Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Μπάροουζ έζησε στο Λόρενς του Κάνσας παρέα με τις λατρεμένες γάτες του, τα αγαπημένα όπλα του και την παρέα λίγων φίλων. Στη συλλογή με τίτλο “Last Words: The Final Journals of William S Burroughs” που κυκλοφόρησε μερικά χρόνια μετά το θάνατο του, παρουσιάζονται τα ημερόλογια του από το Νοέμβριο του 1996 ως τον Ιούλιο του 1997, μερικές μέρες πριν πεθάνει. Ακολουθούν κάποια αποσπάσματα που δείχνουν τη διαύγεια ακι το οξύ πνεύμα του αλλά και κάποια ίχνη βαθιάς και πρωτόγνωρης για κείμενο του Μπάροουζ τρυφερότητας
15 Δεκεμβρίου, 1996. Κυριακή
…Κάθε ομάδα αποκτά τα σημάδια της ομάδας. Οι φεμινίστριες: αυτάρεσκες στο φαρισαισμό τους – ικανές να πιστέψουν κάθε ψέμα που έχουν εφεύρει, χωρίς καμιά αίσθηση του χιούμορ, αλλά και της κοινής αξιοπρέπειας στη διαχείριση της σχέσης τους με τον “εχθρό του άλλου φύλου”. Είναι τόσο βαρετό… Οι μάτσο τύποι από την άλλη – με το τετράγωνο σαγόνι του Τζον Γουέιν, μονίμως προκατειλημένοι, ηλίθιοι, αναίσθητοι…
26 Δεκεμβρίου, 1996
Όταν οι άνθρωποι φλυαρούν περί “ευτυχίας”, ως κάποιο μόνιμο μέσο το οποίο επενδύεσαι και δεν έχεις ανάγκη για τίποτα ποτέ ξανά: Η κλασική ατάκα αρχετυπικού απατεώνα
11 Ιανουαρίου, 1997. Σάββατο
Ένα εκατομμύριο δολάρια για τη μελέτη φαρμακευτικής χρήσης της κάνναβης
Μην ξοδεύεστε, θα σας πω εγώ: [ανακουφίζει] το γλαύκωμα, διεγείρει την όρεξη, καταπιέζει τη ναυτία κατά τη διάρκεια της απεξάρτησης ή της χημιοθεραπείας. Πρόκειται για τονωτική ουσία χωρίς αντενδείξεις. Αφροσιδιακό επίσης, στο οποίο μπορείς να βασιστείς, και δε θα σε προδώσει προκαλώντας ανεπιθύμητη στύση τη λάθος στιγμή, όταν συναντάς τη Βασίλισσα ας πούμε ή άλλες εξέχουσες προσωπικότητες.
11 Μαρτίου 1997
…Μια μπούρδα είναι όλες οι ουτοπίες . Χωρίς τριβές και προκλήσεις, ο ανθρώπινος μηχανισμός μοιάζει με σπασμένο δίσκο στο πικάπ
5 Απριλίου 1997
Ο Άλεν Γκίνσμπεργκ πέθανε σήμερα το πρωί. Εν ειρήνη, χωρίς πόνο. Είχε δίκιο. Πριν λίγες μέρες που οι γιατροί του είχαν πει 2-4 μήνες, αυτός είπε: “Νομίζω λιγότερο”
5 Μαίου 1997
Η Μεθαδόνη είναι κατ’ αναλογία βάρους, τρεις φορές πιο δυνατή από τη μορφίνη: πέντε μιλιγκράμ Μεθαδόνης ισούνται με δεκαπέντε μιλιγκράμ μορφίνης, και κάποια στιγμή οι ποσοτικοί παράγοντες γίνονται ποιοτικοί… Όπως βλέπει κανείς, η μαγική θεραπεία για τον εθισμό στην ηρωίνη είναι εξίσου εθιστική. Σα να σου λένε οτι το μαγικό ελιξήριο για να κόψεις το ουίσκι είναι να πίνεις πολύ τζιν…
8 Μαίου 1997
“Όταν πεθάνω, μόνο αυτό να θυμάστε από μένα: υπάρχει μια γωνιά σε μια ξένη γη που είναι για πάντα εγώ”: Ταγγέρη – Πόλη του Μεξικού – Σεντ Λιούις, Μιζούρι – Παρίσι – Λονδίνο – Νέα Υόρκη – Λεωφόρος Σανφορντ 202, Παλμ Μπιτς, Φλόριντα – Λόρενς, Κάνσας, στην παρούσα διεύθυνση – και μια ιδέα από Αθήνα, Αλβανία, Ντουμπρόβνικ και Βενετία
6 Ιουνίου 1997
Αναρωτιέμαι για το μέλλον της νουβέλας, ή του γραπτού γενικά. Που πηγαίνει, ή πού μπορεί να πάει; Μετά τον Κόνραντ, τον Ρεμπό, τον Μπέκετ, τον Κάφκα, τον Τζόις… Ξεχασα τον Γκράχαμ Γκριν, Η Δύναμις και η Δόξα. Κι ο Χέμινγουει; Ίσως υπήρχε τόσος πολύς “χυμός” εκεί, όπως θα έλεγε ο ίδιος, αλλά όχι αρκετός ίσως για να τον φέρει δίπλα στον Τζόις και τους άλλους…
30 Ιουλίου 1997
…Η σκέψη δεν είναι αρκετή. Τίποτα δεν είναι. Κανένα τέλος δεν είναι αρκετό ούτε για τη σοφία, ούτε για την εμπειρία – ούτε για οποιοδήποτε γαμημένο πράγμα στον κόσμο. Δεν υπάρχει Ιερό Δισκοπότηρο, ούτε Τελικό Σατόρι, ούτε τελική λύση. Μόνο σύγκρουση. Το μόνο πράγμα που επιλύει τη σύγκρουση είναι η αγάπη, σαν αυτή που ένιωσα για τον Φλετς, τη Ρούσκι, τον Σπούνερ και την Κάλικο. Αγνή αγάπη. Αυτό που νοιώθω για τις γάτες μου, τώρα και στο παρελθόν. Αγάπη. Τι είναι; Το πιο φυσικό παυσίπονο του κόσμου. ΑΓΑΠΗ.