Δύο ημέρες μετά τα 69α γενέθλιά του και την κυκλοφορία του τελευταίου του άλμπουμ Blackstar, ο David Bowie, «ο άνθρωπος που έπεσε στη γη», ολοκλήρωσε την επίσκεψή του με μια θεαματική καλλιτεχνική έξοδο ύστερα από μια 18μηνη μάχη με τον καρκίνο. Με μια σύντομη ανακοίνωση στον επίσημο λογαριασμό του θρύλου της μουσικής, ενημερώθηκαν οι χιλιάδες φίλοι του ανά τον κόσμο ότι πέθανε στα 69 του ο David Bowie. Δεκαεφτά άνθρωποι της μουσικής στην Ελλάδα αποχαιρετούν τον Thin White Duke και μοιράζονται μαζί μας το αγαπημένο τους κομμάτι.
Κατερίνα Καφετζή aka Κafka (διευθύντρια προγράμματος En Lefko 87,7)
«Δεν ήξερα πως ήταν άρρωστος, άλλα εδώ και ένα χρόνο, λέω κάθε εβδομάδα στον Κωνσταντίνο (Τζούμα) πως ο Bowie θα φύγει. Σήμερα είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που σκέφτηκα πως έχω μεγαλώσει. Αγαπημένο μου κομμάτι το “Suffragette City”».
Ο Κωνσταντίνος Τζούμας δε θέλησε να μας πει, απλώς μας έστειλε ένα ένα κομμάτι που συχνά – πυκνά ζητά από την Kafka να παίξει στην εκπομπή τους Cafe Society, το “Never get old”.
Θανάσης Μήνας (ραδιοφωνικός παραγωγός Στο Κόκκινο 105,5 / εκδόσεις Κέδρος )
«Ιδιοφυής και ρηξικέλευθος, στην ίδια γραμμή με τον Lou Reed και τον Iggy Pop, ο David Bowie άλλαξε το πρόσωπο της ποπ με τις διαδοχικές μεταμορφώσεις του στη δεκαετία του ‘70. Το corpus του σ’ αυτή την περίοδο, απ’ το Space Oddity ως το Scary Monsters, είναι ένα από πλέον συμπαγή που παρουσίασε ποτέ καλλιτέχνης. Αγαπώ κι εγώ το “Suffragette City”».
Silly Boy (μουσικός)
«Είναι μεγάλη μου επιρροή. Δε θέλω να πω κάτι άλλο. Αγαπημένο μου κομμάτι, προφανώς το “Silly Boy Blue”».
Κωνσταντίνος Βήτα (μουσικός)
«Ήταν ένας πολύ μεγάλος καλλιτέχνης, με έχει επηρεάσει σε πολλά επίπεδα. Το έργο του, αυτό που άφησε πίσω του, είναι τόσο πολυεπίπεδο, όσο και ο ίδιος. Είναι ολόκληρη κουλτούρα. Το δε εκτόπισμα που είχε στους ανθρώπους τεράστιο. Προσπαθώ από (σ.σ. χθες) το πρωί να καταλάβω, πόσο έχει προσφέρει στη pop μουσική. Και είναι απίστευτο, ότι το έκανε όχι μόνο με τη μουσική του, αλλά και με τα ρούχα του, τα χρώματά του, τoν τρόπο που παρουσίαζε κάθε κομμάτι… Είναι μεγάλο κεφάλαιο και αντίστοιχα μεγάλη αναφορά για εμένα. Εύχομαι να λάμπει για πάντα, όπως φαντάζομαι θα ήθελε, και στις επόμενες γενιές. Γιατί αυτό ήταν ο Bowie, ένας αστεράνθρωπος. Αγαπημένο κομμάτι είναι δύσκολο να ξεχωρίσω, θα έλεγα ότι όλη η τριλογία του Βερολίνου μου αρέσει, εκεί που φαίνεται ότι ωρίμασε τόσο ως άνθρωπος όσο και ως καλλιτέχνης. Θα ξεχώριζα ίσως το “Starman” και το “Always Crashing In The Same Car”».
