Θα μπορούσε να είναι πρωταπριλιάτικο αστείο, όμως ο μήνας μας υποδέχτηκε στ’ αλήθεια με το αποκαρδιωτικό νέο άλμπουμ των Red Hot Chili Peppers – το πρώτο μετά από έξι χρόνια δισκογραφικής απουσίας, αλλά και το πρώτο με τη συμμετοχή του John Frusciante μετά τον δίσκο του 2006, Stadium Arcadium.
Αυτά πάνω-κάτω με τους RHCP.
Παρά την απογοήτευση που μας κέρασε το θρυλικό συγκρότημα, ο Απρίλης δεν πτοείται και αποδεικνύει πως είναι ο πιο δυνατός δισκογραφικά μήνας του έτους, μέχρι τώρα. Wet Leg, Jack White, Father John Misty, Camila Cabello, The Regrettes, PUP, αλλά και Kae Tempest, έχουν κέφια κι αυτό βγαίνει προς τα έξω. Οι νέες τους κυκλοφορίες, είναι ιδανικές για ανοιξιάτικα κυλίσματα στα γρασίδια και ηλιόλουστες αποδράσεις.
Το πολυαναμενόμενο ομότιτλο ντεμπούτο των Wet Leg, είναι πονηρό, σαρκαστικό και αδιαμφισβήτητα πιασάρικο. Κυκλοφόρησε μόλις πριν από δύο 24ωρα και επιβεβαιώνει ήδη πως πρόκειται για τον post-punk δίσκο που αναζητούσαμε γι’ αυτή την άνοιξη. Το άλμπουμ, το οποίο ηχογραφήθηκε με τη βοήθεια του παραγωγού du jour Dan Carey (Black Midi, Fontaines DC), είναι μια συλλογή από πολυεπίπεδους indie ήχους των 90s και 00s.
Το Wet Leg, άξιζε την αναμονή, άξιζε και το hype, αποδεικνύοντας ότι η επιτυχία του single “Chaise Longue” δεν ήταν καθόλου τυχαία. Φτάνοντας στα τέλη των 00s, και συγκεκριμένα στην twee και “indie sleaze” αισθητική της εποχής, το ντουέτο, αντιπροσωπεύει τις μεταμοντέρνες μουσικές επιταγές που βρίσκουν τις ρίζες τους στο παρελθόν, παραμένοντας παράλληλα πιστό στην αυθεντικότητά του. Οι Wet Leg είναι ένα από τα πιο διασκεδαστικά συγκροτήματα στον κόσμο αυτή τη στιγμή, (που τόσο έχουμε ανάγκη τη διασκέδαση).
Ο Jack White βρίσκει τον τρόπο του να μας εκπλήσσει πάντα και σχεδόν όλες τις φορές, θετικά. Η πρώτη από τις δύο κυκλοφορίες που έχει ετοιμάσει για το 2022, φέρνει στ’ αυτιά μας κάτι από nu-metal – με όλες τις ιδιαιτερότητες που μπορεί να φέρει αυτή η ταμπέλα. Στο Fear of the Dawn, οι κιθάρες είναι μανιασμένες, τόσο, που το κομμάτι “The White Raven” θα μπορούσε ας πούμε να ανήκει στον Rob Zombie. Αλλού, ο White τραγουδάει σχεδόν φωνάζοντας – σε άλλα σημεία ραπάρει, όπως στο αιχμηρό track “What’s the Trick”, με τη μαεστρία της κιθάρας του να βρίσκεται πάντα στο προσκήνιο.
Ο White, ενδιαφερόταν ανέκαθεν για το vamping παρά για το να γράψει κάτι πιασάρικο. Όταν ένας καλλιτέχνης προσπαθεί τόσο σκληρά όσο εκείνος, να είναι εκκεντρικός, το τελευταίο πράγμα που θέλει να κάνει κάποιος, είναι να του δώσει αυτή την ικανοποίηση και να του το αναγνωρίσει. Αυτή τη φορά όμως, ακόμη και οι πιο σκληροί κριτές, τον παραδέχονται. Το Fear of the Dawn είναι όμορφα αλλόκοτο και σε περιμένει να το ακούσεις.
Το τελευταίο άλμπουμ του εφευρετικού μουσικού, είναι μια συλλογή τραγουδιών-ιστοριών που παρατάσσονται για να μιλήσουν για τον παραλογισμό της σύγχρονης κοινωνίας. Από μία διαφορετική ανάγνωση, ο δίσκος φαίνεται να μελετά τη ζωή ενός θλιμμένου άντρα, παγιδευμένου σε καταδικασμένα ειδύλλια. Ξεκινώντας από την Chloë, την πρωταγωνίστρια του δίσκου, ο τραγουδοποιός καταθέτει με ειλικρίνεια τα συναισθήματά του.
