Γιουβετσάκια: Το μεγαλείο της ελληνικής κουζίνας στην Άνω Γλυφάδα

 

Αν ο Χάρης Τζίτζης, ιδιοκτήτης και ψυχή του μαγαζιού, είχε γεννηθεί στη Σκανδιναβία ίσως να ήταν τώρα ένας forager που θα έβγαινε στα δάση και στα άγρια βουνά για να βρει τις πρώτες ύλες του. Εδώ όμως, στην πόλη, αρκείται στο να αλωνίζει στις λαϊκές αγορές της Αθήνας κάθε μέρα για να εντοπίσει τις καλύτερες πρώτες ύλες. Τον κόπο του τον γευόμαστε στο πιάτο. Μπρόκολο από τη Τρίπολη, λαχανίδες, αγριόχορτα από τον Παρνασσό.

 

Την άνοιξη και το καλοκαίρι τα Γιουβετσάκια γίνονται αέρινα σερβίροντας ψητές σαρδέλες (σχεδόν συγκινητικές σαρδέλες, σαρκώδεις και ιδανικά ψημένες), τόνο Αλοννήσου στη λαδόκολα, μελιτζάνες με φέτα και φρέσκια ντομάτα, κεφτεδάκια με άγριο δύοσμο και φρέσκια ντομάτα και πολλά, πολλά άλλα. Τον χειμώνα όμως η ταβέρνα επιτρέπει πιο “μπρουτάλ” απολαύσεις χωρίς ωστόσο ποτέ, μα ποτέ να σερβίρει πιάτα βαριά, χωρίς ισορροπία. Αυτή την περίοδο μπορεί κανείς να δοκιμάσει «κλέφτικο» στη λαδόκολλα με καρότο που “κρατάει”, πιπεριά και τη ζωντάνια του βιολογικού ελαιόλαδου που χρησιμοποιεί η Εύα Πασανικολάκη στη κουζίνα. Μαγείρισσα με χέρι, συναίσθημα και δοτικότητα που εκφράζεται σε κάθε της δημιουργία. Όπως στη μελωμένη φασολάδα της, κάτι σαν βάλσαμο για τις κρύες μέρες που συνοδεύεται από λακέρδα, η οποία φτιάχνεται και πάλι εδώ, στο εστιατόριο.

 

Στο μεταξύ μπορούμε να παρηγορηθούμε με τους υπέροχους λαχανοντολμάδες και το μοναδικό αυγολέμονο που τους λούζει ή το αρνάκι στη λαδόκολα με θυμάρι και πατάτες φούρνο και το τρυφερό γιουβετσάκι, το έδεσμα που έδωσε άλλωστε και το όνομα στο μαγαζί. Μια βέρα ταβέρνα από τις λίγες που μας υπενθυμίζει το μεγαλείο της ελληνικής κουζίνας, στην οποία υποκλίνονται πολλοί δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, αλλά και άνθρωποι του χώρου εστίασης που συχνά πυκνά θα τους βούμε να γευματίζουν εδώ, στα Γιουβετσάκια. 

 

Και βέβαια δεν θα μπορούσαμε να μην σταθούμε στο συκώτι, ψημένο στη σχάρα, ένα μικρό αριστούργημα που συνοδεύεται με φρέσκιες, τηγανιτές πατάτες Κύπρου κομμένες στο χέρι. Ένα έδεσμα που αν είχε κανείς γευτεί σε αυτή την εκδοχή ως παιδί δεν θα είχε παιδέψει ποτέ τη μαμά του για να φάει συκώτι ούτε θα γέλαγε βλέποντας τις γάτες να τρέχουν πίσω από τη μυρωδιά του.

 

Γάτες είπα και θυμήθηκα και τον Νίκο, τον αδέσποτο σκύλο, που το καλοκαίρι περιμένει ευγενής, με υποδειγματική  αυτοσυγκράτηση έξω από το μαγαζί για τον καθημερινό μεζέ του. Φαίνεται πως δίποδοι και τετράποδοι ψηφίζουν Γιουβετσάκια… δαγκωτό.