Πόσες ώρες αφιερώνεις την ημέρα, τη βδομάδα, το μήνα, σε αυτές; Πόσους καναπέδες, κρεβάτια, πατώματα, αλλάζεις για να τις απολαύσεις; Τι είδους φαγητό, τις συνοδεύει; Laptop, plasma στον τοίχο, ή ένα Android με οθόνη σε μέγεθος προτζέκτορα; Πόσες φορές μπαίνεις σε λίστες απλά για να τσεκάρεις αυτές που χάνεις; Και τι κάνεις μετά με αυτές; Είσαι δικός μας, από αυτούς που έχουν δει ακόμα και τα υπόγεια στο Netflix ή είσαι από τους άλλους, τους χαλαρούς, τους άνετους, τους «βλέπω δύο σειρές το μήνα και είμαι καλά»; Όποιος και να είσαι, εθισμένος ή cool και αδιάφορος, εδώ είναι τα καλύτερα της χρονιάς. Μετά από βαθιά σκέψη. Και ατελείωτες εργατοώρες με σεβασμό στον πελάτη!
(1η season, 9 episodes, Netflix)
Η Νοτιοκορεατική σειρά, που θυμίζει λίγο «Kill Bill», λίγο «Battle Royale» και πολύ «Hunger Games», δίνει πόνο και μυστήρια και έχει για κεντρικό της θέμα μια αλλόκοτη ιστορία με 456 απελπισμένους και κατεστραμμένους κοινωνικά και οικονομικά ανθρώπους, που ανταγωνίζονται μεταξύ τους σε ένα μυστηριώδες και θανατηφόρο παιχνίδι επιβίωσης, που περιλαμβάνει πολλούς γύρους παιχνιδιών. Τεράστια επιτυχία, με το καλό να ευχηθώ και tη συνέχεια. Προσωπικά ήθελα να το σταματήσω από το τρίτο επεισόδιο. Έχω περάσει όμως και χειρότερα, οπότε περίμενα. Το επεισόδιο 6 με τίτλο «Gganbu» (κωδική ονομασία: το παιχνίδι με τους βόλους) όμως, ήταν έτοιμο στη γωνία να βγάλει γλώσσα. Και την έβγαλε. Με ταξική ευσυνειδησία, διαλογική αρτιότητα, απίθανη κλιμακωτή ένταση και υπερ-σωστή αίσθηση του μέτρου και του τρόπου. Στέκεται και μόνο του. Ασυζητητί!
(1η season, 8 episodes, Netflix)
Ένα χρόνο μετά τη βίαιη έκρηξη του ηφαιστείου Κάτλα, η γαλήνη και η ηρεμία στη μικρή πόλη Vik, διαταράσσονται δραματικά. Νεκροί επιστρέφουν μέσα από τα έγκατα της γης, οι σχέσεις επαναπροσδιορίζονται, η πόλη χάνει την ταυτότητα της. Και ένα άνεμος τύπου «28 days later» όπως σημειώνει και ο συνδημιουργός της σειράς και σκηνοθέτης Baltasar Kormakur, χτυπάει τους δρόμους με τη μανία που αρμόζει. Στο μεταγοτθικό αυτό παραμύθι Ισλανδικής αποθέωσης, θα μπορέσουν να βρουν αποκούμπι και όσοι καρδιοχτύπησαν στο Trapped και προσκύνησαν τις παγωμένες στέπες του Fortitude. Και αυτό είναι αρκετό.
