Love, του Gaspar Noe
Βραβείο «Πλάνο που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό»
Η Σιωπηλή Δολοφόνος ήταν γεμάτη από δαύτα, αλλά το κοινό δεν την εκτίμησε. Ο Tarantino τα είχε επίσης όταν περιπλανιόταν στα χιόνια, αλλά πολλοί τον βαρέθηκαν. Ο Iñárritu, όμως, πέτυχε να κάνει αυτούς που δεν τους άρεσε η ταινία του να παραμιλάνε για τη σκηνοθεσία του. Τι να πρωτοβάλεις; Το εισαγωγικό δεκάλεπτο; Τη μάχη με την αρκούδα; Προσωπικά μένω στην ταρκοφσκική σφήνα που μοιάζει να γεννήθηκε από τη Νοσταλγία του μεγάλου Andrey, όπου στον ονειρικό κόσμο ο πρωταγωνιστής και ο γιός του αγκαλιάζονται μπροστά από τα ερείπια μιας εκκλησίας.
Βραβείο Συγκίνησης όσο δεν πάει
Έχω αναφερθεί αρκετές φορές στην εν λόγω ταινία και στη συγκεκριμένη σκηνή, γιατί ναι μεν υπήρξαν πολλές ταινίες που προσπάθησαν να μας χτυπήσουν κάποια ευαίσθητη φλέβα και να μας βγάλουν τα δάκρυα κατευθείαν από την πηγή, αλλά ένα ήταν το φιλμ που, ακόμα και στη θύμησή του θα προκαλεί βούρκωμα στους πιο ευσυγκίνητους. Γιατί Τα Μυαλά Που Κουβαλάς δεν ήταν απλώς το καλύτερο καρτούν της Pixar εδώ και πάρα πολλά χρόνια, αλλά ένα έργο τέχνης που ήδη έχει γίνει σημείο αναφοράς. Και δικαίως του ανήκει και το Βραβείο Καλύτερης Ατάκας, αυτής της ειπωμένης από το στόμα του Bing-Bong.
Βραβείο Χρήσης Μουσικής Σε Σεκάνς
Από τη μια έχεις ένα συγκρότημα τόσο σημαντικό που έστρεψε τα βλέμματα στη μακροσκελή αφηγηματικότητα και συνετέλεσε τα μέγιστα στη δημιουργία ενός (ή για την ακρίβεια περισσότερων) μουσικού ρεύματος. Από την άλλη έναν σκηνοθέτη που πολλοί τον βρίσκουν φλύαρο αλλά αυτός πάντα ξέρει να δίνει στις υπαρξιακές του αναζητήσεις μια τεράστια ομορφιά, βυθισμένη εικαστικά στα ομορφότερα μελάνια των δημιουργών της χώρας του. Αν στη σκηνή της Νιότης που σιγονταρίστηκε από το Storm των Godspeed You! Black Emperor δεν παραδέχτηκες τα όσα προσόντα του σκηνοθέτη, δεν είναι δικό του φταίξιμο, αλλά δικό σου θέμα (υφολογικού) γούστου.
Βραβείο Χορογραφίας
Παρά το γκλάμουρ του Magic Mike XXL και το μελαγχολικό εύρημα του χορού με το “Where The Wild Roses Grow” στον Αστακό, πρέπει επιτέλους να αποδώσω δικαιοσύνη σε μια από τις ταινίες που λάτρεψα αυτή τη σαιζόν. Και στη σκηνή του σχολικού χορού από το Peanuts, όπου ο Charlie Brown προσπαθεί να κερδίσει έναν χορό με την αγαπημένη του Μικρή Κοκκινομάλλα (μεταφορά της αντίστοιχης σκηνής από το A Charlie Brown Christmas Special) συγκινήθηκα και ενθουσιάστηκα όσο με κανένα γκράντε χορευτικό. Κι εγώ και οι φίλοι των καρτούν του Charles Schulz.
