Μάλλον δεν θα γραφτούν και πολλά για την ιταλική κολεκτίβα των Kinkaleri – και είναι αληθινά κρίμα. Ο πληθωρισμός των παραστάσεων του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών, αλλά και γενικότερα των καλλιτεχνικών γεγονότων που λαμβάνουν χώρα στην καλοκαιρινή Αθήνα, έχει ως αναπόφευκτα (;) θύματα τα λιγότερο γνωστά ή διαφημισμένα σχήματα, καθώς και όσα το πολιτιστικό ρεπορτάζ αποτυγχάνει να διευκολύνει – ως όφειλε – την πρόσληψή τους από το εγχώριο κοινό, ασχέτως της αξίας τους: τέτοιο ακριβώς παράδειγμα είναι οι Kinkaleri.
Όμως η παράστασή τους Real Good Time κατορθώνει κάτι που δεν είναι διόλου εύκολο: χρησιμοποιώντας απλούστατα μέσα, φτάνει σε ένα αποτέλεσμα που είναι ταυτόχρονα πρωτότυπο, βαθύ, εμπνευσμένο, αλλά και ιδιαίτερα διασκεδαστικό. Επί σκηνής, δύο χορευτές κι ένας dj επιδίδονται σε ένα παιχνίδι χωρίς όρια με τους ήχους, τους φθόγγους, τα μουσικά θέματα από τον Lou Reed μέχρι τη Raffaella Carra (!), σε ένα θέαμα που ουδόλως εκπλήσσομαι όταν διαβάζω πως έλκει την πηγή έμπνευσής του από τον Μπάροουζ. Είναι γεγονός: όταν αφετηρία σου είναι ο μέγιστος Αμερικανός ανατροπέας, δεν μπορεί παρά το αποτέλεσμά σου να είναι κι αυτό ανατρεπτικό.
Πέρα από το μπαράζ ρυθμών και ήχων και την εξωπραγματική τους σκηνική επικοινωνία, οι δύο χορευτές του Real Good Time εντυπωσιάζουν τόσο με την αντοχή τους, όσο και με το διαρκή τους αυτοσαρκασμό: είναι σπάνια αρετή να υπηρετεί κανείς το θέμα και την ιδέα του με τόση ακρίβεια και αφοσίωση, χωρίς ούτε στιγμή να παίρνει τον εαυτό του υπερβολικά στα σοβαρά.
Την εποχή που πλείστοι όσοι τσαλαβουτούν στα θολά νερά του conceptual dance, παρόμοιες δουλειές δίνουν μια αίσθηση βαθιάς ανάσας. Η γλώσσα, η μουσική μνήμη κι οι μηχανισμοί τους είναι επαρκής πρώτη ύλη για την ιταλική κολεκτίβα – και το αποτέλεσμα τούς δικαιώνει απολύτως. Όμως τίποτε δεν θα λειτουργούσε με τον ίδιο τρόπο χωρίς τη σοφή οικονομία του ανθρώπου που χειριζόταν επί σκηνής τους ήχους: ουδέποτε αφέθηκε να ακολουθήσει την εύκολη λύση των υπαινισσόμενων μελωδιών, ουδέποτε παρασύρθηκε σε μια ηχητική φλυαρία που να ξεφεύγει από το ελάχιστο και να υπερκαλύπτει την ουσία. Η δική του ακρίβεια αποτέλεσε τη ραχοκοκκαλιά μιας παράστασης που παρασύρει και ψυχαγωγεί.
Όσοι κι αν είναι οι πειρασμοί για απόψε, σκεφτείτε το ενδεχόμενο να περάσετε μια βόλτα από το bios. Είναι η τελευταία ευκαιρία να δείτε τους Kinkaleri – μην τη χάσετε!