Όλοι Θέλουν Από Λίγο !! (Everybody Wants Some !!) ****1/2*
ΗΠΑ, 2016, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Richard Linklater
Πρωταγωνιστούν: Zoey Deutch, Glen Powell, Ryan Guzman
Διάρκεια: 117’
1980: η κολλεγιακή χρονιά βρίσκεται λίγο πριν το ξεκίνημά της και ο πρωτοετής Jake καταφθάνει στον κοιτώνα όπου θα μείνει για τα επόμενα χρόνια της ζωής του. Συγκάτοικοί του, νεοφερμένοι και μεγαλύτεροι φοιτητές με διαφορετική αντίληψη για τη ζωή που έχουν ως κοινό σημείο το μπέιζμπολ. Τις επόμενες ημέρες, το ετερόκλητο λεφούσι θα ζήσει σκηνικά που μόνο αυτοί που διψούν για ζωή μπορούν να απολαύσουν στο έπακρον, όπως επίσης θα ετοιμαστούν για την αρχή του νέου ακαδημαϊκού έτους. Ξεκινώντας από εκεί που τέλειωσε το Dazed And Confused και με προφανή τη νοσταλγία για τις εποχές που πέρασαν ανεπιστρεπτί, ο Linklater εξερευνά με αγάπη το γνώριμο leitmotif του: αυτό της ανθρώπινης ζωής και των εμπειριών που προσφέρει. Μελαγχολικός αλλά καθόλου απαισιόδοξος, μας χαρίζει το χαμόγελο που περιμέναμε όπως μόνο αυτός θα μπορούσε.
Σε μια πρόσφατη συνέντευξη του σε έναν συνάδελφο και καλό φίλο, ο John Carpenter είπε πως η δεκαετία του ’80 δεν έφυγε ποτέ. Το έλεγε βέβαια με πολιτικό τόνο, αλλά, από όποια πλευρά και αν το εξετάσουμε, το ιστορικό παρελθόν εξακολουθεί να αντανακλάται στο παρόν και ειδικά η δεκαετία του ’80. Όλα τα revival κινήματα που λατρεύουν τη μουσική που βγήκε εκείνη τη δεκαετία, το synthwave/retrowave/vaporwave, ο ήχος πολλών μέταλ συγκροτημάτων που επιστρέφουν ηχητικά σε αυτήν, τα βιντεοπαιχνίδια που μοιάζουν σαν να προέρχονται από τις πρώτες κονσόλες της Nintendo ή ακόμα και της Atari (αν δε με πιστεύετε παίξτε το Nidhogg και τα ξαναλέμε), οι ταινίες-φόροι τιμής στην αισθητική της εποχής, όλα τους καταμαρτυρούν μια επιθυμία για πισωγύρισμα, μια νοητή εξιδανίκευση μιας εποχής που άφησε το στίγμα της, θετικό κι αρνητικό, στο ρου της μοντέρνας ιστορίας. Γιατί γίνεται, ωστόσο, αυτό; Έπαψαν να μας απασχολούν τα σενάρια επιστημονικής φαντασίας και το βλέμμα προς το μέλλον και γυρνάμε το πρόσωπο προς τα πίσω; Έχει χαθεί η ελπίδα για έναν θαυμαστό καινούριο κόσμο και λέμε «κάθε πέρσι και καλύτερα»; Ή γίναμε ως είδος περισσότερο γλυκόπικροι και νοσταλγικοί; Η αλήθεια δε βρίσκεται σε καμία από αυτές τις προτάσεις εφόσον γενικεύουν κατά πολύ τις σύγχρονες τάσεις, αλλά είναι σίγουρο πως το παρελθόν δείχνει να μας απασχολεί πιο πολύ απ’ ότι ποτέ άλλοτε. Και ο Linklater, αφού θέλησε να καταγράψει το παρόν με το εκπληκτικό κι ανθρώπινο Boyhood, αποφάσισε να ξαναβουτήξει στο παρελθόν, τόσο ως άνθρωπος όσο και ως δημιουργός.
