Όσοι έχουν περάσει από τη Σύρο αναζητώντας ένα μέρος με καλή μουσική, εκκεντρικό διάκοσμο και ωραίους Ανθρώπους τότε σίγουρα έχουν γνωρίσει Φώντα και Σώτο, που πριν 15 χρόνια αποφάσισαν να ανοίξουν το Boheme del Mar.
Μέσα στα 48 τετραγωνικά πολλά έχουν δει τα μάτια μας: το 2001 ο Βελιώτης έπαιξε τανγκό, λίγο αργότερα ο Μαραβέγιας πριν γίνει Illegal διασκεύαζε Manu Chao, ο Μπάμπης Παπαδόπουλος έκανε τα τζάμια να τρίζουν με μια ηλεκτρική και πολλά πετάλια, οι Drog-a-tek τελικά κατάφεραν να βρουν χώρο να στήσουν όλο τον εξοπλισμό τους και οι Underwater Chess έπαιξαν επί 5 ώρες επαναπροσδιορίζοντας την έννοια της διασκευής. Αυτά επί του μουσικού, γιατί αν κάποιος έχει βρεθεί στο Boheme κάποια Κυριακή του Α-Σώτου, Απόκριες ή Δεκαπενταύγουστο, τότε θα έχει ζήσει όλο το σουρεαλιστικό μεγαλείο.
Παράλληλα έχουν διοργανωθεί με τη σφραγίδα του Boheme διάφορα πολιτισμικά γεγονότα από παρουσιάσεις βιβλίου μέχρι χορούς φλαμένκο σε άλλους χώρους της Ερμούπολης. Τα decks του είναι πάντα ελεύθερος χώρος έκφρασης της κάθε κρυμμένης επιθυμίας του δισκοθέτη που θα παίξει όχι μόνο για να διασκεδάσει αλλά και να προκαλέσει συζητήσεις (μπορεί και διαμάχες) γύρω από τη μουσική. Εξ’ ου και η έκφραση «αυτό είναι τραγούδι Boheme» που συχνά λέγεται μεταξύ των 400 ατόμων που παρευρέθηκαν στο πρόσφατο νταβαντούρι όπου γιορτάστηκαν τα 15 χρόνια φασαρίας.
Η ανακοίνωση των γενέθλιων εορτασμών δεν ήρθε ως έκπληξη. Εκπληκτική όμως ήταν η ανταπόκριση του κόσμου που ταξίδεψε όχι μόνο απ’ όλη την Ελλάδα αλλά και από Βραζιλία, Κόστα Ρίκα και Ευρώπη με μοναδικό σκοπό να συμμετέχει στη γιορτή. Αδιάσειστη απόδειξη ότι υπάρχει μια κοινότητα που βλέπει στο Boheme πολλά παραπάνω από ένα μπαρ.
Το τριήμερο πλάνο απλό: live με συγκροτήματα που έχουν σημαδέψει την μουσική παιδεία του Boheme και μετά μουσικές από τα decks μέχρι να μας διώξει το φως του ήλιου.
Μπορεί να μας αρέσει γενικότερα η διατάραξη κοινής ησυχίας αλλά δεν θα επέτρεπε στο τριήμερο πλάνο να εξελιχθεί όπως είχε σχεδιαστεί. Έτσι επιλέχθηκε ως χώρος για τα live το Νεράιδα, ένα μπουζουκτζίδικο μακριά από οικισμούς, προσθέτοντας ένα καλτ στοιχείο στην υπόθεση.
Με τα πλοία να αποβιβάzουν κόσμο κατά δεκάδες από το πρωί, η ατμόσφαιρα άρχισε να φορτίζεται με θετικά vibes. Η πρώτη μέρα επικεντρώθηκε σε συγκροτήματα που έχουν ή είχαν βάση τη Σύρο.
Την θαρραλέα αρχή έκαναν οι The Pistons, με ενέργεια που θες να βλέπεις σε ένα συγκρότημα πιτσιρικάδων. Γκαραζοπανκ με τα αντίστοιχα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα, έκλεισαν το σετ τους καλώντας στη σκηνή μια μορφή του Boheme για να πει το No Class των Motorhead (ονόματα δεν αναφέρουμε – χρώματα δεν θίγουμε). Από τις πιο συγκινητικές στιγμές του τριημέρου.