(1η season, 6 episodes, BBC)
Η μυστηριώδης εξαφάνιση μιας σκωτσέζικης ψαρότρατας και ένας θάνατος σε ένα πυρηνικό υποβρύχιο, φέρνουν την αστυνομία σε σύγκρουση με το Ναυτικό και τις βρετανικές υπηρεσίες ασφαλείας. Κεντρική φιγούρα μία αστυνομικός που θα «μετακομίσει» στον «βυθό» για να βρει τη λύση και να σώσει το κόσμο από τον εαυτό του. Κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, σωστή εξέλιξη με τις απαραίτητες συνεχόμενες ανατροπές και μια κατασκοπευτική δράση που δεν προδίδει ούτε στιγμή το χαρακτήρα της. Στο trivia «αυτούς κάπου τους ξέρω», συναντάμε την Rose Leslie από το «Game of Thrones», τον Connor Swindells από το «Sex Education» και τον Paterson Joseph από το «The Leftovers»
(2η season, 10 episodes, Apple TV+)
Κατηγορία: ένα επεισόδιο είναι αρκετό. Και πιο συγκεκριμένα αυτό που ακούει στον αριθμό 8 («Confirmations»). Και βάζει την σεξουαλική παρενόχληση, την μιντιακή υποκρισία και τα ανθρώπινα συναισθήματα μπροστά στο τετελεσμένο, σε άλλα επίπεδα. Πολλά τα φάουλ και οι άστοχες ιδέες σε αυτόν τον κύκλο (για παράδειγμα το εντελώς άκυρο κλείσιμο του, που μοιάζει σαν να πιέστηκε ξαφνικά η επικαιρότητα να ενσωματωθεί). Είναι τέτοια η σημαντικότητα όμως αυτού του επεισοδίου για τον δημόσιο διάλογο και την συλλογική σκέψη, που μοιάζει λες και όλα τα υπόλοιπα υπάρχουν για να στηρίξουν αυτό. Όχι δεν είναι καλύτερος κύκλος από τον πρώτο, η τηλεοπτική ιστορία όμως θα δείξει πως είναι ίσως πιο σπουδαίος. Γιατί τολμά να μιλήσει για τα συναισθήματα αυτών «που ήξεραν και δεν πήραν θέση» με μια ωμότητα, ένα θάρρος και μια κριτική σκέψη που δύσκολα συναντάς πια. Αμερικανική τηλεόραση στα πολύ ωραία της!
(1η season, 8 episodes, Apple TV+)
Πλούσιος εσωστρεφής κύριος, ανακαλύπτει τη χαρά της ψυχοθεραπείας στα αμερικανικά 70’ς, πέφτει όμως σε τσαρλατάνο που κολλάει πάνω του σαν βδέλλα, τον απομακρύνει από την οικογένεια του και τον ξεζουμίζει οικονομικά. Για τριάντα χρόνια. Τρου στόρι που ξεπήδησε αρχικά από τα podcasts της ΝΥ. Με τον Paul Rudd σε σταθερή πάλη με την ελεύθερη κωμική του φλέβα (ο ψυχολόγος) και τον Will Ferrell σε αποφασιστική ανάγκη αποδέσμευσης από τον Elf και τις άλλες κατάρες τις καριέρας του (ο προβληματικός πλούσιος κύριος). Η σειρά γεμάτη με φυσική αδεξιότητα, σαφέστατα δημιουργήθηκε για να πιστέψω πως ο δεύτερος, είναι ηθοποιός. Φοβερός. Το οποίο και πίστεψα (δεκάδες kudos και στην υπέροχη Kathryn Marie Hahn που θα τη συναντήσουμε και πιο πάνω στο νούμερο 4)
(limited series, 5 episodes, ΗΒΟ Μax / Cosmote)
Ο δημιουργός του «Queer as folk», Russell Davis (της πρώτης υπέροχης Αγγλικής εκδοχής, όχι της Αμερικανικής κακότεχνης δεύτερης ), επιστρέφει με ένα έντονα συναισθηματικό σχόλιο πάνω στην ποπ κουλτούρα των 80’ς και τις πρώτες μέρες της κρίσης του AIDS. Οι Olly Alexander, Nathaniel Curtis, Omari Douglas, και Callum Scott Howells, τον βοηθούν. Είναι η παρέα των νεαρών ομοφυλόφιλων ανδρών που ζει, χορεύει, αγαπά και ονειρεύεται στους δρόμους του Λονδίνου. Η Lydia West είναι η στρειτ πολιτικά ενεργή φίλη τους, που τους προσφέρει μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά όταν την χρειάζονται. Και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Το «It’s a sin», γλυκιά κλοπή από το ομώνυμο τραγούδι των Pet Shop Boys, δεν είναι μία σειρά για τη σεξουαλική προτίμηση αλλά για τη βαριά κρίση μιας κοινωνίας που προσπαθεί με την πρώτη ευκαιρία να τη ντροπιάσει. Είναι ένα πολιτικό σχόλιο για τη ριζωμένη ομοφοβία και ένα μάθημα Ιστορίας για τη σημαντικότητα της queer κοινότητας και της ενηλικίωσης της. Και πάνω από όλα βεβαίως είναι μια συλλογή από τραγούδια που ακόμη χορεύουμε. Κρυφά ή φανερά.
