Είχα γράψει ένα κείμενο για το αφιέρωμα του popaganda.gr στους Drive. Είχα πει στο Θεοδόση ότι θα το είχε Τετάρτη βράδυ. Από ένα καπρίτσιο της τύχης κατέληξα να γράφω ένα τελείως διαφορετικό κείμενο: Μόλις επέστρεψα από την πρόβα τζενεράλε των Drive για τη μεγάλη γιορτή που θα κάνουν 20, 21 και 23 Δεκεμβρίου. Μια γιορτή που, όπως έλεγα και στους ίδιους καθώς έβλεπα το project να σχηματίζεται, οφείλει να καταγραφεί άψογα γιατί θα αποτελέσει το «Ζωντανοί στο Κύτταρο» της γενιάς μας.
Αυτό που έχουν ετοιμάσει δεν είναι το αναμενόμενο rock’n’roll πανηγύρι, αλλά η απόλυτη γιορτή του ελληνικού underground μουσικού κυκλώματος. Και όταν λέμε underground εννοούμε την κοινότητα που δρα και αντιστέκεται υπογείως επί δεκαετίες. Το τσούρμο των αμετανόητων ονειροπόλων που κάνουν αυτό που τόσο εύγλωττα περιγράφουν οι αμερικάνοι με τη φράση “they put their money where their mouth is”. Κοινώς, όλοι εκείνοι που ρισκάρουν, εκτίθενται, παλεύουν, εκφράζονται και –κυρίως!- συμπορεύονται, χαρτογραφώντας μια απίθανη διαδρομή από τα χαλάσματα του πρώιμου αναρχο-πανκ των Εξαρχείων του 80, μέχρι τις σημερινές φωλιές αντίστασης στο μεταμοντέρνο πουθενά της μεγαλούπολης. Ένας από τους ελάχιστους ενεργούς κρίκους που συνδέουν όλη την αλληλουχία δράσεων, γεγονότων, προσώπων και καταστάσεων είναι αυτή η γαμημένη μπάντα: Οι Last Drive.
Είναι ασύλληπτο αυτό που κάιει μέσα μου κάθε φορά που ακούω ή βλέπω αυτή τη μπάντα. Ασυνάρτητα θράυσματα μνήμης γδέρνουν τους νευρώνες μου. Η μπάντα να τα σπάει σε μια κατάληψη στην Κυψέλη. Η απίστευτη συνέντευξη στη “Βρωμιά”. Κάτι τρελά κλωτσομπουνίδια στο Maze. Ο Καρανικόλας να πρωτοπαίζει το ριφάκι του “Have Mercy” και να στέλνει στο ψυχιατρείο μερικές εκατοντάδες κόσμου. Ο Φιφίκος, ο Νάσος κι ο Αιμίλιος να δουλεύουν γύρω από την μπάντα με εκείνη την (καθόλου ελληνική!) πεποίθηση ότι «εδώ έχουμε κάτι σπουδαίο». Το “Time” δεν ήταν διασκευή, αλλά statement: Αυτή η μπάντα ήταν πάντα μπροστά. Άλλαζε τους όρους του παιχνιδιού με τρόπο εκπληκτικό.
Το σημαντικότερο δεν είναι το πόσο έχουν δουλέψει όλοι οι συντελεστές αυτής της γιορτής, αλλά το πώς: Με πλήρες, αβίαστο, ολοφάνερο και αμοιβαίο respect.
Το καταπληκτικό εξώφυλλο του “Merlin’s Music Box”. Το πέσιμο. Πόσες μεθυσμένες νύχτες. Πού ήταν το unplugged; Στο Booze; Εξώφυλλο στο φανζίν “Velouria’s Home” (φωτοτυπία σε σωμόν χαρτί!), ο Alex K να σφίγγει τη γροθιά ουρλιάζοντας “Bite!”. H Χανελόρε να μου δίνει το λευκό 7ιντσο στο ισόγειο της Κοσμά Μπαλάνου. Η διασσκευή στους Suicide. Τo επιτραπέζιο παιχνίδι των Last Drive στο Fractal. Η εξέδρα στην παραλία της Μήλου. To “Riverside Song” των Earthbound και πιο πρόσφατα το “Devil’s Toy” των BLML. Ψίθυροι και χαβαλέδες για τους Villa και τους Drive στα θρανεία του Γ’ Γυμνασίου Ζωγράφου. Εγώ κι ο κολλητός μου, αταίριαστοι νεοσσοί σε μια κατάσταση που ανησυχείς και χαίρεσαι επειδή δεν ανήκεις πουθενά. Ένα διαλυμένο λάιβ των Λαστ Ντράιβ κάπου στην Αθήνα του 80 σήμανε την ένταξή μας σε ένα άλλο κόσμο. Σε ένα ΔΙΚΟ ΜΑΣ κόσμο…
Πέταξα το προηγούμενο κείμενό μου αμέσως μόλις επέστρεψα από το υπόγειο του Urban ή, για να ακριβολογώ, από ένα μέρος που νόμιζα πως ήταν το Urban, αλλά απόδείχτηκε μια χρονομηχανή! Εκεί μέσα στροβιλίστηκα για 3-4 ώρες σε μια δίνη αναμνήσεων μαζί με τους Drive, τους Stalker, τους Honeydive, τους Make Believe, τους 700 Machines, τον Πάνο, το Μπάμπη, τη Τζένη και τις… Τρύπες! Δεν έχει νόημα να σας χαλάσω με περιγραφές τις σπουδαίες εκπλήξεις που σας περιμένουν τις επόμενες νύχτες στο Gagarin και στο Fix. Αρκεί μόνο να πω ότι κάθε καλεσμένος έχει παίξει το δικό του ιδιαίτερο ρόλο σε κάτι που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη όλων μας.
