Αυτό: Κεφάλαιο Δύο
Με το Αυτό: Κεφάλαιο Δύο και το Πού Χάθηκες, Μπερναντέτ;, η νέα κινηματογραφική εβδομάδα είναι μια ιδανική αφορμή για τους σινεφίλ και τους βιβλιοφάγους (ιδανικά το διάγραμμα Venn θα ήταν ένας τέλειος κύκλος) να κάνουν φιγούρα για τις γνώσεις τους συγκρίνοντας το πρωτότυπο υλικό με τη χολιγουντιανή του μεταχείριση.
Βεβαίως η προσοχή είναι στραμμένη στην ολοκλήρωση του εμπορικότερου θρίλερ όλων των εποχών (το Αυτό: Κεφάλαιο Ένα κέρδισε τον τίτλο το 2017), και πάλι από το σκηνοθέτη Άντι Μουσιέτι, που κατάφερε όχι μόνο να ζωντανέψει με επιτυχία τους εφιάλτες του Στίβεν Κινγκ στην πρώτη ταινία, αλλά και να θυμίσει ένα άλλο βιβλίο του, το Στάσου Πλάι Μου, με την αβίαστη χημεία των μικρών πρωταγωνιστών. Η συνέχεια της περιπέτειάς τους 27 χρόνια μετά, δημιούργησε προσδοκίες κυρίως για το κάστινγκ των ενήλικων εκδοχών του Κλαμπ των Χαμένων, που βιολογικά πιάνει τζακ ποτ (όσο αυτονόητη ήταν η επιλογή της Τζέσικα Τσαστέιν στο ρόλο της Μπέβερλι, άλλο τόσο ανατριχιαστική είναι εκείνη του Τζέιμς Ρανσόν ως Έντι), αλλά δεν πείθει σε ένα πιο ουσιαστικό επίπεδο.
Αυτή η αμηχανία εξυπηρετεί αρχικά την αφηγηματική αφετηρία της ταινίας, στην οποία οι παιδικοί κολλητοί έχουν μεγαλώσει χωρίς να έχουν κρατήσει επαφή και χωρίς να θυμούνται τις τραυματικές στιγμές που έζησαν ως παιδιά στο Ντέρι. (Το Ντέρι είναι μια ιδανική βερσιόν του Hotel California: και μπορείς να φύγεις όποτε θες, και δεν θα θυμάσαι τι σου συνέβη εκεί.) Όταν ο μοναδικός από την παρέα που έχει παραμείνει στην πόλη, ο Μάικ (Αϊζάια Μουστάφα), τους ζητά να τηρήσουν τον όρκο που έδωσαν και να γυρίσουν πίσω γιατί ο δολοφονικός κλόουν Πένιγουαϊζ (Μπιλ Σκάρσγκαρντ) επέστρεψε, οι πρώην φίλοι αναγκάζονται να έρθουν αντιμέτωποι με τη σκουριασμένη σχέση τους, αλλά και με τους προσωπικούς δαίμονες που έχουν απωθήσει όλα αυτά τα χρόνια. Και η ταινία, με τη σειρά της, αναγκάζεται να τους χωρίσει, στέλνοντάς τους σε ατομικές αποστολές διαφορετικής έντασης και βαρύτητας (με εκείνη του Μπιλ Χέιντερ, που υποδύεται τον Ρίτσι σε μια ερμηνεία-αποκάλυψη μόνο για όσους δεν είχαν ιδέα για την ύπαρξη του Χέιντερ τα τελευταία 13 χρόνια, να είναι η πιο καθοριστική για το χαρακτήρα του και η πιο εντυπωσιακά γυρισμένη.)
Το βιβλίο-τσιμεντόλιθος του Κινγκ εξερευνά πώς τα τραύματα της παιδικής ηλικίας ακολουθούν τον άνθρωπο σαν σκιά σε όλη την πορεία της ζωής του, αλλά η αποσπασματική φύση της ταινίας, η τεράστια διάρκειά της που «καταπίνει» και την απειλή του ενισχυμένου με CGI Πένιγουαϊζ και το ασανσέρ του τόνου της, κάνουν το Κεφάλαιο Δύο να θυμίζει περισσότερο πανάκριβο horror show σε λούνα παρκ παρά συγκροτημένη αλληγορία για την ηχώ της παιδικής ηλικίας στην ενήλικη ψυχή.
