H δική μου παιδική ηλικία βρήκε παρηγοριά στην αγκαλιά του Μικρού Πρίγκιπα, του Exupery. Αυτός ο μικρός πρίγκιπας, αφού μίλησε με τις λέξεις της σιωπής που επιβάλλει η γραφή, για όλα τα μεγάλα ζητήματα του ανθρώπου, σιώπησε, έμεινε μετέωρος πάνω στον αστεροειδή του, μια μικρή φιγούρα στο σύμπαν, ανάμεσα στο κενό και την ανθρωπότητα. Η εφηβεία μας ήθελε κραυγές, φωνές, νότες και μουσικές. Ο Μικρός Πρίγκιπας ένα εξώφυλλο, μια ζωγραφιά, κάπου χάθηκε στη σκόνη των παιδικών μας βιβλίων που άλλαξαν χέρια. Τότε δεν ξέραμε ακόμη ότι αυτά τα λίγα χρόνια, μέχρι να περάσουμε από το παραμύθι στη ζωή, εκείνος έψαχνε τον τρόπο. Να κάνει το άλμα, να προσγειωθεί κοντά μας, στα μέτρα της παράξενης νιότης μας. Βρήκε, λοιπόν, ένα όνομα, γιατί έτσι συνηθίζουν οι άνθρωποι, αυτοβαφτίστηκε Ziggy και μας έδωσε ραντεβού σε μια σκηνή, στο δικό του Space Oddity.
O Ziggy φόρεσε το μεγαλωμένο κοστούμι του Μικρού Πρίγκιπα, διέσχισε «χιλιάδες μίλια» και προσγειώθηκε στον μπλε του πλανήτη. Πήρε μια κιθάρα και με μια υστερική σχεδόν κραυγή μας έπεισε πως «oh no, love, you’ re not alone!» Μας έπεισε και για άλλα πολλά. Πως δεν υπάρχουν αγόρια και κορίτσια, πως τα μαλλιά των ανθρώπων μπορεί να έχουν το χρώμα του ουράνιου τόξου, πως δεν αξίζει να σκάμε και να ζητάμε τον κόσμο εδώ και τώρα, όπως μας ξεσήκωνε ο Jim (Morrison), γιατί there’s a starman waiting in the sky και όλοι εμείς «wonderful» ufo’s, πεσμένα από σύμπτωση στη γη, σε μια τρελή τροχιά κάποιου άγνωστου μετεωρίτη. Ο δικός μας starman αγαπούσε τα πάρτυ, τα φανταχτερά κοστούμια από φτηνό πλαστικό, τη ζωή στα όρια της κάθε κατάχρησης, την παρέα με τον Iggy.
Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβουμε πως πίσω από τον Ziggy κρυβόταν ένας διανοούμενος Ευρωπαίος, πως ο Iggy ήταν για κείνον το γινκ στο δικό του ευρωπαϊκό γιανγκ, το άλλο μισό μιας ακατέργαστης, γήινης, αμερικάνικης αντίδρασης, πως στο βάθος ήταν ένας εστέτ, ελαφρώς σνομπ, άγγελος-ίσως και να το είχαμε υποψιαστεί από το πάθος, όταν με μια ακουστική κιθάρα τραγούδησε τις «γέφυρες του Άμστερνταμ» του Ζακ Μπρελ.
Τα δικά του ‘80ς τα έζησε σαν absolute beginner, στην πιο γήινη φάση της ζωής του φίλησε την βαμπιρέλα Catherine Deneuve και τον Ryuichi Sakamoto στο στόμα. Οι στίχοι του, διφορούμενοι, με πολλές γωνίες, ασύνδετες εικόνες, ένα περιπετειώδες κρυφτό ανάμεσα σε λέξεις και νοήματα- σπάνια ταυτιστήκαμε μαζί τους ολοκληρωτικά. Κολυμπήσαμε όμως, ως το τελευταίο κύτταρο του εγκεφάλου και της καρδιάς μας, στην σαν λύκου ουρλιαχτό, υπεργήινη φωνή του, σε κάθε-καινούρια- νότα του.
Aπό κείνον θα μας μείνει πάντα μια μακρόσυρτη, τρομακτική, σαρωτική και ονειρική συνάμα ριπή ανέμου, στο Wild Is The Wind, τότε που σίγησαν όλα τα τραγούδια που ο κόσμος είχε γράψει ως τότε, σ’αυτή τη ριπή, που απογείωσε τον Ziggy πίσω στον αστεροειδή του, να κάνει αιώνια παρέα με τον Μικρό Πρίγκιπα του alter ego του.
