Μια αγαπημένη μου φράση, όποτε συζητάμε για τον Kurt Cobain είναι: «αυτή τον έφαγε». Δεν τον «έφαγε» ακριβώς αυτή, δηλαδή η σύζυγος, αλλά δεν τη συμπαθώ ιδιαίτερα, οπότε κάπως πρέπει να την κακολογήσω, αλλιώς νιώθω ότι θα σκάσω σαν καρπούζι κάτω από τον αυγουστιάτικο ήλιο. Είκοσι χρόνια μετά την αυτοκτονία του, που εγώ πληροφορήθηκα από ένα μονόστηλο στη «Σούπερ Κατερίνα», κάνουμε μια επανάληψη την κύρια δισκογραφία των Nirvana, χωρίς πολλή μουρμούρα και χωρίς, κατά το δυνατόν, οποιαδήποτε σκέψη σχετικά με το πώς θα ήταν σήμερα η φάση τους.
Bleach
Υπερρεαλιστές wannabe ποιητές (εκ του προχείρου), που νομίζουν ότι έχουν επηρεαστεί από το Μίλτο Σαχτούρη, αλλά στην πραγματικότητα είναι οι ποιητικοί «πρόγονοι» του Κωνσταντίνου Μπογδάνου./ Αφοσιωμένοι φαν της Sub Pop, που και δίσκο της Πάολας να έβγαζε, πάλι θα τον αγόραζαν και θα τον εξυμνούσαν δημοσίως./ Θορυβώδεις τύποι της Generation X, που, όταν ήταν έφηβοι, κάθε Σάββατο πρωί, μετά τον τσακωμό με τη μάνα τους για το «στρώσε το κρεβάτι σου» – «μα, γιατί, αφού θα ξανακοιμηθώ», έβαζαν το Bleach, που μόλις είχε κυκλοφορήσει, στο τέρμα, για να υπερκαλύπτει φωνές μάνας και τραγούδια Αντώνη Βαρδή από το ραδιοφωνάκι της στην κουζίνα./ Πανκάδες, που ποτέ, ποτέ, ποτέ, δεν το παραδέχονται ότι τους αρέσουν οι Nirvana./ Ευαίσθητες ψυχούλες που αφιέρωναν στα κορίτσια τους το About A Girl (δεν είχαν πιάσει ακριβώς τί ήθελε να πει ο ποιητής με το εν λόγω έπος).
Nevermind
Όσοι τους ρωτάς «ποιο είναι το αγαπημένο σου άλμπουμ των Nirvana» και σηκώνουν ώμους, απαντώντας «ξέρω ‘γω, βάλε αυτό με το μωρό στο εξώφυλλο»./ Όσοι πρωτακούσαμε το Smells like Teen Spirit στο μοναδικό «ροκάδικο» της επαρχιακής πόλης όπου μεγαλώσαμε και αυτομάτως νομίσαμε ότι μας μίλησε ο Θεός./ Καταθλιπτικοί άνθρωποι που μέσα τους ουρλιάζουν καθημερινά περισσότερο απ’ ό,τι ο Cobain στο “my libido”./ Όσοι δεν έχουν ασχοληθεί ιδιαίτερα με τη grunge, αλλά τους άρεσε το άλμπουμ συνολικά (ε, δε γινόταν κι αλλιώς)./ Όσοι ήξεραν τί είναι τα Sound City Studios πριν το ντοκιμαντέρ του Dave Grohl./ Αυτοί που ακούνε πιο «mainstream» κιθαριστικά genres κι αγαπούν την κλασική δομή «εισαγωγή – κουπλέ – ριφάκι – ρεφρέν – ριφάκι – αχ, να ‘χε κι άλλο ένα ριφάκι» (αν είχε κι άλλο ριφάκι θα ήταν Scorpions, μαζωχτείτε)./ Όσοι δίνουν οδηγίες στο παρκάρισμα λέγοντας, μετά το «κόψε αριστερά», “Come as you are”, αντί για «έλα όπως είσαι, φίλε».
Incesticide
Αυτοί που γουστάρουν τα compilations και δεν τους απασχολεί το concept πίσω από ένα άλμπουμ, πιστεύοντας ότι η ουσία μιας μπάντας βρίσκεται στα «μισοτελειωμένα» πράγματα κι όχι στα καλογυαλισμένα studio albums ή επιτηδευμένα φιλτραρισμένα λάιβς./ Όσοι εκτιμούν τη σκηνή της Γλασκώβης και ειδικά τους Vaselines και χαίρονται που το Molly’s Lips έπεσε σε καλά χέρια.