Η συνέχεια του Dazed And Confused είναι η καλύτερη κολλεγιακή ταινία που έχει βγει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Όχι επειδή την έχει κάνει ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης, ούτε επειδή βλέπουμε όλο τον κατιμά όσον αφορά σε ταινίες με νεαρούς ενήλικες. Αλλά επειδή τοποθετεί όλα της τα συστατικά στοιχεία με τον καταλληλότερο τρόπο ώστε να αποδώσει και τη χιουμοριστική και την παρατηρητικά ανθρώπινη πλευρά της. Έχει θράσος και έντονη σεξουαλικότητα όπως οι κωμωδίες της δεκαετίας του ’80 που απεικόνιζαν όργια σε πανεπιστημιακά εδάφη, έχει και οξυδέρκεια στην απεικόνιση των χαρακτήρων του. Τους δείχνει να κάνουν κάθε είδους ατασθαλείες, τους δείχνει και να διερωτώνται σχετικά με το ποια είναι η θέση τους σε αυτό τον κόσμο και να φιλοσοφούν. Και τελικά καταλήγει να μην είναι μια ταινία η οποία απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό που θέλει να γυρίσει σε μια άλλη δεκαετία, αλλά σε κάθε φίλο της έβδομης τέχνης που θέλει επιτέλους κάτι αισιόδοξα ανάλαφρο και όχι απλά μια ταινία για να περάσει την ώρα του.
Όλα όσα απεικονίζονται στην ταινία, μαρτυρούν την αγάπη του σκηνοθέτη για τα 80s. Το ντύσιμο και οι κουπ των χαρακτήρων, το λεξιλόγιο και οι κινήσεις τους, τα φλιπεράκια και τα βιντεοπαιχνίδια, τα βινύλια, οι μικρές φυλές που προκύπτουν μέσα από τη μουσική, τα βινύλια και τα ακουστικά για ηχοσύστημα, οι ντισκοτέκ, πράγματα που οι παλιότεροι πρόλαβαν και οι νεαρότεροι έμαθαν δια της προφορικής και ενίοτε οπτικής παράδοσης. Υπάρχουν τα πάρτι που οι νέοι ξεσαλώνουν, υπάρχουν και αυτά των φοιτητών Τέχνης, οι ντισκοτέκ και τα πανκ καταγώγια, ένας κόσμος που αναπτυσσόταν στην άλλη μεριά του ατλαντικού ενώ εμείς υποθέταμε πως θα ‘ταν και βγάζαμε κυβέρνηση Παπανδρέου ενώ αυτοί είχαν Reagan. Τίποτα δεν αγιοποιείται, αλλά ακόμα και τα σφάλματα των χαρακτήρων του ή και η νοοτροπία της δεκαετίας καταδεικνύονται με αγάπη, σχεδόν πατρική. Και όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους, αφού έχουν προηγηθεί καμακώματα και συζητήσεις για το Σίσυφο, θα λυπηθείτε που τέλειωσε αυτό το πανέμορφο, οπτικά και συναισθηματικά, φιλμ.
Αν είχε βγει νωρίτερα θα ήταν η απόλυτη καλοκαιρινή πρόταση. Προχωρήστε χωρίς κανέναν ενδοιασμό και αφήστε τους ήρωες του Linklater να σας κάνουν να αισθανθείτε ζωντανοί. Όσο το χρειάζονται αυτοί, άλλο τόσο το θέλετε κι εσείς. Κι ευχηθείτε να υπάρξει συνέχεια στην ταινία με τους πρωταγωνιστές να συνεχίζουν τις ζωές τους εντός του πανεπιστημίου που θα μας προσφέρει χαμόγελα. Από τις καλύτερες της χρονιάς.