(1 season, 10 episodes, HBO Max / Vodafone)
Η Deborah Vance είναι μία θρυλική ντίβα του stand up comedy στο Las Vegas που πρέπει να διατηρήσει το status της καριέρας της καθώς ο επικεφαλής του καζίνο που παίζει θέλει να μειώσει τις μέρες των εμφανίσεων της. Η Ava Daniels είναι μία συγγραφέας κωμωδίας της Gen Z που δεν μπορεί να βρει δουλειά λόγω της απόλυσης της εξαιτίας ενός αδιάκριτου tweet. Οι δυο τους θα συνεργαστούν απρόθυμα για να φρεσκάρουν το υλικό της πρώτης και μάντεψε τι, στο τέλος θα μάθουν πως να σέβονται τις διαφορές τους και να μεγαλουργούν. Εντυπωσιακό ντεμπούτο με εσωτερικό χιούμορ που σπάει χαμόγελα και μια ασυγκράτητη Jean Smart που βρίσκει εδώ την πιο δυνατή φωνή της (ένα σιγουράκι στις βραβεύσεις, στα της κωμωδίας, για φέτος)
(limited series, 7 episodes, Netflix)
Ένας νεαρός άνδρας επιστρέφει στην απομονωμένη γενέτειρα του στο νησί Crockett (γυρίσματα: στο Garry Point Park του Βανκούβερ), ελπίζοντας να ξαναφτιάξει τη ζωή του, αφού εξέτισε τέσσερα χρόνια φυλακής, επειδή σκότωσε κάποιον σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα υπό την επήρεια αλκοόλ. Την ίδια στιγμή φτάνει και ένας μυστηριώδης, χαρισματικός νεαρός ιερέας (ένας εντυπωσιακός Hamish Linklater), ο οποίος αρχίζει να αναζωογονεί την πίστη της πόλης με μυστηριώδη γεγονότα και λεκτικές φιλοσοφικές αναλύσεις. Η σειρά του Mike Flanagan (με τα σπουδαία «The Haunting of Hill House» και «The Haunting of Bly Manor» στην παρακαταθήκη του), παραδόξως, ξεφεύγει από τα στερεότυπα των ανάλογων σειρών που έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια (ο ίδιος την περιγράφει ως ένα έργο πάθους, ένα έργο βαθιά προσωπικό, βασισμένο πάνω στην καθολική ανατροφή του και στην θρησκευτική του νηφαλιότητα). Οι συνεχόμενοι διάλογοι /μονόλογοι, «εξοντωτικές» περιγραφές ενός απελευθερωτικού αθεϊσμού, θεωρητικά δεν είναι τα κλειδιά για να ξεκλειδώσεις μία ιστορία συνεχόμενης απορίας, με εμφανείς ρίζες στην χριστιανική πίστη. Εδώ όμως λειτουργούν. Και παρουσιάζουν την ιστορία με ένα βαθιά εσωστρεφές τρόπο, μετατρέποντας την έτσι, από μία συνηθισμένη ιστορία τρόμου, σε ένα από τα masterpiece της χρονιάς
Σε ένα άλλο εικοστό πρώτο αιώνα, ένας ιός εξαφανίζει το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας (είπες άλλο;). Λιγότεροι από δύο εκατομμύρια άνθρωποι επιζούν και χάνουν την όρασή τους. Αρκετούς αιώνες αργότερα, η κοινωνία έχει βρει νέους τρόπους κοινωνικής αλληλεπίδρασης, οικοδόμησης, κυνηγιού και επιβίωσης. Η έννοια του οράματος έχει γίνει μύθος και κάθε αναφορά του θεωρείται αίρεση. Και ξάφνου όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, κάποιοι αρχίζουν και βλέπουν. Το απολαυστικό διστοπικό sci-fi του Steven Knight (μη ξεχνιόμαστε, του χρωστάμε τα τηλεοπτικά «Peaky Blinders» και «Taboo» και φέτος το κινηματογραφικό «Spencer»), με τον Jason Momoa στον ρόλο της ζωής του, ευτυχώς κρατά γερά και στο δεύτερο κύκλο του. Προσφέροντας ξανά απλόχερα τη βάση της καρδιάς του. Και σε αυτούς που βλέπουν και σε αυτούς που αγνοούν το πως αυτό γίνεται.
