Μιχάλης Παλαιοδήμος, διευθυντής φωτογραφίας της ταινίας Stutterer
Το τηλέφωνο μου χτυπάει και στην άλλη άκρη της γραμμής βρίσκεται ο Μιχάλης Παλαιοδήμος, που βρίσκεται στο Λος Άντζελες μαζί με τους υπόλοιπους συντελεστές της ταινίας Stutterer που είναι υποψήφια για Όσκαρ στην κατηγορία μικρού μήκους-μυθοπλασία. Ο Μιχάλης είναι διευθυντής φωτογραφίας σε αυτή τη low budget ταινία που έφτασε πολύ πιο πέρα από τις προσδοκίες των ανθρώπων που την έφτιαξαν διεκδικώντας το χρυσό αγαλματίδιο. «Συγγνώμη για τα μέτρια ελληνικά μου, ξέρω ότι ακούγομαι σαν την Καλομοίρα. Μεγάλωσα στην Αθήνα αλλά η μόνη μου δικαιολογία είναι ότι είμαι μισός Αυστραλός και πήγαινα σε ξενόγλωσσο σχολείο». Τα ελληνικά του είναι μια χαρά, παρεμπιπτόντως.
Ίσως απλά να είναι αγχωμένος, να έχει επηρεαστεί από την τρέλα που αναβλύζει από το Λος Άντζελες τις παραμονές της πιο σημαντικής εκδήλωσης της παγκόσμιας κινηματογραφικής βιομηχανίας. «Το ξέρω ότι ακούγεται χαζό αλλά ακόμη δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Βρισκόμαστε εδώ με τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του χώρου και μας συμπεριφέρονται λες και είμαστε σαν κι αυτούς. Όλοι εδώ είναι πολύ φιλικοί και όλο αυτό είναι σουρεάλ. Από την άλλη προσπαθούμε να το εκμεταλλευτούμε όσο περισσότερο μπορούμε και να κάνουμε επαφές με ανθρώπους του χώρου. Περάσαμε έξω από το Dolby Theatre, το κοιτούσαμε και μας φαινόταν πολύ αστείο. Μόνο στην τηλεόραση το βλέπαμε». Αλλά ποια είναι η ιστορία του πριν φτάσει στο κόκκινο χαλί των Όσκαρ;
Αγαπούσα από μικρός τη φωτογραφία αλλά εκεί που πήρα πραγματικά εμπρός ήταν στο σχολείο χάρη σε έναν σύλλογο φωτογραφίας που είχε οργανώσει η δασκάλα μου της βιολογίας. Το καλό ήταν ότι όλοι οι φίλοι μου ασχολούνταν με τη φωτογραφία και ξέρεις, ήταν κάτι σαν το πιο cool πράγμα να κάνεις στο σχολείο. Πάντα το είχα ως χόμπι αλλά πέρασα και στο πανεπιστήμιο ακολουθώντας κι εγώ την φιλοσοφία που υπάρχει στην Ελλάδα, που λέει πως ό,τι έχει σχέση με τα καλλιτεχνικά δεν μπορεί να θεωρηθεί σοβαρό και ασφαλές επάγγελμα.
Έκανα το πτυχίο μου, το μεταπτυχιακό μου, μου άρεσε και ο χώρος της βιοχημείας, δούλεψα σε αυτόν τον χώρο στην Αγγλία αλλά επέστρεψα στην Ελλάδα για τον στρατό και μετά μου δόθηκε η ευκαιρία να τραβήξω κάποια πορτρέτα για το Esquire και για το Nitro. Ήταν πολύ ωραία αυτή η εμπειρία κι έχω πολύ καλούς φίλους από τότε, όπως τη Νίκη Χάγια που μου έδωσε την δυνατότητα να ασχοληθώ πιο σοβαρά με τη φωτογραφία. Σταδιακά λοιπόν βρέθηκα από τη βιοχημεία στη φωτογραφία, ούτε εγώ δεν κατάλαβα πότε ακριβώς έγινε η μεταβίβαση από τον ένα χώρο στον άλλο.
