Κάποιοι άλλοι μπορεί να πιστεύουν στον Ολυμπιακό, εγώ πιστεύω στον Morrissey. Κι αν δεν θα πήγαινα τόσο μακριά στην εμμονή μου ώστε να φωνάζω γηπεδικά συνθήματα, η αφοσίωσή μου σ΄ αυτόν μπορεί κάλλιστα να παραβγεί αυτή οποιουδήποτε πειραιώτη για την ομάδα του λιμανιού, και δεν το αρνούμαι, παραμένει σχεδόν το ίδιο εφηβική όσο όταν ήμουν δεκατεσσάρων χρονών (ή κάτι τέτοιο) και ένοιωσα τον κόσμο μου ν’ αλλάζει όταν πρωτάκουσα το “This charming man”.
Η αλήθεια είναι πως η έννοια του fan προκαλεί συχνά και σε μένα μικρά κύματα τρόμου. Ο κόσμος είναι γεμάτος με θλιβερούς ανθρώπους που ορίζουν την ζωή τους με βάση τα είδωλά τους, ανθρώπους που χρειάζονται ΟΛΑ τα bootlegs του αγαπημένου τους group, που πρέπει να δουν ΟΛΕΣ τις συναυλίες του δικού τους καλλιτέχνη, που οφείλουν να ξέρουν την παραμικρή λεπτομέρεια για την ζωή και το έργο του, ώστε δεν νομίζω ότι χρειάζεται έναν ακόμη.
Μπορεί να μην έχω ζητήσει ποτέ αυτόγραφο από κανέναν απολύτως άνθρωπο που θαυμάζω, κι όμως δεν μπορώ να σας κρύψω ότι θα χάριζα όλη την περιουσία μου στον Morrissey αν αύριο έχανε τα δικαιώματα του back catalogue του και ζητούσε την βοήθεια μου.
Δεν ξέρω τι αισθήματα μπορεί να προκαλούν σήμερα σε έναν δεκαοχτάχρονο τα τραγούδια των Smiths ή οι καινούριοι δίσκοι του Morrissey, όμως για εκείνους που είδαν στο Μουσικόραμα την πρώτη εμφάνιση τους στο Top of the Pops και τραγούδησαν «to die by your side is such a heavenly way to die» ο Mozzer δεν θα είναι ποτέ απλά ένας τραγουδιστής.
Όταν οι Smiths διαλύθηκαν ένιωσα σαν να χώρισα από την πρώτη σοβαρή μου σχέση κι όταν κυκλοφόρησε το Viva Hate, ένοιωσα δικαιωμένος. Ο Morrissey βγήκε θριαμβευτής και τώρα κάθε μέρα θα μπορούσε να είναι σαν Κυριακή (δηλαδή σιωπηλή και γκρίζα).
Από τότε δεν υπάρχει κανένας δίσκος του που να μην έχω λιώσει στο repeat. Τα τραγούδια του μοιάζουν σαν παιδιά μου, όλα τα αγαπάω το ίδιο -αν και στην πραγματικότητα δεν πρέπει ποτέ να πιστεύετε του γονείς σας, πάντα έχουν κάποιο περισσότερο αγαπημένο. Διότι, όταν τραγουδώ τους στίχους του, για κάποιο παράξενο λόγο νιώθω ότι τραγουδώ την ζωή μου –και αφού τόσοι άλλοι το κάνουν γιατί να μην το κάνω κι εγώ- χωρίς καν να χρειαστεί να σκεφτώ μόνος μου λέξεις που να κάνουν ρίμα…
Δεν ξέρω τι αισθήματα μπορεί να προκαλούν σήμερα σε έναν δεκαοχτάχρονο τα τραγούδια των Smiths ή οι καινούριοι δίσκοι του Morrissey, όμως για εκείνους που είδαν στο Μουσικόραμα την πρώτη εμφάνιση τους στο Top of the Pops και τραγούδησαν «to die by your side is such a heavenly way to die» ο Mozzer δεν θα είναι ποτέ απλά ένας τραγουδιστής.
Βεβαίως, για όλη αυτή την εξομολόγηση των πιο ευγενών αισθημάτων μου για τον Morrissey θα μπορούσατε να σκεφθείτε κάτι που ίσως θα έλεγε και ο ίδιος: «ο κόσμος είναι γεμάτος τρομερά βαρετούς ανθρώπους» που δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν από το να θαυμάζουν έναν pop star, εν τούτοις εγώ γνωρίζω κάτι που εσείς αγνοείτε. Πίσω από τα theatrics της εμφάνισής του στη σκηνή, πίσω από τον κυνισμό που η ευφυία του, του επιτρέπει να μεταμορφώνει σε γοητεία, πίσω από το απόμακρο προσωπείο, ο Moz, αντίθετα με την γενικότερη άποψη, ΞΕΡΩ ότι είναι κατά βάθος ένας θαυμάσιος άνθρωπος.
Την δεύτερη μέρα των συναυλιών του στην Αθήνα, στις 9 Νοεμβρίου του 2002, αισθανόμουν πραγματικά ευτυχισμένος. Η συναυλία έμοιαζε με το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαν να μου κάνουν (έστω κι αν είχα πληρώσει για δεύτερη μέρα το εισιτήριο) κι ένιωθα ότι έπρεπε να ανταποδώσω.
Στα κλειδιά του σπιτιού είχα ως πορτ κλε την μεταλλική ταυτότητα από το ναυτικό (είχα προσφάτως απολυθεί) κι ανάμεσα στο the “First of the Gang to Die” και το “Jack the Ripper” (νομίζω), φώναξα το όνομά του.
Γύρισε και του την πέταξα. Την έπιασε και την έβαλε στην τσέπη του λέγοντας με χαριτωμένα κυνικό τρόπο, «θα την φοράω όταν κάνω μπάνιο, μόνος στο μπάνιο». Η συναυλία τελείωσε, και την επόμενη μέρα σκεφτόμουν ότι ίσως θα έπρεπε να ζητήσω από τον Νίκο Τριανταφυλλίδη να κοιτάξει στο καλάθι των αχρήστων στο καμαρίνι του Gagarin για το ΤΑΠ μου, καθώς θα ήταν κρίμα να καταλήξει στην χωματερή….
Μερικούς μήνες αργότερα το περιοδικό Word, έχει στο εξώφυλλο του τον Morrissey. Ο δημοσιογράφος τον έχει επισκεφθεί στο σπίτι του στο Λος Άντζελες για την συνέντευξη και οι δυο τους πάνε βόλτα με την Jaguar XK8 του Moz. Το κείμενο γράφει: «The Jag noses its way towards West Hollywood, where Morrissey lives, and below the rear-view mirror a silver cross and a Greek army dog-tag – thrown onstage by a fan in Athens – jangle against one another»….
Για την ιστορία, ο αριθμός μητρώου μου στο ναυτικό ήταν 04258…
Ο Γιώργος Κρασσακόπουλος είναι σινεκριτικός και ένα από τα ιθύνοντα μυαλά του Flix.gr
