Το SXSW (λέγεται South by Southwest ή για τους φίλους σκέτο South by) είναι ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου. Γίνεται κάθε Μάρτιο στην πρωτεύουσα του Τέξας, το Ώστιν, και για 10 μέρες συγκεντρώνει πάνω από 200.000 άτομα σε μια πόλη μικρότερη του ενός εκατομμυρίου. Ουσιαστικά είναι τρία φεστιβάλ σε ένα. Μουσική, σινεμά και interactive (αυτό που παλιά λέγαμε multimedia) διαπλέκονται σε παράλληλα ή και κοινά events που εξαπλώνονται σε όλη την πόλη. Το φετινό πρόγραμμα περιλάμβανε περίπου 2.000 (ναι δύο χιλιάδες!) συναυλίες, 139 ταινίες (μεταξύ των οποίων και δύο ελληνικές, το Suntan και το Chevalier), πάνω από 600 ομιλητές (ανάμεσά τους ο Μπαράκ και η Μισέλ Ομπάμα) και επιπλέον workshops, εκθέσεις, installations, start-up διαγωνισμούς, stand-up comedy, gaming, virtual reality, augmented reality και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς… Χωρίς υπερβολή ανά πάσα στιγμή της ημέρας είχες να διαλέξεις μεταξύ 30 παράλληλων προγραμμάτων. Κάθε φορά ό,τι και να έκανες, ήξερες ότι χάνεις 29 άλλα περισσότερο ή λιγότερο σπουδαία πράγματα.
«Παγκόσμια πρωτεύουσα της ζωντανής μουσικής», «Σαν Φρανσίσκο του Τέξας», «Warmth of Texas / Austin cool», μερικοί από τους ευφημισμούς που χρησιμοποιούν οι Ωστινέζοι για την πόλη τους. Το σίγουρο πάντως είναι ότι το Ώστιν είναι η πιο αναπτυσσόμενη πόλη στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτήν την στιγμή. Η παραδοσιακή σχέση της πόλης με την μουσική και την φιλελεύθερη, hippie κουλτούρα πήρε μια αναπάντεχα ευχάριστη τροπή στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Το λεγόμενο dot-com boom και η άνθηση των social media έδωσαν στο Ώστιν τροχιά ραγδαίας ανάπτυξης. Όλες οι μεγάλες εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, από Apple μέχρι Google και Facebook, άρχισαν να δραστηριοποιούνται εδώ. Την ίδια περίοδο το SXSW άρχισε να γιγαντώνεται επειδή ακριβώς κατάφερε να συνδυάσει την high-tech πρωτοπορία με την hippie, δηλαδή κάπως περίεργη, κουλτούρα. Ωστόσο το commercial σφιχταγκάλιασμα σε όλα τα επίπεδα, το εκτεταμένο crowd control και τα branded venues (McDonald’s Loft, Samsung, Google Fiber, Spotify House, House of Vans κλπ. κλπ.) που ξεπηδούσαν ολόγυρα στην πόλη προκάλεσαν ένα είδος κριτικής που συμπυκνώθηκε στο σλόγκαν “Keep Austin weird” ακριβώς για να κρατήσει το USP (Unique Selling Proposition) της πόλης ζωντανό.
Το ντοκιμαντέρ A Song For You / The Austin City Limits Story του Keith Maitland μας ξεναγεί στην μουσική κουλτούρα της πόλης μέσα από την ομώνυμη μουσική εκπομπή, την μακροβιότερη της αμερικανικής τηλεόρασης. Το Austin City Limits φιλοξενεί εδώ και 40 χρόνια τους μεγαλύτερους αστέρες της ροκ/μπλουζ/κάντρι/φολκ μουσικής σε ζωντανές εμφανίσεις. Η ταινία δεν είναι σπουδαία κινηματογραφικά (σε αντίθεση με το αριστούργημα του ίδιου σκηνοθέτη για το οποίο θα διαβάσετε παρακάτω) αλλά περιλαμβάνει μοναδικά αποσπάσματα από Ray Charles, BB King, Willie Nelson, Stevie Ray Vaughn, Loretta Lynn, Dolly Parton, Leonard Cohen, Pixies, Radiohead, Beck, Alabama Shakes και πολλούς άλλους. Μια μικρή γεύση εδώ. Τα γυρίσματα της εκπομπής γίνονται σε έναν υπέροχο συναυλιακό χώρο, το Moody Theater, εκεί όπου την Τετάρτη 16 Μαρτίου έπαιξε ο σούπερ σταρ του φετινού SXSW, Iggy Pop.