(limited series, 10 episodes, Netflix)
Κατηγορία: Σειρά- ερμηνεία. Η Margaret Qualley δίνει μια από τις καλύτερες και δυσκολότερες τηλεοπτικές παραστάσεις της χρονιάς, σε αυτή τη μεταφορά των απομνημονευμάτων της Stephanie Land σχετικά με τη φυγή από ένα ενδοοικογενειακό κακοποιητικό περιβάλλον. Χωρίς πηγή εισοδήματος ή στέγη πάνω από το κεφάλι της, η δική της Alex, βασίζεται σε μεγάλο βαθμό, σε διάφορα προγράμματα κυβερνητικών βοηθημάτων όπως και σε μια νέα δουλειά ως καμαριέρα για να τα βγάλει πέρα για το τρίχρονο παιδί της. Ο δικός της χαρακτήρας, σφύζει από αλήθεια και ωμή εκφραστικότητα. Μας παρασέρνει στο ταξίδι της με την ορμή της καθαρής ματιάς και μας αναγκάζει να πιστέψουμε σε κάθε μικρό θρίαμβο που ξεπετάγεται στο μονοπάτι της. Ανακουφιζόμαστε και υπομένουμε. Μαζί της. Bonus track η εμφάνιση στο πλευρό της Qualley, της πραγματικής μητέρας της Andie MacDowell, με μια out of rage ερμηνεία, τόσο κόντρα στις ζαχαρωτές, τύπου «Four wedding and a funeral» εμφανίσεις του παρελθόντος της.
(1η season, 10 episodes, Amazon)
Ο Barry Jenkins του «Moonlight» βρίσκει ξανά το σωστό δρόμο μέσα στα λασπωμένα μονοπάτια της Αμερικανικής ιστορίας, με τη βοήθεια αυτή τη φορά ενός σπουδαίου βιβλίου που κυκλοφόρησε το 2016. Το ομώνυμο, βραβευμένο με Πούλιτζερ, διήγημα του Colson Whitehead αναφέρεται σε μία νεαρή γυναίκα, σκλάβα στις βαμβακοφυτείες του 1800, που κάνει μία εκπληκτική ανακάλυψη κατά την προσπάθειά της να αποδράσει. Ένας «υπόγειος σιδηρόδρομος», ένα δίκτυο βοήθειας με κρυφές διαδρομές και ασφαλή σπίτια, οδηγεί τους σκλάβους Αφροαμερικανούς στην ελευθερία. «Μπορούμε να ξεφύγουμε από τη σκλαβιά όχι όμως και από τα σημάδια της που δεν θα ξεθωριάσουν ποτέ». Ο Jenkins το παίρνει σαν οδηγό και αποφασίζει να μη το ξεχάσει ούτε ένα δευτερόλεπτο. Σχεδιάζει ένα πραγματικό σιδηρόδρομο με μηχανικούς, αγωγούς, γραμμές και σήραγγες στα έγκατα της γης και ρίχνει τη κάμερα του αχόρταγα πάνω σε αυτά που αγαπά. Στα σκαμμένα από την αγωνία, τον πόνο και τον θυμό, πρόσωπα. Με μια ενσυναίσθηση που λίγοι κινηματογραφιστές διαθέτουν και ακόμη λιγότεροι τολμούν να επιδείξουν.
