Ο Φάρος (The Lighthouse)
Από σήμερα μέχρι τις 10 Νοεμβρίου, το σινεφίλ ενδιαφέρον στρέφεται στην Θεσσαλονίκη, που γιορτάζει φέτος τα 60 χρόνια του εμβληματικού κινηματογραφικού φεστιβάλ της. Ξεκινώντας απόψε με την πολυαναμενόμενη Ιστορία Γάμου του Νόα Μπόμπακ και κλείνοντας τη μεθεπόμενη Κυριακή με το Τζότζο του Τάικα Γουατίτι (αμφότερες με οσκαρικές βλέψεις), το Φεστιβάλ περιλαμβάνει πλούτο επιλογών, με ιδιαίτερη έμφαση (λόγω και της επετειακής του φύσης) σε νέους έλληνες δημιουργούς, αλλά και τις καλύτερες προτάσεις από το παγκόσμιο σινεμά, με must-see πρεμιέρες. Παρακάτω, επιλέγουμε 10 από τις καλύτερες φετινές προβολές. Για αυτές, αλλά και τις υπόλοιπες, μπορείτε να εξασφαλίσετε το εισιτήριό σας από εδώ.
Η ασπρόμαυρη ταινία του βρετανού σκηνοθέτη Μαρκ Τζένκιν με θέμα την ταξική πάλη σε ένα ψαροχώρι της Κορνουάλης (η σκληρότητα της περιοχής ήταν πάντα αντίβαρο στη βικτωριανή κληρονομιά της χώρας) που κινδυνεύει να χάσει την ταυτότητά του από την αύξηση του τουρισμού έχει γίνει δεκτή με πρωτοφανή ενθουσιασμό από τους συμπατριώτες του κριτικούς, σε μεγάλο βαθμό χάρη στον τολμηρό, πειραματικό τρόπο με την οποία γυρίστηκε: ο Τζένκιν χρησιμοποίησε φιλμ 16 χιλιοστών, που στη συνέχεια επεξεργάστηκε με το χέρι, ενώ ο ήχος είναι ντουμπλαρισμένος. Ο Τζένκιν υπογράφει, επίσης, το σενάριο, το μοντάζ, τη φωτογραφία και τη μουσική, με το αποτέλεσμα να έχει προκαλέσει τα πάντα από συγκρίσεις με Ντρέγιερ και Αϊζενστάιν μέχρι παραλληλισμούς με Brexit. Χτες η ταινία, που τα έχει πάει ανέλπιστα καλά στα βρετανικά ταμεία, συγκέντρωσε και 4 υποψηφιότητες για τα British Independent Film Awards.
Η Τζοάνα Χογκ, μια από τις πιο ταλαντούχες και ανερχόμενες φωνές του σύγχρονου βρετανικού σινεμά, έχει την τιμητική της στο φετινό Φεστιβάλ, το οποίο δίνει την ευκαιρία στο τυχερό κοινό να ανακαλύψει το σύνολο της φιλμογραφίας της, συμπεριλαμβανομένου και του Αρχιπελάγους, της ταινίας που έκανε τον Μάρτιν Σκορσέζε να την προσέξει και να προσφερθεί να βάλει το όνομά του στη νέα της ταινία, το Ενθύμιο. Μια βαθιά προσωπική και ειλικρινής ημι-αυτοβιογραφική ανάμνηση του έρωτα μιας νεαρής φοιτήτριας σε σχολή κινηματογράφου (Όνορ Σουίντον-Μπερν, κόρη της Τίλντα, που κρατάει κι εκείνη ένα μικρό ρόλο) με ένα μυστηριώδη, μεγαλύτερό της άντρα (Τομ Μπερκ, ο τηλεοπτικός ντετέκτιβ Στράικ) στη θατσερική Αγγλία, η ταινία είναι μια από τις καλύτερες της χρονιάς – και δεν τελειώνει εδώ: η Χογκ ετοιμάζει και σίκουελ, με τον Τζο Άλγουιν (Η Ευνοούμενη), τον Χάρις Ντίκινσον (Beach Rats) και τον Τσάρλι Χίτον (Stranger Things).
Με το βραβείο κοινού του SXSW καταφτάνει το Αγία Φράνσες, μια μοντέρνα ματιά στην οικογένεια, τη θηλυκότητα, τη μητρότητα και άλλες, πιο προσωπικές πλευρές της γυναικείας φύσης, με πρωταγωνίστρια την Κέλι Ο’ Σάλιβαν (που υπογράφει και το σενάριο) στο ρόλο μιας 34χρονης γυναίκας που κάνει έκτρωση την ίδια στιγμή που προσλαμβάνεται ως νταντά ενός 6χρονου κοριτσιού σε ένα πλούσιο προάστιο του Ιλινόι. Οι… πιστοί θεατές θα έρθουν αντιμέτωποι με άβολες millennial αλήθειες, αλλά και μια δόση συγκίνησης.