Το τοπικό συγκρότημα των Monk έριξε τις ταχύτητες όχι όμως και την ένταση. Οι doom ήχοι τους θυμίζουν τις καλές μέρες των Sabbath και Om, ενώ οι μπασογραμμές τους είναι γροθιά στο στομάχι.
Στη συνέχεια οι Not Enough δημιούργησαν διάθεση πάρτι διασκευάζοντας πολλά all time classic που έχουν ακουστεί στο Boheme. Μπάντα αποτελούμενη από γνωστές άγνωστες “συριανόγατες” που ελπίζουμε στο μέλλον να αρχίσουν να δημιουργούν και δικές τους συνθέσεις.
Για το κλείσιμο επιλέχθηκαν οι Last Rizla, ένα σχήμα που δημιουργήθηκε στο τοπικό πανεπιστήμιο και με το σθένος τους κατάφεραν να αναδειχθούν στην εγχώρια σκηνή του σκληρού ήχου. Παρόλο που οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι είναι ντεφορμέ λόγω του ότι είναι διασκορπισμένοι πλέον μεταξύ Ελλάδας κι Αγγλίας, η εμφάνισή τους απέδειξε το αντίθετο. Σε ένα μεστό σετ, οι Rizla καθήλωσαν τα βλέμματα πάνω τους και συμπαρέσυραν τους παρευρισκόμενους στη δική τους θορυβώδη γειτονιά.
Με το πρωινό παπόρι να κατεβάζει ακόμα παραπάνω κόσμο, αυτή ήταν η μέρα που ο Πάνος Παπάζογλου θα ανέβαινε στη σκηνή με την κιθάρα του για να παίξει με όλους. Με τον μάστορα του ήχου Χρήστο Μέγα να αλλάζει τις καλωδιώσεις στο ηχοσύστημα του Νεράιδα όλο το απόγευμα για καλύτερο ήχο, ο χώρος άρχισε να γεμίζει από νωρίς.
Εν αναμονή του νέου τους δίσκου, οι Underwater Chess έπαιξαν στο νησί ακόμα μια φορά (έχει χαθεί το μέτρημα πλέον). Ο τρόπος που ο Πάνος (κιθάρα) κι ο Μιχάλης (βιολί) αναπτύσσουν τις συνθέσεις τους είναι εντυπωσιακός ακόμα κι αν τους έχεις δει δεκάδες φορές. Χρησιμοποιώντας διάφορα εφέ, μπορεί να ξεκινήσουν με απλές μελωδίες που θα εξελιχθούν σε πολυεπίπεδα ηχοτόπια. Οι στίχοι από το “Leave me alone” των Make Believe που ακούστηκαν στο κλείσιμο έκαναν αρκετούς να δακρύσουν. Μας ξέρουν τόσο καλά μετά από 15 χρόνια που αγγίζουν ευαίσθητες χορδές.
Οι Σαλονικείς Johnny Carbonaras ήρθαν στη Σύρο για να κλείσουν την Ευρωπαϊκή τους περιοδεία σερβίροντας πιάτα με μπόλικη ορχηστρική surf και ήταν αυτοί που έσυραν πρώτοι το χορό για την ημέρα. Αξιοπρόσεχτο το πόσο ωραία δένουν το θέρεμιν στον ήχο τους.
Σειρά είχαν οι Εκτός Ελέγχου σε μια εμφάνιση στο νησί που καθυστέρησε χρόνια αλλά ήρθε στην κατάλληλη στιγμή. Φίλοι του Σώτου και Φώντα από δεκαετίες, και με τον Αποστόλη τον Δαδάτση να διαμένει μόνιμα με την φαμίλια στο νησί, η σχέση Εκτός και Μποέμ είναι πολύ ιδιαίτερη. Μπορεί να έχουν μόνο ένα άλμπουμ που βγήκε το 1994, αλλά κάθε κομμάτι έχει τη δική του ιστορία στο ελληνικό πανκ όπως απέδειξε ακόμα μια φορά η ανταπόκριση του κόσμου.
Ο χορός κι ο ιδρώτας μπροστά στη σκηνή ήταν αδιάκοπος από το εναρκτήριο “Ινδιάνους” μέχρι και τις τελευταίες νότες του «Σ’ αυτή την πόλη». Με τον 8χρονο γιο του Δαδάτση να δείχνει ήδη ανήσυχος και απείθαρχος μπροστά απ’ τη σκηνή, υπάρχει σίγουρα μέλλον για το ελληνικό πανκ.
