Το 2013, στην εφημερίδα Τα Νεα, ο Ηλίας Κανέλλης επιμελήθηκε ένα πολύ ωραίο ρεπορτάζ για τα 50 χρόνια της απονομής του Νόμπελ Λογοτεχνίας στο Γιώργο Σεφέρη. Μέσα σε αυτό είχε και τον απομαγνητοφωνημένο διάλογο του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν με τον Γιώργο Σεφέρη για το περιοδικό Ταχυδρόμος της εποχής. Ο διάλογος τελείωνε κάπως έτσι:
Σ: Πέστε μου, αγαπάτε τον τόπο σας;
Μπ: Ναι, πολύ.
Σ: Και εγώ έχω μια αγάπη για τη γη όπου φύτρωσα.
Μπ: Κι εγώ. Δε θα’ θελα να είμαι πουθενά αλλού. Με πληγώνουν οι δυσκολίες του τόπου μου. Αγαπώ τους ανθρώπους με τις περιπλοκές τους. Πιστεύω πως τους καταλαβαίνω, γιατί από τη μεριά του πατέρα μου, φτάνουμε μέχρι τον 16ο αιώνα χωρικοί και κληρικοί. Και νιώθω υπεύθυνος και ό,τι συμβαίνει εδώ. […]
Σ: Ναι, σας καταλαβαίνω. Κι εγώ, αν μου επιτρέπετε μια προσωπική ομολογία, νοιώθω το ίδιο.
Μπ: Είμαστε και οι δυο καλλιτέχνες, είναι η μοίρα μας να κάνουμε προσωπικές ομολογίες αλλιώς θα καθόμαστε εδώ να λέμε ανοησίες.
Σ: Μ’ αρέσει να βρίσκω ανθρώπους, σ’ άλλη γωνιά της γης, που να αισθάνονται σαν κι εμένα.
Μπ: Στο Piccolo Theatro του Μιλάνου, στο Αμβούργο, νοιώθω σαν το σπίτι μου, γιατί οι άνθρωποι εκεί αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με μας εδώ. Και η γυναίκα μου λέει πως πάντα μπορεί να επικοινωνήσει με άλλους μουσικούς.
Σ: Στην Κατοχή, βρέθηκα στη Μέση Ανατολή. Και σ’ αυτή τη μαύρη εποχή, το μόνο πράγμα που με παρηγορούσε ήταν η σκέψη πως κάπου στον κόσμο θα υπάρχουν άνθρωποι που θα σκέφτονταν και θα έλπιζαν για ίδια πράγματα με μένα. […]
Μπ: Οι παλιές μου ταινίες είναι κάτι το περασμένο. Βρίσκονται κάπου πίσω μου, μέσα στο σκοτάδι. Δε μου ανήκουν πια. Εσείς πως νιώθετε για τα ποιήματα σας;
Σ: Έτσι είναι και για μένα. Με πονάν, με αφορούν όσο βρίσκονται ακόμα πάνω στο γραφείο μου και τα διορθώνω. Μετά, όταν τυπωθούν, τα ξεχνώ.
Μπ: Έτυχε να χρειαστεί να ξαναδουλέψω παλιές μου ταινίες. Ήταν φρίκη.
Σ: Δε φαντάζεστε πόσο υποφέρω, όταν έρχονται μεταφραστές και με ρωτάν για το ένα ή το άλλο ποίημα. Αισθάνομαι να με γδέρνουν ζωντανό.
Πηγή: Εφημερίδα Τα ΝΕΑ