(3η season, 6 episodes, Netflix)
Όταν ανακοινώθηκε η αποχώρηση του Alan Arkin, μετά το τέλος του δευτέρου κύκλου, όλοι καταλάβαμε πως δεν θα υπήρχε τρίτος. Η ερμηνευτική του «κόντρα» με τον Michael Douglas δεν ήταν απλά η βάση του πυλώνα, ήταν όλο το κτήριο, οι ρίζες και το δέντρο μαζί, μιας dramedy, που επανάφερε το elegant στις λέξεις και το πλατύ χαμόγελο στους διαλόγους. Προς έκπληξη όλων η σειρά επανήλθε βασισμένη σε ένα απίθανο συναισθηματικό twist. Στην «δώστε της όλα τα βραβεία τώρα» εμφάνιση, της Kathleen Turner, ως ηχηρό ισορροπητικό και οργιαστικά αναμνηστικό αντίβαρο. Αν υπάρχουν κάποιοι που βρήκαν τρυφερή και ανέλπιστη, την επανασύνδεση της Πέγκυς Καρρά και του Μάνθου Φουστάνου από το «Κωνσταντίνου και Ελένης» στο «Συμπέθεροι απ’ τα Τίρανα», ας κόψουν τα αντικαταθλιπτικά. Η επανασύνδεση των βασικών πρωταγωνιστικών από «Το Κυνηγώντας το πράσινο διαμάντι», σε αυτά τα 6 επεισόδια, είναι μακράν ότι συγκινητικότερο θα μπορούσαμε να χορέψουμε, πάνω στο ξενόφερτο «πτώμα» μια αμετανόητης μαγεμένης εφηβείας.
(1η season, 10 episodes, Showtime / Cosmote)
Μια γυναικεία εφηβική ομάδα ποδοσφαίρου, ταξιδεύει για πρώτη φορά εκτός πόλης και πολιτείας και της τυχαίνει ο μεγάλος λαχνός. Το αεροπλάνο πέφτει κάπου στα Αμερικανοκαναδικά όρη και όσες γλιτώνουν, εξαφανίζονται για δεκαεννιά χρόνια. Κανείς δεν μαθαίνει πως επιβιώνουν, όρκος σιωπής πέφτει όταν τις βρίσκουν (όσες βρίσκουν), ο χρόνος κυλά, και κάποια στιγμή, κάποιοι σκαλίζουν το παρελθόν και κάποιοι …πεθαίνουν. Το Lost των 20/20’s φοράει pulp teen περιβολή και βουτά σε παράλληλες χρονικές περιόδους για να θυμηθεί «τι ακριβώς συνέβη στο βουνό» και να εξηγήσει πω αυτό διέλυσε τις ζωές όσων επέζησαν. Ξέχνα τη Mallory Knox του «Natural Born Killers» και την ανάγκη της Juliette Lewis να επαναλαμβάνει τον ρόλο της ζωής της, ως το τέλος του κόσμου. Το πραγματικό διαμάντι εδώ είναι η Christina Ricci που μαζί με την Samantha Hanratty (η Misty του Βουνού), στήνει ένα wtf psycho χαρακτήρα, τίγκα στην ένοχη απόλαυση και την άνιωθη παραβατικότητα.
