Σε μια αντίστοιχης διάρκειας εκδήλωση, αλλά σε σαφώς μικρότερο χώρο, ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι συνοδοιπόροι του προσπάθησαν να δώσουν χαρακτηριστικά εθνικού κόμματος στο πανευρωπαϊκό κίνημα που ίδρυσαν στο θέατρο Volksbühne, στην βερολινέζικη «καρδιά του κτήνους», κι ευαγγελίζεται να αλλάξει την Ευρώπη. Κάπως έτσι γεννήθηκε το Μέτωπο Ευρωπαϊκής Ρεαλιστικής Ανυπακοής, για τους φίλους ΜέΡΑ25. Αν και μοιάζει βέβαια οξύμωρο να προσπαθείς να οριοθετήσεις την ανυπακοή σε κάτι που πολεμάς με τόσο πάθος ειδικά αν βάλουμε στη συνάρτηση και την ηχηρή σφαλιάρα του καλοκαιριού του 2015. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Γιάνης χρησιμοποιεί ψήγματα εγελιανής διαλεκτικής σε ονοματοδοσία, έχουν προηγηθεί οι «Αήττητοι Ηττημένοι» στα πρότυπα των Ελεύθερων Πολιορκημένων του εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολωμού. Στην περίπτωση του νέου κόμματος όμως είναι πιο πιθανό το οξύμωρο να χρησιμοποιείται για να οριοθετήσει το δεξί και το αριστερό άκρο του – από τη μία όχι τόσο υπάκουοι στην ΕΕ όσο ο ΣΥΡΙΖΑ, το Ποτάμι κτλ., ούτε τόσο έξαλλοι όσο η ΛΑΕ και η Πλεύση Ελευθερίας. Επίσης, στην κεντρική του ομιλία ο Γιάνης προσπάθησε να δώσει την ταυτότητα του κόμματος με τέσσερις λέξεις: αριστερό, φιλελεύθερο, οικολογικό και φεμινιστικό. Τρία στα τέσσερα μπορούν να συνυπάρξουν, αλλά και τα τέσσερα μαζί θα χρειαστούν ταχυδακτυλουργικά κόλπα για να χωρέσουν.
Μιλάμε όμως για δημιουργία κόμματος και μπορεί όσο λογικό είναι να μονοπωλεί το ενδιαφέρον ο Βαρουφάκης με το pedigree του pop star, άλλο τόσο να αναρωτιέται αν υπάρχουν άλλα στελέχη. Πέρα από την Αγλαΐα Κυρίτση δεν είδαμε κάποιον άλλο με βουλευτική θητεία, ίσως μερικά στελέχη τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά μέχρι εκεί. Αναγκαστικά ο Γιάνης προσέφυγε και πάλι στους φίλους του από το εξωτερικό. Μπορεί να το χαρακτηρίσει κάποιος φτηνό name dropping κι επανάληψη του κόλπου που παρουσίασε πέρσι στο Σπόρτινγκ, αλλά όταν εμφανίζεις τους Μπράιαν Ίνο, Σλαβοί Ζίζεκ, Νόαμ Τσόμσκι και Σρέκο Χόρβατ να συμφωνούν μαζί σου, τότε το name dropping γίνεται κι εντυπωσιακό. Προσθέστε κι επιφανείς προσωπικότητες από τον ελληνικό πολιτισμό όπως οι Δήμος Μούτσης, Βασίλης Βασιλικός, αλλά κι ο Ψαραντώνης που έφερε και τη λύρα του.
Σαν αντιστάθμισμα στην έλλειψη πολιτικών στελεχών ο Βαρουφάκης φαίνεται να επενδύει στην ποιότητα των απλών μελών. Στο κατάμεστο θέατρο Ιλίσια βρέθηκαν αρκετοί εκπρόσωποι των τεχνών και τον γραμμάτων (ίσως βοηθά να έχεις δίπλα σου μια εικαστικό σαν τη Δανάη Στράτου) και πάρα πολλά διδακτορικά. Εδώ κρύβεται και μια ανακολουθία κάποιων υπέρμαχων της «αριστείας» που τον αποκαλούν περιπαικτικά «Μπαρουφάκη», μιας κι απ’ ότι φαίνεται είναι το τερέν της «αριστείας» εκείνο που άνετα παίζει μπάλα ο Γιάνης κι όχι τόσο τα λαϊκά στρώματα. Ένα ακόμα πιο ενδιαφέρον κομμάτι κόσμου που βρέθηκε χθες στο θέατρο ήταν αυτό της νεολαιίστικης εκπροσώπησης: διέφερε αρκετά από τον ανθρωπότυπο του κομματικού νεολαίου που παίζει τον ρόλο του αγκιτάτορα και πλησίαζε περισσότερο το κοινό που βλέπεις σε Comic-con. Ναι, το αντίστοιχο της «αριστείας» στους νέους είναι οι nerds και οι nerds φαίνεται να αγαπούν τον υπερήρωα οικονομολόγο. Παρούσα και μια ολιγομελής ομάδα οπαδών του Αρτέμη Σώρρα που ήθελε να πάρει τον λόγο στο τέλος της εκδήλωσης εκδηλώνοντας δυο βασικές αντιθέσεις: γιατί δίνει το όνομα της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς και γιατί δεν πήρε τα 600 δις ως ΥΠ.ΟΙΚ. Σε αντίθεση με όσους πετάνε διάφορα νούμερα για το κόστος της διαπραγμάτευσης όπως 86 δις, 100 δις, 200 δις κλπ. χωρίς κάποια στοιχειώδη τεκμηρίωση, οι Σωρραίοι με την εμπειρία των μετοχών της τράπεζας της Ανατολής στις πλάτες τους, φάνηκαν πιο συγκροτημένοι.
