Η Αθήνα, είναι η μεγάλη τους γειτονιά. Κάνουν πατίνι στα σοκάκια του κέντρου, στα πάρκα της παραλιακής, στα δυτικά προάστια αλλά και στα πιο βόρια στέκια. Είναι τα Woodkids. Τα παιδιά της Αθήνας με τα πατίνια. Κάτι σαν μια συμμορία. Μόνο που εκείνοι δεν κουβαλούν σιδερογροθιές, παρά μόνο την ξύλινη σανίδα του skate, ίσως μια μπύρα στο σακίδιο και την αθεράπευτη αγάπη για την άσφαλτο, μέσα τους. Μπορεί ο δρόμος να κρύβει περισσότερους κινδύνους απ’ ότι ομορφιά, με το ατελείωτο τσιμέντο, τα ανύπαρκτα φυσικά στοιχεία και τους εκκωφαντικούς ήχους της πόλης, να κυριαρχούν. Μέσα, όμως, από αυτό το χάος, αναδύεται μία ομάδα ανθρώπων, μία φιλοσοφία κι ένας τρόπος ζωής που εξυμνούν την άσφαλτο, σαν να ήταν η γη τους. Αυτή η φιλοσοφία ήταν που ενέπνευσε τον φωτογράφο Έβαν Μαραγκουδάκη, στο project του, «Woodkids». Πήρε το skate και την κάμερά του, ακολούθησε την παρέα του και κατέγραψε τις στιγμές και το περιβάλλον μιας ανήσυχης νεολαίας που εκφράζεται σε έναν χώρο που οι περισσότεροι νιώθουν ξένοι. Τον δρόμο.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να κάνει συνειδητές επιλογές για το που μου άρεσε να βγαίνω, πάντα ήθελα να βρίσκομαι έξω στο δρόμο. Όχι με την γκανγκστερική και αντισυμβατική έννοια, αλλά σαν περιβάλλον. Είτε αυτό είχε να κάνει με το skate ή τη φωτογραφία, ο δρόμος μου ήταν πάντα πιο οικείος.
Η φωτογραφία για εμένα δεν ήταν ποτέ μια τελεσίδικη απόφαση. Ο δρόμος κρύβει τόσα ιδιαίτερα σκηνικά και καταστάσεις, κάτι που, κάποιοι από εμάς, αντιληφθήκαμε από μικρή ηλικία κι έτσι απλά, κουβαλούσαμε πάντα μια φωτογραφική μηχανή. To skate ήταν αυτό που με έσπρωξε στη φωτογραφία, και η φωτογραφία με τη σειρά της με έσπρωξε πίσω στο skate. Μετά από ένα σημείο είχαν γίνει ένα.
Η φιλοσοφία των παιδιών που «πρωταγωνιστούν» στο πρότζεκτ, πάνε κόντρα στην σημερινή προκάτ νεολαία, του φροντιστηρίου, των πανελληνίων, της συμβατικής εξωσχολικής ασχολίας και της κοινής ανάλωσης σε πλασαρισμένα πρότυπα. Σε καμία περίπτωση δεν κατακρίνω τις παραπάνω επιλογές. Όσο επιδοκιμάζω έναν πιτσιρικά που τριγυρνάει στους δρόμους, προσπαθώντας να συλλέξει τις δικές του εμπειρίες, άλλο τόσο θαυμάζω ένα παιδί που τα δίνει όλα για να μπει σε μια καλή σχολή. Δεν είναι η ταμπέλα που δίνει νόημα στα άτομα που αναδύονται από το χάος, αλλά η ψυχοσύνθεσή τους.
Το project είναι ασπρόμαυρο γιατί από αισθητικής άποψης, ήθελα με ένα τρόπο να απλοποιήσω τη σχέση του εκάστοτε skater με το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται. Ήθελα να δώσω νόημα στις γραμμές και στη σχηματική σύνθεση. Τα χρώματα δεν μπορούσαν να δώσουν κάποιο επιπλέον νόημα στις εικόνες κατά την άποψή μου. Έτσι, το ασπρόμαυρο μου επέτρεψε να τραβήξω τα βλέμματα από έγχρωμους κάδους και αφίσες, έντονους τοίχους και τοπία που μπορούσαν να κλέψουν έστω λίγη προσοχή από τα πρόσωπα και τα επιθετικά σχήματα.
Μέρος της skate κουλτούρας είναι το να μη μένεις στάσιμος. Life in motion στην πλήρη και απόλυτη μορφή της. Καμιά φορά δεν είναι και το πιο ευχάριστο πράγμα να είσαι στη Σόλωνος, στους 40 βαθμούς, να περνάνε ασταμάτητα αυτοκίνητα ενώ προσπαθείς να συγκεντρωθείς σε ένα κόλπο επί ώρες και να έχεις κι έναν τύπο πάνω από το κεφάλι σου να τριγυρίζει προσπαθώντας να βρει το κάδρο του.
Όλο το πρότζεκτ είναι αποτυπωμένο σε φιλμ οπότε κι αυτό από μόνο του κρύβει ένα μικρό ρίσκο. Όλες τις εικόνες τις είδα για πρώτη φορά όταν έβγαινα από το σκοτεινό θάλαμο, οπότε πάντα είχα ένα μικρό άγχος για το αν έχω όντως πιάσει αυτό που πίστευα ότι έπιασα όταν έκανα το κλικ.