Η διαφορά ανάμεσα στις 8 Δεκεμβρίου και στις 15 Δεκεμβρίου του 2018 στις κινητοποιήσεις των κίτρινων γιλέκων στο Παρίσι είναι εντυπωσιακή. Μετά τη βία της πρώτης Δεκεμβρίου ( το Σάββατο 1 Δεκεμβρίου το κίνημα των κίτρινων γιλέκων πήρε χαρακτηριστικά λαϊκής εξέγερσης σε όλη τη Γαλλία), δόθηκε στην αστυνομία λευκή κάρτα για την καταστολή των επεισοδίων -κάτι σαν «χτύπα ό, τι μπορείς»- και οι αστυνομικοί πράγματι το έκαναν, στην επόμενη συγκέντρωση.
Φαίνεται ότι υπήρχαν 1.000 κενά κελιά φυλακών εντός και γύρω από το Παρίσι και κάπως έτσι, το Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2018 χίλιοι άνθρωποι περίπου συνελήφθησαν. Περισσότεροι από 200 αστυνομικοί των γαλλικών ΜΑΤ δήλωσαν εκείνη την ημέρα ότι είναι άρρωστοι, πιθανόν επειδή δεν μπορούσαν να δεχτούν να βλέπουν τους συναδέλφους τους να χτυπούν αθώους ανθρώπους.
Το πλήθος στις 8 του Δεκέμβρη ήταν μικτό. Oικογένειες έφτασαν από όλη τη Γαλλία για να διαδηλώσουν ειρηνικά, ίσως η πρώτη τους διαδήλωση. Και ανάμεσά τους, μικρές ομάδες δυνητικά βίαιων, μάλλον νέων ανθρώπων, συχνά οργανωμένων στην άκρα δεξιά ή αριστερά, μοιάζει σαν να είναι το ίδιο πια, δεν ήταν εύκολο εκείνες τις μέρες να καταλάβεις τη διαφορά.
Οπότε η αστυνομία, ελεύθερη, εκσφενδόνισε αμέτρητα δακρυγόνα και πλαστικά βλήματα αδιακρίτως στο πλήθος. Οι άντρες των ειδικών δυνάμεων φαινόντουσαν υπερβολικά νευρικοί, για να μην πούμε φοβισμένοι, ειδικά αυτοί που έριχναν τις πλαστικές σφαίρες, η εντύπωση ήταν ότι έμοιαζαν σαν συγκλονισμένοι.
Την βία δεν μπορεί να την υπερασπιστεί κανείς από οποιαδήποτε πλευρά κι αν προέρχεται, αλλά η αστυνομία ήταν έτοιμη να χτυπήσει πρώτη! Έλεγχοι γίνονταν παντού, οι σάκοι ψάχνονταν κάθε 50 μέτρα και σ’ ένα κεντρικό σημείο όπως τα Ηλύσια Πεδία, η αστυνομία απαγόρευσε την πρόσβαση σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων.
Ήταν αδύνατον για τους διαδηλωτές να μετακινηθούν, έτσι μικρά πεδία μάχης δημιουργήθηκαν παντού τριγύρω, δηλαδή γύρω από μνημεία ή γνωστά κτήρια στην πόλη. Τελικά, έγιναν περισσότερες καταστροφές όπως φαίνεται, απ’ ό,τι την 1η του Δεκέμβρη και οι συνέπειες για τις επιχειρήσεις ήταν μεγάλες, όπως και τεράστια ήταν η ζημιά στην τουριστική εικόνα του Παρισιού και της Γαλλίας. Τα σιδερένια κιγκλιδώματα και τα προστατευτικά που κάλυπταν τις βιτρίνες των πολυτελών εμπορικών καταστημάτων, συμβόλιζαν ακριβώς αυτό.
Παρίσι, 8 Δεκεμβρίου 2018.
Στις 15 Δεκεμβρίου, τα πράγματα άλλαξαν, ειδικά μετά και την τρομοκρατική επίθεση στο Στρασβούργο. Οι άνθρωποι στους σιδηροδρομικούς σταθμούς σε ολόκληρη τη Γαλλία, οι οποίοι σκόπευαν να διαδηλώσουν με τα γιλέκα τους, ψάχνονταν εξονυχιστικά και η πρόσβαση στο κέντρο του Παρισιού έγινε πολύ δύσκολη.