Ω ναι!!! Ξεκίνησε με το “Lust for Life” και έκλεισε με την πιο συγκινητική εκτέλεση του “China Girl” που έχω ακούσει ποτέ. Ενδιάμεσα γδύθηκε, φλέρταρε, γονάτισε, έκανε stage diving, υποκλίθηκε κουτσαίνοντας, θυμήθηκε μερικά τραγούδια από το Βερολίνο και στο τέλος δήλωσε πέρα από κάθε αμφιβολία: This is a fucking long life! Μετά από όλα αυτά ξαναγύρισε στη σκηνή και έπαιξε για άλλη μια ώρα. Μαζί του ο Josh Homme από τους Queens of the Stone Age και η σούπερ μπάντα που έστησε για το Post Pop Depression Tour: Dean Fertita, Troy Van Leeuwen, Matt Sweeney και ο ντράμερ των Arctic Monkeys Matt Helders.
Ο Willie Nelson είναι ο ζωντανός θρύλος του Ώστιν. Προς τιμήν του ο δρόμος που βρίσκεται το Moody Theater έχει μετονομαστεί σε Willie Nelson Blvd ενώ στην είσοδό του έχει στηθεί το άγαλμά του αγκαλιά με την σπασμένη κιθάρα του. Όμως στην πόλη της μουσικής υπάρχει πάντα χώρος και για άλλους ήρωες. Στις 13 Ιανουαρίου, δυο μέρες μετά τον θάνατο του David Bowie, κάποιοι κάτοικοι άλλαξαν την πινακίδα ενός δρόμου που λεγόταν Bowie Street σε David Bowie Street. Στις 19 Ιανουαρίου οι υπεύθυνοι του δήμου επανέφεραν τα πράγματα στην προηγούμενη κατάσταση, όμως το αίτημα για μετονομασία του δρόμου παραμένει ζωντανό. Όσοι νιώθετε την ανάγκη να στηρίξετε, μπορείτε να υπογράψετε εδώ.
Ο Charles Bradley έζησε για δυο χρόνια στους δρόμους. Μετά αποφάσισε να διασχίσει την Αμερική φτάνοντας μέχρι την Αλάσκα. Το 1996 η μητέρα του, που τον είχε παρατήσει μικρό στη γιαγιά του, τον κάλεσε να ζήσει μαζί της στο Μπρούκλιν για να τον γνωρίσει! Ο Bradley, που σε ηλικία 14 χρονών είχε δει τον James Brown στο περίφημο Apollo Theater και δεν είχε σταματήσει ποτέ από τότε να τον μιμείται, άρχισε να εμφανίζεται ως James Brown impersonator με το όνομα Black Velvet. Εκεί τον ανακάλυψε ο Gabriel Roth της Daptone Records κι έτσι το 2002 ο Bradley κυκλοφόρησε το πρώτο του single σε ηλικία 54 ετών! Όλη αυτή η ιστορία μπορεί και να μην είχε τόση σημασία αν δεν την έβλεπες ανάγλυφη στο πρόσωπό του την ώρα που τραγουδούσε στην σκηνή του Stubb’s BBQ. Εκπληκτικός performer, απόλυτα κυρίαρχος πάνω στη σκηνή, σε έκανε να νιώσεις ότι η μουσική περνάει πάντα από την καρδιά –αλλιώς δεν είναι μουσική. Το τελευταίο τραγούδι το αφιέρωσε στη μητέρα του που πλέον δεν ζει. Μετά κατέβηκε από τη σκηνή και μας αγκάλιασε έναν-έναν.
