Κατέβηκα στο ΑΝ με το φόβο ενός ακόμα gig γεμάτο ιεροεξεταστές indie συγκροτημάτων έτοιμους να τα καταπιούν, αφαιρώντας τους βίαια κάθε ικανότητα και διάθεση για επαφή με το κοινό.
Κατάλαβα αυτό που θα συνέβαινε βλέποντας τις πρώτες φάτσες που από νωρίς άρχισαν να πιάνουν “κάγκελο”. Φρεσκαδούρα, πολλά κορίτσια -κανένα σορτσάκι-, αγόρια με διάφορα στιλ στα μαλλιά, λίγα μούσια και μια σχεδόν προκλητικά χαμηλή χρήση smartphones μου έστειλαν όλα μαζί ένα σαφές και άμεσο μήνυμα ότι τα παιδιά από το Μπρούκλιν έρχονταν να συναντήσουν ένα κοινό που δεν ήταν περαστικό ή απλά περίεργο, αλλά είχε έρθει να δει ΕΚΕΙΝΟΥΣ.
Αντίθετα με ό, τι συνέβη μια βδομάδα νωρίτερα, με τους αγαπημένους μου Parquet Courts, χτες στο ΑΝ οι Beach Fossils ξεσήκωσαν το κοινό τους από την πρώτη στιγμή. Ναι, ΟΚ, η φάση είχε και τα κλισέ της, δεν θυμάμαι πόσες φορές είπαν ότι τους αρέσει που παίζουν στην Αθήνα, αλλά πάνω απ’ όλα ήταν η απίστευτη θετική τους ενέργεια και η μουσική τους που κέρδισαν ακόμα και τον πιο στριφνό στιλ Τασσώ Καββαδία – να ‘ναι καλά εκεί που είναι- θεατή.
Τα αγόρια έπαιξαν σπουδαία και με κλιμάκωση που ανέβαζε τον κόσμο, με τον εκρηκτικό και με το χάρισμα της επικοινωνίας Dustin Payseur να είναι frontman με τα όλα του- έφτασε μέχρι και να κυλιέται στο πάτωμα στο κέντρο του ΑΝ, στη μέση του κόσμου κι όχι της σκηνής, όπου εκεί ακούστηκαν μέχρι κι ουρλιαχτά ενθουσιασμού κι όχι μόνο από τα κορίτσια που ούτως ή άλλως αλλού είχαν δοσμένη την καρδιά και τα ματάκια, λέγε με Tommy και Tommy.
O ήχος των Beach Fossils στο ανεκπαίδευτο, αλλά πρόθυμο για μάθηση αυτί μου ήταν ευπρεπώς θορυβώδης με κολακευτικά για την ηλικία μου στοιχεία punk, μια ευχάριστη και δροσερή νότα surf και το κυριότερο, δυνατές κιθάρες που στέναζαν shoegaze σε αρκετά σημεία και σε βαθμό που από την μέση κιόλας του live ένοιωσα πως απόσβεσα το ούτως ή άλλως σεμνό 15άευρω που έκανε το εισιτήριό μου.
Δεν θυμάμαι πόση ώρα πέρασε, σίγουρα κάηκαν εντελώς αυθόρμητα πολλές θερμίδες γιατί τα πιτσιρίκια ξέρουν να το προκαλούν αυτό με τα τραγούδια και τη μουσική τους και σίγουρα τα πρόσωπα που κοίταξα προσεκτικά στο τέλος της συναυλίας, τόσο των κορασίδων και του ψηλού θεού με το φλασκί στη νοτιοανατολική πλευρά της δυτικής κολώνας, όσο και πολλών από εμάς που διαβάζουμε αυτές εδώ ή άλλες σχετικές γραμμές δεν θα θυμούνται επίσης. Ήταν ένα τέλειο, τραγανά νόστιμο και προπαντός ανεβαστικό live. Αυτό είναι που θα θυμόμαστε κι αυτό είναι που μετράει.
Όσον αφορά στο support σχήμα που άνοιξε τη βραδιά ο Lumiere Brother ίσως δεν ταίριαζε πολύ με το στίγμα των Beach Fossils, ωστόσο έπαιξε καλά και με συνέπεια τα κομμάτια που φτιάχνει και το είδος που υπηρετεί.
