Ο Κωνσταντίνος είναι μόλις 23 ετών, και έφτιαξε μια no budget ταινία μικρού μήκους αφιερωμένη στον πόνο και τη διαχείρισή του. Είναι ο σεναριογράφος, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής του Παυσίπονου και ο τύπος που δεν θα το παίξει ούτε δήθεν ούτε άνετος, αλλά θα μιλήσει όπως μπορεί για αυτά που αισθάνεται – και θα παροτρύνει κι εσένα να κάνεις το ίδιο.
Γεια σου Κωνσταντίνε. Δεν νομίζω να είδε κανείς την ταινία σου και να μην θέλει να μάθει περισσότερα για εσένα. Πες μας ποιος είσαι; Όπως προανέφερες είμαι ο Κωνσταντίνος και είμαι 23 ετών, έχω σπουδάσει Μουσική Τεχνολογία σε μια περίοδο της ζωής μου που δεν είχα ανακαλύψει ακόμα πως δεν θέλω να φτιάχνω μουσική, άλλα πως η μουσική είναι για εμένα το βασικό μέσο για να αφηγούμαι τις ιστορίες μου. Εργάζομαι από την εφηβεία μου σε διάφορα Καφέ/Μπαρ για τα προς το ζην, και προσπαθώ να ανακαλύψω την γενικότερη πραγματικότητα που με περιβάλλει μέσα από έννοιες όπως είναι η ζωή, ο θάνατος, η μοναξιά, ο χρόνος, ο έρωτας και η αγάπη. Ελπίζω κι εύχομαι όσοι είδαν την ταινία μου να θέλησαν να μάθουν περισσότερα για τον εαυτό τους παρά για εμένα.
Τι είναι το Παυσίπονο; Το Παυσίπονο είναι η πρώτη μου ταινία μικρού μήκους και στόχος της είναι η πραγμάτευση της διαχείρισης του ψυχικού πόνου, μέσω της παρατήρησης του βιώματος.
Μιλάς επί της ουσίας, για πράγματα βαθιά και για συναισθήματα που πολλοί αποφεύγουν. Είναι καλό να εκφραζόμαστε και να μοιραζόμαστε με τους άλλους αυτά που νιώθουμε; Η «αποφυγή» είναι και το βασικό λάθος απέναντι στην διαχείριση του ψυχικού πόνου κι ένα από τα βασικά θέματα τα οποία πραγματεύομαι στην ταινία μου. Κατά την άποψη μου, είναι υγιές και ανθρώπινο να εκφραζόμαστε και να επικοινωνούμε αυτά που νιώθουμε, αλλά ακόμα πιο υγιές είναι να αφιερώνουμε χρόνο στο να παρατηρούμε το πως βιώνουμε το κάθε τι που συμβαίνει γύρω και μέσα μας. Αυτό είναι μια καλή αρχή για να αρχίσουμε να γινόμαστε πιο συνειδητοί και να απεγκλωβιστούμε από διάφορα μοτίβα τα οποία λαμβάνουν χώρα μέσα μας και δυσκολεύουν τον τρόπο ζωής μας καθώς και την επικοινωνία μας με τους άλλους ανθρώπους.
Πού και πώς μεγάλωσες; Γεννήθηκα σε μια κωμόπολη 15 χιλιόμετρα δίπλα από την Καρδίτσα, γόνος μιας ήδη εξαμελούς σχηματισμένης οικογένειας, με μεγάλη ποικιλία χαρακτήρων και ιδιοσυγκρασιών, η οποία διαμόρφωσε εν μέρει τον χαρακτήρα μου και πλήρως τις αρχές μου. Μεγάλωσα ισορροπώντας ανάμεσα στον τρόπο που μεγάλωναν οι παρέες μου την ημέρα και στην ακράτητη περιέργεια μου για το μυστήριο της ζωής, το οποίο προσπαθούσα να ανακαλύψω και να εξηγήσω μέσα από βιβλία, ταινίες και μουσικές μέσα στο δωμάτιο μου τις νύχτες.