Το πρωί της 1ης Αυγούστου του 1966 ένας ελεύθερος σκοπευτής ανεβαίνει στον πύργο του πανεπιστημίου του Τέξας στο Ώστιν και αρχίζει να πυροβολεί τους ανυποψίαστους περαστικούς. Είναι η πρώτη μαζική δολοφονία σε εκπαιδευτικό ίδρυμα της Αμερικής. Το εκπληκτικό animation docu-drama του Keith Maitland αφηγείται το χρονικό της επίθεσης με όρους θρίλερ που σε χτυπάει στο στομάχι. Μία έγκυος πυροβολείται και πέφτει κάτω τραυματισμένη. Δίπλα της πέφτει νεκρός ο σύντροφός της. Κανείς δεν τολμά να πλησιάσει εκτός από μια άγνωστη γυναίκα που ξαπλώνει δίπλα της παριστάνοντας την νεκρή και της μιλάει συνεχώς για να μη χάσει τις αισθήσεις της. Η ταινία παρακολουθεί τις παράλληλες ιστορίες των θυμάτων της επίθεσης, των αστυνομικών που προσπαθούν να ανέβουν στον πύργο, του δημοσιογράφου που καταγράφει τα γεγονότα από το παρκαρισμένο αυτοκίνητό του, σε σχεδόν πραγματικό χρόνο. Η τεχνική του rotoscoping animation συνδυάζεται αριστουργηματικά με το αυθεντικό υλικό του 1966 αλλά και τις σημερινές συνεντεύξεις όσων επέζησαν. Η διαδοχή πραγματικού υλικού και υπέροχου, ευφάνταστου animation δημιουργεί ένα εντελώς πρωτότυπο δίπολο εγγύτητας/απόστασης από τα γεγονότα που τουλάχιστον εγώ δεν έχω ξαναδεί στο σινεμά. Οι συγκινητικές μέχρι δακρύων ιστορίες ηρωισμού, απώλειας και ενοχών οδηγούν σε ένα κάπως διδακτικό φινάλε, το οποίο θα μπορούσε και να λείπει. Στο τέλος της προβολής όλοι οι συντελεστές της ταινίας μαζί και οι επιζήσαντες της επίθεσης, που για σχεδόν 50 χρόνια δεν είχαν ξανασυναντηθεί, ανέβηκαν στη σκηνή του Paramount Theatre. Ασύλληπτη εμπειρία. Εδώ το τρέιλερ της ταινίας.
Είδα τους απολαυστικούς αδερφούς Duplass να εξηγούν πώς γίνεται να κάνεις ταινίες των 50.000 δολαρίων στην Αμερική και να βλέπονται. Είδα τον υπερκούλ Anthony Bourdain να λέει απίθανες ιστορίες με αφορμή την καινούργια του εκπομπή στο CNN. Είδα την Ellen Page και τον Ian Daniel να μιλάνε για το Gaycation, ένα τολμηρό (με την έννοια του γενναίου) travel show για την LGBTQ κοινότητα. Είδα τον πρόεδρο Ομπάμα από γιγαντοοθόνη να λέει το περίφημο «στη δημοκρατία το ανώτερο αξίωμα είναι αυτό του πολίτη». Τίποτα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με την έξαψη που προκαλεί στο συλλογικό φαντασιακό η παρουσίαση τεσσάρων χαρισματικών nerds από την NASA για την πρώτη επανδρωμένη αποστολή στον πλανήτη Άρη. Ένα από τα πιο βασικά προβλήματα, αν κατάλαβα καλά, είναι η προσεδάφιση του διαστημοπλοίου δεδομένου ότι η ατμόσφαιρα του Άρη είναι πολύ λεπτή και δεν ευνοεί το φρενάρισμα. Προς αυτό το σκοπό διεξάγονται πειράματα με γιγάντια αλεξίπτωτα στα ανώτερα στρώματα της γήινης ατμόσφαιρας που μοιάζει κάπως με την ατμόσφαιρα του Άρη. Ωστόσο όπως είπε ένας από τους επιστήμονες «δεν έχουμε αποτύχει ακόμα αρκετές φορές ώστε να είμαστε σίγουροι ότι θα πετύχουμε». Η αποστολή προγραμματίζεται για το 2035 οπότε χρόνος υπάρχει. Αυτό που αναζητείται είναι το budget. Και αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τη δεσπόζουσα θέση του περιπτέρου της NASA στο Trade Show του SXSW καθώς και τα δεκάδες sessions πάνω στο θέμα.