(3η season, 8 episodes, Netflix)
Όπως είχε γράψει και η Αντιγόνη Πάντα- Χαρβά μεταξύ άλλων: «Είναι πραγματικά απολαυστικός ο τρόπος που σεναριακά και σκηνοθετικά αναδεικνύονται ένα σωρό κοινωνικά θέματα μέσα σε μία σειρά ενηλικίωσης. Τα παιδιά που φροντίζουν τους γονείς τους αντί οι γονείς τους να φροντίζουν τα ίδια, η σημασία του να ακούς τον άλλο και να μην επικεντρώνεσαι μόνο στο δικό σου πρόβλημα, κάτι που αποτελεί και βασική αιτία χωρισμού. Το να μην ακούς ποτέ τον άλλον. Αν είχαμε μισήσει τυφλά κάποιους ήρωες στους προηγούμενους κύκλους και αγαπήσει χωρίς δεύτερη σκέψη κάποιους άλλους, τώρα όλα βασίζονται στην Άρση του Μανιχαϊσμού: κανείς δεν είναι ούτε καλός, ούτε κακός. Όλοι είναι πολυδιάστατοι». Ο τρίτος κύκλος της Σεξουαλικής Εκπαίδευσης δίνει αυτό ακριβώς που υποσχέθηκαν οι δυο προηγούμενοι. Ένα ειλικρινές, θαυμάσιο σχόλιο, πάνω στην προτεραιότητα της εποχής. Το να είσαι ο εαυτός σου, ακόμη κι όταν δεν ξέρεις τι ακριβώς αυτό σημαίνει
(2η season, 12 episodes, Apple TV+)
Ένας προπονητής από το Kansas στην ποδοσφαιρική ομάδα του Richmond, στο Λονδίνο. Ένας προπονητής μόνιμα χαρούμενος, μόνιμα αισιόδοξος. Μια πόλη που τον απορρίπτει. Μια πόλη που τον δέχεται. Μερικές από τις χαρακτηριστικές φιγούρες της Αγγλικής επαρχίας. Οι Άγγλοι και πως βλέπουν τους Αμερικάνους, οι Αμερικάνοι και πως βλέπουν τους Άγγλους. Οι οπαδοί, οι παίχτες. Η απολαυστική ιδιοκτήτρια (Hannah Waddingham ζετεμ). Τα πρωϊνά μπισκότα με την άγνωστη συνταγή. Η παρέα. Ο σκακιστής Beard, ο ζεν Nathan, ο όχι και τόσο αφελής Higgins, η θεοπάλαβη Keele, ο υπέροχα στραβωμένος Roy Kent, μεταξύ πολλών. Η εύθυμη δικαίωση της αιώνιας αισιοδοξίας. Τέλος πρώτου κύκλου. Επιστροφή στο δεύτερο. Το ίδιο feel good κι ας κρύβει σε σημεία το άγχος της επιβεβαίωσής, το ίδιο επίσης «όλα είναι εντάξει στον πλανήτη Happy». Πάρε βαθιές ανάσες. Σε μια εποχή που χτυπούν καμπάνες από παντού και συνήθως όχι για καλό, αυτή η σειρά είναι το τέλειο αντίδοτο. Μειώνει την ένταση, καταλαγιάζει το νεύρο, ανοίγει την πόρτα στην καλή διάθεση. Και ξεκαθαρίζει το αυτονόητο. Τι κι αν πέσεις σήμερα! Αύριο θα είναι πραγματικά μια καλύτερη μέρα.
(limited series, 8 episodes, Hulu)
Ο δημιουργός του Empire, Danny Strong παίρνει μίνι μεταγραφή από την Fox και ανεβάζει στη μικρή οθόνη το ερευνητικό μπέστ σέλερ της δημοσιογράφου Beth Macy, «Dopesick: Dealers, Doctors and the Drug Company that Addicted America». Με ένα ρυθμό που δεν αφήνει καμία αμφισβήτηση για τις προθέσεις του, εξηγεί, σε οχτώ ανατριχιαστικά επεισόδια, πως μια φαρμακευτική οικογένεια κατάφερε να εθίσει ένα ολόκληρο έθνος (και ένα πλανήτη), στην οπιούχα κατανάλωση και σε ένα δρόμο χωρίς γυρισμό. Στα προπύργια του OxyContin συναντούμε υπέροχες υπερβάσεις από τους Michael Keaton, Peter Sarsgaard, Will Poulter, Kaitlyn Dever και Rosario Dawson, αυτός όμως που κλέβει την παράσταση, είναι ο γλυκός πατέρας του «Call me by your name», Michael Syuhlbarg, σε ένα ρόλο ιδιοφυούς ερμηνευτικής εσωτερικής αγριότητας. Ο τσιφ της Perdue Pharma θέλει να σώσει τον κόσμο και καταλήγει να τον καταδικάσει για πάντα στην κόλαση!
