Αν δεν εχεις δικό σου ελικόπτερο, ή φίλους να σου δανείσουν ένα για να το προσγειώσεις στο ελικοδρόμιο της πόλης, δεν υπάρχει τρόπος να πας πετώντας στις Κάννες. Οπότε, προσγειώνεσαι κάπου κοντά και ύστερα ψάχνεις την άκρη σου. Η συνήθης είναι να πετάξεις ως τη Νίκαια μέσω Βρυξελλών κι από εκεί να καβαλήσεις το λεωφορείο που σε κατεβάζει στην Κρουαζέτ σε κάνα πενηντάλεπτο ας πούμε. Αλλά, ξέρεις: το σύνηθες είναι βαρετό και η ζωή θέλει εμπειρίες. Μια πιο περιπετειώδης επιλογή, λοιπόν, ειναι η απευθείας πτήση της Aegean Air για Μασσαλία. Αν μη τι άλλο, παρέχει ένα καλό stress-test των διαπολιτισμικών σου αντοχών, που θα τις χρειαστείς ευέλικτες έτσι κι αλλιώς, για να αποφύγεις τις διανοητικές κράμπες κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ των Καννών.
Βγαίνεις λοιπόν απ’ το αεροδρόμιο της Μασσαλίας (κατά την ευγενική υπόδειξη του μάτριξ στις αφίξεις, που σου λέει «έρχεσαι απ’ την Αθήνα, δίνε του!») και σε υποδέχεται ατμόσφαιρα Μαυριτανίας. Δεν ειναι μόνο οι μελαμψές φυσιογνωμίες που καπνίζουν καθισμένες κατάχαμα, διάσπαρτες στις λιγοστές λιμνούλες ίσκιου, σύριζα στον τοίχο του αεροδρομίου. Είναι κι εκείνες οι στρογγυλεμένες κορυφές των αδιευκρίνιστων δέντρων που πιάνει το μάτι σου όταν βγαίνεις απότην πόρτα, κι ο τρόπος που σημαδεύουν την κορυφογραμμή που κρύβει τον ορίζοντα από το βλέμμα σου, κατευθύνοντάς το προς τις αλλόκοτες καμπύλες ενός καστροειδούς συμπλέγματος, που κι από μόνο του, έτσι όπως στέκει παράταιρο στην αδειανή βουνοπλαγιά, φτάνει για να συνθέσει μιαν εικόνα αρκετά εξωτική, ώστε για μια στιγμή ν’ αρχίσεις ν’ αμφιβάλλεις αν όντως προσγειώθηκες Γαλλία, ή πήρες πουθενά λάθος στροφή.
Δεν υπάρχει βέβαια τίποτα καλύτερο για να σε επαναφέρει άμεσα στην τάξη, από αυτήν την (επανα)συνειδητοποίηση του ότι για τους Γάλλους δεν φαινεται να εχει υπάρξει ποτέ και πουθενά στον κόσμο καμία άλλη γλώσσα πέρα από τη Γαλλική. Από τη μια έχεις τους πιτσιρικάδες που τους σταματάς στο δρόμο να τους κάνεις μιαν ερώτηση («σ’αγαπάει όπως εγω;») και δεν καταλαβαίνουν τίποτα και φεύγουν τρέχοντας. Από την άλλη έχεις κι αυτά τα διαβολόκουτα, αυτά τα αυτόματα μηχανήματα με τα εισιτήρια και τις πληροφορίες, που σου κάνουν δικές τους ερωτήσεις και είσαι εσύ που δεν καταλαβαίνεις τίποτα και δεν ξέρεις προς τα πού να τρέξεις.
Ας μην είμαστε όμως κι εντελώς αρνητικοί. Όλος αυτός ο χαρωπός αποπροσανατολισμός εν μέσω αντίστροφης μέτρησης να προλάβεις το τραίνο σου να πας στη δουλειά σου, είναι η εξαιρετικότερη των αφορμών για να βγάλεις τη Μπλανς Ντιμπουά που κρύβεις μέσα σου και να βασιστείς στην καλοσύνη των ξένων. Γιατί, δεν μπορεί, κι οι νόμοι της στατιστικής θα το λένε κάπου, πως άμα κάνεις την ίδια ερώτηση σε πενήντα άτομα τυχαία στη σειρά, κάποιος θα βρεθεί να ξέρει να σου την απαντήσει. Πιθανότατα δε θα ειναι Γάλλος, όπως δεν ήταν η ατσούμπαλη χαρωπή Αγγλιδούλα που με έβαλε στο σωστό τραίνο για τον κεντρικό σταθμό. Μιας και, ω τι έκπληξη, οι αναγγελίες των διερχόμενων στην αποβάθρα του αεροδρομίου, ήταν μόνο στα γαλλικά!
Στον ηλεκτρικό συνειδητοποιείς ότι οι Γάλλοι παίρνουν πολύ στα σοβαρά τους φιλοσόφους τους. Ή τουλάχιστον, τον Ζαν Πολ Σαρτρ και το «Κόλαση ειναι οι Άλλοι» του, μιας και φαινεται να προτιμούν να βγάλουν 20λεπτη διαδρομή όρθιοι, παρά να κάτσουν δίπλα σε άγνωστο. Τα διπλά καθίσματα του βαγονιού έχουν όλα από μία θέση άδεια ακριβώς και λέω να μην τους το χαλάσω, να μη χάσω και την Αγγλιδούλα από κοντά, και βρεθώ στην Πομπηία αντί για τη Μασσαλία. Της οποίας Μασσαλίας ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός, όμορφος και καθαρός, γεμάτος κόσμο και βοή, δεν ειναι κι αυτός χωρίς απαιτήσεις. Κυρίως το να μην αρπαχτείς πάλι με τα διαβολόκουτα, που εδω σου τη φέρνουν αλλιώς και πανε να σε κάψουν με δυσλεκτικές, ασυνάρτητες αγγλικούρες. Σηκώνεις τα χέρια ψηλά, αρπάζεις τον πρώτο γαλλομαροκινό που περνάει απο δίπλα σου και του κάνεις νοήματα να βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα.
Βγάζει και το εισιτήριο απ’ τη σχισμή. Το αρπάζεις απ’τα χέρια του, τρέχεις στην αποβάθρα, μπαίνεις σ’ ένα τραίνο που σου φαίνεται μάλλον σωστό, και βουλιάζεις στην πρώτη πολυθρόνα που βρίσκεις, κατάκοπος κι ακόμα δεν εχεις ξεκινήσει. Κλείνεις τα ματια, κι ακούς κάτι σαν γνώριμο. Αμερικάνες. Δίπλα σου. Πού ήσασταν ρε κορίτσια όλη μέρα…
Η Popaganda κανει επιθεωρήσεις στις σιδηροδρομικές διαδρομές της Νότιας Γαλλίας, χάρη στη ευγενική υποστήριξη της Aegean Airlines.