Ο δίσκος – που θα μπορούσε να αποτελεί soundtrack κάποιου ρετρό ερωτικού δράματος – έχει κάτι από τη γοητεία του παλιού Χόλιγουντ. Το πρώτο single, “Funny Girl”, μας εγκλιματίζει άμεσα σε αυτή την ατμόσφαιρα, κάνοντάς μας να αισθανθούμε οικειότητα όχι μόνο για τον ίδιο τον Misty, αλλά και για τις πρωταγωνίστριες αυτής της ιστορίας του.
Η τρίτη κυκλοφορία της Camila Cabello, μπορεί να ξεχαστεί από τα playlists μας αρκετά γρήγορα, όμως θα έχει αφήσει το λιθαράκι της στην άνθηση της latin pop. Με πρωτεργάτρια την Rosalia, η Camila μπαίνει με τη σειρά της δυναμικά στον «χορό», ξεδιπλώνοντας το εκρηκτικό ταμπεραμέντο της.
Επιλέγοντας να δουλέψει με μια μικρότερη ομάδα συνεργατών αυτή τη φορά, η star στρέφεται στην μεξικανο-κουβανική κληρονομιά της, δημιουργώντας ένα ειλικρινές άλμπουμ, που δεν διστάζει να μιλήσει για την αγχώδη διαταραχή, αλλά και για άλλα ζητήματα ψυχικής υγείας. Highlight του δίσκου, είναι το «σεληνιασμένο» track, Hasta los Dientes, το οποίο είναι τραγουδισμένο εξ ολοκλήρου στα ισπανικά και αφηγείται τι συμβαίνει στην ψυχή του ανθρώπου όταν κατακλύζεται από αυτοαμφισβήτηση.
Το τρίτο άλμπουμ του indie συγκροτήματος, ονόματι Further Joy, είναι η πιο χορευτική δουλειά που μας έχει χαρίσει μέχρι σήμερα. Εντάξει, για να είμαστε ειλικρινείς, ίσως και η πιο γλυκανάλατη. Όπως και να ‘χει, ο δίσκος ακούγεται ως ένα ανάλαφρο soundtrack για όσους επιθυμούν να αναμετρηθούν και να «χορέψουν με τον πόνο».
Αν και οι στίχοι των κομματιών κουβαλούν πολλές ανησυχίες, η πρόθεσή τους είναι στην πραγματικότητα να μας στρέψουν στην αισιόδοξη πλευρά της ζωής. Κατά κάποιον τρόπο, το Further Joy χρησιμεύει ως ένα εγχειρίδιο επιβίωσης για τις δύσκολες στιγμές. Θέματα όπως το άγχος, η σεξουαλικότητα και ο κακοποιητικός χαρακτήρας μιας σχέσης, απασχολούν στιχουργικά το συγκρότημα που δεν μας έχει συνηθίσει σε αυτό το περιεχόμενο.
Οι PUP (και όχι Pulp), είναι μία από τις πιο ευχάριστες περιπτώσεις σύγχρονων punk συγκροτημάτων. Στο νέο τους άλμπουμ, The Unraveling of Puptheband, συνεχίζουν να βαδίζουν σε αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα: Πολύπλοκες συνθέσεις, γρήγορος ρυθμός, ογκώδη τύμπανα και εκτροχιασμένες κιθάρες, συνθέτουν κομμάτια υψηλής ενέργειας για ορεξάτους ακροατές.
Παράλληλα, και για αυτό το γκρουπ, η ψυχική υγεία βρίσκεται στο προσκήνιο. Το track “Totally Fine”, για παράδειγμα, είναι πλούσιο από παραδοχές: «Ποτέ δεν είμαι εντελώς καλά», φωνάζει ο frontman στο τελευταίο ρεφρέν. Μπορεί η παραγωγή του δίσκου να αδικεί τη δυναμική των κομματιών και κάποιοι στίχοι να είναι αρκετά αδιάφοροι, ωστόσο, τα αξιομνημόνευτα ρεφρέν και οι εκπληκτικές κιθάρες, δίνουν συγχωροχάρτι.
Η νέα κυκλοφορία της non-binary ποιήτριας και μουσικού, Kae Tempest, δεν θα μπορούσε παρά να είναι το δώρο μας για το τέλος. Αυτό που είναι πιο άξιο ενδιαφέροντος σχετικά με το The Line Is A Curve, είναι η αμεσότητα των μελοποιημένων στίχων του. Η γλαφυρή, συγκινητική και ζεστή απαγγελία τους, πλαισιώνεται υπέροχα από την κρυστάλλινη παραγωγή του συνεργάτη της, Dan Carey.
Η Tempest έχει μιλήσει αρκετά για το νόημα που έχει αυτό το άλμπουμ για την ίδια έπειτα από το come out της ως non-binary. Μέσα από αυτό, κάνει μια σημαντική προσπάθεια να απελευθερωθεί από το άγχος και την αυτοαμφισβήτηση. Ακόμη, πέρα από τα ποιήματα-τραγούδια της Tempest, ο δίσκος περιλαμβάνει δύο δυνατά ντουέτα, ένα με τον Grian Chatten των Fontaines D.C., ονόματι “I Saw Light” και ένα με την καλλιτέχνιδα Lianne La Havas, ονόματι “No Prizes”.