Ο 38χρονος Tomaso Perani είναι διοικητικός υπάλληλος στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνο. Στο παρελθόν έχει εργαστεί ως ξεναγός, ενώ υπήρξε ερευνητής Μεσαιωνικής Ιστορίας. Ζει στην Παβία, μαζί την κοπέλα του, δουλεύουν πια και οι δύο από το σπίτι. Και μας δίνει μια εικόνα για το πώς είναι η καθημερινότητα στην Ιταλία της καραντίνας.
«Από τη Δευτέρα το βράδυ η Ιταλία είναι μια χώρα στην κόκκινη ζώνη.
Όλα ξεκίνησαν λίγες εβδομάδες πριν όταν οι εφημερίδες και η τηλεόραση άρχισαν να διασπείρουν τον φόβο παρουσιάζοντας τη νέα ασθένεια τόσο επικίνδυνη όσο τον Έμπολα. “Ο ιός από την Κίνα έρχεται!” Τα πρώτα κρούσματα έκαναν την εμφάνισή τους στο Codogno, όχι μακριά από την Παβία, την πόλη που ζω. Η περιοχή μπήκε σε καραντίνα αλλά δεν βοήθησε ιδιαίτερα, γιατί ήταν ήδη πολύ αργά.
Για κάποιες ημέρες πολιτικοί έβγαιναν στην τηλεόραση ζητώντας να κλείσουν τα πάντα. Οι ρυθμοί της οικονομίας φάνηκαν να γίνονται πιο αργοί και η ταχύτητα εξάπλωσης του ιού να μειώνεται. Οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι άλλαξαν στάση και άρχισαν να καθησυχάζουν τον πληθυσμό ότι ο μεγάλος κίνδυνος είχε περάσει και μπορούσαμε να επιστρέψουμε στην κανονικότητα της καθημερινότητάς μας.
Όμως τελικά οι ειδήσεις από τα νοσοκομεία ήταν πολύ ανησυχητικές και καταλάβαμε ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Τώρα τα κρούσματα είναι πάνω από 10.000 και οι νεκροί πλησιάζουν τους 700. Και όλα αυτά ενώ ολόκληρη η χώρα βρίσκεται εν μέρει σε παύση.
Κατά τις πρώτες ημέρες έβλεπα διαρκώς ειδήσεις στην τηλεόραση, άκουγα τις δημοσιογραφικές εκπομπές στο ραδιόφωνο. Τώρα ρίχνω μια ματιά κάθε απόγευμα, για να τσεκάρω τα σημαντικότερα νέα της ημέρας.
Η ζωή έχει αλλάξει τόσο πολύ σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
«Είναι ένα περίεργο συναίσθημα. Δεν μπορείς να δεις τον ιό. Δεν είναι όπως στον πόλεμο ή στην αντίσταση. Δεν υπάρχει κάποιος εχθρός να παλέψεις».
Πήγαινα στο Μιλάνο καθημερινά, μου έπαιρνε πάνω από μία ώρα για να φτάσω από το σπίτι στο γραφείο χρησιμοποιώντας λεωφορείο, τραίνο, μετρό. Επίσης, έβγαινα αρκετά συχνά. Εμπλέκομαι στον πολιτικό ακτιβισμό, είμαι συνδικαλιστής και αυτό σημαίνει πολλές συναντήσεις και συζητήσεις με πλήθος κόσμου.
Τώρα δουλεύω από το σπίτι, (ύστερα από μια ιδιαίτερα κουραστική διαμάχη με τη διοίκηση του Πανεπιστημίου) όπως και η κοπέλα μου που είναι δασκάλα (τα σχολεία θα παραμείνουν κλειστά τουλάχιστον μέχρι τον Απρίλιο). Όλα τα μίτινγκ και οι συζητήσεις γίνονται μέσω Skype, Hangout, Teams, Facebook. Κάποια από αυτά τα εργαλεία δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν.
Είναι ένα περίεργο συναίσθημα. Δεν μπορείς να δεις τον ιό. Δεν είναι όπως στον πόλεμο ή στην αντίσταση. Δεν υπάρχει κάποιος εχθρός να παλέψεις.