Ηλίας Ασλάνογλου (Rockarolla Records)
«Είναι η κύρια επιρροή μου. Δεν υπήρξε μεγαλύτερος ήρωας στη ζωή μου. Σοκαρίστηκα όταν το είδα στο facebook το πρωί που έγινε γνωστό κι ακόμα δε θέλω να το πιστέψω. Δεν ήξερα ότι ήταν άρρωστος, παρά μόνο ότι είχε πρόβλημα με την καρδιά του. Μας το είπε, μέσα από τους στίχους του νέου άλμπουμ, αλλά δεν το προσέξαμε. Μέχρι και η έξοδός του ήταν μεγαλειώδης. Αγαπημένa κομμάτιa το “Moonage Daydream” και το “The Prettiest Star”».
Γιάννης Πετρίδης (ραδιοφωνικός παραγωγός στο ΒΗΜΑ FM 99,5)
«Παρόλο που γνωρίζαμε ότι κάτι τρέχει, ήταν αναπάντεχο. Είμαι σοκαρισμένος. Από το “Space Oddity” κατάλαβα ότι κάτι καινούριο γίνονταν στη μουσική. Καθόρισε τον ήχο των 70s και μιας ολόκληρης γενιάς. Αγαπημένο μου κομμάτι είναι εκείνο που άκουσα πρώτο και έπαιξε μεγάλο ρόλο στη ζωή μου, το “Space Oddity” που ανέφερα και πριν».
Νίκος Ξυδάκης (αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών)
«Ο Bowie είναι από τους πρώτους καλλιτέχνες που άκουσα τη δεκαετία του ’70 και είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την μύηση μου στη ροκ μουσική, τότε που έπαιζα τους δίσκους του – δανεικούς πολλές φορές – σε ένα πορτοκαλί ηλεκτρόφωνο Philips. Ακούγαμε τη μουσική του στα πάρτι. Το ’73 – ’74, η ροκ μουσική ήταν συνυφασμένη και με τη διασκέδαση, αλλά και το στοχασμό, τον κατατάσσω δίπλα σε άλλους αγαπημένους μου καλλιτέχνες όπως ο Frank Zappa και ο Jimi Hendrix. Όμως ο Bowie είχε αυτό το μοναδικό χαρακτηριστικό να οικειοποιείται ένα σωρό πράγματα από την pop art, τη mainstream κουλτούρα, από την υψηλή τέχνη ακόμα και να τους βάζει τη δική του προσωπική σφραγίδα. Ένας Visconti της ποπ, ένας αναγεννησιακός καλλιτέχνης που δεν δίστασε να αλλάξει και να δοκιμάσει τα πάντα, όλες τις μορφές τέχνης, ακόμα και τη ζωγραφική (κι ας τον κορόιδευε ο Brian Eno). Ήταν ένας φοβερός κατασκευαστής κόσμων. Ο πρώτος δίσκος που άκουσα ήταν το Aladdin Sane. Έπειτα ήρθαν τα The Man Who Sold The World”, Ziggy Stardust και Honky Dory. Τον έχασα όταν με κέρδισε το punk και το new wave και τον ξαναβρήκα στην περίφημη τριλογία του Βερολίνουμε τον Eno. Αγαπημένα μου κομμάτια το “Lady Grinning Soul” και το “Wild Is The Wind”, αλλά και το “The Man Who Sold The World“».
Θάλεια Καραμολέγκου (ραδιοφωνική παραγωγός στο Στο Κόκκινο 105,5)
«Από το πρωί που το μάθαμε προσπαθώ να το βρω κάπου να διαψεύδεται. Είμαι σε άρνηση. Έψαξα μήπως ήταν hoax, αλλά τελικά είναι αλήθεια. Αυτός ο θάνατος μας ξεπερνάει όλους. Ειδικά δύο μέρες μετά τα γενέθλια του και την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ. Αγαπημένο κομμάτι δεν μπορώ να διαλέξω, θα πω όλο το άλμπουμ του Ziggy Stardust».
