Εδώ και λίγες εβδομάδες το κοινό ολόκληρου του πλανήτη, και φυσικά το ελληνικό, ανακαλύπτει το πραγματικά εφιαλτικό ενδεχόμενο της πορείας του κόσμου και της μουσικής μέσα από το what-if σενάριο του Yesterday, της νέας ταινίας του Ντάνι Μπόιλ στην οποία οι Beatles δεν υπήρξαν ποτέ και μόνο ένας άνθρωπος (Χιμές Πατέλ) θυμάται τα τραγούδια τους. Το Yesterday είναι η πιο mainstream και σίγουρη παραλλαγή μιας προσφιλούς κινηματογραφικής ιδέας, που έχει εξερευνηθεί με ανάμικτα αποτελέσματα στο σινεμά εδώ και δεκαετίες.
Παρακάτω, θυμόμαστε τις πιο ενδιαφέρουσες από αυτές τις απόπειρες…
Ξυπνάει μια μέρα και: χάνει το τρένο
Πολύ πριν η Γκουίνεθ Πάλτροου κάνει re-branding ως επιχειρηματίας που πουλάει αυγά για εκεί κάτω και παιδικά Louboutin, έπαιξε σε κάποιες καλές ταινίες, ειδικά την πενταετία 1996-2001 που περικλείεται από το Έμμα και το The Royal Tenenbaums. Μέσα σε αυτή συμπεριλαμβάνεται και το Sliding Doors, στο οποίο υποδύεται μια γυναίκα που όταν χάνει το μετρό, η πραγματικότητά της σπάει στα δύο και αποκτά δύο ξεχωριστές ζωές (και δύο ξεχωριστά χτενίσματα): μια στην οποία έχει προλάβει το τρένο και πιάνει τον αρραβωνιαστικό της να την απατά και μια στην οποία το χάνει και γνωρίζει τον έρωτα αλλιώς. Εκτός από τα μαλλιά της Γκουίνεθ, η ταινία έχει μείνει στην (προσωπική μας έστω) ιστορία και για την #1 επιτυχία των Aqua, “Turn Back Time”.
Ξυπνάει μια μέρα και: την ξαναζεί
Όμως η πραγματικά cool ταινία εναλλακτικών εκδοχών του 1998 ήταν το εκρηκτικό hit του Τομ Τίκβερ με την Φράνκα Ποτέντε να ζει απανωτά reboots ενός 20λέπτου καθώς προσπαθεί να βρει τα λεφτά που θα σώσουν τη ζωή του φίλου της. Βερολίνο, techno “and a bit with a dog” όπως θα έλεγαν και στο Κάτι Τρέχει με την Μαίρη σε αυτή την ηλεκτρισμένη διασταύρωση του Δεσμώτη του Ιλίγγου με την Μέρα της Μαρμότας που έβαλε στο χάρτη το γερμανό σκηνοθέτη και που, παρά την πραγματικά ενδιαφέρουσα μελλοντική φιλμογραφία του, μάλλον δεν ξεπέρασε ποτέ.
Ξυπνάει μια μέρα και: προλαβαίνει το τρένο
Αν το δικό σας «ξύπνησα μια μέρα και…» συνεχίζεται από το «…έψαχνα την ταινία που αντέγραψε το Sliding Doors», σταματήστε την αναζήτηση στο φιλοσοφικό-πολιτικό δράμα του Κριστόφ Κισλόφσκι, του οποίου τα γεγονότα επίσης μπαίνουν σε τροχιά από το αν κάποιος πρόλαβε ή έχασε το τρένο του. Μόνο που εδώ οι εναλλακτικές είναι τρεις, και περιλαμβάνουν την εισχώρηση ενός φοιτητή στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Ο Κισλόφσκι εξερευνά το πώς η σύμπτωση και η τύχη μπορούν να επηρεάσουν τις πολιτικές πεποιθήσεις και το ρόλο του έρωτα σε αυτή την εξίσωση. Ωστόσο η ταινία δεν περιλαμβάνει soundtrack από τους Aqua οπότε από εμάς παίρνει έναν αστερίσκο.