Πού Χάθηκες, Μπερναντέντ; (Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ)
Η δυσκολία του να είσαι «μεγάλος» (σε χρόνια, αλλά και σε ικανότητες) βρίσκεται στην καρδιά και της νέας ταινίας του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ Πού Χάθηκες, Μπερναντέτ;, που σαν ταινία μπορεί να μην προσφέρει τις ζωηρές συγκινήσεις της τριλογίας Before ή του School Of Rock, αλλά σαν ένα fan letter στους δημιουργικούς, ευφυείς ανθρώπους, με μια εκκεντρική ερμηνεία από την Κέιτ Μπλάνσετ, είναι ένα ευπρόσδεκτο μικρό oddity στη φιλμογραφία του.
Η Μπλάνσετ με κουπ Άννα Γουίντουρ και attitude Νόρμα Ντέσμοντ υποδύεται την Μπερναντέτ, μητέρα μιας τετραπέρατης κόρης και σύζυγο ενός tech-ευτυχώς-όχι-bro (Μπίλι Κράνταπ) που καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην εκραγεί σε κάθε κοινωνική της επαφή. Την υπομονή της δοκιμάζει η ενοχλητική γειτόνισσά της (Κρίστεν Γουίγκ, η οποία σε ένα πιο δίκαιο σύμπαν θα έπαιζε την Μπερναντέτ), που την απασχολεί με θέματα καλής κηπουρικής μεταξύ γειτόνων και η Μπερναντέτ απεχθάνεται σε σημείο που αφήνει μια καταιγίδα να πλημμυρίσει το σαλόνι της με λάσπη. Η αντικοινωνική, νευρωτική συμπεριφορά της οδηγεί τον άντρα της στο να επιχειρήσει να την κλείσει σε ψυχιατρική κλινική… αν μπορέσει να τη βρει πρώτα, αφού η Μπερναντέτ το σκάει από την παρέμβαση.
Βασισμένο στο βιβλίο της πρώην σεναριογράφου του Saturday Night Live, Μαρία Σέμπλε, το Πού Χάθηκες, Μπερναντέτ; θα γινόταν μια πιο ευρείας κατανάλωσης κωμωδία στα χέρια ενός σκηνοθέτη με λιγότερες ευαισθησίες, αλλά για τον Λινκλέιτερ η ιστορία της Μπερναντέτ Φοξ παίζει σαν ένα δίωρο σχόλιο στο αμφιλεγόμενο για πολλούς μήνυμα των Απίθανων της Pixar ότι δεν είμαστε όλοι σπουδαίοι, αλλά πρέπει να αφήνουμε χώρο στους ξεχωριστούς ανθρώπους να μεγαλουργούν. Πριν γίνει μητέρα, η Μπερναντέτ ήταν σχεδόν θρυλική αρχιτέκτονας με θαυμαστές να την αναζητούν μέχρι και σήμερα, αλλά σταμάτησε απότομα για λόγους που για τους περισσότερους αποτελούν μυστήριο.
Ωστόσο η ταινία, όπως και το βιβλίο, φροντίζει να μην συνδέσει την παραίτηση της Μπερναντέτ με τη μητρότητα και την οικογένεια (το αντίθετο, παρουσιάζει το πώς μπορεί μια γυναίκα να αισθάνεται ανικανοποίητη επαγγελματικά και ψυχολογικά και να παραμένει αφοσιωμένη και περήφανη για τη σχέση με το παιδί της) και δείχνει ενδιαφέρον και περιέργεια για την κατάστασή της, συμπάσχοντας με εκείνη. Για κάποιους, μπορεί όλο αυτό να ακούγεται πολύ straight to streaming, για άλλους μπορεί και να είναι η κινηματογραφική εκδοχή του ποιήματος The Moment, όπου «για μισό λεπτό, σταματάει η κίνηση» και ακούς τις ήσυχες σκέψεις μιας ήσυχης ταινίας.