Η κατάρρευση της Χούντας, αποτέλεσε σημείο σταθμό για τις γυναίκες και την ένταξή τους στην πολιτική, καλλιτεχνική και αθλητική σκηνή της χώρας. Το 1974 στις πρώτες εκλογές της μεταπολίτευσης, εκλέχθηκαν επτά γυναίκες βουλευτές, ενώ στις επόμενες εκλογές του 1977 ο αριθμός αυξήθηκε στις 12. Από το 2000 και μετά, οι γυναίκες βουλευτές στο Εθνικό Κοινοβούλιο αυξάνονταν σταδιακά, φτάνοντας στις 64 σήμερα.
Το γυναικείο κίνημα βρήκε και αυτό έδαφος να εξελιχθεί και το 1975 έκανε το μεγαλύτερό του βήμα, όταν καθιερώθηκε στο Σύνταγμα η αρχή της ισότητας των δυο φύλων, που όριζε ότι «όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες είναι ίσοι ενώπιον του Νόμου». Παρ’ όλα αυτά, τα τελευταία 40 χρόνια, δεν υπήρξε αυτό που λέμε “η μεγάλη επανάσταση των φεμινιστικών κινημάτων” στην Ελλάδα, αντιθέτως υπήρξαν γυναίκες-είδωλα που με τη μορφή τους, την ιδιότητά τους ή ακόμη και το lifestyle τους, κατάφεραν να βγουν μπροστά και να τραβήξουν επάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας. Ανάμεσα στην προσωπική επανάσταση, την ανιδιοτελή αγάπη για τα κοινά, τον πολιτισμό και τον αθλητισμό και την προσωπική ματαιοδοξία, υπήρξαν πολλά παρακλάδια, πολλές λακούβες και πολλές δάφνες. Αν κάποιος όμως έχει να θυμάται κάτι από όλες αυτές τις γυναίκες, αυτό είναι αναμφισβήτητα η ισχυρή τους προσωπικότητα. Κάποιες από αυτές είναι ακόμη ενεργές, κάποιες έχουν φύγει, κάποιες έχουν ρίξει τους τόνους και κάποιες έχουν αποσυρθεί. Καμία τους όμως δεν έχει ξεχαστεί.
Μαρία Δαμανάκη
Η φωνή της εξέγερσης της 17ης Νοεμβρίου 1973 στο Πολυτεχνείο, ήταν από τις πρώτες γυναίκες που ασχολήθηκαν ενεργά με την πολιτική Αριστερά. Πέραν αυτού όμως, βοήθησε στην αλλαγή ενός ολόκληρου προφίλ που ήθελε τις γυναίκες της Αριστεράς να συνδέονται με το… ταγάρι. Μπορεί να τη βοήθησε σε αυτό η ένταξη της στο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου ή ο βρυξελιώτικος αέρας.
Μελίνα Μερκούρη
Η απώλειά της στις 6 Μαρτίου του ’94 ήταν τόσο ισχυρή όσο και η παρουσία της στην καλλιτεχνική και πολιτική ζωή της χώρας και κατά τη διάρκεια της Χούντας αλλά και τα χρόνια που ακολούθησαν. Δεν κατάφερε να φέρει πίσω τα Μάρμαρα της Ακρόπολης, κατάφερε όμως να γίνει η απόλυτη Ελληνίδα-σύμβολο για πάρα πολλές γυναίκες και αυτό φάνηκε από τις εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που βρέθηκαν στην κηδεία της στην Αθήνα.
Η πιο ισχυρή γυναίκα της μεταπολίτευσης ήταν και η πιο αμφιλεγόμενη αφού με την παρουσία της κατάφερε να επηρεάσει όχι μόνο τον ίδιο τον ηγέτη του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργό της χώρας για πολλά χρόνια, Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και ολόκληρο το κίνημα. Η φωτογραφία της που λιάζεται γυμνή στα βράχια, ήταν το talk of the town για μέρες, μήνες, εποχές, χρόνια.
