Με το φίλο μου τον Γιώργο τον Καραμαλέγκο, το καλοκαίρι του 1996 είχαμε λιώσει το single του Hallo Spaceboy (αυτό με τη live εκτέλεση του Under Pressure για b-side) – πρέπει να είχε παίξει δεκάδες φορές στο repeat, είχε γεμίσει γρατσουνιές από τα βάλε -βγάλε και από το πέρα-δώθε από το discman στο cd player. Εισιτήριο για το διήμερο του Rockin’ Athens Festival στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας είχαμε πάρει από νωρίς – βασικά τον Bowie θέλαμε να δούμε και τους Cardigans την επόμενη ημέρα (τρέφαμε και οι δυο μια απέχθεια για τους Simply Red).
Από τη συναυλία δεν θυμάμαι και πάρα πολλά. Θυμάμαι ότι έκανε πολύ ζέστη (ήταν 1η Ιουλίου). Ότι είχαμε κάτσει στην αρένα μπροστά και αριστερά από τη σκηνή. Ότι δεν είχε πολύ κόσμο για αυτό το ονειρικό για πολλούς triple bill με David Bowie, Lou Reed και Elvis Costello (που ακόμα και τώρα μοιάζει αδιανόητο για το ελληνικό συναυλιακό τοπίο). Ότι είχαμε σκυλοβαρεθεί στον Elvis Costello (που τότε στα 19 μας δεν είχαμε ακούσει ούτε μισό του κομμάτι), ότι παρακολουθούσαμε αρχικά με δέος και ύστερα με πολύ ξενέρωμα τον Lou Reed σε μια ακραία διεκπεραιωτική εμφάνιση (πρέπει να είχε παίξει 30-40 λεπτά συμπεριλαμβάνοντας στο σετ το I’m waiting for the man και το Walk on the wild side για τα προσχήματα) και ότι το σετ του Bowie ξεκίνησε (σημειολογικά;) με το Look Back in Anger, κομμάτι από το Lodger, τον τελευταίο δίσκο της «βερολινέζικης τριλογίας».
Θυμάμαι ότι τα σκηνικά προσπαθούσαν να αναπαραστήσουν ένα δυστοπικό σύμπαν (σίγουρα κάπου στο μέλλον) και την αισθητική που είχε το τελευταίο του τότε (και πολύ μέτριο) άλμπουμ Outside. Όλα ήταν βουτηγμένα σε μια ηλεκτρική κυβερνονουάρ ατμόσφαιρα -μην ξεχνάμε ότι ήταν και η εποχή που πλησίαζε το («διαστημικό») έτος 2000 και όλοι νομίζαμε ότι θα τα φτιάχνουμε με cyborgs με το που αλλάξει η χιλιετία. Θυμάμαι ότι όταν έπαιξε το Hallo Spaceboy σκαρφάλωσε στον πίσω δεξιά πυλώνα της σκηνής και με το Alexander McQueen κοστούμι του (ειδικά σχεδιασμένο για την περιοδεία του Outiside) χαιρετούσε τον κόσμο στους στίχους Do you wanna be free? / Do you like girls or boys? / It’s confusing these days / But moondust will cover you / So bye bye love / So bye bye love. Και καπάκι το Under Pressure (όπως ακριβώς και στο single) που δημιούργησε ένα σχετικό αλαλαγμό στο πλήθος (ήταν και η περίοδος που το κομμάτι είχε επανέλθει στην επικαιρότητα λόγω του sample που είχε κλέψει/χρησιμοποιήσει ο Vanilla Ice στο Ice Ice Baby). Και μετά το Heroes κλείνοντας τα 15 μοναδικά απογειωτικά λεπτά μιας άνευρης συναυλίας που σε άλλη περίπτωση θα είχε σβηστεί από τη μνήμη όσων την παρακολούθησαν, αλλά τελικά έμεινε ως ένα ροκ’ν΄ρολ παράσημο για όλους όσους ήμασταν εκεί και μπορούμε σήμερα να λέμε: «Τον έχω δει live».