Πώς βλέπεις τους συνομήλικούς σου γενικώς; Εγώ τους βλέπω κάπως πιο ευαισθητοποιημένους από ό, τι ήταν οι 20+ πριν από πέντε χρόνια. Η κρίση που συνοδευόταν και από τεράστια συναισθηματικά προβλήματα, άγχος, θλίψη, και διάφορα δύσκολα συναισθήματα, πιστεύεις ότι τους διαμόρφωσε κάπως; Βλέπω την κάθε γενιά να πρωταγωνιστεί με τον δικό της τρόπο στις εξελίξεις και τα πράγματα όταν φτάσει η στιγμή που την καθορίζει «νέα γενιά». Η γενιά του 80′ ήταν η γενιά του 80′ και η δική μου γενιά είναι η γενιά των 00′. Αυτο δεν καθιστά καμία γενιά καλύτερη η χειρότερη, άλλα σίγουρα της χρεώνει το βάρος μέσα από τον τρόπο που θα εξελιχθεί να διδάξει ένα μάθημα στην επόμενη γενιά. Και το μάθημα μπορεί να είναι είτε προς αποφυγή, είτε προς μίμηση. Βλέπω τους 20ρηδες σήμερα να έχουν όνειρα και να θέλουν να τα πραγματοποιήσουν και η κρίση που αναφέρεις είναι με το μέρος αυτής της γενιάς. Μόνο όταν τα πράγματα δυσκολεύουν οι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να δημιουργήσουν. Όταν τα πράγματα πάνε ρολόι, γιατί να σκοτιστείς;
Πιστεύεις ότι ο πόνος σε εξελίσσει; Αν ναι γιατί; Και με ποιον τρόπο; Δεν έχω ανακαλύψει κάτι άλλο μέχρι στιγμής που να σε εξελίσσει περισσότερο από τον ψυχικό πόνο από την στιγμή που θα τον χρησιμοποιήσεις σωστά. Κατά την άποψη μου, μεγαλώνουμε σε έναν κόσμο ο οποίος αν κάτι δεν μας μαθαίνει είναι την πραγματική μας φύση, εννοώ τον πραγματικό μας εαυτό. Έτσι θα χειριστείς οτιδήποτε προκύψει στη ζωή σου εξετάζοντας ολόκληρο το φάσμα του πολιτικού, συναισθηματικού, κοινωνικού, φυσικού, ψυχολογικού, και φυσιολογικού κατεστημένου μέσα στο οποίο μεγάλωσες και έμαθες και θα πράξεις αναλόγως. Αν υπάρχει έστω και μια μικρή πιθανότητα όλο αυτό να παρεκκλίνει από την πραγματική σου φύση αργά η γρήγορα θα υποπέσεις σε επιλογές που θα σε κάνουν να υποφέρεις. Και ο πόνος φαίνεται να είναι ο μοναδικός άμεσος συνδετικός κρίκος με την αλήθεια μέσα σου. Σαν κάποιος να επιβάλει πως για να βγείς από τον λήθαργο πρέπει να υποφέρεις, σαν κάτι να πρέπει να σε ξυπνήσει. Η ζωή, η γνώση, οι άνθρωποι, η επικοινωνία, η μουσική, το διάβασμα, ο κινηματογράφος, η αλήθεια.
Είσαι ο σεναριογράφος, ο σκηνοθέτης, ο πρωταγωνιστής και ο άνθρωπος που επέλεξε τη μουσική στην ταινία, ποια είναι η σχέση σου με αυτές τις τέχνες ξεχωριστά, υπάρχει κάποια που προτιμάς; Έγραψα το πρώτο μου διήγημα σε ηλικία 11 ετών για ένα παιχνίδι – διαγωνισμό μιας καλοκαιρινής κατασκήνωσης αντιπροσωπεύοντας την κοινότητα μου χωρίς καν να έχω ξανά γράψει άλλοτε. Ήθελα απλά να το δοκιμάσω. Το διήγημα της κοινότητας που θα κέρδιζε, θα γινόταν θεατρικό. Το διήγημα μου κέρδισε. Ήταν μια ιστορία μυστηρίου, σαν εκείνες που μου άρεσε τότε να διαβάζω. Το «ερμήνευσα» και το «σκηνοθέτησα«, λέγοντας στις ομαδάρχισσες μου πως το αποτέλεσμα θα γινόταν ακόμα καλύτερο, αν την ώρα του θεατρικού έπαιζε από πίσω η μουσική από τον Νόνο. Μου πήρε κάτι περισσότερο από μια δεκαετία και μέσα από πειραματισμούς σε διάφορα θέματα και αντικείμενα να ανακαλύψω πως όλα αυτά τέμνουν τον πραγματικό μου χαρακτήρα. Πράγμα που αύριο πολύ πιθανόν να μην ισχύει.
Σχεδιάζεις κάτι για το επόμενο διάστημα; Είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω πως μετά το Πάσχα, ξεκινάω ένα χοροθεατρικό project με δύο Ηθοποιούς – Χορευτές από την Αθήνα. Βασίζεται επάνω σε μια σεναριογραφική ιδέα η οποία θα πραγματεύεται την αλληλεπίδραση της Αγάπης με τον Φόβο και την οποία θα σκηνοθετήσω. ο Αριστοτέλης Μαγουλάς θα επιμεληθεί τις χορογραφίες και θα τις ερμηνεύσει ο ίδιος μαζί με την Ίριδα Τζάβα. Παράλληλα γράφω το σενάριο της επόμενης ταινίας μου, η οποία θα είναι πάλι μικρού μήκους αλλά λίγο μεγαλύτερη αυτή τη φορά.