επίγνωση της εντελώς flat πορείας τoυς κατά την οποία ούτε κατόρθωσαν ποτέ να φανούν αντάξιοι των (ναι, εντάξει, αδικαιολόγητα) μεγάλων προσδοκιών ενός ταχαμου πιο ζόρικου αντίπαλου δέους απέναντι αφενός στο νεοϋορκέζικο πανκ «χιπστερισμό» του Casablancas και στο μονολιθικό αναλογικό «εξωτισμό» του Jack White, ούτε έβγαλαν ένα δίσκο πραγματικά κακό για να εξιτάρει τον οποιονδήποτε από την ανάποδη- θαρρώ ότι εκείνη η διάκριση είναι και η σημαντικότερη της καριέρας τους. Φαντάζομαι ότι οι ίδιοι δεν θα το γνωρίζουν και είναι λίγο κρίμα, εκτός και αν τους πάει κάποιος το τεύχος την επόμενη φορά που θα έρθουν στην Ελλάδα, ίσως τη μόνη χώρα στον κόσμο όπου υπάρχουν ροκ σταθμοί που πλάι στη Joan Jett και τον Bon Jovi παίζουν σε heavy rotation δύο τραγούδια από το ντεμπούτο τους. Οι οποίοι ροκ σταθμοί φαντάζομαι ότι θα αγνοήσουν το νέο άλμπουμ τους που υποτίθεται ότι σηματοδοτεί την επιστροφή της μπάντας στον «trademark ήχο με το φασαριόζικο μπάσο, τα παραμορφωμένα φωνητικά και τις δυνατές κιθάρες». Από τον οποίο βέβαια δεν έφυγαν ποτέ, αλλά ας μην το κάνουμε και θέμα.
Jonny Greenwood – Phantom Thread (OST)
(Κυκλοφορεί στις 12/1)
Δεκαοχτώ συνθέσεις ηχογραφημένες από εξηκονταμελή ορχήστρα εγχόρδων, για την τέταρτη -μετά τα There Will Be Blood, The Master και Inherent Vice– συνεργασία των Johnny Greenwood-Paul Thomas Anderson. Πέταξα τους αριθμούς στην αρχή έτσι, για το ειδικό βάρος της υπόθεσης, μπας και ξεκολλήσω το μυαλό μου από το ότι το Phantom Thread που μέχρι στιγμής το έχουν αποθεώσει οι πάντες, είναι το κύκνειο άσμα του καλύτερου ηθοποιού της γενιάς του και ενός από τους πέντε καλύτερους κάθε γενιάς. Τζίφος. Σόρι.
Khruangbin – Con Todo El Mundo
(Κυκλοφορεί στις 26/1)
Χρωστάνε πολλά στον Bonobo του οποίου η κίνηση να συμπεριλάβει το τραγούδι “A Calf Born in Winter” στη συλλογή Late Night Tales, ήταν το εισιτήριό για αυτή την «ανύπαρκτη» και για λόγους ευκολίας καταχωρημένη ως «surf-thai» μπάντα από το Τέξας για τον θαυμαστό κόσμο της δισκογραφίας. Ένα σοβαρό ποτό θα τον κερνούσα κι εγώ πάντως τον κυρ Simon Green, μόνο και μόνο γιατί έβαλε, έστω και από σπόντα το χεράκι του, ώστε να κυκλοφορήσει το 2015 το ντεμπούτο The Universe Smiles Upon You των Khruagbin (σημαίνει αεροπλάνο στα ταϋλανδέζικα, γιατί σε περίπτωση που δεν το έχετε καταλάβει μέχρι τώρα από τα συμφραζόμενα, ετούτο το κατά βάση ορχηστρικό τρίο οφείλει την ύπαρξή του σε ένα διαρκές ξεπατίκωμα ταϋλανδέζικης b-music), που στην καρδιά του περιέχει αυτό το άρρωστο funk έπος.
Σύμφωνα με το μανιφέστο του νέου τους δίσκου, τώρα πια οι Khruagbin έχουν ανοίξει τις psych αντένες τους για να πιάσουν ό,τι εκπέμπεται από τη Νότια Ασία μέχρι τη Μεσόγειο. Τι να σας πω, εγώ ροκ ακούω, δεν πολυξέρω από αυτά. Αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να το κουνάω με το «τσιφτετέλι» τους.
Nils Frahm – All Melody
(Κυκλοφορεί στις 26/1)
Πολυγραφότατος, πολυοργανίστας, πολύ ταλαντούχος, πολύ μεγάλο πουλέν της Mary Anne Hobbs και πλέον ιδιοκτήτης ενός πολύ καλού στούντιο στο πολύ μεγάλης ιστορικής σημασίας για το Βερολίνο Funkhaus (το οποίο στούντιο έστησε μόνος του, από την κονσόλα, τα drum machines και ένα εκκλησιαστικό όργανο, μέχρι τα υδραυλικά – χωρίς πλάκα), εκπληρώνοντας ένα μεγαλεπήβολο όνειρο ζωής, ο Γερμανός επιστρέφει με νέα δουλειά δύο χρόνια μετά το προηγούμενο, εξαιρετικό Solo (στο ενδιάμεσο πρόλαβε όμως να συνυπογράψει με τον Woodkid το σάουντρακ του μικρού μήκους ELLIS), για την οποία ο ίδιος έχει γράψει τα εξής πολύ ωραία λόγια:
«Η μουσική που ακούω μέσα μου δεν θα καταλήξει ποτέ σε ένα δίσκο, αφού απ’ ό,τι φαίνεται μπορώ να την παίξω μόνο για τον εαυτό μου. Αυτός ο δίσκος περιλαμβάνει αυτά που νομίζω ότι ξεχωρίζουν και περιγράφουν τις πρόσφατες μουσικές ανακαλύψεις μου με τον καλύτερο τρόπο που θα μπορούσα να φανταστώ».
Εγώ που μάλλον είμαι πιο πεζός προβλέπω ότι το All Melody θα είναι ίσως ο πιο μεγάλος από τους μικρούς δίσκους του 2018 κι έχω να καταθέσω ότι αν μου έλεγαν ότι θα μπορούσα να σώσω μόνο δύο τριαντάρηδες «μουσικοσυνθέτες» από τον όποιο επικείμενο Αρμαγεδώνα, κανένα λάδωμα δεν θα ξεκουνούσε από τις θέσεις τους στο πλάι μου τον Floating Points και τον Nils Frahm. Από τους οποίους θα ζητούσα για αντάλλαγμα να διασκευάσουν μαζί το “Peace Piece” του Bill Evans. Για πάρτη μου.
No Age – Snares Like A Haircut
(Κυκλοφορεί στις 26/1)
«Rock ‘n’ roll είναι, μην το γαμάς στη φιλοσοφία», μου είχε πει κάποια στιγμή πριν από μερικά χρόνια ο λόσκυ ο Αργύρης των Nightstalker και πολύ χαίρομαι που μου το θύμισαν οι No Age με το πρώτο δείγμα του επερχόμενου, τέταρτου κατά σειρά δίσκου τους, γιατί είναι μάλλον ό,τι πιο σωστό έχει ειπωθεί ποτέ για την αγαπημένη μου μουσική. Εύγε, ρεμάλια. Παρεμπιπτόντως, τι ωραίο που ήταν το λάιβ τους πριν από μερικά χρόνια στο Plissken, ε; Και πόσο πιο ωραία περνούσαμε στο Plissken όταν γινόταν καλοκαίρι, ε;