MTV Unplugged in New York
Όσοι έδωσαν πανελλαδικές με μόνιμη κυκλοθυμία και την ώρα του διαβάσματος μία άκουγαν αυτό και μία το Made in Japan των Deep Purple (και στα διαλείμματα λίγο Καρρά, το «Ποια με καταράστηκε», γιατί εδώ τα λέμε όλα)./ Όσοι ντρεπόμαστε να πούμε δημοσίως ότι μας αρέσει πιο πολύ η εκτέλεση του Cobain από την ορίτζιναλ του Bowie./ Αυτοί που κλαίνε ακόμα από τα γέλια με τον τίτλο του CD «Νταλάρας Live & Unplugged»./ Όσοι δεν «πίστευαν» στο grunge, ούτε στους Nirvana, μέχρι που κατάλαβαν ότι τα περισσότερα πράγματα είναι διπλής ανάγνωσης.
From the Muddy Banks of the Whiskah
Όσοι τα θέλουν όλα distorted (και πιο γρήγορα παρακαλώ, πιο γρήγορα παρακαλώ), από το τοστ ζαμπόν – τυρί (που το πασαλείφουν, εκτός των άλλων, με φουά γκρα και πατέ ελιάς), μέχρι τα αγαπημένα τους τραγούδια σε λάιβ εκτελέσεις./ Όσοι φθονούν αυτούς που κατάφεραν να ακούσουν τους Nirvana ζωντανά, σε φεστιβάλ και λιβάδια, την εποχή που οι ίδιοι το μόνο που μπορούσαν να κάνουν για να «ζήσουν» λίγο το grunge ήταν να βάλουν ένα καρό πουκάμισο (τα αγόρια) ή ένα φλοράλ φόρεμα και ένα ζευγάρι Doc Marten’s (τα κορίτσια). Τί grunge να «ζήσεις» στην Ελλάδα του ενενηντακάτι, εξάλλου;/ Όσοι «χαλάστηκαν» για κάποιο απροσδιόριστο λόγο με το Unplugged και σίγουρα υποφέρουν από μειωμένη ακοή, λόγω της έντασης με την οποία άκουγαν μουσική από μικροί.
In Utero
Όσοι δεν απαξιώνουν, φυσικά, το Nevermind, αλλά θεωρούν πως το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι η πιο ολοκληρωμένη δουλειά τους, διότι του λείπουν τα ψυχολογικά αποκαΐδια του Cobain. Εγώ βέβαια τα βλέπω ολούθε, αλλά εμένα μ’ αρέσει κι ο Μητροπάνος (στα φανερά), οπότε δε μετράει και πολύ η γνώμη μου./ Πιστοί του Steve Albini, που έχουν ως προτεραιότητα την παραγωγή και μετά τον καλλιτέχνη ή τη μπάντα./ Πιο επιλεκτικά θορυβώδεις τύποι της Generation X, που στα 15 τους είχαν ήδη καταλήξει στο ποια δέσμη θα δηλώσουν (κι έστρωναν αδιαμαρτύρητα το κρεβάτι τους)./ Όσοι ήθελαν να δουλεύουν στο CSI Las Vegas και ν’ αναλύουν suicide notes ξύνοντας το πηγούνι σε κάθε κλείσιμο παραγράφου, λέγοντας με περισπούδαστο ύφος «διακρίνεται ανάγλυφα η αντίληψη της ματαιότητας της ύπαρξης, μέσα από το πρίσμα της διασημότητας και της υπερέκθεσης»./ Όσοι και όσες θεωρούν ότι ο Grohl είχε «μανουλέψει» ήδη από τότε και δικαιώθηκαν την τελευταία πενταετία.
ΥΓ. Αν δεν έχετε διαβάσει το About a Boy του Nick Hornby, δώστε του μια ευκαιρία. Δε θυμίζει ιδιαίτερα την ομώνυμη ταινία, ο τίτλος αναφέρεται έμμεσα στο About a Girl και η μπάντα αποτελεί βασικό στοιχείο της πλοκής.