Ο Bård ξύπνησε το πρωί με το ξυπνητήρι που του ‘χε πάρει ο μπαμπάς στα προηγούμενα γενέθλια, πέντε χρόνια ακριβώς πριν. Ακόμη το είχε. Σήμερα θα γινόταν 28. Έβαλε τη ρόμπα του και μπήκε στο ντους το ακριβό με τις τζαμαρίες και τα γυαλιστερά πλακάκια. Έτριψε με αγάπη το σφιχτό του σώμα που ήταν σαν άργυλος με μια κρέμα απο άργυλο νορβηγικής μάρκας. Πέρασαν ώρες μέχρι το βράδυ, όταν μπήκε στο κλαμπ που είχε κλείσει τραπέζι με τους φίλους του.
Μπουκάλια με ακριβή βότκα γέμιζαν το σώμα αυτό που ήταν ακόμη σφιχτό και αγαπημένο και γυάλιζε απο την κρέμα. “Bård!¨φώναξε απο μακρυά η μακρινή, η γυαλιστερή με τα Liv -Ullmanικά μάτια. “Έλα πάμε στην τουαλέτα”. Ο Bård σα να κοντοστάθηκε. Ήθελε να της πει “Άλλαξα απο τότε που με ξέρεις. Σαν να νιώθω πως θέλω κάτι άλλο.” Είχε πιεί πολύ grey goose vodka γιατι έτσι διασκεδάζει η γενιά του: καταπιεσμένα και ταυτόχρονα χορτάτα απο αντικείμενα και όμορφες εικόνες γης και αστεριών. “Θέλω κάτι…πώς να το πώ…”
Το πρωί κατά τις 06.30 πλήρωσε τον μετρ 14577,78 κορώνες Νορβηγίας και βγήκε έξω απο το κλαμπ με τους φίλους που του είχαν απομείνει. Έκανε νόημα σε ένα ξανθό ταξιτζή να σταματήσει. Θα πήγαινε σπίτι. Δεν θα έπαιρνε την μακρινή, τη γυαλιστερή με τα Liv -Ullmanικά μάτια μαζί. Ένιωθε την ανάγκη να γράψει καινούριο τραγούδι. Σαν να το άκουγε κάπως μέσα του. Φόρεσε λοιπόν τα Boe and Sunde γυαλιά ηλίου του γιατί τον ενοχλούσε ο θαμπός ήλιος, άνοιξε την πόρτα και κοντοστάθηκε με ύφος ποπ σταρ για να πει στους φίλους του “God natt”. Αλλά ξάφνου ΜΠΑΜΜΜΜΜΜΜΜ—0/.΄!0-º•ª–º=-…æ¬˚•¶§∞ ΜΠΑΜΜΜΜΜΜΜΜ—0/.΄!0-º•ª–º=-…æ¬˚•¶§∞ πέφτει απο το πουθενά ένα πιάνο στο κεφάλι του και τον χτυπάει κατακούτελα. Τρομερό…
Ο Bård επέζησε αλλά κάτι άλλαξε απο εκείνη την ημέρα που έγινε 28 και τον καταπλάκωσε ένα πιάνο: την επόμενη μέρα έγραψε το πρώτο του μεγάλο χιτ μαζί με τον κολλητό του Vegard.
Your fur is red So beautiful Like an angel in disguise. But if you meet a friendly horse Will you communicate by mo-o-o-o-orse? mo-o-o-o-orse? mo-o-o-o-orse?
Ο Vegard, την ίδια ώρα, στην άλλη άκρη της ίδιας πόλης, ξύπνησε με δυσκολία. Ήταν 13.23 το μεσημέρι. Τον ξύπνησε το ράδιο-ξυπνητήρι που του ‘χε δώσει μια παλιά του κοπέλα. Ούτε που ήξερε που να ‘ταν πια αυτή. “Θυμόταν πάντα τα γενέθλια μου” σκέφτηκε. Πέντε χρόνια πριν ακριβώς τα είχε θυμηθεί λοιπόν. Και είχε έρθει με το μικρό της αμάξι να τον πάρει να πάνε στα φιορδ να κάτσουν στους γκρι βράχους να αγναντέψουν.
Το κάνανε συχνά με φίλους και μπύρες. Άφηναν τις πόρτες του αμαξιού ανοιχτές και το ραδιόφωνο να παίζει και αγνάντευαν. Αλλά αυτή τη φορά δεν θα ήταν έτσι. “Oι Ζυγοί, δυστυχώς, ωραία μου, δεν πραγματώνονται μέσα απ’τη νίκη, αλλά μέσα απ’ την υποχώρηση. Κι αυτό γιατί η νίκη γι’αυτούς δεν είναι ποτέ αρκετή” σκέφτηκε να της λέει με βουρκωμένα, σκανδιναβικά μπλε μάτια και σηκώθηκε. Δεν την είχε πια… κι εκείνη… είχε άλλο νορβηγό και πήγαιναν μαζι σε συναυλίες του Stian Westerhus.