Μετέπειτα βρέθηκα και πάλι στην Αγγλία. Δεν έφυγα με πικρία από την Ελλάδα, καμία σχέση, πέρασα πολύ ωραία αυτά τα χρόνια απλώς η αγορά του εξωτερικού είναι μεγαλύτερη κι έτσι σου δίνει περισσότερες ευκαιρίες να εξελιχθείς. Στην Αγγλία ξεκίνησα πάλι από την αρχή, στο Λονδίνο ο ανταγωνισμός χτυπάει κόκκινο κι αποφάσισα να πάω σε μια εταιρία παραγωγής μουσικών βίντεο και να δουλέψω ως βοηθός παραγωγού. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι η κινούμενη εικόνα με ενδιαφέρει περισσότερο.
Πλέον έχω μια μικρή εταιρία παραγωγής που κάνουμε τις ταινίες μόδας για τα περιοδικά Vogue, Glamour, Cosmopolitan και κάποιες ποιο corporate για εταιρίες όπως η Shell, η Jaguar, η Samsung και άλλες. Όμως θα προτιμούσα ιδανικά να ασχολούμαι μόνο με τη διεύθυνση φωτογραφίας. Δεν είναι όμως πάντα εύκολο να αφοσιωθείς αποκλειστικά σε αυτό που αγαπάς.
Κάποια στιγμή νοίκιασα έναν χώρο σε studio όπου δουλεύουν καλλιτέχνες, είμαστε περίπου 15 άτομα. Εκεί γνώρισα τον σκηνοθέτη της ταινίας, τον Benjamin Cleary, ούτως ή άλλως μιλούσαμε και τσακωνόμασταν για ταινίες και ήταν αναπόφευκτο να δουλέψουμε μαζί. Μέχρι τότε ήταν σεναριογράφος και έψαχνε να κάνει την πρώτη του ταινία. Το σενάριο του Stutterer ήταν το πιο κατάλληλο για να ξεκινήσουμε. Η ιδέα γεννήθηκε από έναν παιδικό του φίλο που είχε το πρόβλημα του τραυλίσματος.
Θεωρώ ότι το πιο σημαντικό ατού της ταινίας είναι ότι είναι μια ιστορία ανθρωπίνων σχέσεων σε ένα δύσκολο αστικό περιβάλλον όπως είναι το Λονδίνο. Επίσης είναι σύγχρονη ιστορία καθώς όλο και περισσότερος κόσμος γνωρίζεται μέσω web και το όμορφο είναι όλοι οι νέοι ταυτίζονται με τον ήρωα. Δεν έχει αυτό να κάνει με το τραύλισμά του αλλά με τα στάδια μιας on line σχέσης, δηλαδή την επικοινωνία μέσω του ίντερνετ, πότε θα φτάσει η στιγμή να γνωρίσεις τον άλλον από κοντά, πώς θα νιώσεις όταν θα γίνει αυτό κι αν θα είναι όπως το περίμενες, όπως το είχες φανταστεί.
Η ταινία δεν έγινε με τα χρήματα κάποιου οργανισμού ή σχολής συνεπώς δεν είχαμε κανενός είδους περιορισμό. Κάναμε μια ιστορία που θέλαμε πολύ να πούμε και με τον τρόπο που θέλαμε. Δεν περιμέναμε καν να μπει σε φεστιβάλ, όχι να βραβευθεί και τώρα να είναι υποψήφια για Όσκαρ. Ήμασταν απλά πέντε φίλοι που μαζευτήκαμε και τη φτιάξαμε, indie film making στα καλύτερα του. Κάναμε τα περισσότερα πράγματα μόνοι μας κι αυτό ήταν το πιο δύσκολο γιατί παράλληλα κάναμε δουλειές που πλήρωναν για να βγάλουμε το ψωμί μας. Από την άλλη μάθαμε πάρα πολλά πράγματα κι αυτό θα είναι χρήσιμο για το μέλλον.