Το σημαντικότερο δεν είναι το πόσο έχουν δουλέψει όλοι οι συντελεστές αυτής της γιορτής, αλλά το πώς: Με πλήρες, αβίαστο, ολοφάνερο και αμοιβαίο respect. Με μια διάθεση να γιορτάσουν κάτι που ξεπερνά τα όρια μιας μεγάλης μπάντας όπως οι Drive, ή μιας αειφόρας ροκ σκηνής όπως η ελληνική των 80s και των 90s. Οι Last Drive ξεκίνησαν αποτελώντας κρίκο μιας αλυσίδας μουσικών που έδρασαν στην αμήχανη και άχαρη εποχή μετά το γύψο της χούντας. Δεν είπαν ποτέ ότι είναι «πολιτική μπάντα», αλλά ζουν και δρουν έχοντας πλήρη συναίσθηση ότι η πολιτική είναι οι καθημερινές αποφάσεις και πράξεις μας.
Αυτό που έχουν ετοιμάσει δεν είναι το αναμενόμενο rock’n’roll πανηγύρι, αλλά η απόλυτη γιορτή του ελληνικού underground μουσικού κυκλώματος. Και όταν λέμε underground εννοούμε την κοινότητα που δρα και αντιστέκεται υπογείως επί δεκαετίες.
Η πορεία τους, η συνολική τους στάση εντός και εκτός καλλιτεχνικών ορίων, η επιμονή και η αντοχή τους τούς μετάλλαξε. Δεν είναι πλέον ένα κρίκος μιας αλυσίδας, αλλά η απόλυτη συγκολλητική ουσία μεταξύ γενεών και τάσεων: Όσοι αντιστάθηκαν στα πεσίματα του Αρκουδέα συναντούσαν τους κολλημένους γκαραζιέρηδες. Όσοι βγήκαν στους δρόμους για τον Καλτεζά και αργότερα για τον Τεμπονέρα έσμιγαν με τους εστέτ ροκ αλήτες. Εκείνοι που αντιστάθηκαν στην Ολυμπιακή αυτοκτονία χόρευαν χαμένοι στις εντροπικές αναμνήσεις τους. Όσοι συμπαραστάθηκαν στην Κούνεβα και όσοι εξερράγησαν με το φόνο του Γρηγορόπουλου, βρήκαν ξανά τους Drive στην επόμενη στροφή ενός συναρπαστικού ταξιδιού. Ενός ταξιδιού που δεν περιλαμβάνει μπάντες και μουσικές, αλλά εποχές και προθέσεις. Η μπάντα αυτή μας δίδαξε κατά καιρούς και ήθος (έμπρακτη αλληλεγγύη και σεβασμό στον άνθρωπο) και μουσική (δείτε εδώ και εδώ τις διασκευές τους και τα σπουδαία ακούσματα που παρουσίασαν στο κοινό τους).
Όμως, αυτό που μένει πιο έντονα από την εντυπωσιακή τους διαδρομή είναι η προαιώνια δίψα τους για ζωή και περιπέτεια. Είναι η διάθεσή τους να ζούν το παρόν με τρόπο αδιαπραγμάτευτο και συμμετοχικό. Η αίσθηση ότι ο κατάλληλος χρόνος είναι πάντα τώρα και ο κατάλληλος τόπος είναι πάντα εδώ. Κάθε στιγμή στη διαδρομή τους διαπνέεται από τη συνείδηση ότι αυτό που ζεις είναι ξεχωριστό. Και γι’ αυτό αν υπάρχει κάτι που τους κάνει μοναδικούς είναι ο τρόπος που διαχέονται σε διαφορετικές εποχές και παραμένουν ατόφιοι, με διαφορετικό ήχο σε κάθε άλμπουμ και με απίστευτη συνοχή σε όλο τους το έργο. Και κυρίως, με μια απόλυτη πίστη στη σκηνή!
Η γιορτή για τα 30 χρόνια γίνεται αναπόφευκτα με μπάντες που έχουν μοιραστεί πολλά με τους Drive τις προηγούμενες δεκαετίες, εγώ οφείλω στους ίδιους να κλείσω αναφερόμενος στην καλύτερη φάση της εγχώριας σκηνής, που δεν είναι άλλη από τη σημερινή. Σχήματα όπως οι Callas, A Victim Of Society, Roundlights, Acid Baby Jesus, Βazooka και πολλοί άλλοι, είναι ολοφάνερα έτοιμα να συνεχίσουν το ταξίδι. Όσο για τους ίδιους τους Drive, τριάντα χρόνια είναι βαριά σαν μια ζωή. Δεν ξέρω πώς θα λειτουργήσει αυτό το ορόσημο στην μπάντα και στο κάθε μέλος της ξεχωριστά. Όποια κι αν είναι η συνέχεια, είμαι σίγουρος ότι θα τους βρει με κάποιο τρόπο παρόντες στα εγχώρια δρώμενα. Είπαμε ήδη αρκετά. Μένει μόνο ένα: Μάγκες, ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
* Ο Παναγιώτης Μπάρλας είναι ο εκδότης του Fractal Press.