Σκοτεινές Ψυχές (Anime Nere) ***1/2**
Ιταλία, Γαλλία, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Francesco Munzi
Πρωταγωνιστούν: Marco Leonardi, Peppino Mazzotta, Fabrizio Ferracane
Διάρκεια: 108’
Τρία αδέρφια από την Κάτω Ιταλία, ο Luigi, ο Rocco και ο Luciano προέρχονται από μια οικογένεια με θεμέλια στον υπόκοσμο. Οι δύο πρώτοι συνεχίζουν την οικογενειακή παράδοση, ενώ ο τρίτος περιφρονεί τις εγκληματικές τους πράξεις, κάτι που δυσαρεστεί τον γιό του, Leo, ο οποίος θέλει να μοιάσει στους θείους του. Αφού μείνει μαζί τους για κάποιες μέρες, ο Leo θα γοητευτεί ακόμα περισσότερο από τον χαρισματικό Luigi και την ευελιξία του στα δύσβατα μονοπάτια που διασχίζει, οδηγώντας την οικογένειά του στα πρόθυρα της καταστροφής, χωρίς να το γνωρίζει. Χωρίς να αποτελεί την καλύτερη γκανγκστερική (αν κι εφόσον μπορεί να θεωρηθεί ως τέτοια) ταινία των τελευταίων ετών, η δημιουργία του Francesco Munzi είναι ένα αξιοπρόσεκτο φιλμ, με αργόσυρτο ρυθμό, συγκλονιστική φωτογραφία, δυνατές ερμηνείες και κατάληξη που φέρει πάνω της σχεδόν ακέραιο το αναπόφευκτο της αρχαιοελληνικής τραγωδίας, κερδίζει τις εντυπώσεις των περισσότερο υπομονετικών θεατών που θα περιμένουν μέχρι το δεύτερο (και καλύτερο) κομμάτι της ταινίας, όπου τα πάντα βυθίζονται στο ζόφο.
Η Αγάπη Είναι Ένα Θαύμα (Le goût des merveilles) *****
Γαλλία, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Éric Besnard
Πρωταγωνιστούν: Virginie Efira, Benjamin Lavernhe, Lucie Fagedet
Διάρκεια: 100’
Η Louise ζει μια ζωή δύσκολη προσπαθώντας να αποτρέψει το κλείσιμο της φάρμας της, όπως επίσης και να μεγαλώσει τα παιδιά της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Όλα θα αλλάξουν όταν χτυπήσει με το αμάξι της έναν άντρα, με τον οποίο αργότερα θα γνωριστεί και θα ανακαλύψει πόσο εκκεντρικός φαίνεται και πόσο διαφορετική αντίληψη της πραγματικότητας έχει. Αυτός ο άνθρωπος, όμως, μπορεί να τους αλλάξει τη ζωή, έστω και άθελά του. Γλυκιά, μελαγχολική ρομαντική κομεντί που έχει ορισμένα ενδιαφέροντα παιχνιδίσματα με το φως και τα χρώματα, όπως επίσης και μια πολύ καλή χημεία μεταξύ του πρωταγωνιστικού ζευγαριού. Μπορεί σε σημεία να φαίνεται κατά τι προβλέψιμη, αλλά η ανάλαφρη διάθεσή της και η καλή της καρδιά δεν αφήνουν το θεατή αδιάφορο.