(docuseries, 6 episodes, Netflix)
Ισπανία, Αμερική, Ιαπωνία, Βραζιλία, Κορέα, Ινδία. Η Nati και ο Augusto, η Ginger και ο David, η Kinuko και ο Haruhei, η Nicinha και η Jurema, η Saengia και ο Yeongsam, η Satyabhama και ο Satva. Έξι ζευγάρια που νίκησαν το χρόνο, σε διάφορα μέρη του κόσμου, μοιράζονται τον εδώ και δεκαετίες έρωτά τους, σε αυτά τα μελωμένα αντιπανδημικά πορτρέτα που γυρίστηκαν στη διάρκεια ενός έτους από ντόπιους σκηνοθέτες. Όχι, εδώ δεν θα βρεις τι προηγήθηκε, τις μάχες, τις διαφωνίες, τις ενοχές, τους θυμούς, ίσως και τους μικρούς χωρισμούς. Εδώ θα γιορτάσεις μαζί τους τη χαρά της νίκης του τερματισμού, την σημασία της αγάπης που βλέπει μόνο μπροστά, την αποδοχή του χρόνου που κυλά ήρεμα μέσα σε μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα σπρώξιμο στην κούνια («όπως παιδιά»), ένα κράτημα χέρι -χέρι, μια καληνύχτα και μια καλημέρα, πάνω σε αυτο το κρεβάτι που τα σώματα παραμένουν σφιχταγκαλιασμένα ξανά και ξανά. Ένας πραγματικός θησαυρός, κρυμμένος στις «μικρές» στιγμές της ζωής.
(1ηseason, 9 episodes, Disney+)
Ας συμφωνήσουμε σε κάτι. Αυτό το ασπρόμαυρο νοσταλγικό sitcom που βλέπεις στο πρώτο επεισόδιο, δεν είναι αυτό ακριβώς που θα σου συμβεί και στη συνέχεια. Ας συμφωνήσουμε και σε κάτι άλλο. Όντας δύο χρόνια μέσα σε πανδημία, ποιος δεν θα μπορούσε να ταυτιστεί με την ανάγκη της Wanda Maximoff (η Elizabeth Olsen σε τρελά κέφια επαναπροσδιορισμού της επαγγελματικής της ταυτότητας), να δημιουργήσει ένα ροζ συννεφάκι για την ίδια, τον καλό της και τον κόσμο όλο; Το WandaVision ήταν κάτι περισσότερο από απλή διαφυγή όμως. Φιλόδοξο και πρωτοποριακό, παραδοσιακό και συναισθηματικό, στέκεται δύο μέτρα ψηλότερα από το να χαρακτηριστεί ενοχικά, λόγω ποπ απόλαυσης, ως το πιο Goonies revival, για τα 2020s. Ως μια εγκάρδια εξερεύνηση της θλίψης και της απώλειας, η σειρά της Marvel στήνει για το πλατύ κοινό της, το πιο ενδιαφέρον κόμικ μυστήριο της χρονιάς. Στο πλευρό της Olsen ο Paul Bettany και η Kathryn Hahn δίνουν σπουδαίο παλμό και απολαυστική ισοστάθμιση.
(limited series, 6 episodes, HBO / Vodafone)
Διακοπές σε πολυτελές θέρετρο στη Χαβάη με τη βοήθεια του ηθοποιού και creator Mike White σημαίνει ελάτε να δείτε το νησί έτσι όπως δεν το έχετε δει ποτέ ξανά (και πιθανόν δεν θα το ξαναδείτε). Το λες επίσης και απόδραση, σε ένα σατιρικό δράμα ταξικού μυστηρίου, με την απορία ενός κλειστού φέρετρου να σέρνεται σε κάθε σκηνή και το διάχυτο ψυχολογικό σασπένς να βγάζει εξανθήματα κάτω από το βάρος της συναισθηματικής του αναπηρίας. «Μόνο λίγοι και εκλεκτοί έχουν πρόσβαση στον παράδεισο και η ευτυχία είναι φευγαλέα για όλους μας». Συγκράτησε το, θα σε βασανίζει και αργότερα, αφού τα φώτα του the end ρίξουν την παρουσία τους στο ήδη φλογισμένο μυαλό σου. Jennifer Coolidge, Murray Bartlett, Connie Britton, Natasha Rothwell, Alexandra Daddario, Sydney Sweeney και Steve Zahn μπορούν να περάσουν από το ταμείο για το βραβείο του ensemble της χρονιάς (σε δίκαιη μοιρασιά με την ομάδα του νούμερου ένα).