Ξυπνάει μια μέρα και: δεν έχει γεννηθεί ποτέ
Μοιάζει απίστευτο που το κλασικό tearjerker του Φρανκ Κάπρα μπορεί να βρει θέση και σε λίστα που δεν αφορά χριστουγεννιάτικες ταινίες, αλλά να που η εμπεριστατωμένη κινηματογραφική αρθρογραφία μας κατέρριψε και αυτό το μύθο. Ένας άγγελος δείχνει στον Τζορτζ Μπέιλι του Τζέιμς Στιούαρτ, που είναι έτοιμος να δώσει τέλος στη ζωή του πέφτοντας από μια γέφυρα, πώς θα ήταν η ζωή των αγαπημένων του και των συνανθρώπων του αν εκείνος δεν είχε γεννηθεί ποτέ. Αν και μετά τον Χάρι Πότερ μια πόλη με το όνομα “Pottersville” δεν έχει τον ίδιο εφιαλτικό τόνο που σκόπευε ο Κάπρα, ξέρουμε με σιγουριά ότι αν αυτή η ταινία δεν είχε γυριστεί ποτέ, το σινεμά θα ήταν λίγο χειρότερο.
Ξυπνάει μια μέρα και: μηχανή αεροπλάνου πέφτει πάνω στο σπίτι του
Το τέλος του κόσμου δεν ήταν ποτέ τόσο μελαγχολικό, τόσο παράξενο και τόσο indie όσο όταν προσπάθησε να το σταματήσει ο Τζέικ Τζίλενχαλ μετά την προειδοποίηση ενός γιγάντιου λαγού στο θρυλικό καλτ ντεμπούτο του 27χρονου τότε Ρίτσαρντ Κέλι. Αδύνατο να κατηγοριοποιηθεί, αυτό το μεταφυσικό teen movie αποτελεί μέχρι σήμερα αντικείμενο παθιασμένων συζητήσεων για το Τι Σημαίνει Τελικά, με real-life τίμημα τη μετέπειτα καταστροφική καριέρα του δημιουργού της ταινίας, που δεν κατάφερε ποτέ να βγει από τη σκιά της.
Ξυπνάει μια μέρα και: δεν τον θυμούνται οι αγαπημένοι του
Αγαπημένο repeat στο Ταινιόραμα στο Άστυ, το αβάσταχτα ρομαντικό και στυλάτο ερωτικό παζλ του Κρίστοφερ Μπόε προσπαθεί να εξηγήσει το υπέρτατο των συναισθημάτων μέσα από την ιστορία ενός φωτογράφου που εγκαταλείπει τη σύντροφό του όταν ερωτεύεται κεραυνοβόλα μια άλλη γυναίκα (και όταν λέμε εγκαταλείπει, εννοούμε ότι την παρατάει κυριολεκτικά στο μετρό και ακολουθεί την άλλη #men), αλλά την επόμενη μέρα δεν τον αναγνωρίζει κανείς: ούτε ο καλύτερός του φίλος, ούτε ο πατέρας του, ούτε η πρώην του. Τι είναι αληθινό και τι όχι; Μπορεί να χαρτογραφηθεί το τερέν του εσωτερικού κόσμου ενός ανθρώπου; Πέρα από οποιαδήποτε απάντηση, ο αφηγητής δεν παραλείπει να υπενθυμίσει: “Remember, it is all film. It is all a construction. But even so, it hurts.”
Ξυπνάει μια μέρα και: είναι χαρακτήρας σε έργο
Η μεταγενέστερη περίοδος του Γούντι Άλεν (αυτή που ισοδυναμεί με μια ταινία κάθε χρόνο) χωρίζεται ανεπίσημα σε «καλές» και «κατώτερες» ταινίες – η κωμωδία με την Ράντα Μίτσελ ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, αλλά ο σκηνοθέτης έχει την ευκαιρία να επιδείξει τη θεϊκή δύναμη του δημιουργού πάνω στους χαρακτήρες του βάζοντας δύο θεατρικούς συγγραφείς να ταλαιπωρήσουν με χιούμορ, σαδισμό, ειρωνεία ή απλή περιέργεια τη ζωή της ηρωίδας τους, εξερευνώντας διαφορετικά μονοπάτια για κάθε κατάσταση. Και ξαφνικά, με το χτύπημα δύο δαχτύλων, Thanos-style, η ταινία τελειώνει. Όπως και αυτή η λίστα.