Να πω την αμαρτία μου: Κάθε φορά που παίζει η Εθνική έναν κρίσιμο αγώνα, παθαίνω ένα προκαταβολικό αλλεργικό σοκ, μόνο που σκέφτομαι τους πατριωτικούς τίτλους της επομένης σε περίπτωση νίκης. Δεν φταίω εγώ, φταίει που έζησα τα μαθητικά μου χρόνια τον καιρό της χούντας και πίσω από κάθε «θεό της Ελλάδας», κάθε «ελληνική ψυχή» και κάθε «ελληνικό μεγαλείο», βλέπω να ξεμυτίζει ο αντιπαθής φιλόλογος με την στενή γραβάτα, στον πανηγυρικό της ημέρας, ή ο Παττακός στην τηλεόραση.
Να εξομολογηθώ κι άλλη αμαρτία μου: Ήμουν άπιστος Θωμάς. Δεν της το είχα της Εθνικής. Δεν πίστευα ότι μπορούσε. Άρχισα να βλέπω το παιχνίδι με την Ακτή, ανόρεχτα. Κι έπειτα, άρχισα να συλλαμβάνω τον εαυτό μου να γίνεται από Θωμάς, Παύλος στον δρόμο για την Δαμασκό, πεσμένος από το άλογο, τυφλωμένος από το φως, να δαγκώνομαι από αγωνία σε κάθε δοκάρι και να πανηγυρίζω τρελά το πέναλτι του Σαμαρά.
Ομολογώ πως ξαφνιάστηκα: Αυτή η ομάδα, που δεν της το είχα, έπαιξε πολύ σοβαρά, ήταν καλύτερη, κράτησε ψυχραιμία και καθαρό μυαλό στις κακοτυχίες της πλοκής και στις αναποδιές της ισοφάρισης. Απόδειξη- μία ακόμη- πως είχε δίκιο ο μακαρίτης ο Φέρεντς Πούσκας όταν έλεγε πως το ποδόσφαιρο είναι 10% ταλέντο, 30% προπόνηση και 60% τι έχεις στο μυαλό σου όταν βγαίνεις στο γήπεδο να παίξεις.
Το καταχάρηκα. Κι έπειτα όλη τη νύχτα είχα το αυτί τεντωμένο μην ακούσω κανένα πουλάκι να τραγουδά το δημώδες «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Ιβοριανέ, Ιβοριανέ»…
Ο Παύλος Τσίμας αρθρογραφεί στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, σχολιάζει στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του MEGA, εκεί παρουσιάζει την εκπομπή «Έρευνα». Το τελευταίο του βιβλίο, «Ο Φερετζές και το Πηλήκιο», για την ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
