Ήταν νωρίς το απόγευμα και είχε ρίξει ήδη κάμποση βροχή από το πρωϊ –είχα πάρει κι ένα λαδί αδιάβροχο οκτώ φορές μεγαλύτερο από μένα για καλό και για κακό, άχρηστο τελικά- και προσπαθούσα να μη χάσω ανάσα από αυτό που ήταν το Reading Festival του 1991, όπως κάθε λογικός άνθρωπος κάνει σε κάθε φεστιβάλ. Oι Nirvana έπαιζαν headliners στο Reading του ’92, εγώ τους πέτυχα δηλαδή μια χρονιά πριν στο ίδιο φεστιβάλ, στον δρόμο για τη μεγάλη φήμη, για ό,τι ήταν αυτό που ακολούθησε. Και κατά πολλούς έμπειρους «Νιρβανιστές» η πρώτη τους, εκείνη εμφάνιση, με το φως ακόμη του αυγουστιάτικου απογεύματος, ήταν πολύ καλύτερη από την επόμενη χρονιά. Άλλωστε είχαν συμβεί πολλά στo μεταξύ, παράλληλα με την απίστευτη, εκρηκτική πορεία του Nevermind.
Αν ήξερα τι ακριβώς «έπαιζε» μπροστά στα μάτια μου τότε – δεν μπορώ να πω. Οι αμερικάνικες μπάντες ωστόσο έκαναν τόση και τέτοια φασαρία, που με τίποτε, ορκιζόσουν, οι συναυλίες τους δεν ήταν για τις εντυπώσεις. Μπάντες που φάνταζαν εξωτικές, the real thing και σίγουρα κάτι που άξιζε να σκάψεις πιο βαθιά για να ανακαλύψεις. Ο κόσμος περίμενε βέβαια να δει τους Dinosaur Jr και τους Sonic Youth (ο Ιggy Pop έπαιζε headliner, εκείνη τη μέρα αλλά για να προλάβω το τρένο και να μην πέσω στον χαμό, είδα νομίζω τον μισό) – oι οποίοι Sonic Youth έκαναν περιοδεία στην Ευρώπη με το Goo και είχαν υπό την προστασία τους, τους Nirvana και τον Cobain, κάπως σαν δικά τους παιδιά, θα έλεγε κανείς, που ταξίδευαν μαζί τους με ένα άλμπουμ έτοιμο, από όπου θα έπαιζαν κομμάτια. Το Nevermind κυκλοφόρησε ένα μήνα μετά. Εκεί, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Λονδίνο, ήταν που άκουσα για πρώτη φορά το “Smells Like Teen Spirit” μέσα σε ένα παροξυσμό από κιθάρες, παραμόρφωση, βουητό και την καλοκαιρινή δροσιά της αγγλικής υπαίθρου.
Λίγα μόλις χρόνια αργότερα, Απρίλης 1994 Αργά το βράδυ το MTV (μουσικό και δημοσιογραφικό κανάλι τότε) μεταδίδει σε breaking news την είδηση. Έχω επιστρέψει από την εφημερίδα, αλλά επικοινωνώ με τον συντάκτη βάρδιας. Η ώρα δεν επιτρέπει πολλές αλλαγές (και οι Nirvana δεν ήταν …Rolling Stones για να «χτυπήσουν» πολλά καμπανάκια στην σύνταξη), εξηγώ όσο μπορώ καλύτερα, παίρνω το οκέι να γράψω ένα μικρό κομμάτι γι αυτόν τον Αμερικανό τραγουδιστή και τα ΝΕΑ βγαίνουν την επομένη με την είδηση.
Η ιστορία του ροκενρόλ είναι ίσως πολλές προσωπικές μας ιστορίες μέσα σε μια μεγάλη μπάλα που κυλάει ανάμεσα σε τόσες άλλες. Θυμάμαι τον Kurt Cobain σε εκείνη τη σκηνή, σα φωτιά, μια λάμψη από ξανθιά μαλλιά και θόρυβο που για μια στιγμή φάνηκε ότι ξεμακραίνει αλλά ήταν μόνο μια στιγμή.