(limited series, 7 episodes, HBO / Vodafone)
Ο Craig Zobel του παρεξηγημένου Hunt σκηνοθετεί μια από τις μεγαλύτερες τηλεοπτικές επιτυχίες της χρονιάς, και ξεκαθαρίζει τι σημαίνει μελέτη χαρακτήρα και ανάλυση σεναριακής ιδέας. Υπενθυμίζοντας στον κόσμο ότι είναι μια από τις καλύτερες εν ζωή ηθοποιούς, η Kate Winslet είναι ακόμη εδώ, έτοιμη να διαλύσει τους ερμηνευτικούς της κανόνες και να στήσει το προσωπικό της παιχνίδι ξανά από την αρχή. Η Mare Sheehan, μια ντετέκτιβ σε μια πόλη της Πενσυλβάνια που ισορροπεί δύο έρευνες και μια καταρρέουσα προσωπική ζωή είναι σχεδιασμένη από την Winslet, δαιμονισμένα, σε κάθε της λεπτομέρεια. Δεν χάνεται στον ρόλο, είναι ο ρόλος. Καθώς ερευνά το έγκλημα, το οποίο καταλήγει άβολα, κοντά στο σπίτι, αρχίζει να ξεφλουδίζει τις σκληρές ταπετσαρίες από το προσωπικό της τοίχο που έχει δημιουργήσει μετά την αυτοκτονία του γιου της. Έτσι ώστε το εσωτερικό της ταξίδι να γίνει ακόμα πιο συναρπαστικό από το εξωτερικό της. Ένα masterpiece αστυνομικής κλιμάκωσης που έχει την τύχη να διαθέτει και ένα συμπληρωματικό μοναδικό κάστ. Τον Evan Peters, την Jean Smart, τον Cameron Mann και την Julianne Nickolson
(3η season, 9 episodes, HBO / Nova
«Τρείς κύκλοι, η ίδια πάνω κάτω ιστορία. Ένας μιντιακός King Lear που προσπαθεί να εναρμονιστεί στη νέα εποχή και να αποφύγει τα κακόβουλα επιθετικά πτηνά από τα άλλα Broadcasting Companies που προσπαθούν να χωθούν και να αρπάξουν τα καλούδια της αγίας του οικογένειας, ένας μπαμπάς που αποφασίζει και διατάζει (συνήθως με ένα γοητευτικό #not τρόπο) και μια χούφτα παιδιά που τρώγονται μεταξύ τους για το ποιος θα κατακτήσει την καρδιά παύλα σεβασμό παύλα αποδοχή παύλα θέση του. Και γιατί τώρα όλα αυτά είναι συναρπαστικά;». Μια κάποια απάντηση είχα δώσει εδώ. Πάνω στο 7ο επεισόδιο. Πριν σκάσουν τα επόμενα δύο και οδηγήσουν το τηλεοπτικό statement του Jesse Armstrong, στον τρίτο κύκλο του, στο νούμερο ένα σε όλες τις λίστες με τις καλύτερες σειρές της χρονιάς. Τρία χρόνια απίθανης τηλεοπτικής προσφοράς και ακόμη ξέρει πως να το κάνει καλύτερα από τον καθένα. Με ένα εντελώς θεατρικό και μαγικά σκηνοθετημένο στήσιμο για τρεις, έτσι για παράδειγμα, εκεί στα σκαλιά τα Ιταλικής επαρχίας, λίγο πριν το τέλος του κύκλου. Βαθιά υπόκλιση. Επίπεδο Sopranos και λίγα θα πω!