Των χορευτών τα όνειρα

Ο τίτλος της παράστασης είναι δανεισμένος από το κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη, “Τα τέσσερα όνειρα” – πάνω σε αυτή την ιδέα πειραματίστηκε το χορευτικό τρίο από την Ιωάννα Τουμπακάρη, τον Τάσο Καραχάλιο και τη Μαρκέλλα Μανωλιάδη και τον Τάσο Κουκουτά, το σύμβουλό τους στη δραματουργία. Αξιοποίησαν το υλικό του Δημητριάδη, παρεκκλίνοντας από τη συμβατική ανάγνωση του έργου επιχειρώντας μια οργανική όσο και αυθαίρετη μετουσίωση του λόγου σε κίνηση. Μας τα εξηγεί, όμως, καλύτερα στις επόμενες γραμμές η ομάδα των τεσσάρων.

Τελικά πόσους ονειρεύεστε σε αυτή την παράσταση; Δεν είναι θέμα αριθμητικής σπαζοκεφαλιάς -“τρεις που ονειρεύονται τους άλλους δύο ο καθένας”- αλλά πρόκληση συνεύρεσης τεσσάρων ανθρώπων, οι οποίοι μοιράζονται μια κοινή μα όχι κοινότυπη αισθητική. Αν συμπεριλάβουμε και τους θεατές, τότε η συνεύρεση αποκτά μια ακόμη πιο ονειρική διάσταση, με την έννοια ότι οι πολλαπλές ερμηνείες του κοινού μπορούν να μας ανατροφοδοτήσουν με νέες, διαφορετικές εμπειρίες. Το “όνειρο” είναι για μας εκείνος ο ζωτικός χώρος που δεν υπάρχει ή τείνει να μην υπάρχει στην καθημερινότητα.

Πως λειτουργεί το 3 άτομα χορός απέναντι στο κλασικό δίδυμο ενός ζευγαριού; Φυσικά, χωρίς στερεοτυπικά κατάλοιπα ή τις προκαθορισμένες έμφυλες σχέσεις – δεν πρόκειται δηλαδή περί ερωτικού τριγώνου όπου η γυναίκα διεκδικεί τη θέση της απέναντι στην κυριαρχία του άνδρα. Τα σώματα των χορευτών προτείνουν εκείνη ακριβώς την ποθητή σημασιολογική ανανέωση του τριγώνου. Προκύπτει έτσι ένα νέο σχήμα που δεν είναι απλώς η σχέση του ενός προς τους άλλους δύο, αλλά μια δυναμική κατάσταση που περιλαμβάνει και τους τρεις ανά πάσα στιγμή. Οι ισορροπίες είναι λεπτές, όχι όμως στατικές. Το σώμα μιμείται, παλεύει, ακροβατεί, δηλώνει συνέχεια την παρουσία του έστω κι αν φαινομενικά εκλαμβάνεται ως αδρανές. Το σώμα είναι η αρχή και το τέλος των πραγμάτων.

Πόσο ακουμπά η παράσταση στο κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη; Σώμα και λόγος αλληλοπεριέχονται: δεν προχωρήσαμε στην αναπαράσταση του κειμένου δια της κίνησης. Μάλλον ενεργήσαμε δια της κίνησης στο υποθετικό, αναζητώντας έναν τρόπο έκφρασης που δεν μιμείται τη γλώσσα του συγγραφέα. Πρόκειται ίσως για τη ρητορική εξαφάνιση του έργου: το ίδιο το κείμενο, όντας πλήρες – τόσο στη μορφή όσο και στη λογική της ενότητάς του – προτείνει έναν απεριόριστο αριθμό δυνητικών ερμηνειών. ‘Ετσι, αν αναπτύχθηκε μια σχέση, βασίστηκε κυρίως στην εντύπωση που μας προκάλεσε και όχι στην κινητική αποτύπωση των νοημάτων του κειμένου.

Τι σας άρεσε σε αυτό το κείμενο; Το ότι η γλώσσα του Δημητριάδη, αν και δαιδαλώδης ως προς την αποκρυπτογράφησή της, διαθέτει ένα έντονα ποιητικό στοιχείο: κατευθύνεται προς τον εσωτερικό κόσμο του κάθε αναγνώστη και ο λόγος ριζώνει εκεί όπου δεν τον καλεί η καθιερωμένη σημασία των πραγμάτων. Πράγματι, η γλώσσα του συγγραφέα και η σχέση του με εμάς – αν και αρχίζει με την “εύκολη οικειότητα” των λέξεων, σύντομα αναιρείται καλώντας τον καθένα από εμάς να ξανασυναντήσει το κείμενο στο κέντρο νέων, ανεξερεύνητων σημασιών. Είναι ένα υπέρτερο συμπλήρωμα, μια σχέση που δεν μπορεί να θεωρηθεί ποτέ δεδομένη.

Ποια είναι τα συστατικά που κάνουν μια παράσταση επιτυχημένη; Η επίγνωση της αποτυχίας.

Πως μπορούν οι παραστάσεις χορού που παρουσιάζετε να συμβάλλουν στη διαμόρφωση αισθητικής αντίληψης στο κοινό που έχει εθιστεί και συνηθίσει τη ψηφιακή εικόνα; Η επίδραση που ασκούν τα έργα στους θεατές δεν τελειώνει/ολοκληρώνεται με το πέρας μιας παράστασης. Δεν αντιλαμβανόμαστε τον χορό ως την επίπλαστη μεσολάβηση ώστε το κοινό να σκεφτεί την πραγματικότητα, να ξυπνήσει από τον εικονικό λήθαργο. Ο σκηνικός χώρος που παρεμβάλλεται μεταξύ των χορευτών και των θεατών, υπάρχει μόνο τη στιγμή της επινοήσεώς του. Όλα μετά είναι ανάμνηση… και ο καθένας πορεύεται με αυτά που μπόρεσε να εισπράξει…