Η Πατρίσια Απέργη και η ομάδα της, οι Αερίτες, βρίσκονται στην τελική ευθεία για την παρουσίαση της νέας τους παραγωγής με τίτλο Cementary, που ήδη έχει προσελκύσει την προσοχή. Θέλοντας να γλυκάνουμε την αναμονή, αλλά και να μάθουμε τι μας ετοιμάζει η δραστήρια και συναρπαστική ομάδα, μιλήσαμε με τους χορευτές της και τους ζητήσαμε να μας δώσουν τη δική τους θεώρηση, ειδικά για την Popaganda.
«Η προετοιμασία της παράστασης έγινε σε δύο στάδια. Στην αρχή των προβών βρεθήκαμε σε δύο πολύ όμορφα μέρη της Πορτογαλίας, στο Γκιμαράες και στο Μοντεμόρ, σε περιβάλλοντα που δεν συνηθίζουμε να έχουμε κατά τη διάρκεια της δημιουργίας ενός έργου. Μακριά από τα σπίτια μας, το αστικό τοπίο και την καθημερινότητά μας, υπήρξε μια ενδιαφέρουσα αντίφαση, γιατί ενώ η θεματολογία του έργου αφορά την πόλη, εμείς βρισκόμασταν στην “εξοχή”. Αυτό μας οδήγησε στο να ανακαλέσουμε, και όχι να βιώσουμε, καταστάσεις από την πόλη, και μας βοήθησε να εφεύρουμε τρόπους για να αντεπεξέλθουμε στην έρευνα με έναν άλλον τρόπο. Στο δεύτερο στάδιο βρεθήκαμε πίσω στην Αθήνα, κάνοντας πρόβες αρκετό καιρό, εστιάζοντας σε μια προσωπική, αλλά ταυτόχρονα κοινή αίσθηση του τι είναι αυτό με το οποίο καταπιανόμαστε. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία του έργου είναι η κοινή αποδοχή και αφομοίωση μιας πιο εσωστρεφούς αντιμετώπισης καταστάσεων, όπου οι εκρήξεις είναι στιγμιαίες και πολύτιμες.»
«Είμαι στην ομάδα Αερίτες από το 2009. Είμαι πολύ ευτυχής που μπορώ να εργάζομαι με όρους πραγματικής ομάδας! Οι Αερίτες και η Πατρίσια πάντα ανοίγουν τη δημιουργική διαδικασία προς κάθε χορευτή ξεχωριστά και δίνουν χώρο και βάρος στην προσωπικότητα και την άποψη του περφόρμερ. Γι αυτήν, όπως και για όλες τις προηγούμενες παραγωγές των Αεριτών στις οποίες έχω λάβει μέρος, ο κύριος τρόπος με τον οποίο προσεγγίζεται η θεματική είναι η έρευνα σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα. Η αναζήτηση μιας δικής μας κινητικής γλώσσας που θα εξυπηρετεί την ανάγκη να πούμε αυτά που θέλουμε στο έργο είναι παράλληλη και εξίσου ουσιαστική με την θεωρητική έρευνα. Το Cementary αφορά την εποχή, την κοινωνία και την πολιτική κατάσταση που ζούμε. Δεν κουνάμε το δάχτυλο σε κανέναν, αλλά είναι σχεδόν αδύνατο να μείνουμε ασύνδετοι από τη βάρβαρη και “συμπιεστική” πραγματικότητα την οποία ζούμε εδώ στην Ελλάδα, αλλά και αλλού. Η προβολή αυτής της “συμπίεσης” στο μέλλον φαντάζει σε μας τόσο εφιαλτική, όσο και πιθανή – χωρίς θεωρίες συνωμοσίας- κυρίως στην επίδρασή της στην κοινωνία και στα μέλη της.. Το Cementary για μένα με δυο λόγια: Η ελπίδα φωλιάζει παντού. Το φως φαίνεται σωτήριο ειδικά αφού βυθιστείς στο σκοτάδι.»