Ένα juke box διαβάζει το λογότυπο του συγκροτήματος που έχεις στο μπλουζάκι σου και παίζει το αντίστοιχο κομμάτι. Ένα roller girl χορεύει προκλητικά μπροστά στα πόδια σου ανάλογα με την μουσική που επιλέγεις. Ένα δίμετρο ρομπότ θέλει να γίνετε φίλοι, σου μιλάει τρυφερά και σε αγκαλιάζει με τα μηχανικά του χέρια. Ένα holoportal φτιάχνει μικροσκοπικούς κλώνους σου και τους τοποθετεί σε ένα 3d περιβάλλον για να παίξετε. Κι αν όλα αυτά σε αφήνουν αδιάφορο, το SXSW interactive έχει και πολιτική δράση να σου προτείνει: πάρε το USB στικάκι που δεν χρησιμοποιείς πια και βούλωσε το στόμα του Κιμ Γιονγκ Ουν. Συμβολικά πάντα μιλάμε. Λεπτομέρειες εδώ.
Όταν πριν από μερικούς μήνες έφτασαν τα πρώτα τρένα με τους πρόσφυγες στο Μόναχο ο Ron Schikler κατέβηκε στο σταθμό για να βοηθήσει. Ήταν τέτοιο το χάος και η έλλειψη συντονισμού που δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα και ξαναγύρισε σπίτι του. Την επόμενη μέρα ξαναπήγε αλλά και πάλι έφυγε άπρακτος -όπως και δεκάδες άλλοι εθελοντές. Κατάλαβε λοιπόν ότι το πρόβλημα συντονισμού ήταν πολύ μεγάλο (συμβαίνουν και στη Γερμανία αυτά) και ότι κάποιος έπρεπε να κάνει κάτι. Έφτιαξε μια ιστοσελίδα και την έστειλε στους υπεύθυνους με ένα mail. Κανείς δεν του απάντησε οπότε σκέφτηκε να τυπώσει το home page και να κατέβει στο χώρο που βρίσκονταν οι πρόσφυγες και να το δείξει στους υπεύθυνους. Τους είπε «έφτιαξα αυτό -μήπως σας ενδιαφέρει;». «Φυσικά» του απάντησαν και από εκείνη τη στιγμή ανέλαβε υπεύθυνος διαδικτυακής επικοινωνίας… Ο Ρον παρουσίασε στο German House του Ώστιν το μηχανισμό επικοινωνίας και συντονισμού των εθελοντών του Μονάχου για το προσφυγικό. Μίλησε για κάτι κυρίες που σταμάτησαν να πλέκουν κάλτσες για τους πρόσφυγες και έφτιαξαν ένα βιβλιαράκι για να τους μάθουν γερμανικά. Μίλησε για το Kiron, το πρώτο «πανεπιστήμιο» για πρόσφυγες με έδρα το Βερολίνο και εθελοντές από όλο τον κόσμο. Μίλησε για τα πρωτοφανή hate mails και πώς τα αντιμετώπισαν. Μίλησε τέλος για το Ηass Ηilft (Το μίσος βοηθάει), μια έξυπνη αλλά εντελώς αμφιλεγόμενη πρωτοβουλία κατά την οποία κάθε ποστ μίσους κατά των προσφύγων στο facebook «χρεώνεται» με ένα ευρώ υπέρ των προσφύγων. Στο site της πρωτοβουλίας θα βρείτε και το top ten των παρά τη θέλησή τους «δωρητών».
70 λεπτά στην ουρά για την αρκετά συμπαθητική Santigold. 60 λεπτά στην ουρά μέσα στην ντάλα του μεσημεριού για την γλυκούλα Aluna George και τον σκληροτράχηλο Vince Staples. 40 λεπτά στην ουρά για το ανυπόφορο work-in-progress animation του Seth Rogen “Sausage Party”… Γενικώς το SXSW είναι μια ακατάπαυστη σειρά από ουρές που μένουν για αρκετή ώρα εντελώς ακίνητες. Και το πιο ανησυχητικό από όλα είναι ότι κανείς ποτέ δεν διαμαρτύρεται. Σαν γνήσιος απόγονος του Κάφκα αναρωτιέσαι αν αυτές οι ουρές πηγαίνουν κάπου ή αν απλά αυτοεκπληρώνουν τον σκοπό τους. Περιμένοντας σε μια τέτοια ουρά λίγο πριν την συναυλία του Charles Bradley πρόσεξα μια κοπέλα που περνούσε κρατώντας προωθητικό υλικό για την υποψηφιότητα του Bernie Sanders.
