Ο Marc Ribot, που μας επισκέπτεται την Παρασκευή για μια εμφάνιση στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, είναι μια περίπτωση μουσικού τόσο σπάνια και πολύπλευρη, που απορεί κανείς με την περιορισμένη ενασχόληση του εδώ μουσικού τύπου με κάτι που αποτελεί σαφέστατα μουσικό γεγονός πρώτου βαθμού.
Έχουμε λοιπόν και λέμε: η πιο γνωστή, κι ενδεχομένως και η πιο σημαντική, εμπλοκή του με ονόματα που όλοι λατρεύουμε, είναι στην πλέον ρηξικέλευθη και δημιουργική περίοδο της δισκογραφίας του Tom Waits, αυτήν που ξεκινά με το Rain Dogs και συνεχίζεται ουσιαστικά μέχρι σήμερα, περιέχοντας τα περισσότερα αριστουργήματά του.
Η συμβολή του Ribot στην εξέλιξη του ήχου του Waits προς αυτή την κατεύθυνση θεωρείται απολύτως καθοριστική. Εκτός αυτού, έχει υπάρξει βασικός συναγωνιστής του John Zorn, συμμετέχοντας σχεδόν σε όλα τα άλμπουμ του, αλλά και σε ένα της στενής του φίλης Laurie Anderson, αλλά και της οικογένειας Lurie, τόσο του John, και με τους Lounge Lizards και στα σόλο του, όσο και του Evan Lurie. Μακρόχρονη κι η συνεργασία του με τον Elvis Costello. Επίσης έχει παίξει στο Strange Weather της Marianne Faithfull,σε δίσκους του David Sylvian, του Tricky,του Hector Zazou… Εντυπωσιακά τα ονόματα, αλλά ακόμα εντυπωσιακότερος ο μουσικός του χαμαιλεοντισμός: το πώς αλλάζει μαγικά μουσικό είδος και ύφος ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο θα βρεθεί, το πώς γίνεται art punk όταν παίζει με τον Arto Lindsay, tropicalia όταν παίζει με τον Caetano Veloso, ή τζαζ όταν βρεθεί πλάι στον McCoy Tyner, τον Wadada Leo Smith, τους Medeski Martin & Wood ή τους Jazz Passengers…
Στην Αθήνα, θα απολαύσουμε τον Marc Ribot με τους Young Philadelphians, ένα σχήμα που επιχειρεί και επιτυγχάνει κάτι που εκ πρώτης όψεως ίσως μοιάζει ακατόρθωτο: τους ευτυχισμένους γάμους του ήχου της Φιλαδέλφειας, εκείνου ακριβώς του ιδιώματος της soul που τη δεκαετία του ’70 ίσως να οδήγησε στη γέννηση της disco – ναι, αυτού του είδους που τόσο αγαπήθηκε, αλλά και χλευάστηκε – με τη μεθοδολογία του Ornette Coleman, του πατέρα της free jazz. Συνένοχοι και συνοδοιπόροι του δύο μουσικοί που ευτύχησαν να βιώσουν από κοντά και τους δύο αυτούς ηχητικούς πόλους, ο Jamaaladeen Tacuma στο μπάσο και ο G.C. Weston στα ντραμς. Το σχήμα συμπληρώνει ο Al MacDowell στο πίκολο μπάσο, κι ένα τρίο εγχόρδων.
Πέραν του πόσο ακριβοθώρητος είναι στη χώρα μας ο Marc Ribot, πέραν από όλες τις συμμετοχές και συνεργασίες του που αναφέρθηκαν πιο πάνω – και πιστέψτε με, η λίστα πόρρω απέχει από το να είναι εξαντλητική – το σημαντικότερο είναι πως έχουμε την ευκαιρία να τον ακούσουμε με ένα πρότζεκτ αληθινά ζωντανό και καυτό, με ήχο πλούσιο και τολμηρό, που συνδυάζει την απόλαυση πραγμάτων που ήδη γνωρίζουμε. Με τον πειραματισμό του νέου και αδοκίμαστου. Τέτοιες εμπειρίες απλώς δεν χάνονται. Σπεύσατε…