«Ένα βασικό ερώτημα που μας έθετε η Πατρίσια Απέργη σε όλη την διάρκεια των προβών ήταν “ποιο είναι το δικό σας Cementary σήμερα;”. Μετά από 5 μήνες, μετά από 3 σταθμούς προετοιμασίας (Montemor-o-Novo, Guimarraes, Βοτανικός) σήμερα το Cementary για μένα είναι η ποιητική πιθανότητα ενός μελλοντικού τόπου. Ένας φαντασιακός και συγχρόνως εντελώς κανονικός τόπος που ζει με την αξιωματική βεβαιότητα ότι η παρελθούσα πραγματικότητα είναι χρεωκοπημένη και θαμμένη στα θεμέλια του. Ένας τόπος που κουβαλάει στο σβέρκο του ένα ρητό και μπετονένιο παρόν. Ένα παρόν με ελεφαντίαση στερημένο προοπτικής μέλλοντος. Πώς να τρέξεις όταν ο ορίζοντας σου εκτείνεται μέχρι το δοξαπατρί; Πώς να πρωτοπορήσεις όταν δεν έχεις ύστερα ή πρότερα; Πώς να τραγουδήσεις όταν δεν έχεις κάπου να ατενίσεις; Σε μία συνέντευξή του ο ποιητής Μάρκος Μέσκος λέει περίπου τα εξής: “Ευτυχώς ποτέ δεν έχει πάψει να υπάρχει η διάσταση της Ανάστασης μέσα μου. Άσχετα αν τακτικά με θερίζει η αλωνιστική μου μηχανή της ματαιότητας. Βλέπω τη ματαιότητα των αγώνων και των ονείρων μου. Αλλά τελικά δε μπορώ να κάνω διαφορετικά και ως ανθρώπινη κοινωνία και ως συνείδηση. Αυτό είναι που δικαιώνει την ύπαρξη του ανθρώπου. Δεν ξέρω άλλη πλευρά.” Ποια είμαι εγώ να διαφωνήσω;»
«Η διαδικασία για την δημιουργία της παράστασης ήταν για μένα ένα μεγάλο, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ταξίδι. Το δυσκολότερο εγχείρημα ήταν νομίζω να βρεθεί το κινητικό λεξιλόγιο που θα αντιπροσώπευε, εξυπηρετούσε και αναδείκνυε την ατμόσφαιρα του έργου, όπως το είχε οραματιστεί αρχικά η Πατρίσια. Στόχος μας ήταν η δημιουργία μιας κοινωνίας του μέλλοντος που θα διέπεται από συγκεκριμένους κανόνες και φόρμες. Το ευτύχημα είναι πως με όλα τα μέλη της ομάδας μοιραζόμαστε κοινή αισθητική, έχοντας και διατηρώντας βέβαια ο καθένας το δικό του διαφορετικό χορευτικό – καλλιτεχνικό υπόβαθρο. Αυτή η διαφορετικότητα είναι άλλωστε που μας καθιστά και “μικρο-κοινωνία” στα πλαίσια της παράστασης. Φοβάμαι όμως πως ο τόνος του λόγου μου αρχίζει να γίνεται αρκετά θεωρητικός, πράγμα που δεν θα ταίριαζε στο χαρακτήρα του έργου, που αντιθέτως έχει κάτι το πολύ ανθρώπινο και πραγματικό, γι’ αυτό σταματάω κάπου εδώ…»
«Η συμμετοχή μου στο Cementary ήταν μια διαδικασία γοητευτική και απαιτητική. Επρόκειτο για μια εξάμηνη έρευνα κατά την οποία η ίδια η θεματική του έργου απαιτούσε συγκέντρωση και εγκράτεια στο τι δηλώνεις και πώς το δηλώνεις ως χορευτής μέσα στην πρόβα, αλλά και ως μέλος μια κοινωνίας. Η Πατρίσια είναι μια χορογράφος με εξαιρετική ευαισθησία στα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα και γνωρίζει να οδηγεί τους χορευτές της στην ειλικρινή προσέγγιση της σωματικότητας και της κίνησης. Η μεγαλύτερη δύναμη αλλά και δυσκολία του Cementary ήταν ότι ξεκίνησε κυριολεκτικά από το μηδέν και απαίτησε από όλους μας να συνδεθούμε με έναν κόσμο που δεν υπήρχε. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε καθημερινά να τοποθετείσαι πάνω σε ένα ζήτημα όχι απλώς λέγοντας τη γνώμη σου για κάτι που ξέρεις, αλλά παράγοντας το ζήτημα αυτό καθαυτό. Η συνεργασία μου με την Πατρίσια και όλους τους συντελεστές ήταν μεγάλη τύχη για μένα και με βοήθησε να καταλάβω την αφοσίωση και ευαισθησία που χρειάζεται για να δημιουργηθεί ένα τέτοιο έργο . Το Cementary εξελίσσεται σε ένα πολύ συγκεκριμένο περιβάλλον και αυτό που απαιτείται από τον περφόρμερ δεν είναι η συνήθης εξωστρεφής προσέγγιση. Θέλει πειθαρχία και ευαισθησία και θεωρώ ότι η εμπειρία αυτή με έμαθε να αντιλαμβάνομαι το λόγο της κίνησης και τη δραματουργία του σώματος με δημιουργικό και μοναδικό τρόπο.»