Η Βασίλισσα της Ερήμου (Queen of the Desert) *1/2****
ΗΠΑ, Μαρόκο, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Werner Herzog
Πρωταγωνιστούν: Nicole Kidman, Robert Pattinson, James Franco
Διάρκεια: 128’
Η Gertrube Bell, μια Βρετανή αρχαιολόγος, καταλήγει στη Μέση Ανατολή, αναλαμβάνοντας το ρόλο της διπλωματικής ακολούθου της βρετανικής κυβέρνησης. Στην έρημο, η Bell θα ζήσει πρωτόγνωρες εμπειρίες και θα οδηγηθεί στο να παίξει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στη διπλωματία της εποχής, όπως επίσης θα ερωτευτεί με πάθος. Ο κραταιότερος, ενδεχομένως, σκηνοθέτης της Αγίας Γερμανικής Τριάδας φανερώνει έλλειψη έμπνευσης στην τελευταία του, ομολογουμένως κουραστική ταινία. Η Kidman δεν πείθει ως πρωταγωνίστρια και ο συνδυασμός φωτογραφίας και μουσικής δεν αρκούν για να απεικονίσουν το βάθος ενός χαρακτήρα που αποδίδεται εντελώς επίπεδα και με λίγο bourgeois τρόπο, κάτι το οποίο δε συμβαδίζει με τους καταραμένους από τον εαυτό τους πρωταγωνιστές της φιλμογραφίας του Herzog. Και η σιωπές του, ενώ κάποτε προκαλούσαν υπαρξιακό τρόμο, τώρα εντάσσονται σχεδόν σαν αγγαρεία, ακόμα και αν δεν υπάρχει λόγος. Ας ελπίσουμε σε επανάκαμψη.
Η Μέρα της Βαστίλης (Bastille Day) *****
ΗΠΑ, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, 2016, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: James Watkins
Πρωταγωνιστούν: Idris Elba, Richard Madden, Kelly Reilly
Διάρκεια: 92’
Η ειδικότητα του Michael είναι οι κλοπές μικροαντικειμένων από τυχαίους περαστικούς στους δρόμους του Παρισιού. Αυτή του η ασχολία, βέβαια, θα τον οδηγήσει σε μεγάλα προβλήματα όταν κατά λάθος κλέψει μια βαλίτσα, η οποία περιλαμβάνει έναν εκρηκτικό μηχανισμό και θα τον μετατρέψει σε στόχο τόσο των υπεύθυνων για τη βαλίτσα τρομοκρατών όσο και της Interpol. Κάτω από αυτές τις συνθήκες και ενώ προσπαθεί να αποφύγει τα δύο μέτωπα που τον καταδιώκουν, συναντιέται με τον Sean, έναν πρώην πράκτορα της CIA και οι δύο άντρες θα αναγκαστούν να συνεργαστούν προκειμένου να εξαρθρώσουν τους πραγματικούς υπεύθυνους. Η συνεχής δράση και ο Idris Elba δεν αρκούν ώστε να σώσουν αυτό το εκτρωματικό και βαρετά προβλέψιμο σενάριο, το οποίο συν τοις άλλοις κρύβει και ένα απόλυτα συστημικό μήνυμα: του να μην μπλέκεις με τα μεγάλα κεφάλια γιατί θα το βρεις μπροστά σου. Πράγματα που έχουμε ξαναδεί σε μια ταινία θαρρείς φτιαγμένη με καρμπόν πολλαπλών χρήσεων (για να ξεσηκώσει περισσότερα «κείμενα»).
Κάτω από το ηφαίστειο (Under the Volcano)
ΗΠΑ, Μεξικό, 1984, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: John Huston
Πρωταγωνιστούν: Albert Finney, Jacqueline Bisset, Anthony Andrews
Διάρκεια: 112’
Το δοκίμιο για την αυτοκαταστροφή του John Huston επανακυκλοφορεί στη θερινή οθόνη. Γυρνάμε πίσω στο 1939 και γνωριζόμαστε με τον Jeffrey, έναν αλκοολικό βρετανό πρόξενο που βρίσκεται στο Μεξικό την ημέρα που στην Ευρώπη ξεσπά ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, που συμπτωματικά τυγχάνει να είναι και η μεξικάνικη γιορτή των νεκρών. Ωθείται σε πράξης αυτοκαταστροφής, που προκύπτουν από τη στεναχώρια του για τον ιδεαλιστή ετεροθαλή αδερφό του, ενώ ούτε η παρουσία της πρώην γυναίκας του, η οποία τον επισκέπτεται με σκοπό να ξανασμίξουν, είναι αρκετή προκειμένου να εξορκίσει τους δαίμονες που τον κατατρώνε.