Βάνα Μπάρμπα
Η γυναίκα που έκανε τους άντρες να παραμιλούν για πολλές δεκαετίες. Θελκτική και τολμηρή, τσαμπουκαλού, ζουμερή -μπορώ να σκεφτώ πολλά επίθετα ακόμη, τόσα πολλά, όσα είναι και οι ρόγες σε ένα μεγάλο τσαμπί από σταφύλια, αλλά το αφήνω στη φαντασία του καθενός. Η Βάνα ήταν -και για πολλούς συνεχίζει να είναι- η γυναίκα κόλαση και παράδεισος μαζί. Αφού τελείωσε με την τέχνη, έπιασε την πολιτική. Σε αυτήν αποδίδεται και η ατάκα των τελευταίων ετών: «να γίνονται πράγματα».
Ρούλα Κορομηλά
Τηλεοπτικός χαμαιλέοντας. Η πρώτη ξανθιά της πρώτης πρωινής ζώνης και ύστερα της πρώτης βραδινής εξτραβαγκάντζας με καλεσμένους και συνεντεύξεις από τη Madonna μέχρι τον Ricky Martin και ύστερα του πρώτου απογευματινού «μπικίνι-χαρά και δώρα» τρίπτυχου. Μπορεί να είχε αποχωρίσει για λίγα χρόνια, πάντα όμως με κάποιον τρόπο καταφέρνει να βάζει το χεράκι της σε κάτι τηλεοπτικό. Και πάντα μα πάντα, θα βρει μία αφορμή να πει και ένα τραγούδι, μία νότα έστω βρε αδερφέ.
Δήμητρα Παπαδοπούλου
Η Δημητρούλα των Απαράδεκτων χάρισε στο τηλεοπτικό κοινό, μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες ατάκες που έχουν ακουστεί ποτέ σε ελληνική σειρά. Ακόμη και αν δεν έχει ποτέ ξανά συμμετοχή σε οτιδήποτε τηλεοπτικό στο μέλλον, θα είναι για πάντα η Δημητρούλα της καρδιάς μας (και του Σπύρου φυσικά.)
Έλενα Παπαρίζου
Συνώνυμο τον ατελείωτων εθνικών θριάμβων. Ένας λαός σε παράνοια ακόμα και για τη Eurovision. Από την άλλη έκανε πολλές άλλες συναδέλφους της να σκάσουν από τη ζήλια τους. Κάτι είναι και αυτό.
Γιάννα Αγγελοπούλου
Το προφανές είναι η κατάκτηση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι τα καπέλα, είναι οι τσάντες, είναι οι λιμουζίνες, είναι ο χορός της στην τελετή λήξης, είναι αυτό το ίδιο πάντα χαμόγελο που δεν φεύγει ποτέ από το πρόσωπο, σε σημείο να μην ξέρει κανείς αν είναι αποτέλεσμα λοβοτομής, ληγμένου ζάναξ ή πραγματικής χαράς που μας είδε (την φωτογραφική κάμερα εννοώ). Είναι γυναίκα-αναφορά, θέλουμε δεν θέλουμε. Από περσόνα της Νέας Δημοκρατίας σήμερα σε κοινή γραμμή με τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι περιμένουν τη στιγμή που θα γίνει η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Εκτός αν το Προεδρικό Μέγαρο της φαίνεται μικρό.
Μαρίκα Μητσοτάκη
Δεν θα ξεχάσει κανείς τα ντολμαδάκια της. Πέραν αυτού όμως, άντεξε για χρόνια τη φήμη που ακολουθεί το σύζυγο και τέως Πρωθυπουργό, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη που τον θέλει γκαντεμόσαυρο. Άξια.
Άννα Βερούλη
Τόσο η ίδια όσο και η Σοφία Σακοράφα, χάρισαν ρεκόρ και μετάλλια στην Ελλάδα, χάρη στην αγάπη τους για τον ακοντισμό. Η ίδια κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Πανευρωπαϊκούς αγώνες στίβου το 1982 στην Αθήνα με επίδοση 70.02 μέτρα (πρώτο χρυσό μετάλλιο για Ελληνίδα στη διοργάνωση), ενώ ακολούθησε ένα χρόνο μετά στο Ελσίνκι το χάλκινο μετάλλιο στο πρώτο Παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου με 65.72 μέτρα. Σήμερα και οι δύο πρώην αθλήτριες, ασχολούνται ενεργά με την πολιτική.