Αλέξης Καλοφωλιάς (μουσικός, The Last Drive – The Holy Strangers)
O Alex K. (Thee Holy Strangers)
«Μοναδικός! Όπως όλος ο πλανήτης που τον αγάπησε, κι εγώ συγκλονίστηκα. Πώς να μιλήσεις για αυτόν τον άνθρωπο; Συνδύαζε με μοναδικό τρόπο την αναζήτηση με την απόλαυση. Ό,τι έκανε, το έκανε με ψυχή και καρδιά. Δε μπορώ να ξεχωρίσω κομμάτι, αγαπημένος μου δίσκος είναι το The Man Who Sold The World».
Θωμάς Μαχαίρας (Fuzz Live Productions)
«Έκανε θεαματική έξοδο. Αν παρατηρούσαμε λίγο παραπάνω τους στίχους του νέου άλμπουμ, θα το καταλαβαίναμε. Έχω σοκαριστεί. Αυτό που είναι απίστευτο, είναι πόσο καθημερινή είναι η παρουσία του στη ζωή μας. Κάθε μέρα κάπως θα αναφέρεις ένα κομμάτι του που σου αρέσει ή που το άκουσες, θα συζητήσεις με κάποιον για μια μπάντα που τον έχει ως επιρροή. Αγαπημένα μου κομμάτι το “Heroes” και το “Moonage Daydream”».
Μάκης Μηλάτος (Athens Voice / ραδιοφωνικός παραγωγός – σύμβουλος προγράμματος Στο Κόκκινο 105,5)
«Ακόμα και ο θάνατός του ήταν ιδιαίτερος, γιόρτασε τα γενέθλιά του, έβγαλε έναν δίσκο για τον οποίο μιλάει όλος ο πλανήτης κι έφυγε. Είναι η επιτομή της pop κουλτούρας. Ένας δούκας σε μια πραγματικότητα άξεστων, ένας ερμαφρόδιτος σε μια πραγματικότητα straight, ένας πολύχρωμος ποιητής σε μια πραγματικότητα γκρίζα. Είχα την ευκαιρία να τον δω από κοντά και να του κάνω συνέντευξη και παρόλο που έτρεμαν τα χέρια και τα πόδια μου, με έκανε να νιώσω πολύ άνετα. Προσέδωσε στην τέχνη έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα. Θα πω το “Blackstar” για αγαπημένο κομμάτι, είναι ένα αριστούργημα και ο δίσκος πάρα πολύ καλός».
Μαρία Μαρκουλή (δημοσιογράφος / συγγραφέας)
«Έχω πάθει σοκ. Νιώθω σαν να έχασα δικό μου άνθρωπο. Οικογένεια. Δάκρυσα, πως να το πω; Είναι κομμάτι της ζωής μας, μαζί του μεγαλώσαμε, με τα κομμάτια του. Μας έδωσε απίστευτα πράγματα μέχρι το τέλος. Επειδή χθες το βράδυ άκουγα με ιδιαίτερη προσοχή το Blackstar, επηρεασμένη από αυτό θα σου ‘λέγα ίσως το ομότιτλο κομμάτι, αλλά και το “Κooks”».
Μάρκος Φράγκος (μουσικογράφος, Jumping Fish)
«Ήταν όλη μου η πολιτιστική ταυτότητα, ό,τι με διαμόρφωσε από την εφηβεία μου και μετά. Ο θάνατός του είναι το τέλος μιας εποχής. Ποτέ η popular μουσική δεν θα έχει ξανά το ίδιο πρόσωπο. Το “Heroes” είναι πέρα και πάνω από οτιδήποτε έχει κάνει».