Η συνέχεια δόθηκε στο δρόμο μπροστά από το Μποέμ, σε ένα αδιαχώρητο που έγραψε ιστορία. Ένα πραγματικό μπράβο στους εργαζόμενους που καθ’ όλη τη διάρκεια ξεπέρασαν τις φυσικές τους αντοχές για να εξυπηρετήσουν τους 400 νοματαίους. Όσοι ακόμα άντεχαν ακόμα να χορεύουν ως τις 9 το πρωί, πείστηκαν να σταματήσουν μόνο όταν κάποιος έφερε τρεις σακούλες καυτές τυρόπιτες.
Την τελευταία μέρα, η κούραση από το αλκοόλ κ την αϋπνία άρχισε να γίνεται εμφανής με τον κόσμο να ανεβαίνει δειλά στο Νεράιδα, ενώ η αργοπορημένη άφιξη μελών της μπάντας του Ντίνου Σαδίκη έφερε αλλαγές στο πρόγραμμα των συναυλιών.
Αυτό έδωσε στους Thee Holy Strangers περισσότερο χρόνο να προσπαθήσουν να φέρουν στα μέτρα τους το ηχοσύστημα της Νεράιδας – εγχείρημα όχι εύκολο με εφτά άτομα επί σκηνής. Τι να πεις για μια μπάντα που κάθε ένα από τα μέλη της έχει βάλει το δικό του λίθο στην underground σκηνή. Είναι απλά υπέροχη εικόνα να τους βλέπεις όλους αυτούς μαζί. Η μουσική των Strangers πηγάζει από τις ρίζες του ροκ, χωρίς όμως να ακούγεται αναχρονιστική. Μπορεί ακόμα τα τραγούδια τους να είναι άγνωστα σε αρκετούς, αλλά μελωδίες όπως του “Trouble on trouble” έκαναν πολύ άμεση την ανταπόκριση του κόσμου.
Έτυχε λοιπόν στη μπάντα του Ντίνου Σαδίκη να κλείσει αυτή τη γιορτή. Περιστοιχισμένος από άρτιους μουσικούς, ο Ντίνος έκανε μια εμφάνιση αντάξια της περίστασης. Παίζοντας τραγούδια από τους Εν Πλω μέχρι τον τελευταίο εξαιρετικό του δίσκο, με το αεικίνητο και χαρισματικό του ύφος κατάφερε να κρατήσει τον κόσμο όρθιο μέχρι τέλος. Το αποκορύφωμα όπως αναμενόταν στη γενέτειρα του Βαμβακάρη ήταν η διασκευή στο «Αντιλαλούν οι φυλακές». Αυτό που εντυπωσιάζει πάντα όταν τον ακούς είναι ο τρόπος που μεταχειρίζεται την ελληνική γλώσσα που ξεφεύγει εντελώς από τα τετριμμένα.
Τα ξημερώματα το πλοίο πήρε μαζί του αρκετούς φίλους. Εν μέσω αντίων και της δύσκολης συνειδητοποίησης ότι η γιορτή κλείνει, πολλοί πιστεύαμε ότι η ανατολή θα μας έβρισκε ήρεμα. Είχαμε λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο. Ο Χρόνης που ασυμβίβαστα έχει βάλει τη δική του ταυτότητα τα τελευταία 10 χρόνια στις μουσικές του Μποέμ, δημιούργησε ένα ντελίριο πάρτι που κατέληξε όπως είθισται με βουτιά του στο λιμάνι. Οι ορδές αυτών που χοροπηδούσαν πάνω στη μπάρα διέψευσαν κάθε στατική μελέτη. Λίγο αργότερα ο Π. Παπάζογλου ρεμίξαρε Autechre με Marilyn Monroe για να μας στείλει για ύπνο αδιάβαστους ακόμα μια φορά.
Ο «Επίλογος» των Πίσσα και Πούπουλα παίχτηκε και τις τρεις μέρες από διάφορους djs. Αντί επιλόγου όμως, αυτή η γιορτή ήταν μια επιβεβαίωση ότι κάποιες αξίες παραμένουν αδιάβρωτες. Το ταξίδι με αυτόν τον χώρο και τους ανθρώπους που τον περιστοιχίζουν θα συνεχιστεί.
Καλή αντάμωση, λοιπόν!