Οι προκριματικές εκλογές στο Τέξας έχουν τελειώσει προ πολλού. Κερδισμένοι η Hillary και ο Trump. Κανένας όμως δεν ασχολείται με αυτούς παρά μόνο ένας Αφροαμερικάνος που πέτυχα στο δρόμο με μια κονκάρδα που έλεγε “Fuck Donald”. Αντίθετα ο γείτονας στο σπίτι που νοικιάζουμε έχει περήφανα αναρτημένη στον κήπο του την αφίσα του Bernie. Κυριακή μεσάνυχτα στο τέλος της 6th Street, ανάμεσα στα μπαρ και τις διανυκτερεύουσες καντίνες πετυχαίνω το προεκλογικό κέντρο του Bernie ανοιχτό. Μπαίνω μέσα για να ζητήσω κονκάρδες και αυτοκόλλητα. Ένας νεαρός όχι πάνω από 22 χρονών μου λέει ότι τίποτα δεν έχει ακόμα χαθεί και με ενθαρρύνει να κινητοποιήσω τυχόν φίλους μου σε άλλες πολιτείες της Αμερικής. Η αισιοδοξία του βασίζεται στην ενδιαφέρουσα διαπίστωση (!) ότι η αμερικάνικη κοινωνία στο σύνολό της είναι μάλλον συντηρητική, αλλά ο κάθε Αμερικάνος προσωπικά είναι μάλλον φιλελεύθερος. Του λέω ότι μάλλον καταλαβαίνω τι εννοεί γιατί είμαι από την Ελλάδα που έχουμε αντίστοιχα προβλήματα. Μού χαμογελάει φιλικά δείχνοντας κάπως μπερδεμένος. Μάλλον δεν ξέρει πού είναι η Ελλάδα.
Ο DJ Khaled, γνωστός και ως άρχοντας του snapchat ή και ως living meme, ανεβαίνει στη σκηνή του Austin Music Hall. Καμιά πενηνταριά «homies», που έχουν καταλάβει περιμετρικά το μισό χώρο πάνω στη σκηνή, τραβάνε βίντεο με τα κινητά τους. “Tonight I’m gonna teach you some shit about hip-hop”, λέει. Από κάτω 2.500 άτομα (σε αναλογία 9 μαύροι – 1 λευκός) χοροπηδούν. Κάθε τριάντα δευτερόλεπτα αλλάζει τραγούδι. Κάθε δεύτερο τραγούδι φέρνει στη σκηνή και άλλον guest: Wyclef Jean, Bun B, 2 Chainz… Ο χώρος αρχίζει να «βράζει». Βρίσκομαι στον εξώστη και νιώθω το σεισμό κάτω από τα πόδια μου. Όλοι πηγαίνουν πάνω-κάτω τραγουδώντας όλους τους στίχους από όλα τα τραγούδια. Εγώ δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω έστω και ένα. Τις προηγούμενες μέρες είχα δει τον Vince Staples και τον Big Boi από τους OutKast αλλά εδώ η ενέργεια είναι δεκαπλάσια. Είναι σαν εφηβικό πάρτι όπου οι έφηβοι έχουν πετάξει με τις κλωτσιές έξω τους γονείς και οι μισοί τα σπάνε ενώ οι άλλοι μισοί τους τραβάνε βίντεο στο κινητό. Μετά από λίγο ανεβαίνει στη σκηνή ο Nas. Παραδόξως τα πνεύματα ηρεμούν. Κανένας δεν κουνιέται. Σκέφτομαι ότι μάλλον ξαναγύρισε ο μπαμπάς στο σπίτι.
