Προ ημερών γύρισα την πλάτη σ’ ένα παιχνίδι του Μουντιάλ, χάριν παιδικού φίλου που βρέθηκε για λίγες μέρες στην Ελλάδα. Πίναμε λοιπόν τσίπουρα στον «Αχιλλέα», στα Εξάρχεια, χωρίς καν να έχουμε αντιληφθεί ότι ένα μουντιαλικό παιχνίδι βρισκόταν σε εξέλιξη. Ξαφνικά, ακούγεται από τα πέριξ μυριόστομη ιαχή! Απόρησα. Η εθνική Ελλάδος είχε ήδη αποκλειστεί. Πώς να εξηγηθεί ο πάνδημος ενθουσιασμός; Ήταν απλό. Προφανώς είχε βάλει γκολ ο αντίπαλος της Γερμανίας – όποιος κι αν ήταν αυτός. Εν προκειμένω ήταν η εξαιρετική Αλγερία, ασχέτως αν το συγκεκριμένο γκολ ακυρώθηκε.
Οπότε, μη ρωτάς με ποιον ήμουν εχθές. Με τη Γαλλία ήμουν.
Ο σκόρερ Χούμελς βρυχάται
Ωστόσο, δεν μου άρεσε καμία από τις δύο ομάδες. Παρότι η Γαλλία έχασε μερικές καλές ευκαιρίες, πιστεύω ότι το παιχνίδι κρίθηκε από το γεγονός ότι η Γερμανοί έλεγξαν το ρυθμό. Επιπλέον, σύμφωνα με την προσφιλή τακτική τους, στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα διατηρούσαν την κατοχή (της μπάλας, εννοείται, μην πάει αλλού το μυαλό σου).
Στο ημίχρονο πίστευα ακόμα ότι το ματς θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ρεβάνς του περίφημου ημιτελικού του ’82, στην Ισπανία, του μεγαλύτερου ίσως αγώνα παγκοσμίου κυπέλλου που έχει παρακολουθήσει η γενιά μου, και συνάμα του μεγαλύτερου αίσχους, λόγω της δολοφονικής ενέργειας του Γερμανού τερματοφύλακα Σουμάχερ εις βάρος του γάλλου Μπατιστόν, που πέρασε ατιμώρητη. Η Γαλλία τελικά προηγήθηκε στην παράταση με 3-1, αλλά το παιχνίδι έληξε με 3-3 και η Γερμανία νίκησε τελικά στα πέναλτι.
Ψάχνοντάς το λίγο παραπάνω, ξαναθυμήθηκα όχι μόνο το μεγάλο σκάνδαλο της Χιχόν, όπου Γερμανία και Αυστρία έστησαν το μεταξύ τους παιχνίδι ώστε να τελειώσει με 1-0, μοναδικό σκορ με το οποίο προκρίνονταν και οι δύο σε βάρος της Αλγερίας, αλλά και το γεγονός ότι η Γερμανία είχε παίξει και τότε με την Αλγερία (και μάλιστα είχε ηττηθεί).
Μετά τον αγώνα έφυγα από το σπίτι αρκετά θυμωμένος. Παρά τον πληθωρισμό των γκολ, το φετινό Μουντιάλ δικαιώνει την αρχική δυσφορία.
Επέλεξα να πάω στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ στην Πανεπιστημιούπολη στα Ιλίσσια, είδος μουντιάλ κι αυτό, πολύχρωμο και παγκόσμιο, αν και καθόλου ανταγωνιστικό. Συνεχίζεται σήμερα και αύριο – να πάτε.
Χάμες Ροντρίγκεζ – ο ηττημένος που λάμπει, Νεϊμάρ – ο μεγάλος άτυχος, Νταβίντ Λουίζ – ο πραγματικός ηγέτης αυτής της Βραζιλίας
Μπήκα στον πειρασμό να μη φύγω νωρίς από το φεστιβάλ, να μη θυσιάσω το γλέντι για τον αγώνα Βραζιλία-Κολομβία. Τελικά μοίρασα τη διαφορά και επέστρεψα για το δεύτερο ημίχρονο. Για να παρακολουθήσω ένα ματς με πολλά σκληρά φάουλ και δυσανάλογα λίγες κάρτες. Έναν αγώνα που επιβεβαιώνει ότι το φετινό είναι το Μουντιάλ των τεράστιων ανισοτήτων και σκοπιμοτήτων, της διαμαρτυρίας αλλά και της κατάπνιξής της. (Ειδικά για την Ελλάδα, είναι επίσης το Μουντιάλ της [ξε]ΝΕΡΙΤ…)
Αλλά όσοι επιμένουν στην ιδέα ότι το ποδόσφαιρο είναι το όπιο των λαών, λησμονούν μάλλον τις ευφορικές ιδιότητες του οπίου. Οπότε, το Μουντιάλ αυτό θα μείνει επίσης ως το Μουντιάλ του Χάμες Ροντρίγκες, ενός ηττημένου που λάμπει.
Και η ελπίδα θα μείνει ζωντανή. Υπάρχει ακόμα όρθια η ομάδα – ορχήστρα του Βελγίου. Κι ακόμα, η αδικημένη από την Ιστορία, Ολλανδία. Οπότε, υπάρχει πάντα ανοιχτή η προοπτική να δοθεί η ρεβάνς εκείνου του τελικού που μας στοιχειώνει από το 1978.
Ο Χριστόφορος Κάσδαγλης είναι συγγραφέας και δημοσιογράφος. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο «Το ημερολόγιο ενός ανέργου – 155+1 αληθινές ιστορίες», συλλογικό έργο με επιμέλεια και σχόλια δικά του.