Βραβείο Πιο Ρεαλιστικής Σκηνής Σεξ
Τα πάντα στο σύμπαν του Anomalisa μοιάζουν τόσο ρομποτικά και ανιαρά μέχρι που συναντιέται το πρωταγωνιστικό ζευγάρι. Και αν και είναι δύο κούκλες, στο μάτι φαίνονται τόσο ανθρώπινοι και συναισθηματικοί. Οπότε η μεταξύ τους συνουσία παύει να φαίνεται κάτι το παράξενο, το αποστασιοποιημένο και γίνεται απόλυτα αισθαντική. Μεγάλο κατόρθωμα να κάνεις δύο άψυχα αντικείμενα να δείχνουν τόσο ηδονικά.
Βραβείο «ΑΘΑΝΑΤΟΣ»
Φίλε Sly, όσα χρόνια και να περάσουν, ο Rocky δε θα πεθάνει ποτέ στις συνειδήσεις μας. Και σε μια χρονιά που επέμεινε στα revival, στο Κριντ: Η Γέννηση Ενός Θρύλου φόρεσες ξανά το καβουράκι και όλα έμοιαζαν όπως και πριν (και η ταινία από μόνη της είναι ένα κομψοτέχνημα). Κάθε δευτερόλεπτο πρόσφερες συγκινήσεις και σεβάστηκες μέχρι κεραίας το χαρακτήρα που ο ίδιος έφτιαξες. Οπότε, ακόμα και αν η υπόλοιπη ταινία ήταν μάπα αλλά εξακολουθούσε και είχε την ίδια ερμηνεία από μέρους σου, θα άξιζε να τη δούμε. ΑΘΑΝΑΤΟΣ.
Βραβείο Μανιέρας – «Είσαι Ευαίσθητος Πολύ»
Για μια ακόμα χρονιά ο Eddie Redmayne σαλπάρει για το Όσκαρ Α’ Ανδρικού. Το αξίζει όμως; Αν θέλετε την άποψή μου όχι γιατί η ερμηνεία του φωνάζει «Oscar bait» με τον ίδιο τρόπο που έκανε και πέρσι. Τουτέστιν άλλη μια ευαίσθητη ερμηνεία χωρίς ιδιαίτερο βάθος που αποσκοπεί στις εύκολες συγκινήσεις και στην εύνοια του ακραία πολιτικά ορθού ακροατηρίου που θεωρεί πως ό, τι αφορά σε κάθε είδους μειονότητες είναι από μόνο του καλό. Δεν παίζεις και τίποτα άλλο ρε μεγάλε;
Βραβείο «Καλωσήρθατε στην Κόλαση»
Αν μπορέσατε μετά την εισαγωγή του Γιού του Σαούλ να συμπεριφερθείτε σαν να μη συνέβη τίποτα, απορώ τι έχετε περάσει στη ζωή σας και αν χρειάζεστε βοήθεια για να το ξεπεράσετε. Γιατί, όσο σινεφίλ και περίπλοκη τεχνικά και να ήταν η εν λόγω ταινία, η αμεσότητα με την οποία περιέγραψε την ανθρώπινη φρικωδία δεν αφορά σε καμία ελίτ. Όλοι την αντιλαμβανόμαστε εξίσου.
Βραβείο «Το Απόλυτο Τίποτα»
Παρακαλείται η κυρία Jolie να παραλάβει το βραβείο της. Το δύσκολο κατόρθωμα της απόλυτης αχρωμίας με μια «γλυκουλίστικη» εικαστική προσέγγιση επετεύχθη, δημιούργησε την απόλυτη ταινία που κάθε δευτερόλεπτό της ξεχνιέται αμέσως μόλις περάσει. Και αυτή η εμμονή των Αμερικάνων με το τι εστί ευρωπαϊκό σινεμά, θεωρώντας πως το ευρωπαϊκό περιορίζεται στα πλάνα καταντά ένα σίχαμα.
Βραβείο Ατόμου Που Αξίζει Σφαλιάρα Σε Ταινία
Δε θέλει και πολύ σκέψη τελικά. Όσο και να αντιπαθήσαμε τον Tom Hardy στην Επιστροφή, όσο άξια στραγγαλισμού και να ήταν η Helen Mirren στο Trumbo, ο Murphy από το Love του Gaspar Noé θέλει πολύ ξύλο. Κι όχι επειδή είναι καλογραμμένος, αλλά επειδή είναι ένα αυτάρεσκο τσουτσέκι που πάντα του φταίνε οι άλλοι για ό, τι αυτός προκαλεί. Μια από τις χειρότερες ταινίες της χρονιάς και σίγουρα ένα αντιπαθητικό άτομο ο κεντρικός της ήρωας.
