Ότι θα έγραφε το «Shōgun» ιστορία στα βραβεία Emmy, ως η πρώτη μη αγγλόφωνη σειρά που κερδίζει το βραβείο για το καλύτερο δράμα, το είχαμε νιώσει και το είχαμε δει να έρχεται from day one, τότε δηλαδή που η DisneyGr μας είχε καλέσει να δούμε τα δύο πρώτα επεισόδια και κοιτάγαμε ο ένας τον άλλο με στόμα ανοιχτό. Κάπως έτσι αισθανθήκαμε και με τη δωρεάν αγγλική ψυχοθεραπεία ενός μικρού ταράνδου όταν έσκασε στα κρυφά μια νύχτα στο Netflix και μέχρι να ξημερώσει ο θεός την επομένη είχε προλάβει να γίνει νούμερο ένα θέμα όλου του πλανήτη.
Οπότε κάπως ήξερες και κάτι άλλο δεν περίμενες – εξάλλου τα Emmy δεν φημίζονται και για τα δυνατά αντανακλαστικά τους. Και μόνο το γεγονός πως κατάφεραν να «δουν» στην ώρα τους τη σπουδαιότητα αυτών των δύο σειρών, μας είναι αρκετό. Και ας συνεχίζουν να παθαίνουν το ίδιο τριπ κάθε χρόνο, «για μια φορά βραβευμένος, πάντα βραβευμένος».
Και όχι, η Elizabeth Debicki για το «The Crown» δεν ήταν η καλύτερη, απλώς για κάποιο λόγο θεωρούν πως όποια κάνει τη συγχωρεμένη αγαπημένη του λαού Lady D, θα πρέπει και να βραβεύεται . Όπως και το «Hacks» δεν ήταν αυτό που θα έπρεπε να βγει μπροστά, κι ας το αγαπάω τόσο – η αύρα της Jean Smart όμως παρέσυρε και πάλι τα πάντα και έστειλε το «The Bear» δραματικά ξαφνιασμένο στη γωνία.
Τα βραβεία λοιπόν δόθηκαν με κάθε επισημότητα, οπότε κι εμείς ψάξαμε και βρήκαμε αυτές τις στιγμές που ξεχωρίζουν – και για τις οποίες ίσως να θυμόμαστε αυτή τη βραδιά και αργότερα. Οι δηλώσεις του D’Pharaoh Woon-A-Tai, πρωταγωνιστή της σειράς «Reservation Dogs» στο κόκκινο χαλί, φορώντας ένα κλασικό κοστούμι Armani, κοσμήματα από τον ιθαγενή σχεδιαστή Lionel Thundercloud και έχοντας ζωγραφισμένο ένα κόκκινο αποτύπωμα χεριού στα χείλη του, ένα μήνυμα αλληλεγγύης για τις αγνοούμενες και δολοφονημένες ιθαγενείς γυναίκες, θα επικοινωνούσε περισσότερο αν κέρδιζε στην κατηγορία του και ανέβαινε στη σκηνή- ο Jeremy Allen White όμως πήρε την πρωτιά και έτσι χάθηκε μια ευκαιρία για μια ξεχωριστή τηλεοπτική στιγμή
so the winner is…
Για πρώτη φορά στην παρουσίαση πατέρας και γιος. Και ήταν οκ. Ήταν αστείοι, είχαν έξυπνες ατάκες, πείραζαν ο ένας τον άλλον κι είχαν αυτή την ωραία οικειότητα που υπάρχει στις οικογένειες που έχουν στο βάθρο, μαζί με την αγάπη, και το πηγαίο αυθόρμητο χιούμορ.
Ίσως η πιο αγαπημένη βράβευση να είναι αυτή. Μιας θεατρικής κυρίως ηθοποιού (βασικός πυλώνας στη θεατρική σκηνή της ΝΥ) που βγήκε από τις σκιές και άρχισε να ανθίζει, κύκλο με κύκλο, σε μια σειρά που της έδωσε την ευκαιρία να δείξει και στο ευρύ κοινό πόσο σπουδαία είναι. Η Πουερτορικανή στην καταγωγή Colon-Zayas έβγαλε έναν από τους πιο εμπνευσμένους λόγους της βραδιάς, τον οποίο και έκλεισε προτρέποντας όλους τους Λατίνους συμπολίτες της να συνεχίσουν να πιστεύουν στα όνειρα τους και να… ψηφίσουν. Να ψηφίσουν για τα δικαιώματα τους. Με το βραβείο Β’ γυναικείου ρόλου για το «The Bear», έγινε η πρώτη Λατίνα ηθοποιός που κερδίζει σε αυτή την κατηγορία.
