Συνεχίζεται για λίγες ακόμη ημέρες η έκθεση του εικαστικού Γιάννη Βαρελά “New Flags for a new country” στην γκαλερί Breeder. Εμπνευσμένη από την ζωή του στο Λος Άντζελες και το επαναστατικό θέατρο της δεκαετίας ’50-’60 στο Σαν Φρανσίσκο, και κυρίως από τη δουλειά του Ronnie Davis και του San Francisco Mime Troupe, αποτελεί ένα σχόλιο για τα όσα καταιγιστικά αλλάζουν γύρω μας και μέσα μας.
Συντελείται μια ραγδαία αλλαγή στον κόσμο και διακυβεύεται ένα ζήτημα για το πού πάμε και πώς θα πάμε.
Το έργο, τόσο οι πίνακες όσο και η performance, είναι μια πρόταση αυτοδιάθεσης που βρίσκεται στον αντίποδα του φιλελευθερισμού, της συγκέντρωσης και της ανταγωνιστικότητας.
Το “New flags, for a new country” προβάλλει ένα σύστημα ανοιχτό, πλουραλιστικό που προτείνει την αφηρημάδα ως τρόπο ύπαρξης και συνέχειας σε αντιδιαστολή με τις σκληροπυρηνικές επιταγές του νεοφιλελευθερισμού
Η performance προέκυψε στο πλαίσιο ότι η νέα αυτή κατάσταση στηρίζεται σε μια γραμμή παραγωγής, μια λειτουργική διάσταση που παράγει κάτι.
Η πολιτιστική δημιουργία πρέπει να εμπεριέχει το αλλοπρόσαλλο αλλιώς δεν παράγει καμιά καινούρια ιδέα.
Εάν κάτι δεν έρχεται σε σύγκρουση με το κατεστημένο είναι φτωχό.
Με ενδιαφέρει ο διάλογος με το κοινό, όχι τόσο εάν θα με δεχτεί ή αν θα με απορρίψει αλλά αν θα ξεκινήσει μια κουβέντα με αφορμή το έργο.
Η Βιέννη είναι μια φοβερή πόλη για να ζεις. Οι άνθρωποι της έχουν μια μυστήρια πολυπλοκότητα. Μη ξεχνάμε ότι από εκεί ξεκίνησε η ψυχανάλυση.
Η συγκεκριμένη δουλειά είναι επηρεασμένη από την Καλιφόρνια. Πλέον ζω μεταξύ Λος Άντζελες και Βιέννης.
Στην Ελλάδα έχουμε πρόβλημα στο να διαχειριστούμε όσα προέκυψαν με την κρίση. Εκεί που θα περίμενε κανείς μια σοβαρή κατάσταση αλληλεγγύης δεν το βλέπεις όσο θα έπρεπε. Βέβαια κάποιες φορές το βλέπεις εκεί που δεν το περίμενες.
Επίσης έχουμε πια κουραστεί από την έλλειψη προοπτικής. Βέβαια νομίζω ότι και πριν συνέβαινε αυτό. Υπάρχουν όμως και εικαστικοί που μέσα σε αυτές τις συνθήκες κάνουν καλή δουλειά. Είναι αυτοί που βλέπουν την κρίση ως ευκαιρία.
Υποφέρουμε από την αρχαιολατρία και με αυτή την «περίεργη» σύνδεση με την αρχαιότητα.
Υπάρχουν όμως και καλλιτέχνες που έχουν προχωρήσει σε φοβερές πρωτοτυπίες αλλά δεν έχουν εδραιωθεί γιατί σε αυτό το κομμάτι, είναι δύσκολα τα πράγματα στην Ελλάδα. Τα συστήματα καθιέρωσης εδώ δεν είναι ανοιχτά.
Ως φοιτητής της ΑΣΚΤ είχα ανακαλύψει θαμμένες performances του Γρηγόρη Σεμιτέκολου. Ήταν φοβερός κι όμως κανείς δεν μιλούσε γι’ αυτόν τον άνθρωπο, για το πόσο σπουδαία ήταν η δουλειά του.
Στο εξωτερικό οι άνθρωποι έχουν την συνείδηση ότι ο πολιτισμός μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που ζουν. Στην Ελλάδα όμως λίγοι αντιλαμβάνονται ότι ο τρόπος που είναι σχεδιασμένη μια καρέκλα, το design δηλαδή, σου αλλάζει τον τρόπο που κάθεσαι κι άρα τον τρόπο που ξεκουράζεσαι και που σκέφτεσαι.
Έχει ενδιαφέρον το πόσο γρήγορα αλλάζουν πια οι καταστάσεις. Στα 80ς τα πράγματα είχαν άλλους ρυθμούς. Από τα 90ς άρχισε να αλλάζει σταδιακά και πια οι ρυθμοί είναι καταιγιστικοί. Πρέπει λοιπόν να μάθουμε να συντονιζόμαστε.
Στο εξωτερικό παρακολουθούν πια στενά τις πολιτικές αλλαγές που συμβαίνουν στην Ελλάδα γιατί εδώ προέκυψε η ενδυνάμωση της αριστεράς εκεί που στις δικές τους χώρες ανεβαίνουν οι ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις.
Το φρικαλέο με τη Χρυσή Αυγή είναι η σκέψη ‘ποιον έχω δίπλα μου’. Έχουν ένα 7%. Τουλάχιστον είναι φανερό ότι υπάρχει μια γενικότερη αριστερίζουσα οπτική στην κοινωνία και ότι μπορούμε να επικεντρωθούμε στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην ανακατανομή του πλούτου.
Info: The Breeder, Ιάσωνος 42, Τρίτη-Σάββατο: 12:00-18:00