Πέρα από το κόστος της μετακίνησης, προστέθηκαν κι άλλες δυσκολίες. Το πλήθος το τελευταίο Σάββατο ήταν μάλλον μικρό, ακόμα και ο καιρός δεν βοηθούσε, είχε πολύ κρύο, παγωνιά, με το θερμόμετρο να δείχνει 0 βαθμούς.
Στο σημείο της κεντρικής διαδήλωσης, όπως τα Ηλύσια Πεδία, η αστυνομία περικύκλωσε το πλήθος και το χώρισε σε μικρότερες ομάδες, καθιστώντας αδύνατη για κάποιον την διαφυγή από την κάθε ομάδα. Μικρές μάχες υπήρξαν ανάμεσα σε διαδηλωτές και αστυνομικούς, αλλά γενικά η διαδήλωση δεν συνέβη ποτέ, καμία σχέση με τις πορείες που έγιναν τις προηγούμενες φορές.
Όπως φαίνεται και σε άλλες χώρες, όπως στη Ρωσία και στις ΗΠΑ, η διαδήλωση επιτράπηκε, αλλά δεν συνέβη. Γνωρίζοντας ότι οι πολυάριθμοι ένοπλοι αστυνομικοί θα πυροβολήσουν ανά πάσα στιγμή, η κατάσταση έγινε απογοητευτική και οι άνθρωποι έφευγαν επειδή φοβόντουσαν.
Αυτόν το Δεκέμβρη του 2018 μπορεί να ξεκινά μια νέα κατάσταση, το αστυνομικό κράτος έκανε δυναμική εμφάνιση στους δρόμους, η στολή του βαριά οπλισμένου και στρατιωτικά οργανωμένου ρόμποκοπ αστυνομικού είναι σαφώς εκεί, για να ωθήσει το πλήθος στο έδαφος και να υπερασπιστεί τα βαριά πορτοφόλια …
Παρίσι,15 Δεκεμβρίου 2018.
Στη δημοκρατική Ευρώπη σήμερα, μετά από αιώνες πολέμου, όταν οι γενιές των προγόνων μας, των γιαγιάδων και των πατεράδων μας αγωνίζονταν ο ένας εναντίον του άλλου, όταν εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώθηκαν, θα έπρεπε να γνωρίζουμε καλύτερα, και όχι απλώς να πέσουμε ξανά σε μια παγίδα προπαγάνδας.
Μια προπαγάνδα, που δεν αναφέρεται τώρα στην Ελλάδα ή στην Αίγυπτο. Στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ολλανδία, στην Αγγλία, στην Πολωνία, στη Δανία, στη Γερμανία, στην εκκλησία ή στο τζαμί ή στο ναό ή όποιος και να είναι ο όρος προς καταστολή αυτή τη στιγμή, ποιος απειλεί και ποιος απειλείται..
Είναι αυτές οι πολυεθνικές εταιρίες, που εμείς φτιάξαμε, που μας έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο. Οι πόλεμοι είναι απλώς ένα εργαλείο για να κερδίσουν περισσότερα χρήματα, για να σταθεροποιούν και να αποσταθεροποιούν εθνικά νομίσματα και ισοτιμίες, για να δοκιμαστούν καινούρια φάρμακα και μηχανές, ο πόλεμος όσο φρικτός και να είναι, είναι απλώς μια παιδική χαρά, παράγει πλούτο και, όπως πάντα, ένα νέο εμπόρευμα, που ονομάζεται πρόσφυγας ή μετανάστης, οικονομικός μετανάστης! Αυτά τα εκατομμύρια άνθρωποι φαίνονται να είναι απλώς ένα παιχνίδι, που δημιουργεί όμως τεράστιες μετακινήσεις.
Η νέα επιθυμία για ασφάλεια και άνεση, αυτή η ιδέα / σκεπτικό «λοιπόν, πρέπει κι εμείς να έχουμε λίγα απ’ όλα αυτά τα ωραία πράγματα», τα οποία βασικά είναι όλα βλακείες περιττές, αλλά τελικά, αυτό το μικρό κομμάτι ζάχαρης που μας προσφέρεται, μπορεί να κινήσει το μεγαλύτερο ζώο και να το υποδουλώσει.