Το μόνο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να κάνεις λιγότερα πράγματα. Στο φρενήρη δυτικό μας κόσμο το να μην κάνεις τίποτα είναι μια επαναστατική πράξη. Υπάρχει πολλή ειρωνεία σε όλο αυτό.
Η κοπέλα μου κι εγώ περνάμε όλη την ημέρα μαζί αλλά μιλάμε λιγότερο από πριν. Είμαστε ο καθένας μπροστά στην οθόνη, προσπαθώντας να οργανώσουμε τα της δουλειάς μας, κάνοντας on line μίτινγκ. Παρόλο που δεν κυκλοφορούμε είμαστε διαρκώς απασχολημένοι. Θα ήταν μια ιδανική περίοδος για πολύ σεξ εάν δεν ήμασταν με το μυαλό μας φορτωμένο με χίλιες ανησυχίες.
Ζούμε τη ζωή μας όπως οι ηλικιωμένοι του διπλανού διαμερίσματος. Βγαίνουμε για λίγα λεπτά εκτός σπιτιού, μόνο και μόνο για να πάρουμε καθαρό αέρα. Κρατάμε αποστάσεις από άλλους ανθρώπους, προτιμάμε να κάνουμε μια βόλτα μόνοι μας στην ύπαιθρο. Έχουμε Netflix αλλά ακόμη και αυτό κάποια στιγμή καταντάει βαρετό. Η κοπέλα μου κάνει yoga μέσω on line μαθημάτων, εγώ διαβάζω Μαρξ και βιβλία για τη μεσαιωνική ιστορία.
Όλο και λιγότερος κόσμος κυκλοφορεί στο Μιλάνο (φωτ. ΑΠΕ).
Δεν θέλω να με κυριεύσει ο πανικός ή να με καταβάλλει το ακραίο άγχος. Πιθανόν όλες αυτές οι προφυλάξεις είναι υπερβολικές. Αν όμως δεν είναι; Σκέφτομαι τους γονείς μου, μένουν κοντά, αλλά είναι πάνω από 70 οπότε είναι καλύτερο να μην τους συναντώ. Η 9χρονη κόρη μου ζει με την μαμά της σε ένα χωριό κοντά αλλά δεν μπορώ να είμαι μαζί της μέχρι να λήξει ο συναγερμός. Ένας μήνας ακόμη πριν τη δω, είναι το καλύτερο σενάριο. Μιλάμε μέσω Skype κάθε μέρα αλλά προφανώς δεν είναι το ίδιο.
Έχουμε φαγητό και προμήθειες. Το μίνι μάρκετ κοντά στο σπίτι μας έχει ό,τι χρειαζόμαστε και για την ώρα δεν βλέπουμε ανθρώπους να τρέχουν πανικόβλητοι να αγοράσουν τα πάντα. Τουλάχιστον όχι στην Παβία. Στο Μιλάνο όμως έγινε κάπως έτσι. Το πρόβλημα μας, για την ώρα, είναι να μην τρώμε συνέχεια. Δύο φορές τη μέρα μακαρονάδα, για έναν μήνα, χωρίς άσκηση. Ε, αυτό είναι υπερβολικό ακόμη και για εμάς τους Ιταλούς.
Το χειρότερο είναι αυτή η αίσθηση αβεβαιότητας. Σχεδόν καθόλου θόρυβος στους δρόμους. Όλα έχουν χάσει την ένταση τους, όλα είναι μπερδεμένα. Περιμένουμε κάτι που δεν ξέρουμε τι ακριβώς είναι. Η κατάσταση μοιάζει εξωπραγματική. Στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτα συμβεί σε εμάς. Αλλά ξέρουμε ότι αν συμβεί κάτι θα είναι κακό. Αυτή η αίσθηση αναμονής φθείρει ψυχολογικά. Ψάχναμε να αγοράσουμε σπίτι, τώρα πια όχι. Δεν είναι πλέον μια ασφαλής επιλογή. Άσε, που δεν μπορούμε να κυκλοφορούμε το ίδιο με πριν άρα πώς να ψάξεις;
Νιώθω ότι ζούμε σε λούπα το γνωστό meme με τον Πάμπλο Εσκομπάρ. Θα σταματήσει όλο αυτό κάποια στιγμή. Απλώς δεν ξέρουμε το πότε. Ίσως σε ένα μήνα. Το πιο πιθανόν σε περισσότερο».
