Ο Φωταγωγός παρουσιάζει από τις 18/03 την έκθεση “Rarities” με τη συμμετοχή των καλλιτεχνών Απόλλωνα Γλύκα Ηλία Σιψά Παναγιώτη Μπαξεβάνη και Κορνήλιου Γραμμένου.
Οι τέσσερις αυτοί καλλιτέχνες, αν και έχουν συνεργαστεί για πάνω από μία δεκαετία κατά δυάδες, δεν είχαν συμπράξει ποτέ ως σύνολο. Τον Νοέμβριο του 2018 ξεκίνησαν την σύμπραξή τους, αναπτύσσοντας έναν αισθητικό άξονα που περιστρέφεται γύρω από το νόημα του τίτλου της έκθεσης (Rarities /Σπανιότητες) διασταυρώνοντας τις προσωπικότητές τους μέσα από τις καλλιτεχνικές πρακτικές που εφαρμόζουν. Ακολουθώντας αυτή τη διαδικασία θέλουν να πιστεύουν πως εκφράζουν ακέραιο και ζωηρό το ενδιαφέρον τους για την τέχνη τού τώρα.
Η ανατρεπτική ματιά τους καθυποτάσσεται στη λεπτόλογη επεξεργασία του υλικού – είτε είναι αυτό μέταλλο είτε ξύλο, γυαλί ή χαρτί ή τύπωμα και η εκζήτηση πάει τόσο βαθιά ώστε εξισώνεται με τις παρεμβάσεις της φύσης στον εαυτό της αφού το μη φυσικό υλικό μετατρέπεται σε τοπίο και τα βιομηχανικά κατάλοιπα σε αφηρημένες έννοιες.
Παρουσιάζουμε εδώ μερικά έργα τους και τη συμπύκνωση της οπτικής τους στην τέχνη μέσα από τις λιγότερες δυνατές λέξεις σε πρώτο πρόσωπο.
Απόλλων Γλύκας, Άτιτλο, φωτογραφία-κολάζ 2017
Η ανθρώπινη φυλή και η γραμμή, η οργάνωση του χώρου – η χρησιμότητα – η χρηστικότητα και η λειτουργικότητα των δημιουργημάτων των ανθρώπων και η επίδοσή τους στο παρόν έχει διαφοροποιηθεί από το αντικείμενο-εργαλείο. Τα συναισθήματα υπολογίζονται εξαρχής αλλά παίρνουν αξία αφού γίνουν βιώματα, η λήθη, η φθορά, η ανάμνηση δημιουργούνται ή προκύπτουν ή ίσως ήταν πάντα εκεί, αφού όλα προέρχονται από κάπου και η συγγένειά τους φτάνει τόσο πίσω που μοιάζει σαν να υπήρχε από πάντα.
Ηλίας Σιψάς, Άτιτλο, φωτογραφία και ταινία μπλάνκο, 2016
Η καλλιτεχνική μου πρακτική αναπτύσσεται μέσα από μια διαδικασία, αμοιβαία συνυφασμένων πράξεων μορφοποίησης. Αφετηρία αποτελεί η ασπρόμαυρη φωτογραφία και το περιβάλλον του σκοτεινού θαλάμου, πάνω στα οποία καλλιεργώ ένα θεμελιακό διάλογο, με τις οπτικές και χημικές παραμέτρους της φωτογραφικής διαδικασίας. Μέσα από μια διείσδυση στο ίδιο το μέσο, επιχειρώ να επαναδιαπραγματευτώ με γλυπτικούς όρους, την ελάχιστη υλικότητα των ειδώλων.
Παναγιώτης Μπαξεβάνης, inject print, 2018
Φωτογραφίζοντας still life, αρχιτεκτονική και διακόσμηση και μικρά και μεγάλα έργα ανθρώπων προσπαθώ να μην καταγράφω αλλά να αφηγούμαι. Συλλαβίζω πάνω σε ταιριάσματα εικόνων, μαθαίνω νέες οπτικές γλώσσες και συνθέτω τυχαία ευρήματα, για να δημιουργηθούν νέες ιστορίες και μεταφορές.
Κορνήλιος Γραμμένος, Νέο λουλούδι, ατσάλι και γιαπωνέζικο χαρτί, 2010
Η τέχνη είναι ή θα έπρεπε να είναι η έκφραση της απόλυτης ελευθερίας. Ο αυτοπεριορισμός και η εμμονή του δημιουργού στα ζητούμενά του είναι αυτό που την καθιστά αυθεντική και ικανή να μεταδώσει μια νέα εμπειρία, όσο ελάχιστη και αν είναι αυτή, για όλους ανεξαρτήτως μόρφωσης, ηλικίας, κοινωνικής τάξης, γεωγραφικής θέσης.
Ένας από τους λόγους που εξακολουθούμε να κάνουμε τέχνη σήμερα πιστεύω ότι είναι ίσως η διεύρυνση της συνείδησής μας. Μέσα από την τέχνη μπορεί κανείς να κατανοήσει σε βάθος τις ιδέες, τις καταστάσεις, και κατεξοχήν τα φυσικά και ποιητικά όρια των υλικών / πραγμάτων (res) με διορατικό και ευρύ τρόπο.