Σύνταγμα, Σταδίου, Πανεπιστημίου, Aκαδημίας. Κολοκοτρώνη…Πέντε δρόμοι και λεωφόροι, στην καρδιά της πόλης, ξαφνικά γέμισαν με λευκά τοστ- αφίσες πάνω στα οποία, είτε στα αγγλικά είτε στα ελληνικά, είναι γραμμένα παράδοξα συνθήματα. Μοιάζουν με σκέψεις, όνειρα, μονολόγους κι αιτήματα ανθρώπων που ζουν δίπλα μας και μας προσπερνάνε αθόρυβα σαν σκιές. Σάμπως ο φτερωτός άγγελος Μπρούνο Γκαντς από την ταινία του Βέντερς άκουσε τις σκέψεις των μόνιμων και λαθραίων κατοίκων της πόλης, τις μαρτύρησε και κάποιος τις κατέγραψε και τις εμφάνισε σε κοινή θέα. Πώς αντιδρά ο κόσμος στην εικόνα τους; Βρίσκονται δίπλα του, μέσα στα πόδια του, χωρίς ίχνη που να προδίδουν ποιος τα υπογράφει.Αναρωτιέται ποιος τα ανέβασε;
“Χρειάζεται να φοβόμαστε λιγότερο τους άλλους”. “Δεν έχω τίποτα, ούτε καν χαρτιά». “Θα πρέπει να αφήσουμε πίσω μας τον Καπιταλισμό”. “Ι want my child to be able to go to school”. “Θέλω να γίνω το ίδιο με εσάς, θέλω να γίνω ίσος με εσάς, παρότι εσείς είστε Έλληνες κι εγώ είμαι από κάπου αλλού»». «Έχω δυο πατρίδες, την Ελλάδα και την Συρία. Ο πόλεμος που έχετε εδώ είναι άλλου είδους». «Χρειάζεται να κοιτάξουμε τος ανθρώπους στα μάτια. Να μιλήσουμε στον άλλο». «I would like to see the sea from my window and to know that my family are near”. “I cannot think beyond wanting to have a job and some money”. “Φοβάμαι τη μοναξιά”.
Η αφυπνιστική εγκατάσταση του γνώριμού μας Βρετανού καλλιτέχνη Τιμ ‘Ετσελς, που εισέβαλε στον δημόσιο χώρο για το Fast Forward Festival της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών με σλόγκαν που προέκυψαν από συνεντεύξεις ανθρώπων που βρίσκονται στη χώρα μας χωρίς δικαίωμα ψήφου, φαίνεται να απασχολεί περισσότερο τα τα media παρά τους συμπολίτες μας.
«Είναι κάποια νέα παράταξη που θα εμφανιστεί αργότερα ή παραθρησκευτικοί από πίσω», εκτιμά η Μαρία, υπάλληλος σε ταξιδιωτικό γραφείο της περιοχής, ρίχνοντας μια ματιά στα πλακάτ στο Σύνταγμα. Η συνάδελφός της συμπληρώνει ότι «μπορεί να είναι η πρώτη εμφάνιση για το νέο κόμμα του Βαρουφάκη».
Ο Μάριος, μεταπτυχιακός Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, υποθέτει ότι το «εγχείρημα είναι ανοργάνωτο, από μια ομάδα ανεξάρτητη που πήρε την πρωτοβουλία». Δεν έχει δει να έχει γραφτεί κάτι στα site ή στο Facebook. Η Ειρήνη, φοιτήτρια Ψυχολογίας στην Πάντειο, δεν μπήκε καν στη λογική να αναρωτηθεί ποιος δηλώνει ακριβώς πάνω από το κεφάλι της «Τ’ όνειρό μου είναι να γίνω σαν τον Αϊνστάιν». Απλά το προσπερνάει.
Ακόμη και οι μονιμάδες του κέντρου είναι απαθείς. Ο κουλουρτζής, στη συμβολή της Πανεπιστημίου με τη Βουκουρεστίου, δίπλα από τον Λαλαούνη, δεν έχει ιδέα ποιος ανάρτησε τα πλακάτ. Το ίδιο και η κυρία που πουλάει κάστανα και καλαμπόκια απέναντί του, δίπλα από τον Zonar’s. Δεν έχει ούτε την όρεξη να διαλευκάνει κάτι.
Ένας μεσήλικας που μόλις αγόρασε το κουλουράκι του με πλησιάζει: «Ξέρετε ποιος τα έχει βάλει όλα αυτά; Ενας άνδρας που έρχεται κάθε πρωί μπροστά από την Prada και κρεμάει ένα λευκό πλακάτ στο σώμα του. Τι είναι; Αιρετικός! Εξωγήινος είναι!».
Γκαρσόνι που σερβίρει στον εξωτερικό χώρο του Zonar’s δεν είχε προσέξει τη νέα αφισοκόλληση. Είναι η πρώτη φορά που σηκώνει το κεφάλι και τα κοιτά, μετά από επισήμανση δική μας. Δεν φαίνεται να τον εκπλήσσει κάτι.
Δυο κυρίες συμμετέχουν στη συζήτηση: «Είδαμε στο δελτίο ειδήσεων στην τηλεόραση ότι είναι έναproject μιας MKO που έρχεται από τις Βρυξέλλες”. ΜΚΟ;
Το συμπέρασμα: Ο κόσμος μπορεί να περνάει δίπλα από κάτι και να μην το δει καν. Και αν το δει να αναρωτηθεί στιγμιαία για την πρόελευσή του και στο επόμενο βήμα να το έχει ήδη ξεχάσει. Είναι η τρελή καθημερινότητα και οι σκοτούρες της, είναι το γενικότερο τρέξιμο κι άγχος; Oχι. Είναι η νέα συνθήκη καφκικής απάθειας στην οποία έχουμε -άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο- διολισθήσει βήμα βήμα όλοι.