Μάνα είμαι καλά και δεν χρειάζεται να ανησυχείς που δεν σε παίρνω τηλέφωνο. Πρώτον, σπανίως το κάνω και δεύτερον τα τηλέφωνα εδώ στη Βραζιλία είναι για να τα δείχνεις κι όχι απαραίτητα για να λειτουργούν. Το ίδιο και το ηλεκτρικό ρεύμα: στο ξενοδοχείο στο Σαλβαδόρ υπάρχει, αλλά κυρίως για να κόβεται πέντε – έξι φορές τη μέρα, πράγμα που κάνει τη χρήση του ασανσέρ ένα πολύ ωραίο παιχνίδι. Όχι μάνα, στο δέκατο όροφο κοιμάμαι, δεν μπορώ ν ανεβοκατεβαίνω με τα πόδια.
Μάνα ξέρω ότι γιορτάσαμε τα δέκα χρόνια του Euro (του Euro της Πορτογαλίας που κατέκτησε η Εθνική βρε μάνα, όχι του ευρώ που μας κατέκτησε), αλλά στη δική μας εγωκεντρική οικογένεια θέλω να πιστεύω ότι είναι σημαντικότερη επέτειος ότι συμπλήρωσα ένα μήνα στη Βραζιλία. Ναι μάνα, σημαντικότερη από τους οκτώ μήνες στην Αθήνα που συμπλήρωσες τον περασμένο Απρίλιο εσύ. Σε αυτό το μήνα είδα πολλά. Είδα το Σάο Πάολο, μια Νέα Υόρκη των φτωχοδιαβόλων, μια πόλη χαοτική όπου ακόμα και οι ταξιτζήδες δεν ξέρουν τους δρόμους και που για να φτάσεις στο κέντρο της από το αεροδρόμιο πρέπει να προσευχηθείς. Κι εγώ επειδή πολύ θρήσκος δεν είμαι, χρειάστηκα την πρώτη μέρα τρεις ώρες.
Οι Βραζιλιάνοι, μάνα, μοιάζουν πολύ με μάς. Πίνουν πολύ, έχουν δεκάδες αργίες (ήταν αργία και του Αϊ Γιαννιού και του Αγίου Πέτρου), όταν παίζει η Εθνική τους δικαιούνται να μην πάνε ή να φύγουν από τη δουλειά πιο νωρίς, οι Νότιοι λένε ότι οι Βόρειοι είναι τεμπέληδες και ζουν μόνο από τα επιδόματα.
Είδα το γραφικό Αρακαζού, κέντρο της Εθνικής, (ναι μάνα, είδα και τον Καραγκούνη…), με τις παραλίες του που στο βάθος φαίνονταν οι πετρελαιοπηγές. Είδα το Μπελ Ορίζοντε, σκαρφαλωμένο στο βουνό, αρχοντικό και γεμάτο μπαλκόνια, αλλά δεν θέλω να το θυμάμαι γιατί εκεί η Κολομβία μας έριξε τρια γκολ κι όλοι λέγανε ότι αποκλείστηκε η Εθνική κι αυτό ήταν και θα γελάει ο Παναγούλιας από ψηλά. Είδα το Νατάλ και τη Φορταλέτσα, με γήπεδα υπερσύγχρονα μέσα σε φαβέλες που σε τρομάζουν με τη φτώχεια τους. Είδα τη Ρεσίφε και την Ολίντα, με μια θάλασσα πολύ ζεστή αλλά και γεμάτη καρχαρίες: έχει ειδοποιήσεις στις παραλίες, μάνα, να μην περνάμε το όριο που καθορίζουν οι ύφαλοι από κοράλλια που υπάρχουν κατά μήκος της. Εκεί στη Ρεσίφε αποκλείστηκε η εθνική, αλλά παραμένει ωραίο μέρος για να ζήσεις και μια ιστορία αγάπης κι ένα δράμα, συχνά αυτά τα δύο ταυτίζονται. Είδα το Σαλβαδόρ, με το αφρικανικό χρώμα, τις εκκλησίες, τα νησάκια του, ένα μέρος που ο μυστικισμός είναι στην κουλτούρα των κατοίκων κι όλοι μιλάνε για πνεύματα και παίζουν κρουστά – δεν ξέρω γιατί συνήθως αυτά τα δυο πάνε πακέτο. Ακουσα δεκάδες τυμπανιστές να συνοδεύουν τις επιθέσεις της εθνικής Βραζιλίας στο Πελουρίνιο και να σιωπούν όταν ο Νεϊμάρ βγήκε τραυματισμένος από το γήπεδο κάνοντας το βραζιλιάνικο έθνος να κρατήσει την αναπνοή του. Είδα τη Σελεσάο στο γήπεδο στην πρεμιέρα της με την Κροατία κι έπαθα πλάκαμε το πάρτι στις εξέδρες – γι’ αυτά τα χιλιάδες κορίτσια που αγαπάνε το ποδόσφαιρο, θα ήταν καλό η Σελεσάο να βγει πρωταθλήτρια, αλλά αν δεν βγει δεν πειράζει, κορίτσια είναι θα πάνε κομμωτήριο και η πίκρα θα τους περάσει.