Αυτό που του είπαν οι γονείς του και το μετέφερε στον κοινό της αίθουσας, στο τέλος ενός κλασικού, βρετανικών αποχρώσεων ευχαριστήριου λόγου για το βραβείο του α’ αντρικού ρόλου στο «Baby Reinder» (και έτσι κατ’ επέκταση σε όλο τον κόσμο), έχει σπάσει ήδη τις καρδιές των social media: «Follow your heart and the rest will fall into place» και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Το 1992, ο πρώην αντιπρόεδρος Νταν Κουέιλ επιτέθηκε στη σειρά «Murphy Brown», στην οποία η Bergen πρωταγωνιστούσε, λέγοντας ότι προωθεί χαμηλές οικογενειακές αξίες. «Ο χαρακτήρας μου δέχτηκε επίθεση από τον αντιπρόεδρο Dan Quayle όταν η Murphy έμεινε έγκυος και αποφάσισε να μεγαλώσει το μωρό ως ανύπαντρη μητέρα», θυμάται η Bergen. «Σήμερα, ένας Ρεπουμπλικανός υποψήφιος για αντιπρόεδρος δεν θα επιτίθετο ποτέ σε μια γυναίκα επειδή έκανε παιδιά», αστειεύτηκε, αναφερόμενη στα σχόλια του J.D. Vance περί «childless catladies» (άτεκνες κυρίες με γάτες).
Σε κάποιους άρεσε, σε κάποιους όχι. Όταν όμως ο Will Smith ανέβηκε στη σκηνή των βραβείων Emmy το βράδυ της Κυριακής για να παραλάβει το βραβείο του για το σενάριο του εξαίρετου «Slow Horses», ήταν μαθηματικά βέβαιο πως θα έκανε κάποιο λογοπαίγνιο, εύστοχο ή άστοχο, με ό,τι προκάλεσε πέρσι ο συνονόματος του. «Πρώτα από όλα, χαλαρώστε», είπε, «Παρά το όνομά μου, έρχομαι ειρηνικά». Το πλήθος στην αίθουσα πάντως γέλασε.
Μια σειρά που μιλά περισσότερο γιαπωνέζικα παρά αγγλικά, σαρώνει τα βραβεία και όλοι χειροκροτούν με ανακούφιση γιατί ξέρουν πως δεν θα μπορούσε να συμβεί αλλιώς. Δεκαοχτώ βραβεία, δύο εκ των οποίων για τις α’ ερμηνείες, του Hiroyuki Sanada και της Anna Sawai, και φυσικά αυτή του καλύτερου δράματος.
Αυτό που όλοι περιμέναμε να δούμε, τελικά δόθηκε στα «κρυφά», αφού λόγω των πολλών βραβείων οι υπεύθυνοι έχουν χωρίσει τα the winner is… των EMMY σε δύο βραδιές. Στην πρώτη, μέρες πριν, έδωσαν κυρίως τα τεχνικά, τα καλλιτεχνικά, τα ξεχωριστά μεμονωμένα των επεισοδίων και κάποιες από τις κατηγορίες ερμηνειών, μεταξύ αυτών και για το καλύτερο guest σε σειρά, που δόθηκε στην αδιανόητη ερμηνεία της Jamie Lee Currtis για το «The Bear». Για ένα επεισόδιο κυρίως (εμφανίζεται σε δύο), το «Fishes» που κατάφερε με τις εννέα υποψηφιότητες του και τα τρία βραβεία του (τα άλλα δύο ήταν το guest αντρικό για τον Jon Bernthal και το σκηνοθεσίας για τον Christopher Storer) να αποτελεί ήδη ένα φαινόμενο στην ιστορία της αμερικανικής τηλεόρασης. Κρίμα πάντως, γιατί πολύ θα την ήθελα, να τα λέει έτσι ωραία όπως πάντα τα λέει και στην κεντρική, μεγάλη, βραδιά.