Ψηφίσαμε να ανταλλάξουμε την ελευθερία και το δίκαιο με τον έλεγχο και την άνεση. Και δεδομένου ότι η σκέψη αυτή είναι τρομακτική και εξαντλητική, παραδινόμαστε. Ενδίδουμε και παραιτούμαστε!
Τα κοινωνικά μας συστήματα είναι όλο και πιο προσαρμοσμένα να μας κρατούν απασχολημένους, ώστε να μετρήσουν πόσα, ακόμα περισσότερα, μπορούν να πάρουν από εμάς, όσον αφορά το μυαλό, τα δάκρυα και τα χρήματα, να μας εξαναγκάσουν και να μας υποδουλώσουν.
Για παράδειγμα, η τιμή της βενζίνης, δεν αφορά το κόστος, αλλά τον φόρο, που είναι πολύ πιο εύκολο να εισπραχθεί από τις μάζες. Σε άλλες χώρες, άλλα εργαλεία, όπως το σύστημα υγείας στις ΗΠΑ. Πώς γίνεται μια επείγουσα μεταφορά εγκύου -για 20 μίλια- σε νοσοκομείο στην Καλιφόρνια, να κοστίζει μερικές χιλιάδες δολάρια, πώς είναι δυνατόν οι κατώτατοι μισθοί στις λεγόμενες φτωχές χώρες, όπως το Μεξικό, να μην πληρώνονται ακόμη, πώς είναι δυνατόν να ιδιωτικοποιηθεί το σχολικό σύστημα! Η βούληση από τους πολιτικούς, με τη βοήθεια της αστυνομίας, να κρατηθούν οι άνθρωποι όσο πιο χαμηλά γίνεται και απελπισμένοι, είναι ενάντια στην ανθρωπότητα και υπέρ των δικτατόρων και των πολυεθνικών, που τους υποστηρίζουν.
Τα διάσημα έθνη του G20 (το «έθνος» είναι μια λέξη εδώ, η υπερηφάνεια είναι η σκέψη πίσω από αυτήν την λέξη), αντιπροσωπεύουν ένα τεράστιο τμήμα του πλούτου του πλανήτη μας. Αυτοί οι πολιτικοί δεν είναι εκεί επειδή θέλουν να είναι εκεί, αυτοί οι, μερικές φορές, εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού είναι οι μεταπωλητές των ντόπιων επιχειρήσεων, και ορισμένοι ηγέτες, ειδικά σε μέρη πέρα από την Ευρώπη, αποτελούν ήδη κομμάτι αυτών των επιχειρηματικών δομών.
Αυτό, από μόνο του, ολοκληρώνει και νομιμοποιεί τη διαφθορά, επειδή ο νόμος γίνεται από τους ίδιους ανθρώπους από τους οποίους υποτίθεται μας προστατεύει, αλλά τελικά προστατεύει μόνο αυτούς, ο ουρανός είναι το όριο! Το να ξεφύγει μια χώρα από ένα τέτοιο σύστημα είναι σχεδόν αδύνατο, όποια χώρα και να είναι αυτή!
Είναι απίστευτο να βλέπεις ανθρώπους να αγωνίζονται για ένα έθνος, ακόμα σήμερα! Κυματίζοντας μια σημαία και νιώθοντας περηφάνια. Τέτοιες έννοιες δεν υπάρχουν πια, η σημαία χρησιμοποιείται για να συρρικνωθεί το μυαλό των ανθρώπων και ως διάκοσμος για να σκεπαστούν τα νεκρά σώματα των αντρών όταν γυρίζουν «σπίτι».
Το ποδόσφαιρο, το ναρκωτικό των πολλών, είναι ένα δυνατό σύμβολο. Βλέπουμε αγώνες ανάμεσα σε ομάδες πολυεκατομμυριούχων. Όλοι οι παίκτες είναι ντυμένοι, από την κορυφή μέχρι τα νύχια, με λογότυπα προϊόντων και υπηρεσιών, μόνο και μόνο για να τα διαφημίσουν. Παίζουν σε χορηγούμενα από πλούσιους ιδιώτες σούπερ-γήπεδα, διαθέτουν ή λανσάρουν σειρές καλλυντικών ή μοδάτων ρούχων, μόνο για να χειραγωγήσουν παιδιά από την ηλικία των 12 ετών, ενώ ταυτόχρονα είναι αστέρες της ποπ, που τραγουδούν για την αγάπη και την ελευθερία.