Γιώργος Πολυχρονίου (rαδιοφωνικός παραγωγός / παρουσιαστής/ συλλέκτης)
«Είναι μια από τις μεγαλύτερες καλλιτεχνικές προσωπικότητες που είδαμε από τα 60s και έπειτα. Αναμείχθηκε με όλα τα είδη μουσικής. Pop, rock, punk, new wave, disco – θυμίζω τις συνεργασίες του με μεγάλους disco παραγωγούς, όπως ο Nile Rodgers και ο Bernard Edwards, στο “Let’s Dance“. Για 4,5 δεκαετίες υπήρξε πρότυπο σε όλο τον πλανήτη, όχι μόνο στη μουσική, αλλά και στη μόδα, στο ντύσιμο, στο performance του… Μεγαλώσαμε μαζί του, είναι κλασικός και διαχρονικός. Ιστορικό πρόσωπο πλέον, που θα μείνει ανεξίτηλο στις ζωές μας. Μια prestigious φυσιογνωμία. Fashionable σε όλες τις δεκαετίες, ειδικά του ’70 και του ’80, πιο υποχωρητικός το ’90, αλλά πάντα ικανός να δίνει ενδιαφέρον υλικό κι εξαιρετικά live. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να ακούει ροκ μουσική και να μην τον βάζει στο top 10 του με τους αγαπημένους του καλλιτέχνες. Ήταν πρωτοπόρος. Αγαπημένο κομμάτι για μένα που έχει και μια ρομαντική διάσταση, καθώς το άκουγα από τον σταθμό της αμερικανικής βάσης στη Γλυφάδα, τότε που δεν υπήρχε ίντερνετ και τα αμερικάνικα περιοδικά ήταν πανάκριβα να τα αγοράσεις, το “Space Oddity”. Ma φυσικά και το “Heroes”είναι αξεπέραστο».
Γιώργος Φακίνος (DJ, Second Skin Club)
«Μου ήρθε πολύ ξαφνικό φυσικά. Αλλά νομίζω ότι όλο αυτό τον καιρό, παρόλο που δεν ξέραμε τι συνέβαινε, εκείνος ή προσπαθούσε να ξορκίσει το θάνατο, ή ετοίμαζε την παρακαταθήκη του. Μάλλον το δεύτερο. Εκείνο που θαυμάζω στον Bowie, είναι το ότι ποτέ δεν ήταν κομπλεξικός. Οι μουσικοί καμιά φορά όταν μεγαλώνουν δεν υποστηρίζουν τους νέους καλλιτέχνες. Ο Bowie δεν έδειξε ποτέ κάποια τέτοια μικροπρέπεια. Δεν έμεινε ποτέ π.χ. στα 70s υποστηρίζοντας ότι μόνο τότε έκαναν καλή μουσική και όχι τώρα. Στήριξε τους Placebo, τους Suede. Αγαπημένο μου κομμάτι το “I’m Deranged”».
Χρήστος Καρυώτης (Feelgood Records)
«Από τα πιο αναπάντεχα νέα που έχω ακούσει ποτέ, ήταν ο θάνατος του Bowie. Το timing ήταν πολύ περίεργο. Δύο μέρες πριν, με τα γενέθλια και την κυκλοφορία του νέου δίσκου, ήμαστε όλοι προετοιμασμένοι για μια γιορτή, για χαρά. Είδαμε και τα πρώτα clips από το νέο δίσκο στα οποία φαίνονταν σε τρομερή φόρμα, τίποτα δε μας προετοίμαζε για κάτι τέτοιο. Με ενημέρωσαν τηλεφωνικά για την είδηση και δεν ήθελα να το πιστέψω, θεώρησα πως είναι τρολιά, ή ένα από τα κόλπα του, από αυτά που συνήθιζε να κάνει με τα media, στο πλαίσιο της προώθησης του νέου δίσκου. Όταν μετέπειτα το διάβασα στο BBC και στην επίσημη σελίδα του στο facebook, φυσικά πάγωσα. Αν το καλοσκεφτείς είναι σαν να σκηνοθέτησε την έξοδο του από τη ζωή, αν δει κανείς το video clip του “Lazarus” και προσέξει τους στίχους ειδικά. Αν δεν είναι τυχαίος ο συγχρονισμός και το είχε πράγματι σκηνοθετήσει, δε θα μου έκανε εντύπωση. Αγαπημένο μου κομμάτι αν και δεν είναι δικό του, είναι το “Wild Is The Wind” γιατί εκεί εγκαταλείπει λίγο τη ροκ πλευρά του και το ερμηνεύει με μια τρομερή μελωδικότητα. Επίσης και το “Life On Mars?“.