Για να την απολαύσει κανείς, πρέπει να έχει κατά νου δύο πράγματα: πρώτον, ότι η Ιαπωνία θέτει νέα όρια στον ορισμό της λέξης «περίεργο», και δεύτερον, ότι πρέπει να σταθεί απροκατάληπτα σε ό, τι περάσει στον κερατοειδή του. Οι δυσανεκτικοί στις διαφορετικές αντιλήψεις περί χιούμορ, παρακαλούνται θερμά να προσπεράσουν.
Ένας αποτυχημένος κοινωνικά έφηβος, ο Κιόσουκε, βιώνοντας κάποιες κλασσικές για εκκολαπτόμενο υπερήρωα συγκυρίες, θα αφυπνίσει τα γονίδια που φέρει από την dominatrix μητέρα του και τον μαζοχιστή πατέρα του. Τοποθετώντας ένα φορεμένο κιλοτάκι στο πρόσωπό του, θα μεταμορφωθεί στον Χένται Κάμεν, τον υπερήρωα εκδικητή με τη μάσκα-εσώρουχο, το banana hammock, το καλσόν και τον παντοδύναμο καβάλο, που μπορεί να φέρει σε άβολη θέση και τους απαθέστερους. Με όπλο την αλλόκοτη λίμπιντό του, θα αγωνιστεί για τη δικαιοσύνη και για την καρδιά της γλυκιάς Άικο.
Προφανώς και πρόκειται για παρωδία των συμβατικών υπερηρωικών ταινιών, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν αξίζει να την πάρει κανείς στα σοβαρά λόγω του είδους της. Το φόρτε της είναι ότι δεν υποκύπτει στις δυτικές νόρμες διακωμώδησης, εκτός από κάποια πολύ βασικά στοιχεία που διέπουν ούτως ή άλλως την παρωδία σε όλα τα είδη τέχνης ανά την υφήλιο. Ο Γιουίτσι Φούκουντα απελευθερώνεται από τα στεγανά που θέλουν μια τέτοια παραγωγή να βασίζει το χιούμορ της αποκλειστικά σε αναφορές σε αντίστοιχες ταινίες και χτίζει τον πρωταγωνιστή του μάνγκα (κι όμως, αποτελεί μεταφορά) με μεράκι. Δίνει στην ταινία ηθελημένα υπερβολικό χαρακτήρα, μέτρια εφέ και έναν πρησμένο λευκό καβάλο που καταστρέφει αυτούς που επιχειρούν να αμαυρώσουν το όνομα της δικαιοσύνης. Οι σκηνές μάχης είναι ευρηματικότατες, παράξενα χιουμοριστικές, ατάκες και ερμηνείες επιτηδευμένα κλισέ και το επίπεδο δύσκολης θέσης του θεατή υψηλό, ακόμα και για τους μυημένους στην ιαπωνική νοοτροπία.
Προσοχή όμως: αν και η ταινία εμπεριέχει ένα κωμικό θέμα όπως αυτό του φετιχισμού, ακριβώς επειδή είναι χτισμένη στα ιαπωνικά πρότυπα δε σημαίνει ότι θα αρέσει σε όλους. Δεν μπορεί ο καθένας να ανεχτεί την κλασσική εικόνα του παρανοϊκού σεξομανή, με τους γλουτούς και τις θηλές έξω, που παίρνει θηλυπρεπείς πόζες, αναδεικνύοντας τα μπράτσα και τους κοιλιακούς του. Και μόνο τα παραπάνω θα μπορούσαν να αποτελέσουν σοβαρή αιτία υποτίμησης της ταινίας και λανθασμένων συμπερασμάτων. Τα παντοδύναμα γεννητικά όργανα του πρωταγωνιστή θα τρίφτούν σε πρόσωπα, στόματα, άλλους καβάλους, και θα πραγματοποιήσουν υπεράνθρωπες τεχνικές, δίνοντας εύφορο έδαφος για να χρησιμοποιηθεί το επιχείρημα περί ανούσιων τακτικών σοκ χωρίς αιτία. Με τέτοιον τίτλο, όμως, τι μπορεί να περιμένει κανείς;
Ο αυτοσκοπός της ταινίας είναι το γέλιο, κάτι το οποίο οι πρόθυμοι θα βιώσουν σχεδόν εγγυημένα. Έστω και αν βρεθούν να γελάνε λιγότερη ώρα από όση περνούν πασχίζοντας να καταλάβουν τι βάζουν στο σάκε τους αυτοί οι άνθρωποι.