Πιο πρόσφατο παράδειγμα, για το οποίο δεν μιλήσαμε πολύ, για ευνόητους λόγους φυσικά … Μια ολόκληρη χώρα μπορεί να καταστραφεί, απλώς οικοδομώντας μια γέφυρα, η οποία είναι τόσο σπουδαίο σύμβολο σύνδεσης για τους ανθρώπους, όμως, σε περίπτωση που υπάρχει μια περιουσία να κερδηθεί από κάποια πλευρά, απλώς δημιουργείται ένα ακόμα εμπόδιο υπό μορφή περιορισμού της πρόσβασης για τους απέναντι.
Και το έκαναν, οι τιμές βυθίστηκαν, οι άνθρωποι της μιας πλευράς φτωχοποιήθηκαν, έχασαν τη δουλειά τους, η χώρα εγκαταλείφθηκε. Ο νικητής είναι η εταιρεία που είχε το κατάλληλο μέσο στην κυβέρνηση, κάποιον πολιτικό που δούλευε γι αυτή, ο οποίος για ανταμοιβή θα πάρει ένα ωραίο μέρος αυτής της πίτας για τα Χριστούγεννα και ίσως ένα νέο αυτοκίνητο ή γιοτ ή αεροπλάνο ή νέα δουλειά, μια νέα γυναίκα, μια νέα χώρα κλπ.
Καθώς φαίνεται, υπάρχουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι που έχουν στην κατοχή τους 1.000 εκατομμύρια και πολύ περισσότερα.
Θεωρείται ότι υπάρχουν τουλάχιστον δύο χιλιάδες υπερπλούσιοι στον πλανήτη σήμερα, και σύμφωνα με τα στοιχεία, θα μπορούσαν να αυξήσουν κι άλλο το ποσοστό τους. Δείχνει αρρωστημένο να είναι κάποιος μέρος αυτής της κλειστής ομάδας, πώς μπορούν να σηκώνονται το πρωί και να κοιτάζονται στον καθρέφτη, γνωρίζοντας τη δυστυχία που δημιουργούν, αλλά αρνούμενοι κάθε ευθύνη!
Οι μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες και οι πολυεθνικές τροφίμων μοιάζουν να είναι το μεγαλύτερο κακό, δημιουργώντας κακά τρόφιμα για να πουλήσουν περισσότερα φάρμακα και ταυτόχρονα να υποδουλώνουν το πλήθος.
Το άκρον άωτον του παραλογισμού είναι, ότι οι δομές αυτές θεωρούνται συχνά γενναιόδωροι δωρητές, διοργανώνοντας υπέροχα καλλιτεχνικά γεγονότα, αγοράζοντας σύγχρονη τέχνη, πολλές φορές πρωτοποριακή και πολιτικώς αντιδραστική (politically incorrect), αποκρύπτοντας τον εαυτό τους ανάμεσα σε όμορφα πολύχρωμα πλήθη και σε φανταστικές διακoσμήσεις.
Εντάξει, ας το καταλάβουμε, αυτό είναι απλώς ένα ακόμα εργαλείο για την αποφυγή των φόρων που τους αναλογούν. Δεν υπάρχει γενναιοδωρία στις πράξεις τους, αυτό είναι ένα σύμβολο της διαφθοράς, θα έπρεπε απλώς να πληρώνουν τους φόρους, όπως όλοι πρέπει να κάνουν. Μόνο οι φτωχοί πληρώνουν, ενώ οι πολύ μεγάλοι για-ν’ αποτύχουν παίρνουν επιχορηγήσεις! Πόσο άρρωστο!
Και για να επανέρθουμε στον Δεκέμβρη του 2018 στο Παρίσι, ίσως να είδαμε την τελευταία εξέγερση στους δρόμους όπως την γνωρίζουμε, ποιος ξέρει …