Η φαντασμαγορική Erykah Badu βρίσκεται στη σκηνή του υπαίθριου House of Vans. Έχει παίξει ήδη 6-7 τραγούδια και ο κόσμος έχει ζεσταθεί για τα καλά. Η Erykah ξεκινά ένα ακατανόητο παραλήρημα για τον τέταρτο παγκόσμιο πόλεμο (!) με αφορμή ένα σχετικό ντοκιμαντέρ που μόλις είχε δει, όταν ξαφνικά χάνεται ο ήχος από το μικρόφωνο. Αρχικά νομίζεις ότι κάποιος της κάνει σαμποτάζ. Όμως κανείς δεν διαμαρτύρεται –ούτε η ίδια. Μετά συνειδητοποιείς ότι είναι 2 μετά τα μεσάνυχτα και ότι στο Τέξας τα υπαίθρια μαγαζιά με μουσική λειτουργούν αυστηρά μέχρι τις 2. Στο ίδιο venue λίγο νωρίτερα, αλλά και σε πολλά άλλα, διάφοροι bouncers έρχονται και σε επιπλήττουν γιατί δεν στέκεσαι στο σωστό σημείο. Κοιτάζεις κάτω και βλέπεις ότι υπάρχουν συγκεκριμένες γραμμές πέρα από τις οποίες απαγορεύεται να σταθείς. Στις σκάλες απαγορεύεται να σταθείς αλλά ούτε και να κάτσεις. Κάποια φορά στάθηκα δυο φορές στο λάθος σημείο. Ένας θηριώδης bouncer με σκούντησε στον ώμο και μου είπε ότι αυτή είναι η δεύτερη προειδοποίηση. Αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν με έπιανε και τρίτη φορά. Σε όλα τα μπαρ και τα venues που σερβίρουν αλκοόλ σου ζητάνε ταυτότητα για να διαπιστώσουν ότι είσαι πάνω από 21 –κολακευτικό κατά μία έννοια. Σε όλα τα venues ψάχνουν την τσάντα σου για να δουν αν οπλοφορείς. Σε κάποια από αυτά έχουν και ανιχνευτή μετάλλου για ολόσωμη έρευνα. Τουλάχιστον στις παραδοσιακές ταβέρνες με παϊδάκια σε αφήνουν να μπεις μέσα με το όπλο σου -φτάνει να το έχεις καλά κρυμμένο.
Στο Ώστιν η κουλτούρα του γρήγορου φαγητού έχει πάει στο επόμενο επίπεδο. Από ramen burger μέχρι φιλέτο καρχαρία (νοστιμότατο παρεμπιπτόντως) και από κορεατικές, ταϊλανδέζικες, βραζιλιάνικες κουζίνες μέχρι όλες τις γνωστές και άγνωστες εκδοχές των μεξικάνικων τάκος. Κανά-δύο κεμπαπτζίδικα που πέτυχα, δεν τα τόλμησα για να είμαι ειλικρινής. Όλα τα παραπάνω τα βρίσκεις σε καντίνες-παραπήγματα στρατηγικά τοποθετημένα στους ακάλυπτους χώρους γύρω από τα μπαρ. Από τα κανονικά μαγαζιά, δηλαδή, αυτά με τέσσερις τοίχους τουλάχιστον, ξεχώρισα το Jo’s στην 2nd St. (το καλύτερο πρωινό αλλά και το καλύτερο burger του δεκαημέρου) και το Guero’s στη South Congress Ave. (απίθανος χώρος, απίθανα τάκος, απίθανες μαργαρίτες). Αλλά αν μιλάμε για μαργαρίτες, τότε πρέπει να σταθούμε και προπαντός να κάτσουμε στο Rio Rita με τον υπέροχο κήπο στην 6th St. Ένα από τα ελάχιστα μέρη που μπορείς να συνδυάσεις αλκοόλ και τσιγάρο χωρίς συμβιβασμούς. Στον κήπο του Rio Rita βρέθηκε και η ομάδα του Suntan για να γιορτάσει την πρεμιέρα της ταινίας που είχε γίνει λίγες ώρες νωρίτερα στο θρυλικό Alamo Drafthouse Cinema.