Βραβείο «Αυτό Που Πήγε;»
Δε μας αφορά η ποιότητά του, η αλήθεια των λεγομένων του, η ωραιποίηση ορισμένων χαρακτήρων, αλλά το γεγονός ότι ήταν μια ταινία που αφορούσε πολύ κόσμο και μάλιστα έγινε και η μουσική ταινία που έκοψε τα περισσότερα εισιτήρια στην ιστορία του Κινηματογράφου. Αναφέρομαι στο Straight Outta Compton, φυσικά, γιατί αν και ήταν μεγάλο χιτ (και είναι και υποψήφιο για Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου), η Ελλάδα δεν το είδε, οπότε αναπόφευκτα προκύπτουν απορίες.
Βραβείο Αδρεναλίνης-«ΜΟΝΟ ΞΥΛΟ»
Εδώ τα πράγματα είναι πολύ απλά. Όταν μια ταινία καταφέρνει να σου κάνει ένα απλό κυνηγητό αμαξιών να φαντάζει σαν ένα κοκτέιλ μεθαμφεταμινών σε σημείο να αισθάνεσαι ετοιμοπόλεμος τόσο κατά τη διάρκειά της όσο και μετά το πέρας της, κάτι έχει κάνει ολόσωστα. George Miller, περιμένουμε να σε δούμε στρατηγό στον πόλεμο να ξυπνάς άγρια ένστικτα στα τάγματά σου.
Βραβείο Γηπεδικής Συμπεριφοράς Του Κοινού
Όταν μέχρι και στη δημοσιογραφική προβολή ακούγεται η μουσική του John Williams και ξεκινούν από παντού κραυγές και χειροκροτήματα, μπορείτε να καταλάβετε τι έγινε και σε κανονικό κοινό που πήγε να δει το Επεισόδιο 7 του Star Wars. Μου τα αφηγήθηκαν, σας τα αφηγήθηκαν, ξεσηκωμός. Αν ακούσω ότι άναψε και καπνογόνο σε κάποια προβολή δε θα μου κάνει εντύπωση (αν ξέρετε κάτι, πείτε την ιστορία). The Force really did awaken.
Καλύτερο Marketing Ταινίας
Deadpool, κατά κράτος. Το Star Wars μπορεί να αξιοποίησε το μυστήριο γύρω από την πλοκή χωρίς να αποκαλύπτει τίποτα και, αναμενόμενα, κόβοντας εισιτήρια, αλλά ειλικρινά, ό, τι έχει κυκλοφορήσει για να προμοτάρει τον θεότρελο αντιήρωα είναι ευφυέστατο. Ειδικά οι «αγιοβαλεντίνικες» αφίσες του μπορούν να γίνουν η τέλεια φάρσα, όπως αποδεικνύεται από αυτήν την εικόνα.
Καλύτερο Μουστάκι On Camera
Σε αυτήν την αγαπημένη κατηγορία ο ανταγωνισμός ήταν δύσκολος φέτος. Ποιος θα το έπαιρνε, ο Colin Farrell με το μουστάκι λογιστή των Monty Python στον Αστακό; Ο Johnny Depp στον Κύριο Mortdecai που δεν αξίζει καν το σάλιο μας; Όλο το ανδρικό καστ από Το Αρνάκι; Αλλά τελικά κανείς, απολύτως κανένας δεν κατάφερε να προσεγγίσει τη μεγαλοπρέπεια με την οποία κοσμήθηκε πρόσωπο από τρίχες από τον Kurt Russell στους Μισητούς Οχτώ του Quentin Tarantino. Παχύ, ανδροπρεπέστατο, κάνει τον αείμνηστο Lemmy (ο οποίος θα είναι για πάντα ο κάτοχος καλύτερου μουστακιού γενικά) περήφανο.