Οι υπαρξιακές ανησυχίες του animated σκύλου του τίτλου έκαναν πρεμιέρα στο φετινό φεστιβάλ κινουμένων σχεδίων του Ανσί και μπορεί να φτάσουν μέχρι και τις υποψηφιότητες των Όσκαρ. Η νέα ταινία της ρουμάνας σκηνοθέτη Άνκα Νταμιάν προσφέρει φιλοσοφικές αναζητήσεις για τη ζωή, το θάνατο και την αγάπη μέσω πανέμορφου, εφευρετικού animation.
Εκτός από το Ενθύμιο, ο Μάρτιν Σκορσέζε φιγουράρει ως executive producer σε άλλη μια γυρισμένη από γυναίκα ταινία φέτος, το ντεμπούτο της Nτανιέλ Λεσοβίτς που έκανε πανηγυρική (και super woke) πρεμιέρα στο φετινό Φεστιβάλ Καννών. Με αφετηρία το σταθμό λεωφορείων στο κέντρο του Μανχάταν, παρακολουθεί το γλυκό ρομάντζο ανάμεσα σε ένα νεαρό επαρχιώτη (Φιον Γουάιτχεντ της Δουνκέρκης) και μια πανέμορφη χορεύτρια της kiki σκηνής (Λέινα Μπλουμ). Όταν εκείνος ανακαλύπτει, όμως, ότι η αγαπημένη του είναι τρανς, σοκάρεται και έρχεται αντιμέτωπος με το δίλημμα της προσωπικής ευτυχίας εις βάρος των προκαταλήψεων για την πραγματική ταυτότητα. Στους παραγωγούς της ταινίας συγκαταλέγεται και το Hercules Film Fund των Πάρι Κασιδόκωστα-Λάτση και Τέρι Ντούγκας, που συμμετείχε για δεύτερη φορά στο κορυφαίο κινηματογραφικό φεστιβάλ του πλανήτη, δύο χρόνια μετά το Good Time.
Ο Τζον Γουότερς δεν χρειάζεται συστάσεις, σε αντίθεση με αυτή την ταινία που βρίσκεται ανάμεσα στις 10 επιλογές του καλτ σκηνοθέτη στο πλαίσιο της φετινής Carte Blanche που του δόθηκε από το Φεστιβάλ: ένα ασύλληπτα μουρλό, over the top και παραληρηματικό ξέσπασμα βίας, με τον Νίκολας Κέιτζ και την Σέλμα Μπλερ να πέφτουν θύματα μιας ανεξήγητης επιδημίας που κάνει τους γονείς να θέλουν να δολοφονήσουν τα παιδιά τους. Like, literally. Η πιο μαύρη από τις μαύρες κωμωδίες που πρέπει να δείτε για να πιστέψετε.
O κολομβιανός σκηνοθέτης Αλεχάντρο Λάντες εμπνέεται από το εκρηκτικό κλίμα της πατρίδας του και θριαμβεύει στα φεστιβάλ του πλανήτη με αυτή την πολεμική αλληγορία, στην οποία 8 έφηβοι αντάρτες που έχουν απαγάγει μια Αμερικανίδα καθοδηγούμενοι από μια ανώνυμη “Οργάνωση”, στρέφονται σταδιακά ο ένας εναντίον του άλλου και τα ειδυλλιακά, απάτητα βουνά βάφονται -μαντέψτε- κόκκινα. Μια από τις πολυσυζητημένες φεστιβαλικές ανακαλύψεις της χρονιάς.
H αγαπημένη μας ταινία από το Φεστιβάλ Καννών, η δεύτερη του Ρόμπερτ Έγκερς (Η Μάγισσα), με τον Ρόμπερτ Πάτινσον και τον Γουίλεμ Νταφόε να οδηγούν ο ένας τον άλλον στην τρέλα, παγιδευμένοι σε έναν αφιλόξενο φάρο στη μέση του πουθενά. Ο ορισμός του «άντρες…» δεν ήταν ποτέ τόσο συναρπαστικός.
Από τον κατάλογο του Φεστιβάλ, για τη νέα ταινία του Ζαχαρία Μαυροειδή, 8 χρόνια μετά τον Ξεναγό: «Ο Άρης, ένας τριαντάρης επιχειρηματίας στα όρια της χρεοκοπίας, μετακομίζει στο σπίτι του εκλιπόντος παππού του, του Αριστείδη, ο οποίος ήταν απόστρατος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού. Σύντομα ξανασμίγει με παιδικούς φίλους αλλά και με έναν πρώην συναγωνιστή του Αριστείδη. Προσπαθώντας να φανεί αντάξιος του ονόματός του, ο Άρης σταδιακά παίρνει τον ρόλο του παππού του.»
Η διχαστική γερμανίδα ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος Άνγκελα Σανελέκ απέσπασε την Αργυρή Άρκτο Σκηνοθεσίας στη φετινή Berlinale με αυτό το συναισθηματικό παζλ, που ξεκινά όταν ο αγνοούμενος 13χρονος Φίλιπ επιστρέφει χωρίς εξήγηση στο σπίτι του και προκαλεί ένα ντόμινο οικογενειακών ξεσπασμάτων. Οι ταινίες της Σανελέκ συχνά απαιτούν προσπάθεια για να βρουν το δρόμο τους προς την καρδιά του κοινού, αλλά η τελευταία της είναι η πιο άμεση και αφηγηματικά βατή που έχει κάνει ως τώρα.