Στα ρηχά του camping της Αντιπάρου ένας αγροτικός γιατρός πασαλείβει προσεκτικά το πρόσωπό του με αντηλιακό. Είναι ντάλα μεσημέρι και λίγο πιο πέρα η 22χρονη Μυρτώ κάνει κατακόρυφο γυμνή. Ένα against all odds love story ξεκινάει… Ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος αποτίει φόρο τιμής στο ελληνικό καλοκαίρι και στο νησί των εφηβικών του χρόνων. Το θρυλικό Doors, η υπαίθρια ντίσκο La Luna και κυρίως ο χωματένιος δρόμος προς αυτήν περνούν επιτέλους στο κινηματογραφικό πάνθεον. Αγαπημένος, βαθύς, συγκινητικός ο Μάκης Παπαδημητρίου στον πρωταγωνιστικό ρόλο και πολύ καλές ερμηνείες από όλους τους συμπρωταγωνιστές. Στο Q&A μετά την προβολή ο Αργύρης είπε ότι ήθελε να κάνει μια ταινία πάνω στον άξονα της πρόσβασης ή όχι στην ηδονή. Η πορεία των ηρώων του είναι πιστή σε αυτόν τον άξονα, γραμμική και ευθέως συγκρουσιακή. Το φινάλε δίχασε το κοινό του Alamo από ό,τι φάνηκε στις ερωτήσεις όμως εμένα μου άρεσε. Το ίδιο και στην κυρία Mary, πρώην παιδί των λουλουδιών και νυν οδηγό ταξί, που μας πήγε στο αεροδρόμιο για να πάρουμε το αεροπλάνο της επιστροφής. Η ταινία της θύμισε λέει τα Virgin Islands που πήγαινε διακοπές μικρή.
Κατεβαίνεις την South Congress Ave. και μπαίνεις στο πρώτο μπαρ που συναντάς. Ο χώρος φωτισμένος στα μπλε και τα κόκκινα μοιάζει να έχει μείνει ξεχασμένος στο χρόνο. Σε μια σειρά από υπερυψωμένες θέσεις κάθονται κάποιοι μεσήλικες και παρακολουθούν την μπάντα που παίζει. Τέσσερις πιτσιρικάδες ντυμένοι με κάθε επισημότητα, δύο μαύροι που παίζουν ηλεκτρική κιθάρα και μπάσο και μοιάζουν με αδέρφια και δύο λευκοί που παίζουν ντραμς και περκάσιονς και μοιάζουν με αδέρφια επίσης. Η κατάσταση θυμίζει πολύ έντονα David Lynch. Προσπερνάς τις υπερυψωμένες θέσεις και στέκεσαι ακριβώς μπροστά στη σκηνή. Παραγγέλνεις μια μπύρα Lone Star στη σερβιτόρα και μέχρι να έρθει όλος ο χώρος γύρω σου έχει γεμίσει. Οι πιτσιρικάδες παίζουν blues, soul, funk και όλα τα ενδιάμεσα με έναν old school τρόπο που δύσκολα συναντάς πια. Κάνουν συντονισμένες παύσεις, παρεκβαίνουν, αυτοσχεδιάζουν, ξανασυντονίζονται. Όταν κάποιος σολάρει οι άλλοι τρεις του κάνουν χώρο. Ο μπασίστας, ο οποίος παίζει και βιολί, είναι με διαφορά ο καλύτερος. Αναρωτιέσαι ποια είναι η τελευταία φορά που άκουσες μπάσο να οδηγεί αντί να ακολουθεί τα άλλα όργανα. Ο κόσμος γύρω χορεύει. Τα περκάσιονς δίνουν κατά τόπους μια ευπρόσδεκτη afro-latin χροιά. Ο μπασίστας δεν μπορεί να κρύψει το τεράστιο χαμόγελό του -είναι μόλις 17 χρονών! «Ποιοι είναι αυτοί;» ρωτάω έναν θαμώνα. «Οι Peterson Brothers», μου λέει «παίζουν εδώ κάθε Δευτέρα». Κάπως έτσι πρέπει να ήταν κάποτε το Ώστιν, σκέφτομαι, και ευτυχώς κάπως έτσι εξακολουθεί να είναι.