Στην κεντρική του ομιλία ο Γιάνης προσπάθησε να δώσει την ταυτότητα του κόμματος με τέσσερις λέξεις: αριστερό, φιλελεύθερο, οικολογικό και φεμινιστικό. Τρία στα τέσσερα μπορούν να συνυπάρξουν, αλλά και τα τέσσερα μαζί θα χρειαστούν ταχυδακτυλουργικά κόλπα για να χωρέσουν.
Και τέλος πάντων ποιες είναι οι θέσεις του κόμματος; Είτε από ιδελογικοπολιτική ένδεια, είτε λόγω επιθυμίας του Γιάνη να κρατήσει τη συζήτηση εκεί που το «έχει» το θέμα και τα εφτά βασικά σημεία-προτάσεις του ΜέΡΑ 25 είναι οικονομικού περιεχομένου. Ακόμα κι αυτό δηλώνει αδυναμία να αρθρώσει πλήρη πολιτικό λόγο π.χ. για θέματα ανώτατης παιδείας ή για το περίεργο νομοσχέδιο για τα οικόσιτα ζώα συντροφιάς, το γεγονός ότι η οικονομική ατζέντα μονοπωλεί το ενδιαφέρον της δημόσιας συζήτησης του λύνει τα χέρια. Σκεφτείτε ότι αυτές τις μέρες το υπουργείο Παιδείας προωθεί λίγο-πολύ την ανωτατοποίηση των ΤΕΙ με τη δημιουργία ΑΕΙ πολλών ταχυτήτων στα πρότυπα της Αγγλίας και όχι μόνο δεν υπάρχει κύμα αντίδρασης αλλά ούτε μισή συνέλευση φοιτητικού συλλόγου.
Οι εφτά προτάσεις είναι: αναδιάρθρωση του χρέους, η μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων, η δημιουργία δημόσιας εταιρείας αναδιάρθρωσης ιδιωτικών χρεών, η γενναία μείωση φορολογικών συντελεστών, η δημιουργία δημοσίου εξωτραπεζικού συστήματος πληρωμών, η μετατροπή του ΤΑΙΠΕΔ και του υπέρταμείου σε αναπτυξιακή τράπεζα και ο σεβασμός στην μισθωτή εργασία (κατάργηση απασχόλησης μισθωτών με μπλοκάκια) και τη δημιουργική επιχειρηματικότητα. Μια γρήγορη αποτίμηση: όχι τόσο αριστερό όσο το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης με το οποίο κατάφερε να βγει πρώτος σε σταυρούς βουλευτής, πιο κοντά όμως στα δικά του μέτρα συνδυάζοντας κρατικό παρεμβατισμό με αρκετή αγορά στην οικονομία. Όσο πλησιάζουμε στις εκλογές θα αναγκαστεί να μιλήσει και για την υπόλοιπη ατζέντα, εκτός κι αν αρκεστεί στον ρόλο του κόμματος διαμαρτυρίας για την οικονομική λειτουργία της ΕΕ.
Το αστείο είναι ότι ενώ εκείνος έχει παραμείνει σταθερός στην οικονομική του σκέψη, έχει πάει τόσο δεξιά το υπόλοιπο σύστημα που εκεί που ήταν ένας liberal (με την έννοια που έχει ο όρος στην άλλη όχθη του Ατλαντικού) τώρα φαντάζει ως ο ακροαριστερός που θέλει να αλλάξει την ΕΕ. Θα τα καταφέρει;
Πέρσι έλεγε πως αν η ΕΕ δεν αλλάξει, είναι καταδικασμένη να διαλυθεί. Χθες το ξαναείπε, αλλά φάνηκε πιο απαισιόδοξος και πλέον φαίνεται να κλίνει προς το σενάριο της διάλυσης. Αν έφαγε τα μούτρα του, ενώ ήταν παντοδύναμος ΥΠ.ΟΙΚ. με φιλοκυβερνητικές διαδηλώσεις και το 62% του δημοψηφίσματος, ίσως πια πιστεύει ότι τώρα που ξεκινάει από πιο χαμηλά δεν είναι καλή ιδέα να ξανασυγκρουστεί. Καλύτερα να περιμένει την επόμενη μέρα για την Ευρώπη ή την επόμενη μέρα της Γερμανίας. Η ιστορία, άλλωστε, έχει δείξει ότι όλα τα σχέδια για την επόμενη μέρα της Γηραιάς Ηπείρου, γίνονται πάντα μετά από μια μεγάλη αλλαγή στη Γερμανία.
![[Ταξίδι στο αστικό τοπίο], του Ευάγγελου Ρουσάκη](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/10/Noites-Apoikies-Euaggelos-Rousakis-300x200.jpg)