Είδα πολλά μάνα και πολλά ακόμα δεν είδα, αφού δεν έχω πάει στο Ρίο που είναι ο τελικός μου προορισμός, καθώς σαν ιεραπόστολος περιηγητής έχω σκοπό να φτάσω στο τέλος – στο Μαρακανά, την δική μας Εδέμ, και το περιμένω με την αγωνία που είχες κι εσύ μάνα όταν πήγες στα Ιεροσόλυμα. Πιθανότατα θα απογοητευτώ, όπως ο πατέρας μου που βρήκε ότι ο Γολγοθάς δεν είχε τελικά και καμία τρομερή ανηφόρα, αλλά πρέπει να πάω: δεν είναι επίσκεψη, είναι προορισμός.
Τη γλώσσα τους δεν την αντέχω: μετά από σαράντα μέρες εδώ θα γυρίσω στην Ελλάδα θα αποκαλώ το Λεβαδειακό Σελεσάο Κομποτιάν, το Σαμαρά Σαμαράο και τον Πανούτσο Αντωνάο…
Οι Βραζιλιάνοι, μάνα, μοιάζουν πολύ με μάς Λένε ότι όλοι οι πολιτικοί είναι κλέφτες, ότι ο γιός του Λούλα είναι ο μεγαλύτερος επιχειρηματίας της γης με τις πλάτες του πατέρα του, ότι υπάρχουν μυστικά σχέδια των Αμερικάνων για να τους πάρουν τα πετρέλαια. Βλέπουν πολύ τηλεόραση και ειδικά σίριαλ. Μου λέγαν ότι το καλύτερο ματς της Κυριακής αρχίζει μόνο αν ολοκληρωθεί ένα σίριαλ που προηγείται κι έχει διπλάσια τηλεθέαση – παίζει και η γυναίκα του Νεϊμάρ! Πίνουν πολύ, έχουν δεκάδες αργίες (ήταν αργία και του Αϊ Γιαννιού και του Αγίου Πέτρου), όταν παίζει η Εθνική τους δικαιούνται να μην πάνε ή να φύγουν από τη δουλειά πιο νωρίς, οι Νότιοι λένε ότι οι Βόρειοι είναι τεμπέληδες και ζουν μόνο από τα επιδόματα. Εχουν πολλά νησάκια στα οποία μπορείς να χαρείς μια εντυπωσιακή παλίρροια -τρία που επισκέφτηκα μου θύμισαν το Κουφονήσι παλιά. Εχουν ακόμα και καλαμάκια – όχι γύρο με πίτα και τζατζίκι δεν έχουν. Ναι, μάνα υπάρχουν εδώ και πολλές γυναίκες – η επίσημη στατιστική λέει ότι είναι σε αριθμό διπλάσιες από τους άντρες! Ψάχνουν αμερικάνους κυρίως και μιλάνε πολύ και χορεύουν πολύ. Μπορεί να τις χαρείς για κανα μήνα – μετά είναι σίγουρο ότι θα σε τρελάνουν με τα μέεου μέεου. Τη γλώσσα τους δεν την αντέχω: μετά από σαράντα μέρες εδώ θα γυρίσω στην Ελλάδα θα αποκαλώ το Λεβαδειακό Σελεσάο Κομποτιάν, το Σαμαρά Σαμαράο και τον Πανούτσο Αντωνάο…
Εχουν και καλές αεροπορικές εταιρίες μάνα, υπέροχες. Σε τριάντα μέρες έκανα μέχρι στιγμής δέκα αεροπορικά ταξίδια με τα σχετικά πήγαινε έλα – όλα άψογα κι όλα στην ώρα τους. Για αυτό κι ευελπιστώ ότι θα γυρίσω μετά τον τελικό, όπως το χω σχεδιάσει. Πες στον πατέρα κατά τις 20 Ιουλίου θα’ μαι στο Πήλιο – να μου κρατήσουν μια θέση για τα μεσημεριανά τσίπουρα. Ωραία η καϊπιρίνια και η καϊπιρόσκα, αλλά αν δεν πιούμε κανα τσίπουρο πες του κυρ Μανώλη δεν υπάρχει καλοκαίρι…
Ο Αντώνης Καρπετόπουλος είναι αθλητικογράφος. Συνεργάζεται, μεταξύ άλλων, με το sport24, την Sport Day, τον Nova Σπορ FM 94.6 και τη NOVA, γράφοντας και παρουσιάζοντας εκπομπές.