Ξημερώνει (Le jour se lève)
Γαλλία, 1939, Ασπρόμαυρο
Σκηνοθεσία: Marcel Carné
Πρωταγωνιστούν: Jean Gabin, Jules Berry, Arletty, Bernard Blier
Διάρκεια: 93’
Το δίδυμο των Carné-Gabin σε ένα αριστουργηματικό, γυρισμένο το 1939 φιλμ, εξερευνά τον ψυχισμό του καταδικασμένου ανθρώπου που μόνος του βαδίζει προς το τέλος. Ο François δολοφονεί τον Valentin και κλειδώνεται στο, τοποθετημένο στην κορυφή μιας εργατικής πολυκατοικίας, διαμέρισμά του. Η αστυνομία καταφθάνει και την αυγή θα εισβάλλει στο κτίριο προκειμένου να συλλάβει τον κακοποιό. Έτσι, αυτό το βράδυ που πιθανόν να είναι και το τελευταίο του, ο κακοποιός ανατρέχει στη ζωή του και θυμάται πως έφτασε μέχρι εδώ.
Το Πένθος Ταιριάζει στην Ηλέκτρα (Mourning Becomes Electra)
ΗΠΑ, 1947, Ασπρόμαυρο
Σκηνοθεσία: Dudley Nichols
Πρωταγωνιστούν: Rosalind Russell, Michael Redgrave, Κατίνα Παξινού
Διάρκεια: 173’
Ο σκηνοθέτης Dudley Nichols διηγείται μια ιστορία οικογενειακού διχασμού που οδηγείται στην καταστροφή, ψάχνοντας την ευτυχία με φόντο τον Αμερικάνικο Εμφύλιο και την Κατίνα Παξινού σε έναν από τους κεντρικούς ρόλους. Ο πάτερ φαμίλια Ezra πρόκειται να επιστρέψει σπίτι του μαζί με το γιό του, Orin. Η κατάσταση στο σπίτι, όμως, δεν είναι και τόσο χαρμόσυνη, καθώς η κόρη του, Lavinia ανακαλύπτει ένα σοκαριστικό γι’ αυτή γεγονός: η μητέρα της διατηρεί κρυφά σχέση με τον άντρα που η Lavinia είναι ερωτευμένη, κάτι που την οδηγεί στην απελπισία. Μην ξέροντας τι άλλο μπορεί να κάνει, αρχίζει να εκβιάζει τη μητέρα της, λέγοντας πως θα πει τα πάντα στον Ezra, ενώ μια σειρά από οικογενειακές δολοπλοκίες στήνονται στο παρασκήνιο.
Μπάτε Σκύλοι Αλέστε (The Secret Life of Pets)
ΗΠΑ, 2016, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Chris Renaud, Yarrow Cheney
Με τις φωνές των: Louis C.K., Kevin Hart, Lake Bell
Διάρκεια: 90’
Ο Max, το αγαπημένο κατοικίδιο της ιδιοκτήτριάς του, απολαμβάνει μια ζωή προνομίων σε ένα διαμέρισμα του Μανχάταν. Όλα αλλάζουν, ωστόσο, όταν στο σπίτι έρθει ένα καινούριο κατοικίδιο, ο μέχρι πρότινος αδέσποτος Δούκας, τον οποίο η ιδιοκτήτρια του Max μάζεψε από το δρόμο. Ο ανταγωνισμός των δύο τετράποδων θα κρατήσει καλά, μέχρις ότου μάθουν πως το κουνέλι Snowball σχεδιάζει να πάρει εκδίκηση από όλα τα κατοικίδια και τους ιδιοκτήτες εγκαταλελειμμένων ζώων, χτίζοντας ένα στρατό από αδέσποτα. Ο Max και ο Δούκας θα πρέπει να αποτρέψουν τα σχέδια του κουνελιού και θα κληθούν να αφήσουν την έχθρα τους στην άκρη.