“Ηλίθιοι”, είπε με ιψενικό φλεγματισμό. Έφτασε με αργά βήματα στην τουαλέτα και κοίταξε το μούσι του. Ωραίο ήταν. Κοίταξε τα μάτια του. Ωραία ήταν; Χαμογέλασε για να δει πόσες ρυτίδες θα σχηματιστούν. Μέτρησε δυόμιση σε κάθε μάτι. “28 και δυόμιση ρυτίδες” μουρμούρισε. Να της γράψω ένα κομμάτι, σκέφτηκε και πήγε στην κουζίνα να φάει ενα kavli κράκερ (δεν υπονοώ τίποτα. Έτσι λέγεται η γνωστή, νορβηγική εταιρία δεν φταίω εγώ.
Δε μπορώ άλλο μακριά της. Είμαι ζυγός, πρέπει να ισορροπήσω, μεγάλωσα. Έμαθα. Πρέπει να της γράψω ενα κομμάτι. Που θα λέει όλη την αλήθεια. Ότι για μένα υπάρχει ευτυχία και την βρήκα. Όταν παίζω στη σκηνή μουσική. Όταν τα φώτα ειναι κλειστά στο κοινό και δε βλέπεις τίποτα. Μόνο το χέρι σου και τις χορδές. Και δεν υπάρχει χρόνος. Και δε ξέρεις τι θα ‘ρθει μετά. Όυτε τι ήρθε πριν. Και ακούς…ακούς…ταξιδεύουν…αριστερά…δεξιά…πάνω…κάτω…πίσω…μπροστά… Παντού. Εσύ και ενα όργανο. Μόνοι. Αναλαμπή! Ναι! Το βρήκα! Θα είναι σε ρε μινόρε και… ξάφνου…ΜΠΑΜΜΜΜΜΜΜΜ—0/.΄!0-º•ª–º=-…æ¬˚•¶§∞ ΜΠΑΜΜΜΜΜΜΜΜ—0/.΄!0-º•ª–º=-…æ¬˚•¶§∞. Τρυπάει ένα αμόνι το ταβάνι και πέφτει πάνω στο κεφάλι του. Άγνωστο απο πού ήρθε και τούτο.
Ο Vegard όμως επέζησε κι αυτός και έγραψε την επόμενη μέρα με τον κολλητό του και αδερφή ψυχή του, τον Bård, το πρώτο τους μεγάλο χιτ “The fox”.
(ενδεικτική μερική παράθεση στίχων)
you’re my guardian angel Hiding in the woods What is your sound? (Fox Sings) Wa-wa-way-do Wub-wid-bid-dum-way-do Wa-wa-way-do
Και αυτή η ιστορία συνεχίστηκε για πολλές ημέρες. Νορβηγοί ξαφνικά εκει που έτρωγαν cavli κράκερ ή έμπαιναν σε έναν ξανθό ταξιτζή, τους έπεφτε κάτι τεράστιο στο κεφάλι. Και χάζευαν. Και άρχισαν να ακούνε με μανία βέρου Βίκινγκ το τραγούδι των δυό αυτών τρολ (τρολ με τις δύο σημασίες της λέξης παρακαλώ, ταιριάζει γάντι) και να μπερδεύουν το χιούμορ με την κακογουστιά, και το αστείο με το δράμα και το ακούνε όλο και πιο πολύ και να μη νιώθουν πια μόνοι. Να νιώθουν ένα με τους γύρω τους. Ένα με τους 144,160,457 viewers.
Και έτσι σα να πέφτουν και σε άλλες χώρες, σε άλλες ηπείρους, σε άλλα κλίματα αμόνια και πιάνα και να παραλύουμε. Οι καλλιτέχνες να λένε ασύστολα ψέμματα και το κοινό να μπερδεύεται. Σα να φοβούνται οι περισσότεροι άνθρωποι την μοναξιά. Και γι΄αυτό να ψάχνουν μανιωδώς τρόπους έκφρασης- ερμητικά ποτάμια που πηγάζουν απο φόβο και εκβάλλουν σε λίμνες κακίας. Γιατι η καλή τέχνη φέρνει μοναξιά. Είναι θυσία.
Σας αποθαρρύνω με όλο μου το είναι από το να δείτε το βίντεο του τραγουδιού αυτού, αλλά ειμαι υποχρεωμένη να το επισυνάψω για να βγάλει νόημα το κείμενο. Να μην παραλείψω οτι για τη σκηνοθεσία του βίντεο οι δυό κολλητοί προσέλαβαν την Διευθύντρια του διασημότερου νηπιαγωγείου του Όσλο, η οποία λέγεται πως κάνει τα καλύτερα σκετς για τα παιδάκια. Οσλική επαναφορά. Με προσοχή όμως και μη φοβηθείτε. Υπάρχει ελπίδα. Στην Αργεντινή το νούμερο ένα χιτ είναι το “The Wall”. Αλλά θα μου πεις έχουν μεγάλη διαφορά ώρας…
