Με το πρώτο τετράμηνο του 2017 να έχει αισίως μόλις ολοκληρωθεί, φαίνεται ότι τα «μαύρα» συνεχίζουν την επέλασή τους, ενώ από την άλλη δεν είναι λίγες οι επιστροφές των βετεράνων (κρατηθείτε, έρχονται κι άλλοι στην συνέχεια του χρόνου) οι οποίοι, βάζουν με χαρακτηριστική ευκολία τα γυαλιά σε πολλούς νεότερους. Η Popaganda συγκέντρωσε τους 10 καλύτερους δίσκους αυτών των μηνών, τους τρεις επιλαχόντες και τις τρεις απογοητεύσεις. Αν δεν συμφωνείτε, μπορούμε να το συζητήσουμε.
Μερικές φορές η απλότητα είναι το παν: folk ακουστικές κιθάρες και ζεστά φωνητικά που χρωστάνε στην Joni Mitchell, τον Nick Drake και τον Johnny Cash και όλα δένουν όμορφα και γλυκά.
Ο Βρετανός παραγωγός χτίζει ένα avant garde ηχητικό ψηφιδωτό που περιλαμβάνει από techno, μέχρι ambient και από συμφωνικά όργανα μέχρι «μαύρες» λούπες, σε έναν δίσκο ταμάμ για soundtrack σε θρίλερ του John Carpenter.
Ένας δίσκος έκπληξη καθώς την μία η Fiest ακούγεται «ζόρικη» (“Pleasure”) στον δρόμο που χάραξε η PJ Harvey στα νιάτα της, και την άλλη τα ζεστά φωνητικά της ακολουθούν την folk singer-songwriter παράδοση, όλα σε lo-fi αισθητική. Πέραν του ότι…δεν ξέρεις τι θα σου «ξημερώσει» στο επόμενο track, ευχάριστη έκπληξη είναι και η παρέα του Jarvis Cocker στο “Century”.
Φανταστείτε την Bjork να συναντά την FKA Twigs ενώ ακούγονται trip hop, ambient και dubstep beats. Τώρα βάλτε ως κερασάκι στην κορυφή αντρικά οπερατικά φωνητικά. Το αποτέλεσμα; Απόκοσμη electro στα καλύτερά της.
Αφού έκανε παραγωγή στο βαρύ μαύρο πυροβολικό (Kanye West, Drake και Solange μεταξύ άλλων) ο Sampha με όχημα τον πόνο της απώλειας (και συγκεκριμένα, της μητέρας του) απενεχοποιεί τον r ‘n’ b ήχο του σήμερα και κερδίζει λίγο ακόμα έδαφος με τις πιανιστικές μελωδίες, ειδικά του “(Νο Οne Knows Me) Like The Piano”.
Drunk όνομα και πράγμα: από 70s soul και jazz, μέχρι φρέσκο r ‘n’ b σε soft rock φινίρισμα. Με τον Thundercat «την ακους» για τα καλά. Εικάζω ότι αυτός «την άκουσε» με το Hot Rats του Frank Zappa.
Σπαραξικάρδιες μελωδίες με ανατριχιαστική φωτογραφική λεπτομέρεια στους στίχους γύρω από τον χαμό από της γυναίκας του Phil Elverum, Geneviève Castrée. Phil (δυστυχώς) ο θάνατος σου πάει πολύ.
Κι αν είστε team Lamar, ο old school αντίλογος βρίσκεται στον Loyle Carner. Όσοι έχετε ευαγγέλιο το The Low End Theory των A Tribe Called Quest, σπεύσατε.
O Lanegan σαν άλλο…γοτθικό γκαργκόιλ στέκεται στον πύργο των προσωπικών του δαιμόνων, είτε αφορούν τον έρωτα είτε καταχρηστικές αγάπες (μήπως κι ο έρωτας δεν είναι ενίοτε μία τέτοια;), ενώ σε κάποια σημεία οι φωτεινές ακτίνες πέφτουν πάνω στην «νταρκίλα».
Στον δρόμο που χάραξε με το 69 Love Songs, ο Stephin Merritt επιχειρεί μία τρίωρη αυτοβιογραφική μουσική κατάθεση των 50 πρώτων χρόνων της ζωής του, κάνει τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς ως τώρα και επιβεβαιώνει ότι μοιράζεται εξ ημισίας με τον Jarvis Cocker τον θρόνο του καλύτερου indie τροβαδούρου μετά τον Morrissey. Ρομαντικά indie παιδιά ενωθείτε και διαβάστε την αποκλειστική συνέντευξη που έδωσε στην Popaganda.
Μπορεί η άμεση αποθέωση του δίσκου από σύσσωμο τον Ξένο Τύπο πριν ακόμη καλά καλά βγει να μοιάζει λίγο εκβιαστική, ωστόσο, καλώς ή κακώς, ίσως ο χαρισματικότερος rapper της γενιάς του κρατά τα σκήπτρα και ορίζει τον new school hip hop ήχο του σήμερα.
Ο Thurston Moore μαζεύει εκλεκτό παρεάκι (James Sedwards στις κιθάρες, Debbie Googe των My Bloody Valentine στο μπάσο και Steve Shelley των Sonic Youth στα drums) και ασπάζεται το back to basics. Δεν θα ακούσετε κάτι που δεν έχετε ξανακούσει σε δίσκο των Sonic Youth, αλλά αδυναμίες είναι αυτές.
Ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβετε αυτό το album είναι να το ακούσετε βάζοντας στο mute οποιαδήποτε ταινία του David Lynch – ή το πολυαναμενόμεο Twin Peaks, καλή ώρα. Τώρα μπορείτε να βιώσετε την ambient εκδοχή του Angelo Badalamenti από τα χεράκια του Wolfgang Voigt. It’s a gas, gas, GAS.
H απορία του παραπάνω single (που φαντάζει όαση μπροστά στο υπόλοιπο album) βασανίζει άπαντες για τον νέο και μάλλον πιο άνευρο δίσκο της καριέρας των Depeche Mode. Στοίχημα πως και στο Hysterika θα δυσκολεύονται να τον ακούσουν. Στις 17/5 έρχονται στην Αθήνα. Προθέρμανση με αυτή τη συνέντευξή τους στην Popaganda.
Στον τρίτο δίσκο του το βρετανικό τρίο πασχίζει να δείξει ότι «ενηλικιώθηκε» μουσικά, αλλά περισσότερο δίνει την αίσθηση ότι όσο και να ξύνουν το κεφάλι τους, τα αγαπημένα παιδιά του Pitchfork δεν κατεβάζουν νέες ιδέες και το προϊόν έχει ημερομηνία λήξης.
Κωμωδία, τραγωδία, όπως το πάρει κανείς. Πόσο ναρκισσισμό να αντέξουμε κύριε Tillman;